...Με ταράζει όμως το γεγονός ότι πραγματικά το ΑΠΟΛΑΥΣΑ, όπως προείπα, και ίσως (για μια φορά ακόμη) κι αυτή κάτι να ένιωσε γιατί έγινε το εξής σκηνικό. Σ΄όλη τη διάρκεια της επαφής τα πράγματα κύλησαν ήρεμα χωρίς αγαπουλίστικα ή άπρεπα λόγια και δεν βγήκαν έντονα γούστα, υπήρχε έντονη όμως οπτική επαφή και με κοιτούσε στα μάτια με μια έκφραση προσδοκίας ή και έγκρισης σαν να περίμενε την επιβεβαίωση ή την επιδοκιμασία για ότι γινόταν και ότι είπαμε ήταν σε πολύ χαμηλούς τόνους σχεδόν ψιθυριστά, ποιο πολύ ίσως (πάλι) ακούγονταν οι βαριές ανάσες.
Είμασταν λοιπόν σε στάση ψαλιδάκι, σημειώστε ότι εκείνη με οδήγησε εκεί, γιατί ενώ ξεκινήσαμε ιεραποστολικό μετά από λίγο σήκωσε τα πόδια της στους ώμους μου και μετά από λίγο πάλι, κατέβασε το αριστερό της πόδι και με έσπρωξε απαλά να το καβαλήσω, στράφηκε λίγο στο αριστερό πλευρό, έπιασε με το αριστερό της χέρι το δικό μου δεξί χέρι και έφερε το δεξί της πόδι στον ώμο μου. Σε όλη αυτή την κίνηση η επαφή μας δεν είχε σχεδόν χαθεί κι εγώ παλινδρομούσα με ήπιο ρυθμό, έτσι με το αριστερό μου χέρι μπορούσα πλέον και χάιδευα πλάτη, κωλαράκι και με τον αντίχειρα την κερκόπορτα, πάντα απαλά. Εκεί έκλεισε τα μάτια, άρχισε ν' ακολουθεί το ρυθμό μου και να βαριανασαίνει, και κάποια στιγμή κάτι είπε στη μητρική της γλώσσα και αμέσως στα ελληνικά "μ΄αρέσει". Πότε συνήθως μιλάμε ασυναίσθητα στη μητρική μας γλώσσα; όταν βιώνουμε έντονα συναισθήματα όπως λύπη, φόβο, χαρά, ηδονή ή πόνο. Το τελευταίο το το αποκλείω...είμαι φυσιολογικός όχι υπερμεγέθης. Όλα αυτά τα αν, ίσως και αλλά σκέφτομαι και ότι "Το δις εξαμαρτείν τ’ αυτόν ουκ ανδρός σοφού" κατά τους αρχαίους προγόνους. Θα δείξει φίλοι μου...θα δείξει. Υπόψη, πριν μία ώρα περίπου έφυγαν με τον δικό της και γύρισε μόνος του μόλις τώρα...θα δω τι ώρα θα επιστρέψει, πήγε μάλλον για μεροκάματο.
