Η σημαία του Πολυτεχνείου.
Εάν είμασταν σωστοί απέναντι στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν μας, το μοναδικό αντικείμενο που θα έπρεπε να είχαμε σε περίοπτη θέση είναι η σημαία του Πολυτεχνείου.
Θα έπρεπε να υψωθεί στην Ακρόπολη, να αντικαταστήσει την υπάρχουσα.
Θα έπρεπε να μπει στα σχολεία, να αντικαταστήσει τις φωτογραφίες του Ιησού πάνω από τους πίνακες.
Βλέπετε, πρόκειται για το αντικείμενο που έχει αποφέρει τα περισσότερα κέρδη στον περισσότερο κόσμο.
Όλη η μεταπολίτευση στηρίχθηκε πάνω της.
Οι πολιτικοί έκαναν περισσότερες μπίζνες επικαλούμενοι τη μεταπολίτευση και τη δημοκρατία απ'ό, τι την πατρίδα και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Κι όμως αυτή η σημαία δεν ανήκει πουθενά.
Θεωρητικά, την ευθύνη φύλαξής της την έχει η ΕΦΕΕ.
Και μιας και ΕΦΕΕ δεν υφίσταται, το ριγέ πανί το κρατά μια συγκεκριμένη πολιτική νεολαία.
Εδώ και 41 χρόνια, η σημαία βγαίνει σε κοινή θέα μόνο για ένα δίωρο-τρίωρο το απόγευμα της 17ης Νοεμβρίου.
Ξεδιπλώνεται μπροστά στο Πολυτεχνείο, περνά από την Πατησίων στην Ακαδημίας, ανεβαίνει τη Βασ.Σοφίας κι εξαφανίζεται στα στενά των Αμπελοκήπων, δεξιά και αριστερά της Σούτσου.
Ξαφνικά.Μηχανικές κινήσεις, απόλυτη μυστικότητα.
Για να φτάσουμε , όμως, σε όλα τα παραπάνω προηγούνται σκηνές απείρου κάλλους.
Η σημαία βρισκεται από το πρωί της 17ης σε κάποιον όροφο πολυκατοικίας στα Εξάρχεια.
Κρυμμένη σε έναν φάκελο, σε κάποιο συρτάρι, σε κάποιο γραφείο.
Πάνω από αυτό τον φάκελο, πάνω από το συρτάρι κάθεται ενας-ογκώδης πάντα-νεαρός.
Το νεαρός είναι σχετικό.Είναι πιο κοντά στα 30 παρά στα 20.
Στο ίδιο κτίριο αλλά σε διαφορετικό δωμάτιο βρίσκονται 15 άλλοι άντρες που η σωματική τους διάπλαση κάνει τους πορτιέρηδες κέντρων διασκέδασης να φαντάζουν παιδιά του Δημοτικού μπροστά τους.
Είναι η "προστασία".Κάποιοι μιλούν ελληνικά, άλλοι σέρβικα, άλλοι ρώσικα.
Πληρωμένα μούσκουλα, κολλημένα στις διαταγές μυαλά.
Δεν ξέρουν καν τι φυλάνε, αμφιβάλλω αν τους έχει πει κιόλας ο εργοδότης τους.
Το μόνο που τους έχει πει είναι η ταρίφα.Πόσα θαβάλουν στην τσέπη.
Στη συνέχεια μεταφέρεται με πορεία στο Πολυτεχνείο, μέσα από τα στενά των Εξαρχείων.
Κανείς δεν ξέρει ποιος την έχει.
Οι επικεφαλής τη δίνουν σε κάποιον νεότερο από τους συμμετέχοντες, ο οποίος χάνεται μέσα στο πλήθος.
Δίπλα του έχει 4-6 άτομα επιφορτισμένα να τον προσέχουν.
Διακριτικά.Όποιος τον πλησιάσει με σκοπό να του την αποσπάσει θα πέσουν όλοι πάνω του.Δεν γίνεται να χαθεί το πανί.
Και κάπως έτσι ολοκληρώνεται το χάπενινγκ.
Κανονικό σόου, πραγματική ιεροτελεστία.
Μετά θα ακολουθήσει ο κόσμος.
Νομίζει πως τιμά νεκρούς και σύμβολα, εξεγέρσεις.
Η πορεία του Πολυτεχνείου είναι διαφορετική από τις άλλες, περίεργη και φορτισμένη.
Βουβή αλλά με κάποιο τρόπο θορυβώδης.
Και η σημαία είναι αυτή που της δίνει ξεχωριστό νόημα.
Της αξίζει τέτοια συμπεριφορά;
(Άρθρο του Τάκη Καραγιάννη στο Protagon.gr).