Σήμερα ξύπνησα με αυτή την ανάμνηση στο μυαλό μου, για κάποιον ομοφυλόφιλο λόγο.
Οπότε πάρτε την.
Πρέπει να ήταν 2010 ή 2011.
Στην παρέα μου έχουμε έναν φιλαράκο (για ευνόητους λόγους όνομα δεν θα πω). Ο οποίος αν η κάρτα τιμημένου μέλους Μεταξουργείου υπήρχε, θα ήταν η ύπαρξη του.
Μαζευόμασταν λοιπόν 5-6 άτομα και κατεβαίναμε αρκετά συχνά στα «σπιτάκια» στο Μετάξι.
Μία από αυτές τις ημέρες. Αφού ήδη έχουμε τσεκάρει το «προϊόν» σε μερικά εξωφωταγωγούμενα. Φτάνουμε σ' ένα με μία μεγάλη πράσινη και σιδερένια πόρτα (ΝΑΙ, ακόμα θυμάμαι αυτήν την λεπτομέρεια).
Ανεβαίνουμε κάτι σκαλοπάτια και μπαίνουμε κατευθείαν στο χώρο αναμονής με τις ντισκομπάλες και τα στροβιλιζόμενα φώτα (γαμώ την μεταξένια που έδιναν μαζί με τα καρναβαλοχρώματα, ξέρω εγώ τι λέω).
Εκεί εμφανίζεται μία πανέμορφη μαύρη γαζέλα, η Τζέσικα (κάποιοι συναγωνιστές, ίσως την είχατε προλάβει και την θυμάστε).
Αρκετά ψηλή, με απίστευτο σφιχτό και καλοσχηματισμένο κωλαράκι, μακρύ ίσιο και μαύρο μαλλί, μικρό και στητό στήθος και μία απίστευτη φάτσα για άδειασμα μέχρι τελευταίας ρανίδος.
Πριν προλάβουμε καν να κάτσουμε, γίνεται το εξής παράδοξο. Μου κάνει «επίθεση» στα ίσια. Έρχεται κάθεται στα πόδια μου και με σπαστά Ελληνικά, μου λέει: «Εσύ να μην φύγκει από ντω σήμερα, εάν ντεν με γκαμήσει».
Εγώ, που δεν είχα ζήσει κάτι παρόμοιο πάλι. Δηλαδή «εργαζόμενη απόλαυσης» να κάνει συγκεκριμένα σ' εμένα τέτοιο επιθετικό μάρκετινγκ. Είχα μείνει παγωτό.Η παρέα μου προφανώς να έχει γαμηθεί στο γέλιο και να μου λένε μαλακίες τύπου: «Την πήρε την κάρτα διαμονής η τυχερούλα η Τζέσικα».
Να της λέω εγώ πως δεν έχω χρήματα να μπω στο δωμάτιο, μαζί της. Να μου λέει αυτή, ντε πειράζει έλα μέσα και θα τα βρούμε. Να της λέω εγώ, σιχαίνομαι τα σεντόνια που είναι γεμάτα με σωματικά υγρά άλλων. Να μου λέει αυτή, έλα συ και θα τ' αλλάξω εγκώ. Σε αυτό το σημείο, ν' αναφέρω για τους κακοπροαίρετους, πως ούτε στιγμή δεν το πήρα επάνω μου ή πίστεψα πως μ' ερωτεύτηκε. Ούτε θέλω να περάσω αυτή την υπόνοια.
Συνέχιζε ακάθεκτη αυτή. Μπαίναν μέσα άλλοι. Αυτή καθισμένη στα πόδια μου, δεν σηκωνόταν καθόλου, σ' αντίθεση με την ληψώ μου. Η οποία ήταν ήδη σηκωμένη, γιατί μου την χαΐδευε πάνω από το παντελόνι και μου έβαζε τα χέρια μου στο στήθος της.
Με ρώτησε τ' όνομα μου. Της έδωσε ένα ψεύτικο, της είπα πως με λένε Πέτρο. Άρχισε μετά: «Πέτρο όμορφο αγκόρι. Πέτρο όμορφο παιντί, θέλω γκαμητούμε».
Είδαν οι υπόλοιποι της παρέας μου, πως εγώ δεν είχα σκοπό να μπω. Βγαίνει μπροστά ο φίλος με την κάρτα μέλους που ανέφερα πριν.
Της λέει: «Θα μπω εγώ μαζί σου».
Καζούρα οι υπόλοιποι: «Ωωωω σου κλέβει ο έτσι την γυναίκα. Τα μισά να έλεγε για την αλλοδαπή γυναίκα μου» και άλλα τέτοια. Ακόμα και η τσατσά είχε βγει πλέον στο σαλόνι και με δούλευε και αυτή.
Μπήκε λοιπόν ο φίλος μαζί της. Βγαίνει αυτή έξω, έρχεται πάλι επάνω μου. Σαν να μην γαμήθηκε μόλις με τον φίλο μου, ποτέ. «Σειρά σου τώρα», μου λέει.
Μου λέει ο φίλος: «Αν δεν μπεις μέσα μαζί της, είσαι εντελώς μαλάκας. Η κοπέλα είναι τούμπανο στο κρεβάτι και σχεδόν σε παρακαλάει. Εδώ μέσα μου είπε, πείσε τον φίλο σου να μπει. Αν δεν έχεις τα λεφτά, σου κολλάω εγώ και τα βρίσκουμε μετά».
Εγώ ακόμα σε φάση: «Το ζω όντως αυτό; Μου κάνουν καμία φάρσα (κάναμε συχνά ο ένας στον άλλον στην παρέα μου, όχι όμως τόσο «τραβηγμένες») για να γελάνε αιωνίως μαζί μου τα μουνόπανα;». Με τα πολλά αποφάσισα να σηκωθώ, καθόλου ψύχραιμα και να τρέξω προς την έξοδο. Η τύπισσα αχάμπαρη. Με ακολούθησε, ως την πράσινη σεδερένια εξώπορτα και μου φώναξε: «Τα σε περιμένω άλλη φορά Πέτρο. Φιλάκια ρουφηχτά.»
Έρχονται και οι φίλοι μου ξωπίσω της και φεύγουμε. Περιττό να πω. Εκείνη την ημέρα, εβδομάδα, μήνα, αιωνιότητα με «ΠΕΘΑΝΑΝ» στο πείραγμα.
Πηγαίνουμε πάλι μετά από κανά διβδόμαδο όλοι μαζί στο Μετάξι. Γυρνάμε κλασσικά τα σπιτάκια.
Φτάνουμε έξω από την πράσινη πόρτα.
Όλοι οι υπόλοιποι γελούσαν ήδη, πριν καν την πλησιάσουμε. Εγώ πάλι όχι. Τους λέω: «Μαλάκες ανεβείτε. Εγώ δεν το διακινδυνεύω αν δεν έχει γίνει rotation, να πέσω στην ίδια». Αφού με βρίσανε, ανέβηκαν να τσεκάρουν και μου έρχεται μήνυμα sms κάνα πεντάλεπτο μετά: «Ανέβα πάνω, μπήκε δωμάτιο ένας άλλος και μετά θα μπει ο φίλος. Δεν είναι εδώ η Τζέσικα».
Απευθείας εγώ σκέφτηκα, πως αυτοί τώρα μου λένε μαλακίες για να πάω , να εμφανιστεί η Τζέσικα και να γελάσουν. Όμως βαριόμουν να περιμένω ολομόναχος κάτω (δεν υπήρχαν και τα εξυπνοτηλέφωνα τότε, να δω κάνα βιντεάκι στο yt, να περάσει η ώρα). Οπότε διάβηκα την εξώπορτα, ανέβηκα τα σκαλοπάτια. Βλέποντας πολύ κόσμο μέσα στο σαλόνι. Προφανώς είχαν στηθεί οι γαμημένοι, για ν' απολαύσουν την παράσταση. Με πρωταγωνιστή εμένα τον μαλακουάρδο και την Τζέσικα.
Με το που πατάω το πόδι μου μέσα στο σαλόνι. Πετιέται από το πουθενά η Τζέσικα και πηδάει επάνω μου αγκαλιάζοντας με: «Ήξερα εσύ επιστρέψει Πέτρο. Πάμε δωμάτιο.ΤΩΡΑ!». Είχα λίγο χρόνο αντίδρασης. Στον οποίο δεν κατάφερα, ν' αποφύγω την «επίθεση αγάπης» της Τζέσικα.
Όλοι να γελάνε. Αυτή την φορά και εγώ μαζί τους. Αν δεν μπορείς να τους νικήσεις, συνόδεψε τους λένε. Πιο συγκεκριμένα ήθελα να τους συνοδεύσω στην τελευταία τους κατοικία εγώ. Αλλά οκ.
Τώρα έλειπε μόνο ο Φερεντίνος. Να μπει μέσα και να μου πει: «Φιλαράκι ηρέμησε, είσαι στο Μπαμ!».
Για όσους συναγωνιστές διαβάζετε ακόμη με την ελπίδα να γάμησα την Τζέσικα.
Συγνώμη από τα έγκατα της καρδιάς μου. Είμαι η προσωποποίηση του Κωνσταντίνου Κατακουζηνού σε αυτό το ζήτημα. Δηλαδή αν το έκανα. Θα ήθελα επί τόπου να κάνω μπάνιο με μπεταντίν.
Είχα φτάσει κοντά σε σημείο να υποκύψω; ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ. Οποιοσδήποτε κοινός ετεροφυλόφιλος θνητός, πιστεύω πως θα έφτανε ή και θα το έκανε.
Κράξτε ελεύθερα, μπορεί και να το αξίζω στην τελική.
Το σημείο που σιγουρεύτηκα μέσα μου, ότι δεν θα την γαμήσω πάλι. Ήταν όταν προσπάθησε να με φιλήσει στο στόμα και το στόμα της μύριζε «αδικοχαμένα παιδιά» των προηγούμενων. Και εμένα να κάνω μανούβρα αποφυγής, που θα ζήλευε, ολόκληρη η φιλμογραφία του Ζαν Κλωντ του Βαν Νταμ. Έπειτα της ψιθύρισα στο αυτί, πως θα επιστρέψω αύριο μόνος μου και θα μπω δύο φορές μαζί της στο δωμάτιο. Επειδή ντρέπομαι τους φίλους μου.
Το πίστεψε, χαλάρωσε το οριακό κεφαλοκλείδωμα/ αγκαλιά που μ' είχε κάνει και με άφησε να φύγω.
Δεν σας κρύβω,πως όντως ήθελα να επιστρέψω. Άσχετα που την δεδομένη στιγμή, το είπα απλά με την ελπίδα, να μ' αφήσει να φύγω.
Τελικά δεν πήγα ποτέ.
Θυμήθηκα σήμερα την ιστορία και γέλαγα μόνος μου.
Μέχρι και σήμερα αναφέρεται στην παρέα μου, σε συνδυασμό με άλλες ιστορίες όλων μας και γελάμε όλοι μαζί. Σήμερα είπα να την μοιραστώ και μαζί σας.
Τιμή και δόξα στην Τζέσικα. Οπουδήποτε και αν βρίσκεται.
6946606966