ανταποκριση από την δίκη του Επαναστατικού Αγώνα - Μέρα 33η
Καταθέσεις μαρτύρων υπεράσπισης
Ο
Γιώργος Βούτσης ξεκαθάρισε από την αρχή ότι βρίσκεται στο δικαστήριο ως αναρχικός, ως αλληλέγγυος και ως πολιτικά συνένοχος με τον ΕΑ. Με τον Ν. Μαζιώτη και την Π. Ρούπα, είπε, γνωρίστηκα τώρα, σε κοινές δράσεις αλληλεγγύης, όμως με τον Κ. Γουρνά με συνδέη στενή σχέση από το 2002. Κοινοί αγώνες την περίοδο που προετοιμαζόταν ο πόλεμος στο Ιράκ, κατά τις συνόδους των εγκληματιών πολιτικών ηγετών της ΕΕ, όταν παρεμβήκαμε στα Σωληνουργεία Κορίνθου, όπου οι εγκληματίες καπιταλιστές έστειλαν έξι εργάτες στο θάνατο, για να μην κάνουν μια δαπάνη αξίας 1.000 ευρώ! Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο νόμο της σιωπής που έχει καλύψει αυτή τη δίκη. Δημοσιογράφοι ρωτούσαν αν θα καταθέσει ο Κουφοντίνας. Αυτός κατέθεσε, αυτοί όμως δεν ήταν εδώ. Αναφέρθηκε στη φασιστικοποίηση της κοινωνίας και στη φίμωση των πολιτικών κρατούμενων.
Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στη συστημική βία ως στοχευμένη βία των μηχανισμών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Μίλησε για τα ρατσιστικά εγκλήματα, για τους 34 δολοφονημένους απεργούς στη Νότια Αφρική, επειδή απήργησαν διαρρηγνύοντας τους δεσμούς τους με το πουλημένο κρατικό συνδικάτο, σημειώνοντας ότι αυτά που είδαμε είναι εικόνες από το μέλλον των ευρωπαϊκών μητροπόλεων. Μίλησε για τη βία της αφαίρεσης των κοινωνικών δικαιωμάτων (υγεία, ασφάλιση, εργασία), για τα μπλε κελιά στα ψυχιατρεία των φυλακών που «φυτοποιούν» τους εγκλείστους τους, για την απομόνωση των πολιτικών κρατούμενων σε όλο τον κόσμο, για την εγκληματική δράση των ΜΑΤ ενάντια στους διαδηλωτές, με την επιβράβευση εκείνων που έβρισκαν στόχο στο κεφάλι του διαδηλωτή.
Ο ΕΑ, είπε, έκανε πράξη τη δυναμική αντεπίθεση χτυπώντας στην καρδιά του κτήνους, στο πλευρό όσων αγωνίζονται για την ελευθερία. Ορισε ως παρακαταθήκη του ΕΑ την αυταξία της συλλογικότητας, ενάντια στα κυρίαρχα δόγματα του ατομισμού και του φιλοτομαρισμού, το γεγονός ότι με τη δράση του έδειξε πως το σύστημα δεν είναι άτρωτο, με αποτέλεσμα να αναθαρρήσουν πολλές ομάδες και ν’ αναλάβουν δράση και την ψυχολογική ανάταση που πρόσφερε στους καταπιεσμένους, διατηρώντας ζωντανό το επαναστατικό όραμα. Ο ΕΑ ήταν οργάνωση-μέσο για την επαναστατική ανατροπή και όχι οργάνωση-αυτοσκοπός, σημείωσε. Προέβαλε, δε, ένα επαναστατικό πρόγραμμα για το πώς φαντάζεται την αυριανή κοινωνία. Οσο για την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης, σημείωσε ότι μ’ αυτή τα μέλη του ΕΑ υπερασπίστηκαν το πολιτικό τους έργο, δεν το άφησαν ορφανό, ενώ τίμησαν το νεκρό σύντροφό τους Λάμπρο Φούντα, προστατύοντας από την κατευθυνόμενη βρομιά των ΜΜΕ. Τον ανέδειξαν σαν αντάρτη πόλης που έπεσε στη μάχη για την ελευθερία.
Τέλος, ο Γ. Βούτσης αναφέρθηκε στη σημασία του επαναστατικού αγώνα. Αλίμονο, είπε, αν οργανώσεις όπως το ΕΑΜ ή οι Μάυροι Πάνθηρες έμεναν μόνο στα συσσίτια και στην προστασία του λαού από την πείνα.
Η κοινωνική αλληλεγγύη καταντά άχρηστη, αν δεν συνδυάζεται με τους δυναμικούς αγώνες.
στους δυναμικούς αγώνες φαντάζομαι ότι εντάσσονται οι ληστείες τραπεζών και στην κοινωνική αλληλεγγύη η ανάλωσις των κλοπιμαίων εις τα κατά Ευάγγελον Γιαννόπουλον πολιτιστικά ιδρύματα της ημεδαπής...