Όταν ήμουν στην εφηβεία, ήθελα πολύ να είμαι κάποιας ο "πρώτος". Θυμάμαι φίλοι μου να λένε ότι δεν αξίζει και ότι είναι μαλακία και κανέναν να λέει ότι πέρασε καλά. Ίσως γιαυτό κάποιες γυναίκες πλέον έχουν ψυχολογικά και πολλά μη κλπ στα γαμήσια τους. Αφού έτσι όπως το περιέγραφαν όλοι ήταν λές και τις πίεζαν, ενώ οι γυναίκες έλεγαν ότι ο πρώτος τους ήταν "ένας μαλάκας" και "πού πήγαν και το δώσαν πρώτη φορά". Οπότε έλεγα συνεχώς ότι αν ξεπαρθενιάσω κάποια, θα την κάνω να με φέρνει στο μυαλό της για πάντα ως μία "γλυκιά" ανάμνηση.
Στα 22 μου είχα ξενερώσει ότι πλέον "μεγάλωσα" και ότι είναι δύσκολο να βρώ παρθένα. Και τότε η τύχη μου χαμογέλασε! Γνώρισα την Ντενίσα, μια Αλβανιδούλα γύρω στα 24 που ως εκ θαύματος ήταν παρθένα! Αφού λοιπόν την πήγα σπίτι, χωρίς βιασύνες έγινε η πράξη, μόνο στην ιδέα ότι θα με θυμάται για πάντα, πέρασα τέλεια! Θυμάμαι την έβαλα στο μπάνιο μαζί μου μετά και την φρόντησα. Πλέον είμαι 31 χρονών, εκείνη 33 και είναι μια απο τις πολύ δυνατές μου καβάτζες, μιας και έγινε αστεράκι πάνω στο γαμήσι, έμαθε τέλεια το σώμα τις και να φτάνει εύκολα σε οργασμούς, κάνει απίστευτα στισήματα ειδικά στα "4" και τέλος, είμαι σίγουρος ότι έκανα πολύ καλή δουλειά τότε!
Να ξέρετε συνγαμηστές ότι όσο υπάρχουν χωριάτες που απλά κοιτάνε να τον χώσουν και δεν τους νοιάζει αν η άλλη δεν έχει εμπειρία, τόσο θα δημιουργούνται γυναίκες με ψυχολογικά στο γαμήσι που θα βγάζουν το λάδι σε μελλοντικούς μύστες. Γνώμη μου..
