Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Στις 28/09/2010 πήρα τα ΚΤΕΛ για Ιστιαία (ΑΘΗΝΑ-ΙΣΤΙΑΙΑ, ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 28/09/2010, ΩΡΑ: 12:45, ΘΕΣΗ: 23, ΕΙΔΟΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ: ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ, ΤΙΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ: 14,50 €) για να κάνω ένα διήμερο διάλειμμα από τις υποχρεώσεις μου και για να δώσω στη γιαγιά μου το δώρο που της αγόρασα από τη Shanghai. Στις 14:45 μπήκα στο ferryboat για Αιδηψό. Απέναντί μου καθόταν μια 75-αρα, με διχτυωτό-σεξουαλικό καλσόν, η οποία έκανε κάτι σπαστικές κινήσεις με τα χέρια της, σα να έδιωχνε μύγες (οι οποίες δεν υπήρχαν). Αν και δεν φορούσε βραχιόλια (αυτό συγκαταλέγεται στα αρνητικά), μου προκαλούσε μια στοιχειώδη καύλα. Επειδή δεν υπήρχε κάποια άλλη ελεύθερη γριά από το λεωφορείο, αποφάσισα να την πλησιάσω... και ότι ήθελε προκύψει. Στις 14:57 πήρα την απόφαση (μετά από βαθιές εισπνοές) να της μιλήσω. Έτσι έγινε ο εξής διάλογος:
ΕΓΩ: Αύριο είναι η τελευταία ζεστή μέρα, μετά θα χαλάσει ο καιρός.
ΑΥΤΗ: Άκρα του τάφου σιωπή.
ΕΓΩ: Συγνώμη και εσείς στην Ιστιαία πάτε;
ΑΥΤΗ: Όχι στην Αιδηψό (με φανερά ενοχλημένο τόνο φωνής).
ΕΓΩ: Θα μείνετε μέρες; Από περιέργεια ρωτάω δηλαδή.
ΑΥΤΗ: Ναι.
ΕΓΩ: Θα κάνετε και κανένα μπάνιο;
ΑΥΤΗ: Μπορεί.
Κατόπιν αυτή άρχισε να κοιτάζει τριγύρω της με ανήσυχο βλέμμα και άλλαξε θέση. Επειδή ξενέρωσα με την αγένεια και την αντικοινωνικότητά της, βγήκα στη βεράντα του ferryboat. Εκεί είδα μια γύρω στα 60, η οποία ταξίδευε με το αυτοκίνητό της. Αυτή μου έβγαζε την αύρα της ανεξάρτητης υδροχόου, της οποίας το μότο είναι «Μα ναι, περνώ και μόνη μου καλά, τα καταφέρνω μια χαρά, δε σε έχω ανάγκη ευτυχώς, μου είσαι πλέον περιττός ο ο ο ο ο ο ο ο α α». Δυστυχώς ούτε και αυτή φορούσε κοσμήματα (μόνο ένα χρυσό ρολόι), αλλά από ολότελα καλή και η Παναγιώταινα. Αυτή ήταν πιο κοινωνική. Έτσι φρόντισα να φέρω τη συζήτηση για τις περιπέτειές μου στη Shanghai, με σκοπό να της δείξω τις εκτυπωμένες φωτογραφίες που είχα φέρει μαζί μου. Έτσι την ώρα που της έδειχνα την κάθε φωτογραφία, της χούφτωνα και λίγο το χέρι.
Στις 30/09/2010 (ώρα 17:00) που επέστρεφα, καθόταν απέναντί μου στο λεωφορείο μια 70-άρα χήρα, η οποία επέστρεφε από την Αιδηψό και φορούσε ένα χρυσό βραχιόλι σε σχήμα φιδιού. Αυτή η γυναίκα μου ανέβασε τη λίμπιντο στα ύψη. Μετά την Αρκίτσα της έπιασα την κουβέντα με το πρόσχημα ότι στο ταξίδι στη Σαγκάη ήμουν 19 ώρες χωρίς παρέα (επειδή δεν καθόταν κανένας Έλληνας δίπλα μου) και της είπα ότι, επειδή είμαστε Έλληνες πρέπει να είμαστε ενωμένοι (θεέ μου, τι παπαριές λέω για να ρίξω τις γυναίκες). Όταν σταματήσαμε στα 90, πήρα τηλέφωνο το Γύπα για να μου δώσει γυναικεία συμβουλή (έπρεπε κάτι να της πω για να καθίσουμε δίπλα-δίπλα και όχι απέναντι), λέγοντάς της ότι κουβαλάω μαζί μου τις φωτογραφίες από τη Σαϊγκόν (παλιά πρωτεύουσα του Βιετνάμ). Έτσι μετά τα 90, της πρότεινα να καθίσουμε παρέα για να της δείξω τις φωτογραφίες από τη Σαγκάη (και να της κάνω bic-bic = χούφτωμα στα βραχιολάκια της). Αυτή δυστυχώς μου αρνήθηκε. Έτσι και εγώ το βούλωσα και με έπιασε η μελαγχολική καρκινίσια διάθεση. Όλα τα παραπάνω γεγονότα μου προκάλεσαν μέχρι τις 02/10/2010 μια νευρική καύλα. Από τις 03/10/2010 όμως, που άρχισα να δίνω αγώνα δρόμου για να τελειώσω τις εκκρεμότητές μου και να αρχίσω μαθήματα για το TOEIC, σε συνδυασμό με το πρόωρο χειμωνιάτικο σκηνικό, η ερωτική μου διάθεση έπεσε κατακόρυφα (αχ τι κάνει αυτό το άγχος). Έτσι για να νιώσω και λίγο άντρας αποφάσισα στις 20/10/2010 να πάω την καθιερωμένη στουντιό-τσαρκα στην περιοχή του Βοτανικού. Όταν είδα στη διεύθυνση www.greeceladies.com, ότι στη Χαλκιδικής 83 δούλευε η Στεφανία, ξετρελάθηκα με το ριγκάκι της και σκέφτηκα να της κάνω την τιμή. Για να σιγουρευτώ όμως ότι φοράει ριγκάκια, πήρα τηλέφωνο το συγκεκριμένο στούντιο. Στο τηλέφωνο έγινε ο ακόλουθος διάλογος:
ΕΓΩ: Ναι γεια σας, ήθελα να ρωτήσω ποια κοπέλα δουλεύει αυτή την ώρα;
ΤΣΑΤΣΑ: Η Στεφανία.
ΕΓΩ: Θα κάνω τώρα μια ερώτηση λίγο αδιάκριτη. Επειδή έχω μανία με τα κοσμήματα, ήθελα να ρωτήσω φοράει κανένα βραχιολάκι κανένα δαχτυλιδάκι;
ΤΣΑΤΣΑ: Τι;
ΕΓΩ: Καλά τέλος πάντων. Αλλά αν δε φοράει ούτε ένα βραχιόλι, εγώ δεν έρχομαι.
ΤΣΑΤΣΑ: Έχει και από αυτό. Σε περιμένουμε.
Τότε μόλις έκλεισα το τηλέφωνο, με έπιασε νευρικό γέλιο, πήρα τηλέφωνο το Γύπα, της διηγήθηκα την ιστορία και σκάσαμε παρέα από τα γέλια.
Ξεκίνησα από το σπίτι στις 13:25. Όταν έφτασα στο συγκεκριμένο στούντιο και την είδα από κοντά, φρίκαρα και ξενέρωσα. Κατόπιν πέρασα από το studio Artemis (όπου παλιά ήταν μια τσατσά με την οποία καύλωνα), αλλά ήταν (ίσως εκείνη την ώρα) κλειστό. Έτσι αποφάσισα να επισκεφτώ κάποιο από τα studio της οδού Κασσάνδρας. Αφού έκανα μια ανιχνευτική βόλτα σε όλα τα στούντιο της οδού αυτής, αποφάσισα να επισκεφτώ το συγκεκριμένο στούντιο (Estimated Arrival Time: 14:40, αναφέρομαι στο κάτω). Όταν χτύπησα το κουδούνι, μου άνοιξε κατευθείαν η Μαριάννα. Η Μαριάννα είναι ξανθιά, ηλικίας γύρω στα 25 από τη Ρωσία. Το ατού στην εμφάνισή της είναι τα υπερμεγέθη χρυσά βραχιόλια που φοράει. Το αρνητικό είναι ότι η φάτσα της εκπέμπει πολύ μαγκιά. Μόλις μπήκα στο στούντιο (για δεύτερη φορά), έγινε ο ακόλουθος διάλογος:
ΕΓΩ: Τελικά αποφάσισα να έρθω εδώ.
ΑΥΤΗ: Ναι ε; Ποιο πρόγραμμα θα πάρεις;
ΕΓΩ: Το απλό.
ΑΥΤΗ: Δώσε μου τα 50 €.
ΕΓΩ (αφού της τα έδωσα): Εδώ δεν υπάρχει υπηρεσία;
ΑΥΤΗ: Όχι. Εγώ είμαι και υπηρεσία.
ΕΓΩ: Κάτσε για να καταλάβω. Δηλαδή, αν την ώρα που θα είμαστε μαζί στο δωμάτιο, χτυπήσει κάποιος την πόρτα, θα διακόψεις, θα σηκωθείς και θα του ανοίξεις;
ΑΥΤΗ: Όχι (Ευτυχώς η πόρτα άνοιγε αυτόματα).
Τότε μπήκα στο δωμάτιο και γδύθηκα. Μόλις ήρθε η Μαριάννα (αφού συστηθήκαμε), της είπα να μην κάνει τίποτα, αν δεν μου φορέσει την καπότα. Έτσι, αρχικά μου φόρεσε την καπότα. Τότε εγώ, της φόρεσα συμπληρωματικά στο άλλο της χέρι, το ριγκάκι και το βραχιολάκι του Γύπα, λέγοντάς της ότι της τα φοράω προσωρινά για να φτιαχτώ καλύτερα. Αυτή τα φόρεσε χωρίς πολλές κουβέντες. Αμέσως μετά, αποπειράθηκε να μου πάρει την κλασσική πίπα. Τότε εγώ τη διέκοψα (cut – cut – cut), προτείνοντάς της να χορέψουμε πρώτα για να ανάψουμε σιγά-σιγά. Αυτή δυστυχώς, δεν ενστερνίστηκε τον ρομαντισμό το δικό μου (προφανώς δεν είχε πολύ χρόνο), λέγοντάς μου «Δε θες να κάνουμε σεξ;». Προσπάθησα να της εξηγήσω, αλλά κατάλαβα ότι μίλαγα στο βρόντο. Τι να της πεις τώρα; Προκειμένου να το κάνει βαριεστημένα, αναγκάστηκα να υποχωρήσω. Έτσι λοιπόν, συνέχισε να μου παίρνει πίπα (ενώ εγώ παράλληλα της έσφιγγα τα χέρια), μέχρι η στύση μου να φτάσει το επιθυμητό μήκος. Όταν έφτασε στο μήκος που θέλαμε (δεν άργησε καθόλου), της είπα ότι θέλω να καθίσω εγώ από κάτω. Αυτή δέχτηκε χωρίς να πει τίποτα, ανέβηκε από πάνω μου και σε 1 λεπτό (μην πω και πιο σύντομα), έχυσα στο όργανό της. Τέλος, της έδωσα 1 υγρό μαντήλι Hankies να καθαριστεί, καθαρίστηκα εγώ με ένα άλλο και χαιρετηθήκαμε. Αμέσως μετά, ντύθηκα και την έκανα. Δε θα έλεγα ότι ήταν από τις πιο συναρπαστικές μου εμπειρίες σε στούντιο, αλλά όταν βλέπω τέτοιο βραχιόλι, όλα τα άλλα για μένα είναι απλά οδοντόκρεμες.