Το 1974 ο Καραμανλής παρέλαβε μια χώρα με μεγάλο μέρος να είναι χουντικοί ,31% να είναι με το βασιλιά, έπρεπε να γίνουν πολλές αλλαγές από πολιτειακό μέχρι είσοδος στην ΕΟΚ, δε μπορούσε να μεταμορφώσει και την Ελλάδα σε Δανία. Αυτό είναι κάτι που το συναντάμε συχνά μετά απο δικτατορίες.
Ο Αντρέας το 81 έκανε στροφή προς το σοσιαλισμο, επέβαλλε κοινωνικές αλλαγές, είχε το λαό να τον στηρίζει ,αλλά τα λεφτά ήταν πολλά. Αντί να εκμεταλλευτεί την αποδοχή που είχε και να στρώσει την κατάσταση ,τα έκανε όλα πουτάνα στις παροχές και τη διαφθορά.
Ο Μητσοτάκης προσπάθησε να περάσει κάπως πιο φιλελεύθερη πολιτική αλλά και ήταν ένας πολιτικός βαθιά χωμένος στο σύστημα του ρουσφετιού και της διαφθοράς.
Σημίτης το πήγε προς τον εκσυγχρονισμό, ποτέ όμως δεν τα έβαλε με το σύστημα που παρέλαβε, στα Ολυμπιακά έργα έγιναν τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα της ιστορίας.
Καραμανλής ο Β', ένας νερόβραστος που δε μπορούσε να ηγηθεί ούτε δεκαπενταμελούς, ρουσφέτια, σκάνδαλα με το τσουβάλι.
Ο ΓΑΠ θα ήθελε να δημιουργήσει μία νέα Ελλάδα, πιο ευρωπαϊκή ,ήταν όμως απίστευτα λίγος να τα βάλει με το κατεστημένο του ΠΑΣΟΚ. Τελικά έφερε το ΔΝΤ και είπε "ας γίνουν πουτάνα όλα, τώρα να καθαρίσουν όλοι με τους ξένους".
Όχι ότι είναι δικαιολογία, αλλά γενικότερα στον κόσμο δε βλέπω και πολλούς σοβαρούς πολιτικούς ηγέτες. Οι εταιρείες κάνουν κουμάντο.
), γιατί αυτοί είναι «φασίστες». Το πιο κοντινό που είχαμε ποτέ ήταν ο Γιώργης (εθνική ανάπτυξη χωρίς υπέρμετρο εξωτερικό δανεισμό).
jodi.graphics
