Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Περπάταγα στο πεζοδρόμιο και η μόνη πρόθεση που είχα ήταν να διασχίσω τη Βουλιαγμένης. Η φωτεινή ταμπέλα «Studio» με σκανδάλισε. Φόρεσα την μάσκα και με μια απότομη κίνηση χάθηκα στην είσοδο. «Δεν με είδε κανείς», σκέφτηκα ανεβαίνοντας τη σκάλα φουριόζος.

Χτύπησα το κουδούνι και μπήκα στο τσαρδί της ηδονής. Τσαρδί συνενοχής.
«Περάστε», αναφώνησε η μαντάμ. Με έβαλε να κάτσω στον καναπέ. Βούλιαξα τόσο βαθιά μέσα του που νόμιζα πως με κατάπιε η άβυσσος.

«Επιτρέπετε;»
«Τι να επιτρέψω;»
«Να σας θερμόμετρησω»
«Ελεύθερα»
«Μια χαρά είστε»
«Δε φαίνομαι;»
«Τι θα πιείτε;»
«Η κοπέλα;»
«Η Εμμανουέλα μας έρχεται αμέσως», είπε και άρχισε να εξηγεί σε σπαστά ελληνικά τον τιμοκατάλογο. «Τι ευγενική κυρία», σκεφτικά. Και τόσο ίδια με τις υπόλοιπες του κλάδου. Ένα καλούπι.

Η Εμμανουέλα εμφανίστηκε πάνω στους κοθόρνους της, χαμογέλασε, έκανε μια στροφή και εξαφανίστηκε πάλι στα ιδιαίτερα.

Έδωσα 50 ευρώ για το απλό πρόγραμμα και η μαντάμ με οδήγησε στο δωμάτιο. Μου έδωσε το καλό δωμάτιο. Το καθαρό, το μεγάλο, με το ψηλό ταβάνι, που αν ανοίξεις τα στόρια βλέπεις θάλασσα. Με δασκάλεψε να φρεσκαριστώ και να μην πιτσιλίσω με νερά έξω απ´ την ντουζιέρα, επιθεώρησε με τα μάτια της τον χώρο και έφυγε.

Έμεινα μόνος,
Τόσο μόνος μπροστά στο μεγάλο κρεβάτι,
Τόσο μόνος.

Η Εμμανουέλα χτύπησε την πόρτα, μπήκε και χαμήλωσε τα φώτα. Να μην τη βλέπω και να μην με βλέπει. Αυτό είναι το κόλπο. Οι σκιές δεν ακούγονται, δε γνωρίζονται, δε δένονται.

Η τηλεόραση έπαιζε τσόντα. Στεκόμουν όρθιος χωρίς να έχω αποφασίσει αν με την πετσέτα θα κάλυπτα τον ανδρισμό μου ή τον κώλο μου. Και για τα δυο δεν έφτανε. Τελικά την άφησα στην πολυθρόνα πάνω στα ρούχα μου και προχώρησα γυμνός στο κρεβάτι. Ξάπλωσα δίπλα της και τη χάιδεψα.

Το πρόσωπό της είναι μέτριο με λεπτά χείλη που δεν είναι του γούστου μου. Ωστόσο είναι αρκετά γλυκιά. Το σώμα της είναι γεμάτο αλλά όμορφα κατανεμημένο. Μοιάζει με βοσκοπούλα που ζει πέρα από τα βόρεια σύνορα τούτης της χώρας. Τα στήθη της είναι όμορφα και η επέμβαση δεν είναι εμφανής. Τα χέρια της είναι περιποιημένα, το δέρμα της πολύ απαλό και το άρωμά της διακριτικό.

Καθώς με φιλούσε στο σώμα, με το χέρι της ετοίμαζε τη στύση μου.
«Τι υπέροχος κόσμος», αναφώνησα. Μου πέρασε προφυλακτικό με το στόμα και άρχισε να παίζει με την γλώσσα της. Το στοματικό της πολύ μέτριο, χωρίς δόντι αλλά αέρινο. Διόρθωσε την στάση του σώματος και έφερε την φύση της κοντά στο χέρι μου. Την χάιδεψα απαλά και το δέχτηκε. Το τζελ στο μονοπάτι της χαράς φρέναρε τον πόθο μου. Δυστυχώς η συνουσία μας ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία.

Την διέκοψα και της ζήτησα να ξαπλώσει ανάσκελα. Η αίσθηση ήταν όπως το φοβόμουν. Αλλάξαμε μερικές στάσεις και ολοκλήρωσα. Η ταμπέλα είχε κάνει τη δουλειά της.

Έμεινε ξαπλωμένη στο κρεβάτι και ψαχούλεψε το γέρικο στήθος μου. Με φίλησε τρυφερά στο μάγουλο, σηκώθηκε, πήρε χαρτί, με καθάρισε και μ´ αποχαιρέτησε.

Έμεινα μόνος ξανά,
Τόσο μόνος πάνω στο μεγάλο κρεβάτι,
Τόσο μόνος.