Κανείς δε διαφωνεί ότι οι Γερμανοί έβγαλαν μεγάλους παίκτες αυτά τα χρόνια. Το πρόβλημα ήταν η φιλοσοφία της ομάδας. Η Γερμανία έπαιζε πάντα παθιασμένα αλλά καθαρά και επιθετικά. Μετά την αποχώρηση του μέγιστου Χέλμουτ Σεν όμως μπήκε ένας κυνισμός στο παιχνίδι της που προκάλεσε δυσφορία ακόμη και στους πιο πιστούς φίλους της.
Η ενέργεια του Σουμάχερ με τον Μπατιστόν είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Για θυμίσου τι έγινε και στο παιχνίδι της ντροπής με την Αυστρία.
Και επέτρεψε μου να πω πως είναι τελείως άστοχη η σύγκριση με τον Ζιντάν. Ο Ζιντάν είχε μια αψιμαχία με τον Ματεράτζι και τον κουτούλησε. Απαράδεκτη ενέργεια, αλλά από αυτές που συμβαίνουν όταν η αδρεναλίνη είναι στα ύψη. Και δε νομίζω να προκάλεσε στον Ιταλό τίποτε παραπάνω από μια προσωρινή ζαλάδα.
Ο Σουμάχερ αντιθέτως βγήκε πάνω στην φάση με προτεταμένο πόδι σαν τον Μπρους Λι και έκοψε την μέση τον Γάλλο στέλνοντας τον στο νοσοκομείο. Και είχε μάλιστα το θράσος να υποστηρίζει πως έκανε θέατρο ο αντίπαλος του, τη στιγμή που οι γιατροί μάζευαν τα σπασμένα δόντια του Μπατιστόν από το χορτάρι.
Και πήγε να το ξανακάνει στον τελίκό του '86, στη φάση του 3-2. Είδα πρόσφατα συνέντευξη του Μπουρουσάγκα όπου ανέφερε ότι τρόμαξε για τη σωματική του ακεραιότητα έτσι όπως έπεφταν επάνω του ο Σουμάχερ και ο Μπρίγκελ στη συγκεκριμένη φάση.
Όσο για εύνοια, ούτε εγώ θα αναφέρω το 1990 γιατί η Γερμανία ήταν μακράν η καλύτερη ομάδα και ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω αν έγινε κάτι σε αυτή τη φάση. Θα αναφέρω όμως δύο πρόχειρα παραδείγματα από το 1994. Στη φάση των 16, Γερμανία-Βέλγιο 3-2. Δεν δόθηκε καθαρό πέναλτι στους Βέλγους όταν ο Χέλμερ ανέτρεψε τον Βέμπερ.
Και αμέσως μετά στον προημιτελικό με τους Βούλγαρους ο Κλίνσμαν κερδίζει πέναλτι αλά Σαραβάκος. Ξέρεις, από κείνα που μόλις σε ακουμπήσει ο αντίπαλος σηκώνεις τα χέρια και πέφτεις, όπως ο Γούιλεμ Νταφόε στο ''Πλατούν''.
