Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Α) ΕΡΩΤΙΚΗ ΑΤΖΕΝΤΑ (19/03/2011 – 24/03/2011)
Στις 19/03/2011 στις 11:00 πμ είχα κανονίσει να πάω για καφέ με μια πρώην συμφοιτήτριά μου στου Ζωγράφου. Ωστόσο, είχα πει ψέματα στους γονείς μου ότι θα βρισκόμασταν στις 10:30 πμ, για να δώσω άλλη μια ευκαιρία στον εαυτό μου να καθίσω δίπλα-δίπλα με τη 2-Hut και να της χουφτώσω τα βραχιόλια. Ξεκίνησα από το σπίτι στις 09:40 πμ. Στις 09:45 πμ κοντοστάθηκα έξω από το μαγαζί της 2-Hut. Δυστυχώς εκείνη την ώρα ήταν ένας γέρος πελάτης στο μαγαζί. Μέχρι τις 09:54 πμ έκοβα βόλτες έξω από το μαγαζί, περιμένοντας να αδειάσει από πελάτες. Αλλά του κάκου (ήταν ώρα αιχμής). Νευριασμένος στις 09:54 πμ, εγκατέλειψα τον αγώνα, έβγαλα ένα εισιτήριο των 1.40 €, πήρα το τρόλεϊ 2 και κατόπιν το λεωφορείο 608. Στη στάση ΕΥΔΑΠ (του 608) ήταν μια χήρα 80χρονη με τρικ-τρικ, που χρειαζόταν βοήθεια για να επιβιβαστεί στο λεωφορείο. Αμέσως προσφέρθηκα να τη βοηθήσω, δίνοντάς της μια «χείρα βοηθείας» (της έδωσα το δεξί μου χέρι και με το αριστερό μου χέρι τη χούφτωσα στην πλάτη). Μόλις ανέβηκε με ευχαρίστησε και μου είπε «Να σαι καλά» και εγώ της έκανα διευθυντικό sandwich. Κατόπιν με πολύ δυσκολία της άφησα το χέρι της, ενώ από μέσα μου σιγοψιθύρισα «Αχ αγαπούλα μου». Όλη αυτή η ιστορία είχε ως αποτέλεσμα μια 20λεπτη κρίση ηλιθιότητας και φυσικά μια αυξημένη διάθεση για γαμησάκι.
Στις 21/03/2011 στις 10:00 πμ έγινε η ορκωμοσία του μεταπτυχιακού μου στο ΠΑΠΕΙ. Μόλις έληξε η τελετή, ο πρύτανης είπε στους αποφοίτους του μεταπτυχιακού να πετάξουν τα καπέλα τους (όλοι φορούσαμε τήβεννο). Εγώ από αφηρημάδα, αντί να βγάλω το καπέλο ήσυχα-ήσυχα, το εκσφενδόνισα στο κεφάλι του πρύτανη, ο οποίος κοίταξε πίσω του τρομαγμένος. Μετά από αυτό, εγώ και όλοι οι συμφοιτητές μου σκάσαμε στα γέλια. Το ευχάριστο κλίμα της ημέρας, σε συνδυασμό με την κρίση ηλιθιότητας, βελτίωσαν την ψυχολογία μου (και από σπόντα και την ερωτική μου επιθυμία).
Στις 23/03/2011 στις 12:40 μμ πήγα στο μαγαζί της 2-Hut για να πάρω γάλα και ψωμί. Επειδή στο μαγαζί δεν ήταν κανένας πελάτης, πριν φύγω της έκανα ένα απολαυστικότατο πολυκαβλωτικό διευθυντικό sandwich. Το γεγονός ότι της έκανα sandwich ύστερα από 15 μέρες, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι μου φέρθηκε με τρυφερότητα, αναπτέρωσαν το ηθικό μου και το βράδυ της ίδιας μέρας βάρεσα μια special μακακία.

Β) ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΣΤΟΥΝΤΙΟΤΣΑΡΚΑΣ (25/03/2011)
Στις 25/03/2011 στις 17:00 είχα κανονίσει ραντεβού με τον Πινόκιο στο σταθμό του Ηρακλείου, για να τον κεράσω καφέ και γαμήσι (σε στούντιο) στον Κεραμεικό για την ορκωμοσία μου. Ξεκινήσαμε παρέα στις 17:15 από το σταθμό του Ηρακλείου και στις 17:50 βρισκόμασταν ήδη στην περιοχή του Κεραμεικού.
Αρχικά περάσαμε από το στούντιο Blue, εξαιτίας της τιμής (στο συγκεκριμένο στούντιο το απλό πρόγραμμα είναι 30 €, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα στούντιο στην περιοχή, όπου σκας το 50ρικο). Εδώ συμφώνησαν τα γούστα μου με τον Πινόκιο, καθώς σε κανέναν από τους δυο δεν άρεσε η πουτάνα, ενώ η τσατσά για άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία μας έβγαλε μια αρνητική αύρα (και επιπλέον δεν φορούσε ούτε φούστα, ούτε τρικ-τρικ). Επειδή ο Πινόκιο είναι ευγενικό παιδί, ζήτησε από την τσατσά να μας δώσει την κάρτα του στούντιο και της είπε ότι θα περάσουμε λίγο αργότερα.
Κατόπιν περάσαμε από το στούντιο στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου 133. Εδώ η πουτάνα γυάλισε στον Πινόκιο, οπότε έδωσε στον τσάτσο 30 € και τα υπόλοιπα 20 € τα κέρασα εγώ. Δεν χρειάζεται φυσικά κανείς να έχει ανεπτυγμένη την 6η αίσθηση, για να καταλάβει ότι στούντιο με τσάτσο δεν υπάρχει περίπτωση να το τιμήσω ούτε με σφαίρες.
Αφού ολοκλήρωσε το γαμήσι ο Πινόκιο, πήγαμε παρέα για καφέ σε μια καφετέρια δίπλα στο μετρό, για να ανταλλάξουμε τις στουντιοεμπειρίες μας και να γελάσουμε. Στις 19:55 (αφού τελειώσαμε τον καφέ) ο Πινόκιο πήρε το μετρό για να επιστρέψει στο σπίτι του και εγώ συνέχισα την στουντιότσαρκα μόνος μου. Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί ότι κουβαλούσα μαζί μου και την πράσινη συνεδριακή τσάντα με τα εννιάμερα του Γύπα, γιατί η συγκεκριμένη στουντιότσαρκα ήταν προγραμματισμένη.
Επόμενος σταθμός: Κωνσταντινουπόλεως 80. Αν και η τσατσά ήταν ευγενέστατη και έκατσε δίπλα μου για 2 λεπτά μέχρι να εμφανιστεί η πουτάνα, φορούσε τζην και τα χέρια της ήταν άδεια από κοσμήματα (δύσκολα σου σηκώνεται με τέτοια γυναίκα).
Επόμενος σταθμός: Κασσάνδρας 3 πάνω. Στο συγκεκριμένο στούντιο η τσατσά ήταν άφαντη, ενώ μια από τις δυο εργαζόμενες κοπέλες με έβρισε, επειδή με έχει δει πολλές φορές και δεν την έχω τιμήσει ούτε μια.
Επόμενη στάση: Κασσάνδρας 3 κάτω. Εδώ η τσατσά φορούσε φούστα, αλλά δεν φορούσε καθόλου τρικ-τρικ.
Επόμενη στάση: Κασσάνδρας 4Γ. Εδώ ήταν η πολυκαβλωτική τσατσά, που είχα δει στις 18/03/2011 (αλλά αυτή τη φορά χωρίς τρικ-τρικ) μαζί με την τσατσά, που βγάζει την αύρα της Αγγλίδας (που λέει «Oh sit»). Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι καμία από τις δυο τσατσάδες δεν μου προκάλεσαν στύση.
Next station: Κωνσταντινουπόλεως 61. Εδώ ήταν η ίδια τσατσά με τις προηγούμενες επισκέψεις μου. Η ιδιαιτερότητα ήταν ότι η πουτάνα μου έκανε διευθυντικό sandwich και με υποδέχτηκε με ιδιαίτερη τρυφερότητα.
Next station: Σπύρου Πάτση 40. Εδώ η τσατσά ήταν αδιάφορη (παντελόνι, νέα στην ηλικία, δεν φορούσε τρικ-τρικ).
Next station: Σπύρου Πάτση 27. Εδώ η τσατσά φορούσε κοντή φούστα, διχτυωτό καλσόν και κάτι φτηνιάρικα άσπρα βραχιόλια (μάλλον από το παζάρι τα πήρε). Προφανώς η γυναίκα αυτή δεν ξέρει να ψυχολογεί τους ανθρώπους, γιατί με ρώτησε δυο φορές, αν γνωρίζω ότι βρίσκομαι σε στούντιο.
Το λογικό θα ήταν να καταλήξω στο τελευταίο στούντιο. Ωστόσο, εξαιτίας της θερμής υποδοχής που είχα και από την πουτάνα και από την τσατσά στο στούντιο Artemis (Κωνσταντινουπόλεως 61), αποφάσισα να τιμήσω το συγκεκριμένο στούντιο με το 50ρικο της μαμάς.

Γ) ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
Στις 21:00 έφτασα για δεύτερη φορά έξω από το συγκεκριμένο στούντιο. Μόλις χτύπησα για δεύτερη φορά το κουδούνι και μου άνοιξε η τσατσά, έγινε ο ακόλουθος διάλογος:

ΤΑΚΜΑΝ: Κερδίσατε για δεύτερη φορά.
ΤΣΑΤΣΑ: Κερδίσαμε πάλι;
ΤΑΚΜΑΝ: Ναι.
ΤΣΑΤΣΑ: Στην προηγούμενη κριτική έγραψες και για μένα. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις. Θέλω όμως αυτή τη φορά να μου βάλεις δέκα.
ΤΑΚΜΑΝ: Μην ανησυχείς.
ΤΣΑΤΣΑ: Από εδώ είναι το δωμάτιο.
ΤΑΚΜΑΝ: ΟΚ.


Αν και η τσατσά δεν φοράει τρικ-τρικ, ηδονίζομαι να πιάνω χέρια από γιαγιάδες. Για αυτό το λόγω, αντί να της δώσω 50ρικο, της έδωσα 2 εικοσάευρα, 1 πεντάευρο, 4 κέρματα του 1 ευρώ και δυο πενηντάλεπτα (την ώρα που της έδινα τα κέρματα, έτρεμαν τα χέρια μου από τη συναισθηματική φόρτιση). Αφού έδωσα τα χρήματα στην τσατσά και έκλεισε την πόρτα του δωματίου, γδύθηκα, έβγαλα από τη συνεδριακή μου τσάντα του Γύπα τα εννιάμερα και κατούρησα στο μπάνιο. Μόλις ολοκλήρωσα το κατούρημα, μπήκε η Αλίνα στο δωμάτιο, γεμάτη όρεξη για τρελίτσες.
Η Αλίνα είναι 38 χρονών από τη Λευκορωσία, έχει μαύρα μαλλιά και φοράει ένα χρυσό βραχιόλι. Μόλις μπήκε στο δωμάτιο, έγινε ο ακόλουθος διάλογος:

ΑΛΙΝΑ: Γεια σου μωρό μου. Πώς σε λένε;
ΤΑΚΜΑΝ: Το διαδικτυακό μου όνομα είναι ΤΑΚΜΑΝ, οπότε θα με φωνάζεις έτσι.
ΑΛΙΝΑ: Εμένα με λένε Αλίνα και είμαι από τη Λευκορωσία. Χάρηκα.
ΤΑΚΜΑΝ: Και εγώ. Αυτά είναι του Γύπα τα εννιάμερα.
ΑΛΙΝΑ: Αυτά τα έχεις, για να τα φοράς στις κοπέλες στα στούντιο;
ΤΑΚΜΑΝ: Ναι.
ΑΛΙΝΑ: Ωραία, θα τα φορέσω και εγώ τώρα. Μου πάνε.

Μόλις η Αλίνα φόρεσε του Γύπα τα εννιάμερα, άρχισε να κουνάει παιχνιδιάρικα τα χέρια της, για να με ηδονίσει το κουδούνισμα των βραχιολιών.

ΤΑΚΜΑΝ: Τι λες να κάνουμε για να περάσουμε ωραία; Τι προτείνεις;
ΑΛΙΝΑ: Ότι θες εσύ μωρό μου.
ΤΑΚΜΑΝ: Ναι, σωστό και αυτό. Αλλά πριν κάνουμε οτιδήποτε φόρεσε μου το τσουτσού φερετζέ.
ΑΛΙΝΑ: Το ποιο;
ΤΑΚΜΑΝ: Παιδάκι μου δεν ξέρεις Τούρκικα;
ΑΛΙΝΑ: Όχι, από Λευκορωσία είμαι.
ΤΑΚΜΑΝ: Ούτε και εγώ. Απλά υπάρχει ένα σχετικό ανέκδοτο. Τέλος πάντων, θα σε διευκολύνω. Φόρεσέ μου το προφυλακτικό.
ΑΛΙΝΑ: Από τόσο νωρίς;
ΤΑΚΜΑΝ: Φόρεσέ το μου παιδί μου. Θέλω να αισθάνομαι ασφάλεια. Αυτό μου το έχει πει και ο καθηγητής που συνεργαζόμαστε.
ΑΛΙΝΑ: ΟΚ.

Μόλις μου φόρεσε το προφυλακτικό, έγινε ο ακόλουθος διάλογος:

ΑΛΙΝΑ: Τι θες να κάνουμε τώρα;
ΤΑΚΜΑΝ: Εγώ λέω να χορέψουμε.
ΑΛΙΝΑ: Ναι;
ΤΑΚΜΑΝ: Ε ναι μωρέ, για να φτιαχτούμε καλύτερα.

Αντί η Αλίνα να υπακούσει την επιθυμία μου, με ξάπλωσε και μου πήρε την κλασσική πίπα. Εξαιτίας της έλλειψης μεσημεριανού ύπνου, η στύση που προκλήθηκε από την πίπα δεν ήταν επαρκής. Για αυτό το λόγω (μετά από κάποιο διάστημα) η Αλίνα μου πρότεινε να την παίξω μόνος μου.
Τότε εγώ ξάπλωσα μπρούμυτα και άρχισα να τρίβω τον πούτσο μου στο κρεβάτι με μανία. Η Αλίνα ήταν δίπλα μου και της κράταγα τα βραχιόλια. Κατά τη διάρκεια της φάσης αυτής, έγινε ο εξής διάλογος:
ΑΛΙΝΑ: Διάβασα και εγώ την προηγούμενη κριτική σου για το συγκεκριμένο στούντιο. Μίλησα για σένα με την τσατσά, και από ότι κατάλαβα είναι διαθέσιμη. Όμως, επειδή έχει χρόνια να πηδηχτεί, θα πρέπει το πουλί σου να είναι σαν κομπρεσέρ.
ΤΑΚΜΑΝ: Αλήθεια, πόσο χρονών είναι η τσατσά;
ΑΛΙΝΑ: 69.
ΤΑΚΜΑΝ: Το έπιασα το υπονοούμενο.
ΑΛΙΝΑ: Μωρό μου. Όταν βγεις από το δωμάτιο, χάρισέ της αυτό το δαχτυλίδι και χούφτωσέ της λίγο το χέρι.
ΤΑΚΜΑΝ: Εγώ λέω καλύτερα να της χαρίσω το πράσινο ριγκάκι του Γύπα.
ΑΛΙΝΑ: Έχεις δίκαιο, αυτό ταιριάζει καλύτερα σε μια νέα κοπέλα.
ΤΑΚΜΑΝ: Ρε συ θα πεις στην τσατσά να φοράει φούστα από εδώ και πέρα;
ΑΛΙΝΑ: Κοντή ή μακριά;
ΤΑΚΜΑΝ: Ξέρω εγώ; Κάπου στη μέση.
ΑΛΙΝΑ: Κοντή θες ε;
ΤΑΚΜΑΝ: Ναι, ναι. Για να σου δώσω να καταλάβεις, η εμφάνιση της τσατσάς παίζει για μένα πολύ σημαντικό ρόλο στην επιλογή του στούντιο. Για αυτό το λόγω, δεν επιλέγω ποτέ στούντιο με τσάτσους.
ΑΛΙΝΑ: Μα αυτοί μωρό μου είναι όλοι πούστηδες. Τους σηκώνεται μόνο όταν βλέπουν πελάτη.
ΤΑΚΜΑΝ: Βλέπω τα ξέρεις όλα. Αύριο θα ταξιδέψω Ιστιαία με τα ΚΤΕΛ και ότι ιστορία γίνει με καμιά γριά, θα την περιγράψω αναλυτικά στην επόμενη κριτική. Κάθε φορά που γράφω κριτικές, γελάω σαν ηλίθιος.
ΑΛΙΝΑ: Έχεις πλάκα μωρό μου. Να δω για μένα τι κριτική θα γράψεις.
ΤΑΚΜΑΝ: Θα τη δεις και θα γελάσεις. Αχ τι γλυκό χεράκι.
ΑΛΙΝΑ: Παιδί μου. Το βλέπεις το μουνί μου; Βάλε το χέρι σου μέσα.
ΤΑΚΜΑΝ: Εγώ με τα κοσμήματα φτιάχνομαι, δεν με ενδιαφέρουν αυτά.
ΑΛΙΝΑ: Βάλτο.

Με τα πολλά κατάφερα και έχυσα εντός του προφυλακτικού (όχι φυσικά με τα γλυκανάλατά της, αλλά με τη σκέψη της τσατσάς). Αμέσως μετά, έβγαλα το προφυλακτικό, το πέταξα στα σκουπίδια και καθαρίστηκα με τα υγρά μαντήλια Wet Hankies. Κατόπιν, η Αλίνα ντύθηκε, με χαιρέτησε και βγήκε από το δωμάτιο. Αφού ντύθηκα και ταχτοποίησα τα πράγματά μου, βγήκα από το δωμάτιο και τράκαρα την τσατσά. Με την τσατσά έγινε ο ακόλουθος διάλογος:

ΤΣΑΤΣΑ: Τέλειωσες μωρό μου;
ΤΑΚΜΑΝ: Ναι, ναι. Την επόμενη φορά που θα έρθω, θα σου χαρίσω και ένα δαχτυλίδι.
ΤΣΑΤΣΑ: Έχω και εγώ πολλά κοσμήματα, αλλά δεν τα φοράω, επειδή φοβάμαι μη με κλέψουν.
ΤΑΚΜΑΝ: Τέλος πάντων, αν από εδώ και πέρα φοράς φούστα, θα έρχομαι σχεδόν κάθε φορά εδώ.
ΤΣΑΤΣΑ: Δεν φοράω φούστες τώρα. Έχω να φορέσω πάνω από 30 χρόνια.
ΤΑΚΜΑΝ: Τέλος πάντων, θα έρχομαι επειδή σε αγαπάω. Όταν θα βρω δουλειά στην Κύπρο, θα βγούμε παρέα έξω να σε κεράσω καφέ.
ΤΣΑΤΣΑ: Όποτε θες μωρό μου. Τώρα όμως να μου βάλεις 10.
ΤΑΚΜΑΝ: ΟΚ, θα σου βάλω δεκαράκι.

Μετά από αυτή τη σύντομη συζήτηση, χαιρέτησα την τσατσά με διευθυντικό sandwich, επειδή μου αρέσει να χουφτώνω χέρια από γριές. Μόλις εξήλθα από το κτίριο, με έπιασε κρίση ηλιθιότητας μακράς διάρκειας.