Κριτικές από The Saint*

Τη δεκαετία του '70 στην Ελλάδα, όλα γύρω από το σεξ ήταν πολύ διαφορετικά. Απόντος του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η πληροφόρηση για το σεξ που είχαν τα μεν κορίτσια περιοριζόταν σε αυτά που θα τους έλεγε η μητέρα τους μερικές ημέρες προτού ντυθούν νυφούλες, ενώ για τα δε αγόρια η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση περνούσε κυρίως μέσα από τα περίφημα τσοντάδικα όπου προβάλλονταν ταινίες δράσης, η ροή των οποίων διακοπτόταν από σύντομα στιγμιότυπα σκληρού πορνό.
Ήταν μια εποχή που η τηλεόραση και το σινεμά ήταν η κύρια, αν όχι η μόνη, διασκέδαση της πλειονότητας όσων βρίσκονταν στην περίοδο ενηλικίωσης και οι μόνες πικάντικες ταινίες που παίζονταν τότε, είτε στους δύο και μόνους κρατικούς τηλεοπτικούς διαύλους, είτε στα συμβατικά σινεμά, ήταν οι ιταλικές σεξοκωμωδίες. Έργα που σήμερα θεωρούνται τόσο αθώα, ώστε να προβάλλονται από τους σημερινούς τηλεοπτικούς διαύλους μέχρι και στην απογευματινή ζώνη.
Τα δεδομένα της τότε εποχής ανέτρεψε μια ταινία από το Ισραήλ. Η περιβόητη "Γρανίτα από Λεμόνι". Το σενάριο ήταν παιδαριώδες και η πλοκή "μια από τα ίδια" . Μια όμορφη νεαρή κοπέλα η Νίκι, πηγαίνει στο νέο της σχολείο και εκεί γνωρίζει τρεις φίλους. Τον ωραίο Μπόμπι, τον ντροπαλό Μπέντζι και τον γκαφατζή Χιούι, οι οποίοι την ερωτεύονται και στην προσπάθεια τους να την κατακτήσουν μπλέκουν σε διάφορες αστείες περιπέτειες.

Στην Ελλάδα οι κινηματογραφικές αίθουσες που την πρόβαλαν ήταν κατάμεστες. Παρόλο που ήταν κακογυρισμένη και με τεράστια σκηνοθετικά λάθη, κάτι το απλοϊκό σενάριο που δεν σε έβαζε στη βάσανο να ψάχνεις για βαθύτερα νοήματα, κάτι οι διασκεδαστικές φάρσες, κάτι τα μελωδικά αμερικανικά τραγούδια του ΄50, αλλά κυρίως οι ψιλοτολμήρές για την εποχή ερωτικές σκηνές, με αποκορύφωμα τη σκηνή όπου όμορφη ώριμη Στέλλα, καλεί στο σπίτι της τα τρία αγόρια και τα κάνει διαδοχικά άντρες, έκανε τους πιτσιρικάδες να βλέπουν και να ξαναβλέπουν την ταινία. Οι γονείς από την άλλη, σκανδαλίστηκαν τόσο πολύ από τις ερωτικές σκηνές και τα γυμνά της ταινίας, που διαμαρτύρονταν και ζητούσαν από τις Αρχές να απαγορευτεί η προβολή της. Τέτοια κατάσταση επικρατούσε το μακρινό 1978!

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. Οι γρανίτες απέκτησαν κι άλλες γεύσεις εκτός από λεμόνι και φράουλα, και αυτές οι ταινίες προκαλούν μόνο θυμηδία, καθώς μας φαίνονται πλέον τελείως αφελείς και σχεδόν αθώες.
Και ευτυχώς που τα πράγματα έχουν αλλάξει, γιατί αν παρέμεναν ίδια ίσως δεν θα μπορούσα να είχα συνευρεθεί με την δεσποινίδα Ιολάνδη. Κάπου εδώ, θα πρέπει να αναφέρω, ότι ήταν από τις ελάχιστες φορές που όταν άνοιξα την πόρτα του ξενοδοχείου ημιδιαμονής το οπτικό ερέθισμα ήταν ανώτερο από αυτό που ανέμενα. Η Γιολάντα είναι μια εύρωστη μελαχρινή ψηλή κοπέλα, με πικάντικο πρόσωπο που το κοσμούν δυο πράσινοι οφθαλμοί και ένα γλυκό χαμόγελο. Ζωηρή παρουσία που γεμίζει γρήγορα το χώρο με το μεσογειακό της ταμπεραμέντο και που σύντομα δημιουργεί ευχάριστο κλίμα. Κατά την έκδυση της αποκαλύφθηκε κλασικός πελοποννησιακός σωματότυπος τύπου αμφορέας, στην σφριγηλή καλαίσθητή του εκδοχή. Μαυρισμένη με tan lines που προσωπικά με τρελαίνουν, μοσχομυριστή και πεντακάθαρη, με βελούδινη αίσθηση ακόμα και στα χορταστικά χείλη του αιδοίου της.
Όσον αφορά τώρα τα υπόλοιπα, θα μου επιτρέψετε να μην σας φορτώσω με ανούσιους κομπασμούς λεπτομερών περιγραφών στάσεων κάμα σούτρα, λαβών κλινοπάλης, τσουτσουνοπροώσεων, πουτσοσφυροκοπημάτων, βυζοψωλοσυγκολλήσεων και λοιπών μηχανουργικών εργασιών, αλλά να σταθώ σε ορισμένα σημεία που τα θεωρώ πιο ουσιαστικά. Οι επιδόσεις της κοπελιάς στο στοματικό είναι άψογες και κατά την διάρκεια του πρωκτικού με παρακαλούσε να μη τελειώσω γιατί ήθελε κι άλλο. Καθ΄όλη την διάρκεια της συνάντησής μας υπήρξε δεκτική σε αλλαγές στάσεων και σε οιεσδήποτε απαιτήσεις (εντός λογικών πλαισίων), παραινετική με αληθοφανή συμμετοχή (κραυγούλες, επιφωνήματα), καθώς και ευχάριστη συζητήτρια κατά το κοινωνικό διάλειμμα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα ραντεβού με μια σεξεργάτρια;

Κλείνοντας, και μιας και παραπάνω αναφέρθηκα στις γρανίτες, αν η Γιολάντα ήταν γρανίτα, θα ήταν σίγουρα γρανίτα από γουρουνοπούλα. Μια καλομαγειρεμένη και περιποιημένη ευωδιαστή γουρουνοπούλα, με τόσο τραγανή πέτσα και τόσο πλούσια γεύση, που όσο χορτάτος και να είναι κάποιος, σίγουρα θα μπει στον πειρασμό να πάρει ένα μεζέ. Δια ταύτα, συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους από εσάς θέλουν να δοκιμάσουν κάτι τέτοιο, να την λάβουν σοβαρά υπόψιν ως επιλογή.

*Η νεαρή Σεβερίν Σερίζ Παριζιάνα μεσοαστή, είναι παντρεμένη με τον γιατρό Πιερ και έχουν μεγάλη οικονομική άνεση. Η Σεβερίν αγαπάει τον άντρα της, αλλά δεν την ελκύει ερωτικά. Ο αδηφάγος ερωτισμός της βρίσκει διέξοδο σε ερωτικές φαντασιώσεις και σε ερωτικά παιχνίδια. Επιχειρεί να βρει διέξοδο, πηγαίνοντας να δουλέψει τα απογεύματα στον οίκο ανοχής της Μαντάμ Αναΐ . Στον χώρο αυτό παίρνει το όνομα «η Ωραία της Ημέρας». Απορροφημένος από τις δραστηριότητες που επιτάσσει η μικροαστική καθημερινότητα, ο άνδρας της δεν υποψιάζεται τίποτε. Τα πράγματα όμως θα δυσκολέψουν και τα προσχήματα θα είναι δύσκολο να κρατηθούν, όταν ένας πελάτης της, την ερωτεύεται...
Το έργο παρουσιάζει έναν κόσμο όπου η πραγματικότητα έχει πολλές όψεις, περισσότερες απ' όσες φαντάζεται ο θεατής και τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.


Με την "Ωραία της ημέρας" επιχείρησα να δείξω το τρομερό διαζύγιο ανάμεσα στην καρδιά και τη σάρκα. Ανάμεσα σε μια αληθινή, απέραντη και τρυφερή αγάπη, που συγκρούεται αδυσώπητα με τις σαρκικές απαιτήσεις των αισθήσεων. Όμως, το να εκθέσω το δράμα της ψυχής και της σάρκας χωρίς να μιλήσω ελεύθερα και για τα δύο, μου φαίνεται αδύνατο, έλεγε ο Ζοζέφ Κεσέλ. ζητώντας να μάθουμε να μη δίνουμε αξία στην προσποιητή ντροπή όπως ακριβώς δεν δίνουμε αξία στην κακογουστιά.
Ο Μπουνιουέλ από την άλλη, με όχημα την ιστορία της Σεβερίν και όπλα το γνώριμο σκωπτικό του χιούμορ και τη σαρκαστική του ειρωνεία, βρίσκει μια εξαιρετική ευκαιρία για να επιτεθεί για μία ακόμη φορά στην αστική τάξη χλευάζοντας τον πουριτανισμό και τη συμβατική ηθική της. Μία υποκριτική και επίπλαστη ηθική που πρεσβεύει τη φίμωση των ερωτικών παθών και των σεξουαλικών ορμών χάριν μίας καθωσπρέπει και αξιοπρεπούς συζυγικής ζωής.
Ωστόσο η τεράστια επιτυχία που γνώρισε αυτή η μυθοπλασία δεν βασίζεται αμιγώς ούτε στην σύγκρουση της σάρκας με την καρδιά όπως επιθυμούσε ο Κεσέλ, αλλά ούτε και στην χλεύη του πουριτανισμού, όπως ήθελε ο Μπουνιουέλ.
Τόσο η αφήγηση του Κεσέλ που αρχίζει και τελειώνει με ένα όνειρο της Σεβερίν, όσο και η σουρεαλιστική αλληλουχία εικόνων του Μπουνιουέλ, ξεκινούν ένα αριστουργηματικό παιχνίδι ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία με τα όρια μεταξύ τους να καθίστανται δυσδιάκριτα. Από όσα βλέπει ο θεατής τι αποτελεί τελικά πραγματικό γεγονός και τι ερωτική φαντασίωση της ηρωίδας; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δε δίνεται πουθενά, καθιστώντας έτσι πιθανά όλα τα σενάρια και αφήνοντας τα όποια συμπεράσματα στην φαντασία του καθενός από εμάς. Αυτό ακριβώς λοιπόν είναι και το μυστικό της επιτυχίας του βιβλίου, όσο και της σουρεαλιστικής μεταφοράς του στη μεγάλη οθόνη. Το ότι δηλαδή ο Κεσέλ και ο Μπουνιουέλ με τα πονήματα τους πυροδοτούν και εξάπτουν την φαντασία των αναγνωστών – θεατών, αφήνοντας αθέλητα (ίσως στην περίπτωση του Κεσέλ) ή ηθελημένα (ίσως στην περίπτωση του Μπουνιουέλ) την Σεβερίν να μετουσιώνεται σε αυτό που θέλει ο αναγνώστης- θεατής να είναι. Το ότι ο καθένας δηλαδή βλέπει στη Σεβερίν αυτό που θέλει να δει.
Κάτι παρεμφερές λοιπόν συμβαίνει και με την Άννα. Η επιτυχία που γνωρίζει δεν οφείλεται αμιγώς ούτε στο παρουσιαστικό της, αλλά ούτε και στο πακέτο των σεξουαλικών υπηρεσιών που προσφέρει. Και εξηγούμαι: Η Άννα είναι μια χαριτωμένη και ευγενέστατη κοπελίτσα, γεμάτη ενέργεια και δίψα για ζωή. Πεντακάθαρη και επιμελημένη γεμίζει γρήγορα με την δροσιά της το χώρο στον οποίον θα εισέλθει. Θελκτική παρουσία, που όμως αν την παρατηρήσει κανείς εξονυχιστικά θα βρει και μερικά φυσικά ψεγαδάκια. Καλόσχημο, αλλά πολύ μικρό στήθος, φαρδιά λεκάνη, αφράτοι σχετικά με το υπόλοιπο ισχνό του σώματος της γλουτοί, και τονισμένα μπουτάκια. Όσον αφορά τώρα το πακέτο των υπηρεσιών της, πέραν του καταπληκτικού στοματικού, και των άψογων στησίματων, δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω από ό,τι προσφέρουν οι άλλες κοπέλες. Συνεπώς το μυστικό της επιτυχίας της Άννας βρίσκεται κάπου αλλού. Και αυτό είναι η σπάνια ικανότητα που διαθέτει να αντιλαμβάνεται τις (εκτός πρωκτικού και αμιγώς ενεργητικές σε λογικά πλαίσια) επιθυμίες του εκάστοτε εραστή της, και ως μια άλλη σύγχρονη Σεβερίν να γίνεται αυτό που θέλει ο εραστής της να είναι.
Κλείνοντας, και επειδή έχει γίνει πολύ κουβέντα σχετικά με το αντίτιμο που αξιώνει, θα συμφωνήσω πως δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο στους καιρούς που διανύουμε, και πως σε αυτό το αντίτιμο είναι εύκολο να βρει κανείς, είτε πιο όμορφες, είτε πιο ξεσκίστρες. Τα παραπάνω βέβαια είναι πάντα υποκειμενικά και ανάλογα με τα κριτήρια του καθενός. Αυτό όμως που δύσκολα μπορεί να βρει κάποιος σε αυτήν την τιμή, είναι η σπάνια ικανότητα που διαθέτει αυτή η μικρή του να διαβάζει αυτόν που βρίσκεται απέναντι της, και να του προσφέρει αυτό που θα τον ικανοποιήσει.

Στην αγροικία ενός ευκατάστατου πατριάρχη, η οικογένεια Πόλιτ συγκεντρώνεται για να γιορτάσει τα 65α γενέθλια του. Κατά την διάρκεια της γιορτής ο Μεγάλος Μπαμπάς, ο οποίος αγνοεί ότι είναι βαριά άρρωστος, ανακαλύπτει μέσω μιας αλληλουχίας γεγονότων το γιατί ο μικρός γιος, Μπρικ, δεν κάνει παιδιά με την πανέμορφη σύζυγό του Μάγκι και έχει επιλέξει για μόνιμη συντροφιά του το ποτό, ενώ μεγάλος γιος, Γκούπερ, ετοιμάζεται να γίνει για τέταρτη φορά πατέρας και ζητά το μερίδιο της κληρονομιάς που θεωρεί ότι του αναλογεί. Οι ενδοοικογενειακές διαμάχες και κυρίως η σφοδρή σύγκρουση του Μπιγκ Ντάντι με τον Μπρικ θα αλλάξει τις ζωές όλων. Το θεατρικό Cat on a Hot Tin Roof του Τενεσί Ουίλιαμς, είναι ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας δραματουργίας. Ένα έργο τρυφερό όσο και σκληρό, ερωτικό όσο και ρεαλιστικό, όπου αναβλύζει η ποιητικότητα της γραφής του Ουίλιαμς και που φαινομενικά δεν έχει καμία σχέση με την συνάντηση μιας εταίρας με έναν πελάτη. Και γράφω ¨φαινομενικά¨ διότι αυτό με το οποίο καταπιάνεται κατά βάθος ο ταλαντούχος συγγραφέας, είναι ο τρόπος που επιλέγει ο καθένας από εμάς να δραπετεύσει από μια πραγματικότητα που τον ταλανίζει. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να δραπετεύσεις από την πραγματικότητα και στην προκειμένη περίπτωση, οι ήρωες του Ουίλιαμς επιλέγουν τον κόσμο της φαντασίας και της ψευδαίσθησης. Η ¨Λυσσασμένη Γάτα¨ λοιπόν, εκτός του ότι ήταν μια κλωτσιά στο στομάχι των θεατών με τις πρωτόγνωρες για την εποχή της ομοφυλοφιλικές αναφορές της, προχωρά ακόμα παραπέρα και ταράζει περισσότερο τα νερά εξετάζοντας σε βάθος τις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των θεσμικά σχηματισμένων διπόλων. Και, σπάζοντας με ρηξικέλευθο τρόπο τα στερεότυπα καταδεικνύει πως μόνο με την αποδοχή της προσωπικότητας, εν πρώτοις της δικής μας και, εν δευτέροις του άλλου, μπορεί να προχωρήσει εποικοδομητικά η οποιαδήποτε τριβή, σχέση, συναλλαγή μεταξύ δυο ατόμων. Πράγμα που φαίνεται να γνωρίζει καλά η Ιωάννα, εφόσον αποδεικνύει εμπράκτως πως έχει αποδεχτεί πλήρως την λύσσα που την διακατέχει για τα αντρικά μόρια.

Και αφού αναλύσαμε αρκετά το θεατρικό έργο, ας πούμε και δυο λόγια για την συνεύρεση.

Η Ιωάννα είναι μια μινιόν περιποιημένη και πεντακάθαρη κοπέλα,με πολύ επιμελημένη εμφάνιση. Στο συμπαθέστατο πρόσωπο της, για το οποίο έχουν γραφτεί διάφορα, κυριαρχούν όμορφα τονισμένα ζυγωματικά (που παραπέμπουν σε βορειοελλαδίτισσες), το γλυκύτατο της χαμόγελο, και ένα ζευγάρι μάτια με υπέροχο πράσινο χρώμα. Σίγουρα δεν είναι η παρουσία που μόλις την αντικρίσεις θα μείνεις άναυδος, αλλά είναι η τσαπερδόνα κουμπάρα ή φίλη της νύφης, που στο γλέντι του γάμου θα σέρνει τον χορό, και με τα καμώματά της θα σου τραβήξει σιγά σιγά την προσοχή τόσο πολύ, ώσπου στο τέλος θα θέλεις να την ξεμουνιάσεις. Από τα πρώτα λεπτά κιόλας του ραντεβού, ακόμα και οι πιο άπειροι, θα αντιληφθούν ότι η Ιωάννα δεν προσήλθε στο ραντεβού με σκοπό να κάνει απλώς έρωτα, αλλά να γαμηθεί σκληρά με όλη την σημασία της λέξεως. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να κινηθεί σε φιλεναδίστικους ή αγαπουλίστικους ρυθμούς. Τουναντίον δέχεται άμεσα τις υποδείξεις, και προσπαθεί να συμβαδίσει με τον ρυθμό που θα της ζητηθεί. Φρονώ όμως πως αν την αφήσετε να είναι ο εαυτός της της, τα πράγματα θα κυλήσουν καλύτερα και για τους δυό σας. Κατά τα άλλα δεν έχω να προσθέσω τίποτα περισσότερο από αυτά που είχαν την καλοσύνη να μας κοινοποιήσουν οι προγενέστεροι κριτικογράφοι. Καλοσχηματισμένο κορμί με μικρό στήθος και στρογγυλά οπίσθια, πίρσινγκ σε θηλές, αφαλό και κλειτορίδα, καθώς και δυο δερματοστιξίες, εκ των οποίων η μια στο μπράτσο, και η άλλη γύρω από την μέση της. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επιβεβαιώσω και εγώ με την σειρά μου, ότι πράγματι το γλυκό μουνί της κερνάει γενναίες ποσότητες υγρών. Ντεσού της υπόθεσης, όχι το πρωκτικό, όπως πολλοί από εσάς θα σπεύσουν να φανταστούν ένεκα της γνωστής μου απαίτησης από τα κορίτσια του χώρου, αλλά η στιγμή που η βάλανος από το εφταμισάποντο πέρναγε από τις αμυγδαλές της και δεχόταν τα χτυπήματα του λάρυγγά της ενόσω αυτή ήταν σε σημείο σχεδόν πνιγμού. Όσο για τον κώλο της… μην ανησυχείτε καθόλου. Και να μην τον θέλετε, αυτή σίγουρα θα βρει τρόπο να σας τον δώσει. Κατά τα άλλα, ευχάριστη κατά το κοινωνικό διάλειμμα και ευγενέστατη.

Αφαιρέστε το "μεταξένιο" επίχρισμα των αναρτημένων επαγγελματικών φωτογραφιών, προσθέστε 1-2 κιλάκια και ίχνη κυτταρίτιδας σε οπίσθια και μηρούς, και τότε θα είστε πολύ κοντά σε αυτό που θα αντικρύσετε, όταν η πόρτα ανοίξει.

Χαμογελαστή και προσηνής με πολύ καλές επιδόσεις στο στοματικό και την κολπική διείσδυση, αλλά μέχρι εκεί.

Κατά το διάλλειμα, απόμακρη και αποστασιοποιημένη. Έτσι όπως καθόμαστε δίπλα - δίπλα σαν ¨αδελφάκια" (και γράφω αδελφάκια διότι τίποτα το ερωτικά ερεθιστικό δεν πλανιόταν στον αέρα), το ρακόρ έμοιαζε σαν σκηνή βγαλμένη από τον Γυάλινο Κόσμο του Τενεσί Ουίλιαμς*.

Εγώ ως άλλος Τομ, ξεπεσμένος γόνος, ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογένειας που καταφεύγει στο αλκοόλ την λογοτεχνία και την έβδομη τέχνη για να διασκεδάσει τα απωθημένα του, προσπαθούσα να ξορκίσω τα πάθη που κατατρώγουν την ψυχή μου, και εκείνη, ως άλλη Λώρα, είχε κλειστεί στον δικό της γυάλινο κόσμο. Μην έχοντας βέβαια αναπηρία στο πόδι όπως η ηρωίδα του Τ. Ουίλιας, υπέθεσα πως θεωρεί ως προσωπική "χωλότητα" το ότι εκδίδεται.

Μετά το κουδούνι (του τηλεφώνου της) που σήμαινε προφανώς ότι το διάλλειμα τελείωσε και αρχίζει το δεύτερο μέρος της άλλης παράστασης, πιάσαμε και πάλι τους ρόλους του πελάτη και της εκδιδομένης , όπου είχαμε μια χλιαρή επανάληψη του πρώτου μέρους.


*Ο Γυάλινος Κόσμος (αγγλικός τίτλος: The Glass Menagerie, Το Γυάλινο Θηριοτροφείο) είναι θεατρικό έργο του Αμερικανού συγγραφέα Τενεσί Ουίλιαμς. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το Δεκέμβριο του 1944 στο θέατρο Σιβίκ (Civic) του Σικάγου και την επόμενη χρονιά στη Νέα Υόρκη (Θέατρο Playhouse, Μάρτιος 1945), όπου κέρδισε το Βραβείο New York Drama Critics Circle Award. Αποτέλεσε τη πρώτη μεγάλη θεατρική επιτυχία του Τένεσι Ουίλιαμς, που καθιερώθηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς του αιώνα.

Στο έργο εξιστορείται μέσα από τις αναμνήσεις του Τομ η ζωή της οικογένειας Γουίνγκφιλντ, που την απαρτίζουν ο γιος Τομ, η μητέρα Αμάντα και η κόρη Λώρα. Ο πατέρας τούς έχει εγκαταλείψει για χρόνια κι εκείνοι ζουν σ' ένα δικό τους "γυάλινο κόσμο". Η μητέρα έχει έμμονη ιδέα με τα παιδικά και νεανικά της χρόνια στο Νότο, ωστόσο τώρα δείχνει την εικόνα της "ξεπεσμένης καλλονής", ένα μοτίβο που επανέρχεται σε πολλά έργα του συγγραφέα.

Ταυτόχρονα, ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά της, ωστόσο η πραγματικότητα είναι σκληρή. Για το γιο της, θεωρεί ότι είναι ένας εγωιστής ονειροπόλος, ο οποίος είναι ανεύθυνος και καταφεύγει στο αλκοόλ, στην ποίηση, στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο, αντί να συνεισφέρει ουσιαστικά στην οικογένεια. Ο ίδιος ονειρεύεται να φύγει και αυτός όπως ο πατέρας του. Η Λώρα είναι μια εύθραυστη παρουσία, ανάπηρη στο πόδι, φοβάται τον έξω κόσμο, προτιμώντας τη συλλογή της από γυάλινα ζωάκια και την συλλογή παλιών δίσκων γραμμοφώνου του πατέρα της.

Κάποια στιγμή, όλη η οικογένεια στρέφει την ελπίδα της σε ένα τέταρτο πρόσωπο, τον Τζιμ, έναν επισκέπτη από τον έξω κόσμο, με τον οποίο έχει ένα σύντομο φλερτ η Λώρα. Ωστόσο, τα πάντα γκρεμίζονται, καθώς εκείνος διαλύει τις αυταπάτες τους κι έτσι επανέρχονται στη σκληρή πραγματικότητα.

Ήταν μια από τις ελάχιστες φορές, που το θέαμα που αντίκρισα όταν άνοιξα την πόρτα, ήταν ανώτερο των προσδοκιών μου. Μπροστά μου στεκόταν μια ευειδεστάτη μπριόζα κόρη, που μου χαμογελούσε γλυκά, κοιτάζοντας με κατάματα με τα μεγάλα και λαμπερά καταπράσινα μάτια της. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόση ώρα έμεινα να την κοιτάζω αλληθορίζοντας, με το στόμα μου ορθάνοιχτο, την τεχνητή μου οδοντοστοιχία να έχει υποχωρήσει από την άνω γνάθο μου, και τα σάλια μου να τρέχουν. Θα πρέπει να ήταν όμως αρκετή γιατί άρχισα να διακρίνω στο όμορφο στρογγυλό της πρόσωπο μια έκφραση ανησυχίας, μήπως είχα υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο.

Μην έχοντας ακόμη συνέλθει από την ευχάριστη αυτή έκπληξη, της έκανα νεύμα να περάσει. Η Τζίνα εισήλθε με περισσή ζωηράδα, και αμέσως το μουντό δωμάτιο του ξενοδοχείου που μέχρι πρότινος μύριζε κλεισούρα από την καραντίνα αναμεμιγμένη με την χαρακτηριστική μυρωδιά της χλωρίνης, πλημμύρισε από την ανοιξιάτικη αύρα της. Αφού βάδισε λικνίζοντας παιχνιδιάρικα την λαχταριστή περιφέρεια της τα λίγα μέτρα που χώριζαν την πόρτα από το κομοδίνο του κρεβατιού, εναπόθεσε τα προσωπικά της αντικείμενα, και μου ζήτησε την άδεια να μπει στο λουτρό για να φρεσκαριστεί.

Όταν δε βγήκε από το μπάνιο, και ιστάμενη καταντικρύ μου, πέταξε με μια γρήγορη κίνηση πάνω στο κρεβάτι την πετσέτα που την κάλυπτε μένοντας πλέον εντελώς γυμνή, εξεπλάγην ακόμα πιο ευχάριστα. Μπροστά μου στεκόταν μια πολύ καλοφτιαγμένη κοπελίτσα. Ο σωματότυπος της είναι ένα σπάνιο μείγμα θηλυκότατων καμπύλων εκεί που πρέπει, ομού με λεπτοκαμωμένα στοιχεία, εκεί που ακριβώς πρέπει. Τα στήθη της, κομψοτέχνημα. Η κοιλιακή της χώρα, όνειρο. Τα οπίσθιά της, ποίημα. Τα άνω και κάτω άκρα της κομψά και περιποιημένα. Ψάχνοντας απεγνωσμένα για να βρω κάποιο ψεγάδι στο κορμί της, το μόνο που μπορώ να καταλογίσω είναι τρεις-τέσσερις σπίλοι (αλλά και πάλι τονίζω πως αυτό είναι "τραβηγμένο από τα μαλλιά"). Ομολογώ πως έμεινα ώρα να την κοιτάζω αποχαυνωμένος, και να αναρωτιέμαι πως μια τόσο σχετικά μικρή το δέμας κοπέλα, μπορεί και "γεμίζει" με την παρουσία της τόσο πολύ τον χώρο.

Όσον αφορά τώρα τα υπόλοιπα, θα μου επιτρέψετε να μην σας φορτώσω με ανούσιες λεπτομερείς περιγραφές, στάσεων κάμα σούτρα, λαβών κλινοπάλης, τσουτσουνοπροώσεων, πουτσοσφυροκοπημάτων, βυζοψωλοσυγκολλήσεων και λοιπών μηχανουργικών εργασιών, αλλά να σταθώ σε ορισμένα σημεία που θεωρώ πιο ουσιαστικά για την ενημέρωσή σας. Εν πρώτοις η κοπελιά είναι πολύ καθαρή, και φροντίζει λεπτομερέστατα την προσωπική της υγιεινή. Το στοματικό της είναι μεν υγρό και με προσπάθειες για ολική κάλυψη του κορμού, δεν θα σας ενθουσιάσει όμως επειδή του λείπει η πολυτυπία. Συνεπώς φρονώ πως χρειάζεται ακόμα λίγη δουλειά σε αυτόν τον τομέα. Πράγμα που φαίνεται να γνωρίζει και η ίδια, μιας και ζητά με τον τρόπο της καθοδήγηση. Στην κολπική συνουσία τα πράγματα είναι απείρως καλύτερα. Της αρέσει, το ζει, και αυτό φαίνεται, τόσο λεκτικά (που κατά την ταπεινή μου άποψη -αν και ελάχιστα- υπερβάλλει), όσο και σωματικά. Το εκπληκτικό όμως είναι πως αυτά τα παραπάνω κατάφερε να μου τα μεταφέρει με έναν τόσο ανεξήγητο τρόπο, που καθώς εκτόνωνα την ορμή μου μέσα της δεν ένοιωθα την ανακούφιση του "αδειάσματος", αλλά αντιθέτως αισθανόμουν σαν βαμπίρ που την ρούφαγε με βουλιμία προκειμένου να πάρει όσο πιο πολύ μπορεί από την γεμάτη νιότη και δροσιά ζωή της. Θα ορκιζόμουν δε, ότι καθώς κοίταξα φευγαλέα το πρόσωπό μου στον καθρέπτη, δεν είδα πάνω της εμένα, αλλά έναν εφιαλτικό βρυκόλακα. Ενα βρυκόλακα όμως πολύ διαφορετικό από όλους τους κομψευόμενους αλαζόνες Δράκουλες, που με τις υπερφυσικές τους δυνάμεις καθιστούν τους κοινούς θνητούς πειθήνιες μαριονέτες τους. Ο βρυκόλακας που αντίκρισα δεν είναι ένας αρρενωπός γοητευτικός χλωμός άνδρας που με την διαπεραστική του ματιά ασκεί μια μυστηριώδη έλξη στο άλλο φύλο (και που κινηματογραφικά ενσαρκώθηκε από τον Μπέλα Λουγκόζι και τον Κρίστοφερ Λι, μέχρι τον Φρανκ Λαντζέλα και τον Γκάρι Όλντμαν) Τουναντίον μοιάζει στον Νοσφεράτου του Μουρνάου. Είναι περισσότερο ένα αποκρουστικό ζώο παρά άνθρωπος, μια αποτρόπαιη φαλακρή φιγούρα με μυτερά αυτιά, αιχμηρούς κυνόδοντες και γαμψά νύχια. Ένα πλάσμα καταραμένο από θεούς και ανθρώπους. Εφιαλτικός σαν τα σκοτάδια όπου ζει. Μια κολασμένη φαντασίωση που σκορπά όλεθρο απ’ όπου περνά. Ένας δυστυχής τύπος που υποφέρει από τη φριχτή κατάρα του και φέρει πάνω του όλα τα ανατριχιαστικά σημάδια της σήψης που συντροφεύει την άψυχη αθανασία.

Κατά την διάρκεια του διαλείμματος προσπάθησα να διασκεδάσω αυτό το φρικτό όνειρο, και να καθησυχάσω τον εαυτό μου, με την σκέψη πώς τα βαμπίρ δεν έχουν είδωλο, ενώ εγώ έβλεπα ακόμα το λερωμένο με αίμα πρόσωπό μου στον απέναντι καθρέπτη.

Συμπερασματικά τώρα, η κοπελιά είναι όμορφη, καλλίγραμη, καθαρή, γεμάτη δροσιά και σφρίγος. Σέβεται τον πελάτη και δείχνει να προσπαθεί για το καλύτερο. Κινείται σε καθαρά "φιλεναδίστικο" επίπεδο, με κάποιες "πιπεράτες" εξάρσεις, Γι αυτό λοιπόν, θα συμβούλευα όσους εξ υμών επιθυμούν αχόρταγες παρτόλες, καθώς και λυσσασμένες πηδούκλες, που στο τέλος του ραντεβού θα σας δώσουν την ψωλή (μαζί με τα καλαμπαλίκια) στο χέρι, να ψάξουν για κάτι άλλο. Αντιθέτως, όσοι επιθυμούν ένα όμορφο φρέσκο και προσηνές κορίτσι, τρυφερό κατά την συνουσία, και που διαθέτει και την καλλιέργεια για να ανταλλάξεις μαζί του κάνα - δυο πιο μεστές κουβέντες, νομίζω ότι πρέπει να την καταχωρήσουν στα υπόψιν.

Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμην από τους εκλεκτούς συναδέλφους που έχουν υποβάλει κριτικές, διότι γι ακόμα μια φορά θα είμαι ο γνωστός παράξενος, στριφνός, γερομπισμπίκης, που θα προβεί σε κάποιες, όχι και τόσο κολακευτικές παρατηρήσεις.

Εν πρώτοις, η κοπελιά ηλικιακά απέχει πολύ από τους χαρακτηρισμούς, "πιπινάκι", "κοριτσάκι", "μικρούλα", και λοιπά που έχω διαβάσει κατά καιρούς, μια και πρέπει να βρίσκεται κοντά στο να συμπληρώσει την τρίτη δεκαετία της ζωής της. Ας πάμε όμως και στα υπόλοιπα, τα οποία θεωρώ πιο ουσιαστικά.

Η πρώτη ελαφρά απογοήτευση, ήλθε με το άνοιγμα της πόρτας. Μπροστά μου στεκόταν μια μικρόσωμη χαμογελαστή κοπέλα, που παρέπεμπε περισσότερο σε λιανή ηπειρώτισσα τσοπάνα, που έβαλε το ¨γιορτινό" της φουστάνι και πήρε το ΚΤΕΛ για να κατέβει στο πανηγύρι του Προφήτη Ηλία, παρά με κοπέλα που παρέχει ερωτικές υπηρεσίες έναντι αμοιβής. Εξαίρεση ίσως αποτελεί το πρόσωπό της, που μπορείς να το χαρακτηρίσεις και γλυκό, αν είσαι καλοπροαίρετος.

Η δεύτερη και μεγαλύτερη απογοήτευση, ήλθε με την έκδυση.

Σώμα σχεδόν σανίδα, με πολύ μικρά στήθη, και αχλαδόσχημα κρεμαστά οπίσθια.

Εξέχοντες μυτεροί αστράγαλοι και δάκτυλα ποδιών στα όρια της δυσμορφίας. (Δεν τυγχάνω επ΄ουδενί πατουσολάγνος, πλην όμως θεωρώ πως όταν τα άκρα μιας γυναίκας είναι κομψά, καλοσχηματισμένα, καθώς και περιποιημένα, προσθέτουν γενναίες δόσεις θηλυκότητας στην γενικότερη εικόνα της).

Η μεγαλύτερη ήττα όμως ήλθε με την αποκάλυψη του κάθε άλλο παρά λαχταριστού αιδοίου της, το οποίο τυγχάνει ασύμμετρα ευμεγέθες για το σώμα της με ζαρωμένα, ιδιαιτέρως σαρκώδη και κρεμαστά, σκουρόχρωμα χείλη.

Θέλοντας να είμαι απόλυτα ειλικρινής με όσους με διαβάζουν, αλλά και ακριβοδίκαιος με την κοπέλα, οφείλω να δηλώσω πως οι παρεχόμενες από αυτήν υπηρεσίες κυμάνθηκαν αρκετά άνω του μέσου όρου, και πώς υπήρξε προθυμότατη ακόμα και στο πρωκτικό, στο οποίο ομολογουμένως ζορίστηκε.

Συμπερασματικά ήταν ένα ραντεβού το οποίο ευχαριστήθηκα κατά το ήμισυ. Ανακουφίστηκα μεν σωματικά εκτονώνοντας της ορμή μου, δεν με "γέμισε" δε, εγκεφαλικά.

Όλα τα φύλλα έχουν ξεραθεί
(Όλα τα φύλλα έχουν ξεραθεί)
Και ο ουρανός είναι γκρίζος
(Και ο ουρανός είναι γκρίζος)
Βγήκα για να βρω μια φιλόξενη αγκάλη ιερόδουλης
(Βγήκα για να βρω μια φιλόξενη αγκάλη ιερόδουλης)
Μια μέρα του χειμώνα


Θα ήταν σίγουρα ζεστή και φιλόξενη
(Θα ήταν σίγουρα ζεστή και φιλόξενη)
αν ήταν εδώ η Σοφία
(αν ήταν εδώ η Σοφία)
Αναπολώ την Σοφία
(Αναπολώ την Σοφία)
μια τέτοια μέρα του χειμώνα


Σταμάτησα στο Studio που την έβρισκα κάποτε
Μπήκα λοιπόν και διάλεξα την Daniela
(Μπήκα λοιπόν και διάλεξα την Daniela)
Μια χαριτωμένη μικρόσωμη μουλάτα
(μια χαριτωμένη μικρόσωμη μουλάτα)
Όσο ήμουν μέσα της, αυτή προσποιόταν πως το ευχαριστιέται, κι εγώ υποκρινόμουν ότι συνουσιαζόμουν
(Όσο ήμουν μέσα της, αυτή προσποιόταν πως το ευχαριστιέται, κι εγώ υποκρινόμουν ότι συνουσιαζόμουν)
Ξέρεις, η Daniela ήταν κρύα σαν χειμώνας
(Ξέρεις η Daniela ήταν κρύα σαν χειμώνας)
Ήξερε ότι θα έμενα επειδή είχα ήδη προπληρώσει για την επαφή μας
(Ήξερε ότι θα έμενα επειδή είχα ήδη προπληρώσει για την επαφή μας)
ονειρεύομαι την Σοφία
(ονειρεύομαι την Σοφία)
μια τέτοια μέρα του χειμώνα

Όλα τα φύλλα έχουν ξεραθεί
(Όλα τα φύλλα έχουν ξεραθεί)
Και ο ουρανός είναι γκρίζος
(Και ο ουρανός είναι γκρίζος)
Βγήκα για να βρω μια φιλόξενη αγκάλη ιερόδουλης
(Βγήκα για να βρω μια φιλόξενη αγκάλη ιερόδουλης)
Μια μέρα του χειμώνα


Αν ήταν εκεί η Σοφία
(Αν ήταν εκεί η Σοφία)
Θα έφευγα χαρούμενος
(Θα έφευγα χαρούμενος)
Αναπολώ τη Σοφία
(Αναπολώ την Σοφία)
μια τέτοια μέρα του χειμώνα
Αναπολώ τη Σοφία
(Αναπολώ την Σοφία)
μια τέτοια μέρα του χειμώνα.

Θα ξεκινήσω γράφοντας πως, με γνώμονα τις αναρτημένες της φωτογραφίες, αλλά και κάποιες περιγραφές μελών, ανέμενα να δω μια ζωηρή εύρωστη κατσικούλα. Τελικά όταν άνοιξα την πόρτα και την αντίκρισα, σχημάτισα την εντύπωση πως επρόκειτο για ένα συνεσταλμένο μικροκαμωμένο αρνάκι.

Η Νταϊάνα εισήλθε γοργά στο δωμάτιο, με χαιρέτησε μουδιασμένα, και αφού έριξε μια λοξή κλεφτή διερευνητική ματιά στην κρεμάμενη σαν ξεχαρβαλωμένη πετούγια, γέρικη μαλαπέρδα μου, ματιά, που τελικά κατέληξε σε μορφασμό εμφανούς απαρέσκειας, με ενημέρωσε ότι θα μπει στο λουτρό για να φρεσκαριστεί.

Λίγα λεπτά αργότερα και αφού βγήκε από το λουτρό εντελώς γυμνή, διαπίστωσα πως πρόκειται πράγματι για μικροκαμωμένο αρνάκι. Αρνάκι μάλιστα άσπρο και παχύ, της μάνας του καμάρι, αφού τόσο τα οπίσθια της έχουν αρχίσει να “κρεμάνε” από το βάρος, όσο και οι γλουτοί της έχουν αρχίσει να σχηματίζουν ζάρες. Την όλη εικόνα σώζουν το στητό της στήθος, και το νεανικό της σφρίγος. Γενικώς η εμφάνισή της, απέχει αρκετά από αυτό που προϊδεάζουν οι όποιες αναρτημένες φωτογραφίες της. Πιο κοντά στην πραγματικότητα, το τελευταίο πλάνο από το αναρτημένο της βιντεάκι, κατά το οποίο αποχωρεί λικνίζοντας την τροφαντή της περιφέρεια, έχοντας ένα πώμα πρωκτού σφηνωμένο στο απευθυσμένο της. Είναι δε τόσο μικροκαμωμένη, που σε συνδυασμό με το συμπαθές στρογγυλό κοριτσίστικο της πρόσωπο, δίνει άνετα την εντύπωση “κοριτσιού”, και μάλιστα κοριτσιού οριακά νόμιμου ηλικιακά για αυτή την δουλειά.

Προκαταρκτικές ενέργειες από μέρους της δεν υπήρξαν, μιας και όταν βγήκε από το λουτρό, έπεσε αμέσως τα ανάσκελα στο κρεβάτι, ατενίζοντας με απλανές και ελαφρώς προβληματισμένο βλέμμα το ταβάνι, συλλογιζόμενη (εικοτολογώ) το κακό που την βρήκε. Ευγενική κοπέλα πάντως, δεν μου έκανε καμία νύξη για το πόσο αποκρουστικό με βρήκε.

Κατά τα άλλα η συμμετοχή της από την έναρξη έως το πέρας του ραντεβού ήταν ευγενικά καρτερική, και εξηγούμαι: Καθόταν ήσυχη σαν αρνάκι, όπως και αν την έστηνα, ό,τι και αν της έκανα, με μόνες απαιτήσεις, να μην την δακτυλοσκοπήσω, και να την αφήνω να παίρνει ανάσες, όταν της έσπρωχνα με βία το κεφάλι προκειμένου να πάρει όλη την ψωλή μου στο στόμα της. Ένα μικρό αρνάκι που συμβιβάστηκε αμέσως με την κακοτυχία που το βρήκε, και παραδόθηκε χωρίς πολλά πολλά στις ακόλαστες ορέξεις του άσπλαχνου στρίγγλου που της έλαχε. Για να είμαι απόλυτα δίκαιος μαζί της, υπήρξε και κάποια στιγμή πιο ενεργητικής συμμετοχής από μέρους της. Αυτό συνέβη κατά την διάρκεια του σοδομισμού της, και συγκεκριμένα την ώρα που λυσσομανούσα ασθμαίνοντας πίσω της, ωθώντας με βία το μέχρι διαρρήξεως ερεθισμένο μόριο μου όσο πιο βαθιά μπορούσα στον κώλο της. Μην περιμένετε βέβαια κάτι το ακραίο. Απλώς γράπωσε με τα ομολογουμένως περιποιημένα νύχια των δακτύλων της το στρώμα και άρχισε να σκούζει δυνατά.

Διαβάζοντας τα παραπάνω, μερικοί από εσάς θα αναρωτηθούν για το πόση, καθώς και τι είδους σχέση μπορεί να έχει ο παραφρασμένος τίτλος του παρόντος πονήματος , με την Σαιξπηρική κωμωδία “Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι”. Πράγμα το οποίο θεωρώ εντελώς δικαιολογημένο, μιας και φαινομενικά δεν υπάρχει κανένα σημείο επαφής μεταξύ τους. Τα φαινόμενα όμως σε αυτή την περίπτωση, απατούν, και θα σας εξηγήσω το γιατί.

Η πολυπαιγμένη αυτή κωμωδία του Σαίξπηρ, με τίτλο “The taming of the shrew” ήτοι “Το ημέρωμα της στρίγγλας” (σε πιο πιστή μετάφραση), πρωτοπαίχτηκε το 1592 ή το 1593 και σε αυτήν ο Σαίξπηρ είχε την λαμπρή έμπνευση να την παρουσιάσει ως θέατρο μέσα στο ίδιο το θέατρο.

Η ομολογουμένως ευφυέστατη αυτή πρωτοτυπία, έγκειται στο γεγονός ότι δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη παράσταση από θεατρίνους στον πύργο ενός λόρδου η οποία παίζεται για τον ίδιο τον λόρδο και τους καλεσμένους του, αλλά οργανώνεται και παίζεται για έναν και μόνον θεατή. Τον μεθύστακα γανωτή Χριστόφορο Λέρα, τον οποίο ο λόρδος κι οι υπηρέτες του, ντύνουν με πλούσια ενδυμασία ενώ κοιμάται, για να τον πείσουν, όταν με το καλό ξυπνήσει, πως είναι αριστοκράτης, πράγμα το οποίο και πετυχαίνουν ως ένα βαθμό, προς μεγάλη τους διασκέδαση. Κάποιοι περιφερόμενοι ηθοποιοί που περνούν από κει, μπαίνουν και αυτοί στο παιχνίδι, κι έτσι η παράσταση ξεκινάει.

Οι δύο κωμικές σκηνές που εξιστορούν αυτήν την φάρσα του ευγενούς στον άτυχο γανωτή, είναι η εισαγωγή και ο πρόλογος του έργου, και συνήθως οι σκηνοθέτες τις αφαιρούν. Κατά την προσωπική μου εκτίμηση όμως, όσοι τις αφαιρούν πράττουν κάκιστα, γιατί αυτές ακριβώς οι σκηνές είναι που αποτελούν το κλειδί για την προσέγγιση και κατανόηση της ουσίας , όχι μόνο του εν λόγω έργου, αλλά και κατ' επέκτασιν μιας πληθώρας κωμικοτραγικών φαρσών και καταστάσεων, που μας επιφυλάσσει η πραγματική ζωή. Εν πρώτοις μας επισημαίνουν το γεγονός, πως αρκετές φορές, τα συμβάντα που διαδραματίζονται μπροστά μας, και στα οποία συμμετέχουμε ενεργά, δεν δεν απέχουν και πολύ από μία παράσταση (θεάτρου ή μη), στην οποία κανείς δεν είναι ο πραγματικός εαυτός του, αλλά όλοι γινόμαστε εσκεμμένα θεατρίνοι που φοράνε μάσκες και κοστούμια για να υποδυθούν ρόλους.

Αυτό ακριβώς ήταν που έγινε και σήμερα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου ημιδιαμονής, όπου η εκδιδόμενη (η Νταϊάνα εν προκειμένω) και ο πελάτης της (εγώ), φόρεσαν τα ανάλογα «κοστούμια» και «μάσκες», και υποδύθηκαν τους δικούς τους ρόλους. Τίποτα το καινοφανές ή το ασυνήθιστο. Άλλη μια εκδοχή ενός χιλιοπαιγμένου έργου, σε χιλιάδες κρεβατοκάμαρες, από χιλιάδες εκδιδόμενες και χιλιάδες πελάτες, όπου οι μεν πρώτες προσπαθούν να παίξουν με αληθοφάνεια τον ρόλο τους στοχεύοντας στο να αποκτήσουν περισσότερη πελατεία και περισσότερα χρήματα, και οι δε δεύτεροι να αποσπάσουν όσο περισσότερες παροχές μπορούν. Σε όλες όμως τις παραστάσεις, άλλοι ηθοποιοί υποδύονται πειστικά τον ρόλο τους, και άλλοι λιγότερο. Όπως σήμερα, που η Νταϊάνα επέλεξε να υποδυθεί την “συνοδό”, κάτι που τελικά αποδείχθει ότι δεν είναι ακόμα έτοιμη να υποστηρίξει.

Εν δευτέροις, γιατί ο καημένος μεθύστακας που γίνεται το αντικείμενο της χονδροειδούς φάρσας του λόρδου αποκαλύπτει, υποκύπτοντας στο παράλογο της παραδοχής, πως έγινε ευγενής απλά αλλάζοντας ρούχα. Την αιτία της ύπαρξης και τον τρόπο λειτουργίας της «μάσκας» ή του «κοστουμιού» που τελικά παραδέχονται ότι ενδύθηκαν όλοι όσοι θα ήθελαν να υποδυθούν, έστω και προς στιγμήν, κάτι το διαφορετικό από αυτό που είναι. Άλλωστε ας μην κοροϊδευόμαστε. Βαθιά μέσα στο μυαλό όποιου ταλαίπωρου έχει πέσει θύμα τέτοιας φάρσας, κρύβεται καλά το ψήγμα της επιθυμίας του να ήταν πραγματικά κάποιος άλλος, και του οποίου τον ρόλο ευχαρίστως θα έπαιζε δια βίου αν διέθετε την κατάλληλη “μάσκα” και το κατάλληλο “κοστούμι”.

The Raven by The Saint!*


Μια φορά, τα μεσάνυχτα τα σκοτεινά, αδύναμος και αποκαμωμένος, καθώς συλλογιζόμουν πάνω στα φθαρμένα σεντόνια ενός ξενοδοχείου ημιδιαμονής, έγειρα το κεφάλι, ίσα που μ' έπαιρνε ο ύπνος• τότε έξαφνα, έρχεται ένας ανάλαφρος σιγανός χτύπος, όπως όταν κάποιος χτυπάει διακριτικά την πόρτα του δωματίου. “Η κοπέλα που περιμένω θα είναι” μουρμούρισα “που χτυπάει την πόρτα του δωματίου μου- Μόνο αυτό και τίποτα παραπάνω”.  

Χαρακτηριστικά θυμάμαι πως ήταν τον ανεμοδαρμένο βροχερό Οκτώβρη, και η κάθε μια ξεχωριστή ρανίδα βροχής που έπεφτε, άπλωνε βαθμιαία το φάσμα της στο τζάμι του σκοτεινού παραθύρου. Ανυπόμονα ευχόμουν να ξανάρθει το χτές - μάταια είχα γυρέψει από το αλκοόλ έναν τρόπο να δοθεί τέλος στη λύπη, την λύπη για την απολεσθείσα ακμαιότητα την εξαίρετη κι' απαστράπτουσα κόρη που την αποκαλούν άγγελοι και δαίμονες νιότη - που όσο κι αν την καλώ, αυτή δεν επιστρέφει.  

Και το βαρύ, λυπητερό, θρόισμα του του αέρα πάνω στι βαριές κουρτίνες, μου προξενούσε ρίγη, με καταλάμβανε με τέτοιους φανταστικούς τρόμους που δεν τους είχα νοιώσει ποτέ πριν. Έτσι που, τώρα, για να νεκρώσω το δυνατό μου χτυποκάρδι, στάθηκα όρθιος και για να το πιστέψω κι εγώ ο ίδιος, επαναλάμβανα: “Η κοπέλα που περιμένω θα είναι στην θύρα της κάμαρας, που θέλει να εισέλθει. Η κοπέλα που κάλεσα θέλει να διαβεί την πόρτα του δωματίου. Για αυτό πρόκειται και όχι για κάτι περισσότερο”.  

Η ψυχή μου γυρίζοντας στη θέση της ενδυναμώθηκε, και πλέον δεν ήταν σε δισταγμό. “Κυρία” είπα εγώ, “κυρία μου ή δεσποινίς μου, ειλικρινά εκλιπαρώ για την συγχώρεση σας, αλλά το γεγονός είναι ότι με πήρε ο ύπνος, κι έτσι ανάλαφρο που ήταν το άξαφνο σας χτύπημα, και τόσο υποτονικά που ήρθε το ελαφρύ άξαφνο χτύπημα, ο ανάλαφρος κρότος στη θύρα του δωματίου, που πολύ αμφιβάλλω αν σας άκουσα” - εδώ ανοίγω διάπλατα την πόρτα - κανείς πίσω της. Σκοτάδι εκεί και τίποτα άλλο.  

Κοίταξα ερευνητικά, βαθιά μέσα στο σκοτάδι εκείνο του διαδρόμου, μένοντας εμβρόντητος εκεί για πολύ, νοιώθοντας το δέος, την αμφιβολία, και βλέποντας σε οράματα, οπτασίες που ποτέ ξανά δεν είχα ξαναδεί. Όμως τίποτα δεν τάραζε την σιγαλιά της νύχτας, και η μόνη λέξη που ακούστηκε εκεί, ήταν η ψιθυριστή λέξη «Ελένη». Αυτό ψιθύρισα εγώ, και μια ηχώ μου αντιγυρνά ψιθυριστά την λέξη «Ελένη». Απλώς αυτό και άλλο τίποτα.  

Ξαναγυρίζοντας στην κάμαρα, φλεγόταν ολόκληρη η ψυχή μέσα μου και σε μικρό διάστημα άκουσα πάλι ένα διακριτικό χτύπο, κάτι δυνατότερο από το προηγούμενο. “Ασφαλώς” είπα εγώ, “ασφαλώς ετούτο είναι σίγουρα η πόρτα. Ας δω επομένως τι είναι πίσω της και το μυστήριο αυτό να διερευνήσω - ας νεκρώσω την καρδιά μου μια στιγμή και ας λύσω το μυστήριο αυτό - Η κοπέλα που περιμένω θα είναι, και άλλο τίποτα”.  
Σε αυτό το σημείο ανοίγω πάλι την πόρτα, όταν, με ένα πολύ φευγαλέο πέταγμα και φτεροκόπημα, εκεί μέσα μπήκε ένα μεγαλόπρεπο Κοράκι των παλαιών ευσεβών εποχών. Χωρίς να διστάσει ούτε λεπτό, δίχως στιγμή να σταματήσει, πήγε και κούρνιασε γλυκά στο προχειροστρωμένο κρεβάτι. Κούρνιασε γλυκά και έμεινε εκεί χωρίς να κάνει τίποτα άλλο.  

Ευθύς, έσυρα την καρέκλα με τα λυγδιασμένα μαξιλάρια μπροστά από το πουλί και το κρεβάτι. Το ατένιζα ώρα, έτσι γλυκά κουρνιασμένο που ήταν, ώσπου οι οφθαλμοί μου άρχισαν να κλείνουν. Κατόπιν, βουλιάζοντας πάνω στο κρεβάτι, επιδόθηκα σε συνδυασμούς της μιας φαντασίωσης με την άλλη, ώσπου έξαφνα -κοιμισμένος ή ξύπνιος, δυσκολεύομαι να θυμηθώ- είδα το Κοράκι να ανασηκώνεται, και βγάζοντας αυτό το μαύρο στιλπνό του εβένου χρώμα, να ξεγελά την οικτρή μου διάθεση και να την φτάνει σε χαμόγελο, με την αρχοντική, και εξόχως θηλυκή, όψη γυναίκας που τώρα είχε πάρει.

Απορημένος του είπα “Μολονότι τα πρότυπα γυναίκας έχουν πλέον αλλάξει, όμορφης γυναίκας, στόφας παλιάς, Σμυρνιάς, Πολίτισσας, την όψη διάλεξες να πάρεις. Μεγαλειώδες και εύρωστο Κοράκι που πλανιέσαι στα σκοτάδια της πλανεύτρας νύχτας για πες μου ποιο είναι το αρχοντικό σου όνομα; Πως σε καλούν οι σκιές και τα φάσματα στην άλλη όχθη του Αχέροντα, που σύντομα μου μέλει να πατήσω”. “Ελένη”, μου είπε το κοράκι που είχε γίνει πια γυναίκα, και με δυο γοργές κινήσεις, έλυσε τον στηθοδεσμό της, έπιασε το κεφάλι μου με τα δυό της χέρια, και πίεσε τα μεγάλα σφιχτά της στήθη με τις σαρκώδεις θηλές στο πρόσωπό μου, σφίγγοντας το κρανίο μου με δύναμη, σαν να ήθελε να το συνθλίψει πάνω τους. Κατόπιν άρχισε να περιφέρει και να τρίβει εναλλάξ τις θηλές της σε ολόκληρο το πρόσωπό μου, και αφού αυτές έγιναν σχεδόν διπλάσιες σε μέγεθος, τις έφερε στα χείλη μου βιάζοντας με να τις πιπιλίσω. Πιπιλίζοντάς της, και δαγκάνωντας της ελαφρά, κατάφερα να ψελλίσω: “Κι άλλοι φίλοι μου, από πριν, πάνε, πετάξανε και φύγανε , σαν θα έλθει η αυγή και εσύ θα με αφήσεις, όπως πέταξαν και πάνε τα όνειρα της νιότης μου” Και η Ελένη είπε “Ποτέ πια γιαβρί μου” Μόνο αυτό, και τίποτα άλλο.

Μετά με έσπρωξε δυνατά, και κρατώντας με ανάσκελα με τα χέρια της, τοποθέτησε το κεφάλι μου ανάμεσα στα σκέλια της, φέρνοντας το σαρκώδες τρυφερό μουνί της στο πρόσωπό μου. Διατελούσα σε μεγάλη διέγερση πλέον, άρχισε να τρίβει ζωηρά την φουσκωμένη κλειτορίδα της πάνω στα χείλη μου, σφίγγοντας σθεναρά τους μηρούς της, ώσπου τα εκχυλίσματα του αιδοίου της άρχισαν να γεμίζουν το στόμα μου. “Φουκαρά μου” κατάφερα να αρθρώσω, “η θεά αποφάσισε να προσφέρει σε εσένα -δια μέσου αυτής της ιέρειας της, διάλεξε να σου προσφέρει ανακούφιση – ανακούφιση και νηπενθές από την λύπη και την λήθη! Πίνε, ω, πίνε με γουλιές μεγάλες αυτό το χορταστικό νηπενθές και ξέχνα της απολεσθείσα ακμή σου” . “Ποτέ πια γιαβρί μου”, είπε φωνάζοντας η Ελένη κλονιζόμενη από τα ρίγη ηδονής που διαπερνούσαν το σώμα της, αφήνοντας το πρόσωπό μου να λαμπυρίζει πλέον από τους χυμούς της στο αχνό φως των φανών.


Ευθύς, με τα ζεστά της χέρια έσφιξε την ορθωμένη φύση μου, και άρχισε να την χαϊδεύει γλυκά. Με κοίταξε με τα φλογισμένα πράσινά της μάτια, και αφού δάγκωσε ελαφρά την βάλανο μου, ανέλαβε την φύση μου στο στόμα της, αρχίζοντας με περιπαθή λειχεία. Ο στοματικός της έρως ήταν αργός και βασανιστικός. Εγώ αισθανόμουν το πέος μου να συνταράσσεται σπαράζοντας μες το καυτό της στόμα. Δεν άντεξα. Την ανέτρεψα θέλοντας να λάβω λίγη από την θαλπωρή του ροδαλού της κόλπου. Να αισθανθώ τους χυμούς της να κατακλύζουν την στύση μου. Με υποδέχθηκε ανοιχτόκαρδα στην αγκαλιά της, και ένα γλυκό χαμόγελο σχηματίστηκε στα κατακόκκινα της χείλη.

Προσπαθούσα να μπω όσο πιο αργά μπορούσα μέσα της, θέλοντας να απολαύσω σπιθαμή με σπιθαμή την είσοδό μου στο μοσχομυριστό λουλούδι της. Η Ελένη ανέλαβε την κάρα μου οδηγώντας την με ορμή, σχεδόν με βία, πρώτα στον εύγραμμο λαιμό της, μετά στους πάλευκους ώμους της και κατόπιν στα εύοσμα στήθη της, αναγκάζοντας με να τα ασπάζομαι, ενόσω ο ζεστός, σφιχτός, κόλπος της συσπάτω, σφίγγοντας σθεναρά το ερεθισμένο μου μόριο.

Τότε! Τότε ήταν που μου φάνηκε, πως ο αέρας που μας κύκλωνε άρχιζε να πυκνώνει αρωματιζόμενος από κάποιο αόρατο μύρο που μας έραινε η Θεά, της οποίας τα βήματα σαν να ακούγονταν στην βρώμικη μοκέτα. “Ελένη” είπα “ που έχεις όψη μια πουλί και μια γυναίκα, είτε σε στέλνει η Θεά , ή και αν η βροχή και ο άνεμος σε στριφογύρισε και σε έριξε σε τούτο εδώ το δώμα - σε αυτό το δωμάτιο που το στοιχειώνουν φωνές και εκκρίματα κενόδοξων φευγαλέων εραστών - έλα, πες μου, αληθινά, σε παρακαλώ, πες μου στο όνομα της αφεγγούς νύχτας που πάνω μας απλώνεται, στο όνομα του Θεάς που δυο μας λατρεύουμε και κάνουμε σπονδή τα ερωτικά εκκρίματα μας - Λέγε σε ετούτη την ψυχή την φορτωμένη σκότος, λέγε αν στην αντιπέρα όχθη του Αχέροντα η θλίψη θά ΄ναι η ίδια. “Ποτέ πια”, είπε η Ελένη.

Κι ενώ έξω η καταιγίδα δυνάμωνε, και οι σταγόνες της βροχής ράπιζαν βίαια τα τζάμια του παραθύρου. Κι ενώ η φύση έφριττε τον θόρυβο των κεραυνών, και τα τριγύρω κτίσματα αντιλαλούσαν τους τρομερούς τους κρότους, η Ελένη για ακόμα μια φορά ξεστράτισε την σκοτισμένη μου ψυχή στο γέλιο, γελώντας και προκαλώντας με - απαγγέλοντας γητειές και επικλήσεις στη θεά - να την κάνω δική μου. Εγώ, λυτρωμένος πλέον από τις ζοφερές σκέψεις που ταλάνιζαν το μυαλό μου, και μην μπορώντας πλέον να βαστάξω άλλο την έξαψη που με καταλάμβανε ρουθούνιζα βαριά σαν κτήνος έτοιμο να την κατασπαράξει.

Το τέλος κατέφθασε σφοδρό κι αμείλικτο. Η Ελένη με έσφιγγε με δύναμη καρφώνοντας τα νύχια της στην γέρικη μου ράχη, σαν αν ήθελε να στραγγίσει μέχρι τελευταίας ρανίδας το ζεστό υγρό που εκτόξευε η φύση μου μέσα της. Έγειρα εξουθενωμένος στο πλάι της. Μάζεψα όση δύναμη μου έιχε απομείνει και είπα: “ Τώρα; Τώρα που όλο αυτό τελείωσε θα με ξανακυκλώσει η θλίψη; “Ποτέ πια γιαβρί μου” είπε η Ελένη. Αυτό μόνο και τίποτα άλλο.

 “Αφού είναι έτσι” είπα “Αφού έτσι είναι, το σύμβολο του αποχωρισμού μας να γίνουνε αυτές οι λέξεις, πουλί ιερό, ή γυναίκα ιέρεια, της Θεάς!” είπα, και βύθισα το κεφάλι μου αναπαυτικά στο μαξιλάρι. Και του κορακιού το πέταγμα δεν ακούστηκε, και το φως της λάμπας του κομοδίνου χυνόταν απάνω στο ξαπλωμένο μου σώμα ρίχνοντας στον τοίχο τη σκιά του• και η ψυχή μου, από μέσα από τη σκιά που μένει ακίνητη στον τοίχο φτερούγισε, και το σώμα μου δεν θα ανασηκωθεί - ποτέ πια.



*Πόνημα βασισμένο στο ομώνυμο ποίημα του Edgar Allan Poe.

Ο γέρος βρισκόταν ακόμα στο λουτρό όταν άκουσε το ελαφρύ χτύπημα στην πόρτα του δωματίου. Αφού σκούπισε με την πετσέτα πρόχειρα το σταφιδασμένο κορμί του, την τύλιξε γύρω από την υποτιθέμενη μέση του , και κατευθύνθηκε στον καθρέπτη. Εκεί, κοιτάζοντας το είδωλό του, πέρασε βιαστικά τα δάκτυλα του από την καράφλα του λες και προσπαθούσε να χτενιστεί και προσπάθησε να στρώσει κάπως τα φρύδια του, που πετούσαν σαν σκοροφαγωμένες οδοντόβουρτσες. Κατόπιν, άρχισε να βαδίζει κουτσαίνοντας τα λίγα μέτρα που τον χώριζαν από το κορίτσι που περίμενε, και που θα του προσέφερε τις ερωτικές του υπηρεσίες έναντι αμοιβής. Στα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι να αγγίξει το πόμολο της πόρτας προσπαθούσε να μαντέψει το παρουσιαστικό της. Είχε δει βέβαια μερικές φωτογραφίες της, οι οποίες του είχαν δώσει κάποια ιδέα σχετικά με τον σωματότυπο, αλλά το πρόσωπό της παρέμενε μυστήριο. 

Ανοίγοντας την πόρτα αντίκρισε μια νεαρή κοπέλα, ντυμένη περισσότερο "κοριτσίστικα" παρά "γυναικεία", που του χαμογελούσε αμήχανα. Το βλέμμα του διέτρεξε την φιγούρα της και σταμάτησε στα ψηλοτάκουνα υποδήματα που φορούσε. Αυτό, όχι επειδή είχε κάποιο "φετίχ" με τα παπούτσια, ούτε επειδή του είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον το ιδιαίτερο του σχήματός τους. Απλώς επειδή διαπίστωσε ότι το αναγραφόμενο στην καρτέλα του γραφείου, ύψος της (1,73), δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, και ότι μάλλον αυτή η μέτρηση είχε πραγματοποιηθεί ομού με τα εν λόγω υποδήματα. Έπειτα σήκωσε τα μάτια του και την κοίταξε στο πρόσωπο. Το βρήκε αρκετά συμπαθητικό. Σίγουρα δεν ήταν από πρόσωπα που θα του τραβούσαν άμεσα την προσοχή και που θα του καθήλωναν το βλέμμα πάνω τους. Ήταν όμως ένα από τα πρόσωπα που θα του έριχνε μια δυο κλεφτές ματιές. Τους λογισμούς του διέκοψε η φωνή της κοπέλας :

-Καλησπέρα. Είμαι η Κristy Μπορώ να περάσω; 

Ο γέρος αποκρίθει :

-Μα φυσικά γλυκιά μου. Αγένεια μου που σε έχω τόση ώρα να στέκεσαι έξω. .. Πέρασε μέσα...

Η Kristy μπήκε σχεδόν τρέχοντας στο δωμάτιο, εναπόθεσε βιαστικά τα προσωπικά της αντικείμενα στο τραπέζι και κατευθυνόμενη προς το λουτρό στράφηκε προς τον γέρο λέγοντας του:

-Βλέπω ότι είστε έτοιμος. Πάω και εγώ να φρεσκαριστώ λίγο. Δεν θ' αργήσω...

Η πόρτα του λουτρού άνοιξε και η νεαρή κοπέλα βγήκε τυλιγμένη με την πετσέτα. Ο γέρος την πλησίασε της έπιασε τρυφερά τα χέρια, την κοίταξε ασκαρδαμυκτί και της είπε:

-Μπορώ να βγάλω το περιτύλιγμα από το δώρο μου;

Η Kristy έγνεψε καταφατικά. Ο γέρος άρχισε να την γδυμνώνει αργά. Ανέκαθεν του άρεσε πολύ αυτή η διαδικασία και την απολάμβανε σχεδόν εξ΄ ίσου με τις υπόλοιπες περιπτύξεις. Όταν την ξεγύμνωσε εντελώς την αγκάλιασε και άρχισε να να την φιλά. Τα χείλη του διέτρεχαν με μανία τα σφριγηλά μπράτσα της, τους εύγραμμους ώμους της, τον κατάλευκο τον λαιμό της, τους λεπτούς λοβούς των αυτιών της. Αίφνης την ανασήκωσε και την ξάπλωσε μαλακά στο κρεβάτι. Τα χείλη του διέτρεχαν τώρα τα λεμονόσχημα της στήθη, τις μεγάλες σκληρές πεταχτές θηλές της, την κοιλιακή της χώρα, ενώ με τα χέρια του θώπευε το μικρό ευειδές της της αιδοίο, νιώθοντας στα ακροδάκτυλα του τους χυμούς που δειλά είχαν αρχίσει να αναβλύζουν. Η οσμή καθαρότητος που ανέδιδε η νεανική επιδερμίδα της τον σαγήνευε, και οι πνιχτοί, σχεδόν δαγκωτοί , ήχοι που αναπηδώντες εγκατέλειπαν το στόμα της τον ερέθιζαν αφάνταστα. Ο γέρος πλησίασε το άνθος της αργά. Η κόρη, έκλεισε τα μάτια της, καθιστώντας αυτοβούλως τον εαυτό της έρμαιο στις ακόλαστες ορέξεις του. Έμοιαζε να απολαμβάνει την φροντίδα του. Η ανάσα της γινόταν όλο και βαρύτερη, και το σώμα της κλονιζόταν από αμυδρούς σπασμούς ενόσω ο γέρος την πιπίλιζε σαν αφιονισμένος, προσπαθώντας να ρουφήξει με την γλώσσα και τα ζαρωμένα χείλη του, όσο πιο πολύ μπορούσε από το νέκταρ που η ροδαλή της φύση του προσέφερε απλόχερα.

Σε κάποια στιγμή η Kristy τον ανέτρεψε και άρχισε να του ανταποδίδει τις αβρότητες. Ξαπλωμένη όπως ήταν επάνω στο γέρο ένοιωσε την αρσενική φύση του να διογκώνεται. Τότε, ανασηκώθηκε και γονάτισε στο πλάι του. Με το δεξί της χέρι έσφιξε το ερεθισμένο μόριο του, το ασπάσθηκε, και αφού το χτύπησε ελαφρά στις παρειές του προσώπου της, σούφρωσε τα χείλη της και άρχισε να τρίβει την βάλανο επάνω τους. Αιφνιδιαστικά, άνοιξε τα χείλη της και αφού έγλειψε για αρκετό χρόνο την ουρήθρα και τον τεντωμένο χαλινό, το ανέλαβε στο στόμα και άρχισε να το πιπιλίζει γλυκά, ενώ, με το αριστερό της χέρι θώπευε και πίεζε απαλά τους όρχεις του. Ο γέρος αναφωνούσε κατά διαστήματα από την ηδονή που ένιωθε, ρίχνοντας κλεφτές ματιές σε αυτό που έκανε η κόρη στη στύση του και θώπευε τα τροφαντά της οπίσθια της. Η Kristy, βλέποντας το γέρο να ηδονίζεται, συνέχισε να τον παίρνει όλο και πιο βαθιά στο στόμα της μέχρι που άρχισε να πνίγεται. Ο γέροντας, μόλις μετά βίας κατάφερε να συγκρατηθεί και να της ζητήσει να μπει μέσα της. “Πως με θέλετε ;” Ρώτησε η κόρη. Ο γέροντας της υπέδειξε θέση προς συνουσία με τον τρόπο το σκύλων. Πήγε πίσω της, έβαλε την προφύλαξη και κρατώντας την με δύναμη από τα ισχία μπήκε μέσα της και έμεινε ακίνητος. Η kristy έβγαλε έναν πνιχτό ήχο, γύρισε το κεφάλι της ούτως ώστε να τον βλέπει, και δαγκάνωντας τα χείλη της άρχισε να κινεί την λεκάνη της, παλινδρομώντας ρυθμικά την φύση του γέρου εντός του θερμού σφικτού της κόλπου ψελλίζοντας γλυκιές προστυχιές παρακινώντας τον να την πάρει μέχρι το μεδούλι . Δεκαέξι με δεκαεπτά λεπτά θα διήρκησε αυτή η διαδικασία, όταν ο μέχρι στιγμής ακίνητος γέρος την έπιασε με δύναμη, την έστησε ανάσκελα και άρχισε να την παίρνει με σφοδρότητα, ωθώντας βίαια το μέχρι διαρρήξεως ερεθισμένο όργανο του στην τρυφερή οπή της κοπέλας. Ένιωθε το τέλος να πλησιάζει. Αίφνης, έμπηξε με μανία όλη την φύση του μέσα της, και βγάζοντας έναν ήχο που έμοιαζε περισσότερο σαν επιθανάτιος ρόγχος, παρά ως κραυγή ηδονής, έμεινε πάλι ακίνητος εκβάλλοντας τους χυμούς του. Έμεινε για αρκετά δευτερόλεπτα σε αυτή την θέση μέχρις ότου οι χτύποι της καρδιάς του να επανέλθουν σε κάποια φυσιολογικά επίπεδα. Έπειτα ράπισε ελαφρά τα οπίσθια της κοπέλας και αποτραβήχτηκε.

Αφού πήραν και οι δύο ένα επαναληπτικό λουτρό, ξάπλωσαν στο κρεβάτι, όπου η κοπέλα άρχισε να του διηγείται ένα περίεργο περιστατικό που τις είχε συμβεί πριν τον συναντήσει. Ο γέρος που είχε ανάψει ένα τσιγάρο φαινόταν να την άκουγε προσεκτικά. Στην πραγματικότητα όμως διάφοροι λογισμοί στροβιλίζονταν στο μυαλό του, καθώς την κοίταζε. Σκεφτόταν πως αυτά που είχαν συμβεί στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μέχρι εκείνη την στιγμή , και που θα ήθελε, όσο και ανέμενε με ζέση, να είναι κωμωδία, η ζωή τα σκηνοθέτησε σαν δράμα, όπως ακριβώς συνέβη και με το Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ.

Πράγματι, οι ομοιότητες με το θεατρικό έργο του Ρώσου συγγραφέα είναι αρκετές. Και αυτό όχι μόνον επειδή και στις δύο περιπτώσεις το σκηνικό και το εύρος των χαρακτήρων είναι περιορισμένα. Ούτε επειδή το θέμα δεν είναι επίκαιρα αντιπροσωπευτικό των συνθηκών, καθώς και των προβληματισμών της εποχής. Αλλά κυρίως επειδή τα πρόσωπα που εμπλέκονται και στις δύο περιπτώσεις είναι κωμικά. Ή μάλλον, θα ήταν κωμικά, αν δεν ήταν ταυτόχρονα και τόσο τραγικά μέσα από τις αντιθέσεις τους.

Ας εξετάσουμε όμως λίγο για τι χαρακτήρες μιλάμε στην προκειμένη περίπτωση.

Από την μια έχουμε ένα μωρόχαυλο, κοντοστούπη, καραφλό και κακάσχημο υπερήλικα, που σαν άλλος Φίρς* , και ενώ δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του, περιφέρεται συνεχώς γεμάτος σπουδή έχοντας γνώμη για όλους και για όλα. Έχει επίσης και πολλά από τα κουσούρια του Γκάγιεφ**. Μπορεί βέβαια να μην φαντάζεται κινήσεις μπιλιάρδου όπως ο Γκάγιεφ, αλλά έχει την συνήθεια να φλυαρεί ακατάσχετα στο διαδίκτυο και ισχυρίζεται με υπερηφάνια πως ξοδεύει όλη του την περιουσία στις εκδιδόμενες.

Από την άλλη πάλι, έχουμε μια χαριτωμένη “πεταχτούλα” νεαρή κοπέλα, που κατόπιν μια μικρής συμμετοχής της σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή κάποιου ιδιωτικού διαύλου, έχει θέσει ως στόχο να γίνει “στάρλετ” και που ομοίως με την Ντουνιάσα***, παριστάνει μάλλον αδέξια κάτι που δεν είναι. Την εκλεπτυσμένη και την σικάτη διανοήτρια.

Όπως θα αντιλαμβάνεσθε, αυτοί οι δυο χαρακτήρες φτάνουν και περισσεύουν από μόνοι τους για να προκύψει μια τρελή κωμωδία (για να μην πω φάρσα). Πλην όμως, από την στιγμή που ο γεροντομαλάκας έχυσε και εκτόνωσε την καύλα του, και έτσι η κόρη ελεύθερη πια από το μαρτύριο του να έχει μέσα της την γέρικη μαλαπέρδα του αντικρίζοντας το κακάσχημο πρόσωπό του ενόσω τα κρεμασμένα ζαρωμένα αρχίδια του “καμπάνιζαν” πάνω στα τρυφερά της κωλομέρια, άρχισε να αναλύει τους στόχους της, η κατάσταση έγινε δράμα.

Ο γέρος που πριν ήταν λαλίστατος και υπερκινητικός , βυθίζεται στις σκέψεις του αντιλαμβανόμενος ότι τελικά αυτός που τον εξαναγκάζει να περιφέρεται σαν υπνωτισμένος χωρίς να μπορεί να κουμαντάρει την μοίρα του, είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Παγιδευμένος εδώ και δεκαετίες σε έναν άλλον χωροχρόνο, ψυχοραγεί μέσα στον ξεπεσμένο κόσμο του που πλέον έχει φθαρεί ανεπανόρθωτα, σε αντιπαράθεση με έναν νέο και ζωντανό, αλλά όχι λιγότερο επικίνδυνο που σιγά αλλά σταθερά τον αντικαθιστά, και που για κακή του τύχη τον αντικρίζει στα μάτια της κόρης.

Η κόρη από την άλλη, από την στιγμή που αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι ο γέρος δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για το ταλέντο της και τα μελλοντικά της σχέδια, και ότι το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να πηδήξει φρέσκια σάρκα έναντι αμοιβής, αρχίζει να αποκτά την επίγνωση πως η όλη επιτηδευμένη συμπεριφορά της είναι πλαστή, πως θα είναι πολύ δύσκολο να πραγματοποιήσει τα μελλοντικά της σχέδια, πως θα μείνει για αρκετό καιρό ακόμα στον χώρο των εκδιδομένων γυναικών, και πως για να ξεφύγει από αυτόν τον χώρο η πιθανότερη λύση θα είναι το να καταλήξει σύζυγος ενός άχαρου, ευκατάστατου, σιχαμένου σκατόγερου, όπως αυτός, που για κακή της τύχη, την πήδηξε ασθμαίνοντας πριν από λίγα λεπτά, και που τον έχει τώρα μπροστά της.






*ΦΙΡΣ: Υπερήλικας και κωφός υπηρέτης. Ενώ δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του από το γήρας, περιφέρεται συνεχώς στο χώρο γεμάτος σπουδή, και ανακατεύεται σε όλα. Συμπεριφέρεται στους πάντες σαν να είναι ανήλικοι και αφελείς, και κάθε τόσο βγάζει και ένα λογύδριο για τις παλιές καλές εποχές που ήταν νέος και ακμαίος.

 
**ΓΚΑΓΙΕΦ: Αδελφός της ιδιοκτήτριας του υποστατικού, της Λιουμπόβ Αντρέγεβνα, που αναλώνεται στο να φαντάζεται διαρκώς κινήσεις του μπιλιάρδου, να βγάζει λόγο για τη βιβλιοθήκη του και να προτείνει ανόητες κι ανεφάρμοστες λύσεις για την αποτροπή της πώλησης του χρεωμένου κτήματος, ενώ ταυτόχρονα φλυαρεί ακατάσχετα και ισχυρίζεται με περηφάνια πως έχει ξοδέψει μια περιουσία σε καραμέλες.

***ΝΤΟΥΝΙΑΣΑ: Νεαρή καμαριέρα που μιμείται άτσαλα τις κυρίες και παριστάνει κάπως αδέξια την ευαίσθητη εκλεπτυσμένη καλομαθημένη δεσποινίδα.

Χωρίς να θέλω να ανοίξω κάποιου είδους πολεμική με τα εξαίρετα μέλη που έχουν αναρτήσει τα πονήματά τους προκειμένου να συμβάλουν στην ενημέρωση-πληροφόρηση (και που ειλικρινά τα ευχαριστώ γι΄ αυτό), θα ήθελα με την σειρά μου να εκφράσω κάποιες εκτιμήσεις, με βάση τα προσωπικά μου κριτήρια, και σύμφωνα με την προσωπική μου εμπειρία.

Ένα “θέμα” που έχει τεθεί και από άλλα μέλη, είναι η εμφάνισή της, και που για αρκετά εξ΄ αυτών παραπέμπει σε “κορίτσι της διπλανής πόρτας”. Εδώ θα ήθελα να επισημάνω πως άλλο είναι να ανοίξεις την πόρτα σου και να αντικρίσεις μια ελαφρώς μακιγιαρισμένη και ελαφρά αρωματισμένη κοπέλα με σχετικά αδιάφορο πρόσωπο, και που ενδεδυμένη με συνήθη αλλά κομψά ρούχα προσήλθε στο ραντεβού σας με σκοπό να πλασάρει ασφάλειες, κάρτες υγείας, βιβλία, τηγάνια, τάπερ, έξυπνες σίτες κλπ, και άλλο είναι ανοίγοντας την πόρτα να αντικρίσεις μια κακοβαμμένη και βαριά αρωματισμένη κοπέλα με όχι και τόσο ευειδές πρόσωπο, και που ενδεδυμένη ακαλαίσθητα κατέφθασε με το ΚΤΕΛ Πρωκτομαγούλας στο ραντεβού σας με σκοπό την παροχή ερωτικών υπηρεσιών.

Το άλλο θέμα στο οποίο επιθυμώ να σταθώ, είναι η όχι και τόσο αρμονική “κοψιά” του σώματός της, που τα μόνα στοιχεία που το κάμνουν αποδεκτό είναι η ισχνότητα του και η σχετικά καλή υφή της επιδερμίδας. Εν γένει κυριαρχεί μια γενική χαλαρότητα ομού με πτωτικές τάσεις, που με οδηγούν στο να εικοτολογώ ότι αν είχε έστω και κάποια ελάχιστα κιλά παραπάνω, το οπτικό ερέθισμα θα ήτο εντελώς απογοητευτικό. Περιττό βέβαια θεωρώ να αναφέρω ότι ο επιθετικός προσδιορισμός “πιπίνι”, δεν ισχύει ούτε κατ' ελάχιστον.

Κατά τα άλλα η συμπεριφορά της δεν απείχε από αυτό που έχουν αποτυπώσει οι συντάκτες των προηγούμενων κριτικών. Μειλίχια, ευδιάθετη και χαμογελαστή, προσπαθεί φιλότιμα να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του πελάτη, κινούμενη πάντα σε “φιλεναδίστικο” επίπεδο. Κατά την προσωπική μου άποψη όμως η απόδοση της σε αυτόν τον τομέα, αν και καλή, δεν στέκεται από μόνη της ικανή στο να ισοφαρίσει κάποια πράγματα και να ανατρέψει την αίσθηση που σου αφήνει το ραντεβού μαζί της. Επιστρατεύοντας την επιείκεια μου, θα αρκεστώ να γράψω ότι ίσως να δικαιολογεί (έστω και οριακά) το αντίτιμο που ζητά για τις υπηρεσίες που προσφέρει, και μόνον αυτό.

Μια φορά και ένα καιρό, σε ένα μικρό χαριτωμένο σπιτάκι μιας όμορφης καταπράσινης κωμόπολης της Τσεχίας, ζούσαν ένας καλοκάγαθος καπνοδοχοκαθαριστής και μία όμορφη πλύστρα. Το ζευγάρι ζούσε ευτυχισμένο και είχε όλα τα καλά του κόσμου. Το μόνο που τους έλλειπε και που επιθυμούσαν πάρα πολύ να αποκτήσουν, ήταν ένα ένα παιδί. Ο καιρός πέρναγε και πέρναγε, αλλά το παιδί δεν ερχόταν. Κάποια μέρα λοιπόν, και αφού είχε περάσει πάρα πολύς καιρός, η πλύστρα, όπως έκανε κάθε μέρα, κατέβηκε στην λίμνη για να πάρει νερό για την πλύση. Ενώ καθόταν στην άκρη της λίμνης και έσκυβε για να γεμίσει τους κουβάδες με νερό, ένας βάτραχος την πλησίασε και της είπε: “Η επιθυμία σου για παιδί θα γίνει πραγματικότητα. Πριν περάσει ένας χρόνος θα αποκτήσεις μία κόρη.” “Και που το ξέρεις εσύ αυτό βάτραχε;” ρώτησε η πλύστρα. “Είναι απλό. Ο Γιάροσλαβ ο βαρκάρης που χαλβαδιάζει κάθε μέρα την τουρλωμένη κωλάρα σου κρυφά μέσα από το λεμβοστάσιο, στέκεται σήμερα μισό μέτρο πίσω σου με την ψωλή του ήδη σηκωμένη ,” και πριν προλάβει η πλύστρα να αντιδράσει ο βαρκάρης που βρισκόταν πια μερικά εκατοστά πίσω της, την γράπωσε και την ξέσκισε στον πούτσο.

Πράγματι πριν περάσει ένας χρόνος η πλύστρα γέννησε ένα πανέμορφο κορίτσι. Ο καλοκάγαθος καπνοδοχοκαθαριστής λοιπόν, αποφάσισε να διοργανώσει μια μεγάλη γιορτή για να γιορτάσει την γέννηση της κόρης του. Κάλεσε τους συγγενείς, τους φίλους και τους γνωστούς, αλλά και κάποιες γυναίκες, που τις ονόμαζαν σοφές, και οι οποίες θα προίκιζαν το παιδί με όλες τις χάρες και τις αρετές του κόσμου. Στην κωμόπολη υπήρχαν δεκατρείς σοφές γυναίκες, αλλά στο σπίτι υπήρχαν μόνο δώδεκα ασημένια σερβίτσια και έτσι αποφασίστηκε να μη καλέσουν την μία.

Η γιορτή τελέστηκε με κάθε μεγαλοπρέπεια, και στο τέλος οι σοφές γυναίκες σηκώνονταν η μία μετά την άλλη και δώριζαν στο κορίτσι τις θαυματουργές τους χάρες: Η μία την ομορφιά, η άλλη την πουτανιά, η τρίτη την ξεπέτα κ.ο.κ., και αφού ολοκληρώθηκαν οι ευχές το παιδί είχε ότι μπορούσε να ευχηθεί κανείς σε αυτό τον κόσμο. Όταν είχε εκφράσει την χάρη της η ενδέκατη σοφή, μπήκε ξαφνικά στον χώρο της γιορτής η δέκατη-τρίτη. Ήρθε για να εκδικηθεί που δεν την κάλεσαν και χωρίς να χαιρετήσει ή να κοιτάξει κανέναν, φώναξε: “Όταν η κόρη θα γίνει εικοσιτριών ετών, θα αγγίξει μια κορδωμένη πούτσα θα μουδιάσει το χέρι της και θα πέσει σε κώμα.” Και χωρίς να πει άλλη κουβέντα γύρισε και έφυγε την αίθουσα.
Όλοι τρόμαξαν και έμειναν άφωνοι από το κακό που βρήκε την αγαπημένη οικογένεια. Αίφνης όμως ξεπρόβαλε η δωδέκατη σοφή, η οποία ακόμη δεν είχε δώσει το δώρο της, και καθώς δεν μπορούσε να ακυρώσει την κακιά ευχή, παρά μόνο να την ελαφρύνει, είπε:“Δεν θα είναι όμως κανονικό κώμα, θα είναι άγρυπνο. Θα φαίνεται δηλαδή σαν να είναι ξύπνια αλλά αυτή θα κοιμάται. Θα συνέρχεται μόνο αν κάποιος της προσφέρει χρήματα, και αυτό θα της συμβαίνει για τρία τέρμινα. Μετά θα ελευθερωθεί.”

Το κορίτσι μεγάλωνε και είχε πάρει όλες τις χάρες που του χάρισαν οι σοφές γυναίκες. Ήταν τόσο πρόστυχο τσουλάκι, που κούναγε σε όλα τα αρσενικά της κωμόπολης τον κώλο της, και δεν δεν υπήρχε άνδρας που να μην θέλει να το κουτουπώσει. Κανείς δεν το έκανε όμως γιατί όλοι ήξεραν για την κατάρα. Είδε και απόειδε λοιπόν η κόρη πως δεν την πήδαγε κανείς στον τόπο της, και άρχισε τα ταξίδια σε τόπους μακρινούς, ώστε κανείς άνδρας να μην γνωρίζει για την κατάρα.

Την ημέρα που το κορίτσι έγινε εικοσιτριών ετών βρισκόταν στην Αθήνα για μια σειρά από επαγγελματικά ραντεβού. Ένα από τα ραντεβού της ήταν σε ένα παλιό αρχοντικό στα βόρεια προάστια. Η κοπέλα κατέβηκε από την άμαξα, και αφού πέρασε την ανοιχτή σιδερένια καγκελόπορτα και διέσχισε τον αφημένο στην τύχη του κήπο κήπο, στάθηκε στο μαρμαρένιο πλατύσκαλο και χτύπησε το περίτεχνο ρόπτρο της βαριάς ξύλινης εξώπορτας. Η βαριά πόρτα άνοιξε με ένα ανατριχιαστικό τρίξιμο και πίσω της ξεπρόβαλε μια αποστεωμένη χλωμή γραία που φορούσε ένα ξεθωριασμένο μαύρο φόρεμα με λευκό κολάρο που είχε αρχίσει να κιτρινίζει από τον καιρό, και μια ξεφτισμένη από την χρήση λευκή κεντητή ποδιά. “Αργήσατε μισή ώρα” της είπε η γραία επικριτικά με τρεμάμενη φωνή. “Να... Ξέρετε, το ένα από τα δυο άλογα της άμαξας έπαθε μαγουλάδες και έτσι καθυστερήσαμε” αποκρίθηκε η κοπέλα. “Ελάτε μαζί μου” είπε η γραία, “Θα σας οδηγήσω στον χώρο της πισίνας.” Βαδίζοντας αργά, άφησαν πίσω τους τον μισοερειπωμένο προθάλαμο, διέσχισαν τον μακρύ διάδρομο με τις πεσμένες μπογιές στο ταβάνι και τα μαρκαρίσματα στους τοίχους από του πίνακες που αφαιρέθηκαν, και έφτασαν στο αίθριο που βρισκόταν στο πίσω μέρος του σπιτιού και που κάποτε είχε περάσει σίγουρα καλύτερες μέρες. Εκεί η γραία αφού άνοιξε με δυσκολία την ξεχαρβαλωμένη πόρτα που οδηγούσε στον χώρο της πισίνας της έκανε νεύμα να περάσει και της είπε: “Μπορείτε να περάσετε. Στα δεξιά σας υπάρχει μικρός μπουφές για να σερβιριστείτε. Πάνω στον μπουφέ υπάρχει και ένας φάκελλος που περιέχει το “δωράκι” σας. Επίσης μπορείτε να κάνετε και χρήση της πισίνας αν το επιθυμείτε. Ο Κύριος θα καταφθάσει οσονούπω. Καλή σας διασκέδαση” ευχήθηκε η γραία και αποχώρησε.

Παρόλο που ήταν αργά το απόγευμα, το φως του ηλίου ήταν ακόμα αρκετό, και έτσι η κοπέλα παρατηρούσε τον περιβάλλοντα χώρο. Η βλάστηση ήταν οργιώδης. Οπωροφόρα δέντρα που είχαν μείνει για χρόνια απεριποίητα μπλέκονταν με τριανταφυλλιές και αγριόχορτα, και μερικοί γέρικοι φοίνικες έριχναν την σκιά τους σε μια μεγάλη παλιά πισίνα με φθαρμένα πλακάκια που στην μέση της κολυμπούσε ένας νεροχελώνος. “Άραγε το νερό της πισίνας είναι καθαρό;” σκέφτηκε η κοπέλα. Κι ο νεροχελώνος, σαν να άκουσε την σκέψη της, της είπε: “Καθαρό είναι. Χέζω και κατουράω έξω. Μόνο κάνα δυο κλανιές έχω ρίξει μέσα.” “Έξοχα! Ας κολυμπήσω λίγο” είπε η κοπέλα , και άρχισε να βγάζει ένα – ένα τα ρούχα της λικνίζοντας με χάρη την μικρή αλλά θελκτική της περιφέρεια. Αφού ξεγυμνώθηκε εντελώς, βούτηξε στην πισίνα και άρχισε να πλατσουρίζει χαρούμενη. Ξαφνικά όμως, ένας δυνατός άνεμος φύσηξε και παρέσυρε τα ρούχα της σε έναν παρακείμενο θάμνο. Έντρομη η κόρη βγήκε γρήγορα και κατευθύνθηκε προς τον θάμνο, προκειμένου να τα μαζέψει. Καθώς τον πλησίαζε όμως, άκουσε μουγκρητά. “Ποιος είναι εκεί;” φώναξε, και ξάφνου το κεφάλι ενός κοντοστούπη καραφλού ξεδοντιάρη κακάσχημου ζαρωμένου γέρου, ξεπρόβαλε από τον θάμνο. “Ά! Ένας νάνος!” αναφώνησε η κοπέλα τρίβοντας λάγνα τις θηλές των βυζιών της. “Είσαι μόνος σου, ή κρύβονται εδώ γύρω και οι υπόλοιποι έξι;” ρώτησε με παιχνιδιάρικη φωνή. “Τι λες μωρή ηλίθια!” φώναξε ο νεροχελώνος, “αυτό είναι από άλλο παραμύθι! Συγκεντρώσου λίγο! Ο πελάτης σου είναι.” “Α... Καλά...” απάντησε συγκαταβατικά το κορίτσι. “Και τι κάνει κρυμμένος πίσω από τον θάμνο;” ρώτησε. “Σε παίρνει μάτι για να του σηκωθεί. Είναι βλέπεις και βιτζιόζος ο σκατοπορνόγερος, τρομάρα του..” είπε ο νεροχελώνος απαξιωτικά. “Ε τότε να τον βοηθήσω!” απάντησε με χαρά η κοπέλα, και πηδώντας απάνω στο γέρο, τον έβαλε κάτω, γύρισε απότομα φέρνοντάς τον κώλο της στα μούτρα του μοστράροντας του την εντελώς άτριχη μουνοτρυπά της, και τον πλάκωσε στο τσιμπούκι. “Μμμ... Ωραίο τσιμπούκι και κυρίως χωρίς χέρι! Θα γαμήσω καλά!” σκέφτηκε ο γέρος, καθώς η γλώσσα και τα χείλη της κόρης διέτρεχαν όλο το μήκος της γέρικης μαραμένης μαλαπέρδας του, και τα σάλια της μούσκευαν τα ζαρωμένα του αρχίδια. Κάποια στιγμή μετά από ώρα, ο γέρος χορτασμένος πια από το εξαιρετικό τσιμπούκι της, της είπε: “Φτάνει. Στήσου τώρα να σε πηδήξω”. “Μισό να περάσω σκουφάκι στον φιλαράκο μας”, είπε η κοπέλα, και γυρνώντας έπιασε την γέρικη αηδιαστική ψωλή του για να της περάσει την καπότα. Μόλις όμως την άγγιξε, ενεργοποιήθηκε η μαγική ευχή και μούδιασε το χέρι της. Με το που αισθάνθηκε το μούδιασμα έπεσε σαν κεραυνοβολημένη ανάσκελα και με τα πόδια ανοιχτά πάνω στο φουσκωτό στρώμα θαλάσσης που βρισκόταν στην άκρη της πισίνας, και τα μάτια της ορθάνοιχτα ατένιζαν το υπερπέραν. Τι κι αν ο γέρος λυσσομανούσε ώρα επάνω της, αυτή δεν έβγαλε ούτε κιχ. Βρε τι της μίλαγε, τι την φίλαγε, τι την χάιδευε, αυτή δεν έσπαγε ούτε χαμόγελο λες κι ήταν καμωμένη πλέον από μάρμαρο. “Και τώρα πώς θα χύσω μωρή;” αναφώνησε ο γέρος φανερά εκνευρισμένος. “Δώσε της εξτραδάκι για cim” τον συμβούλεψε ο νεροχελώνος. “Τι λε ρε μαλάκα; 140 της ακούμπησα! Να της δώσω κι άλλα;” φώναξε εξαγριωμένος πλέον ο γέρος. “Μωρέ δώσε της εσύ λεφτά και θα δεις” επέμεινε ο νεροχελώνος. Τι να κάνει λοιπόν κι ο γέρος. Προκειμένου να καταφέρει να χύσει αξιοπρεπώς, πήρε ένα εικοσάευρο από το πορτοφόλι του, πλησίασε την μαρμαρωμένη κόρη και της το έβαλε στο χέρι. Με το που την πλήρωσε, ενεργοποιήθηκε η άλλη ευχή. Η κοπέλα ξύπνησε απότομα από το άγρυπνο κώμα και άρχισε να τον τσιμπουκώνει μανιωδώς, μέχρι που τα φλόκια του γέρου της πλημμύρισαν το στόμα και άρχισαν να τρέχουν στο πηγούνι της. Κατόπιν, και με τα φλόκια του γέρου σχεδόν ακόμα στο στόμα της, μάζεψε βιαστικά τα ρούχα της, ντύθηκε γρήγορα, και έφυγε τρέχοντας.




Ηθικόν δίδαγμα του παραμυθιού: Αν δεν περάσουν τα τρία τέρμινα και δεν είστε ο Πρίγκηπας που θα την “ξυπνήσει”, θα σας συμβούλευα να μην το επιχειρήσετε.

Το μήνυμα που έλαβα στο κινητό μου τηλέφωνο από το γιο του φίλου μου του Βρασίδα, ήταν λακωνικό και σαφές: “Έλα γρήγορα στον Ευαγγελισμό. Τον προλαβαίνεις-δεν τον προλαβαίνεις τον φίλο σου.”

Ευθύς αμέσως έσπευσα στο νοσοκομείο. Στο βάθος ενός διαδρόμου, και έξω από την πόρτα της Μ.Ε.Θ, διέκρινα τον γιο του. Τον πλησίασα με αργά βήματα και τον ρώτησα κάθιδρος : “Πως είναι τώρα;”

Ο νεαρός απάντησε: “Άστα να πάνε μπάρμπα... Έχει ένα συντριπτικό κάταγμα στο κρανίο και πολλαπλά κατάγματα σε όλο του το σώμα.

Εγώ: Μα πώς έγινε αυτό; Τον παρέσυρε κανένα αυτοκίνητο;

Νεαρός: Όχι. Έπεσε.

Εγώ: και έπαθε τόσο μεγάλη ζημιά;

Νεαρός : Ναι.

Εγώ: Αμ, καλά λένε λοιπόν ότι “ο γέρος θα πάει ή από πέσιμο, ή από χέσιμο”... Πάλι καλά που τον βρήκε το πρώτο.

Νεαρός: Χμ... Ναι... Δεν θέλω να σε στεναχωρήσω μπάρμπα Σίμο... Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι...

Εγώ : Τι εννοείς;

Νεαρός: Βασικά ο φίλος σου βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση από το δεύερο.

Εγώ: Δηλαδή;

Νεαρός: Ε να... Βγήκε το πρωί για να πάει στο καφενείο. Μόλις όμως έκανε λίγα μέτρα του ήρθε διάρροια. Έτρεξε βέβαια ο φουκαράς για να προλάβει να πάει στην τουαλέτα, αλλά ο ανελκυστήρας δεν λειτουργούσε λόγω συντήρησης, και έτσι άρχισε να ανεβαίνει από την σκάλα. Κάπου λοιπόν πριν το τελευταίο σκαλί του ορόφου μας, δεν άντεξε. Του φύγανε, τα πάτησε, γλίστρησε και πήρε κουτρουβάλα όλα τα σκαλιά.

“Ρε τον φουκαρά τον Βρασίδα...” σκέφτηκα. Αφού παρέμεινα για αρκετές ώρες στο νοσοκομείο, και αφού είχε αρχίσει πλέον να νυχτάνει για τα καλά, οι ιατροί μας ενημέρωσαν ότι η κατάσταση του είναι πλέον σταθερή, αλλά δεν παύει αν είναι κρίσιμη.

Αναλογιζόμενος την κατάσταση και το πόσος χρόνος μου απομένει ακόμα για να γεύομαι τις μικρές χαρές της ζωής, δεν είχα άλλη επιλογή. Κινήθηκα προς εξεύρεση αγοραίας συνουσίας


Στην καλαίσθητη αίθουσα αναμονής και επιδείξεων του πολυτελούς συνουσιουργείου “Sensuality”, η ευγενέστατη και καλοσυνάτη εύσωμη επιστάτης, μου παρουσίασε την Κατερίνα.

Πρόκειται για αρκετά μικρόσωμη γυναίκα, με καλές καμπύλες και πικάντικο πρόσωπο ανατολικού τύπου με έντονα ζυγωματικά. Μπήκε ευδιάθετη στο δωμάτιο και αφού ανταλλάξαμε τα τυπικά ξάπλωσε δίπλα μου. Το στήθος της, ικανό σε μέγεθος, με μεγάλες ανοιχτόχρωμες θηλές, τα οπίσθια της αρκετά ελκυστικά σε σχήμα και μέγεθος, το αιδοίο της ανοιχτόχρωμο με ευμεγέθη μικρά χείλη, όλα αρκετά σφριγηλά αν και έχουν αρχίσει να δέχονται την επίθεση του πανδαμάτορος χρόνου μιας και ηλικιακά δεν είναι και πιτσιρίκα.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η Κατερίνα δεν δίδει άμεσα την εντύπωση της πόρνης. Φέρνει περισσότερο σε πεταχτούλα καμαριέρα. Πρόσχαρη, ομιλητική, φιλική, με κουτσομπολίστικη διάθεση, και λίαν ναζιάρα. Γι΄ αυτό και η προσπάθεια που έκανε για να με ερεθίσει εκτοξεύοντας και κουνώντας την γλώσσα της σαν τον κατηραμένον όφιν, αποδίδοντας συγχρόνως εκφράσεις παράφορης λαγνείας στο πρόσωπό της, περισσότερο γέλια μου έφερναν, παρά το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το στοματικό της (στο οποίο δεν μερίμνησε για το όσχεο), ήταν υγρό, με σφιχτή και θερμή αίσθηση, καθώς και καλή χρήση της γλώσσας. Του εξέλειπε όμως το βάθος, και αυτό είναι κάτι που προσωπικά θεωρώ βασικό μειονέκτημα. Στις υπόλοιπες περιπτύξεις που ακολούθησαν δεν την βρήκα να μειονεκτεί σε κάτι. Τουναντίον η τεχνική της ήταν πολύ καλή, όπως άλλωστε και η συμμετοχή της. Υπήρξε δεκτική σε αβρότητες, ενδοτική, μου προσέφερε ποικιλία στάσεων στις οποίες επέτρεπε απρόσκοπτες διεισδύσεις και δεν έδειξε το παραμικρό σημάδι βιασύνης. Έτσι η κορύφωση ήλθε έντονη με αβίαστο τρόπο.

Μετά το πέρας της συνουσίας, κατευθύνθηκα προς το λουτρό. Μπαίνοντας στην ντουζιέρα, κάτι η ένταση των προηγούμενων λεπτών... κάτι συγκίνηση που κατάφερα να συνουσιαστώ... γλίστρησα στα υγρά πλακάκια . Όταν μετά βίας ανέκτησα την ισορροπία μου ευχήθηκα : Μακάρι Θεέ μου νά ΄ναι από τέτοιο είδους πέσιμο.

Όταν ο γέροντας άνοιξε την πόρτα αντίκρισε μια εντυπωσιακή γυναίκα, ντυμένη με ένα κομψό μπλε νουάρ φόρεμα, να του χαμογελά γλυκά.

Η Cindy εισήλθε με μεγάλη αυτοπεποίθηση στο δωμάτιο, γεμίζοντας  τον χώρο με την επιβλητική της παρουσία. Αφού βάδισε υπερήφανα μετά τινός επιτηδεύσεως τα λίγα μέτρα που χωρίζουν την πόρτα από το σεκρετέρ, και αφού εναπόθεσε επάνω του τα προσωπικά της αντικείμενα, κάθισε στην κλίνη, και μιλώντας του περί ανέμων και υδάτων τον παρακίνησε δια νεύματος να την βοηθήσει στην έκδυση. Αυτή η σχετικά απλή διαδικασία, σε συνδυασμό με την πλαστικότητα των κινήσεων της που έμοιαζαν σαν να του αποζητά ταυτοχρόνως με την έκδυση ερωτικές αβρότητες, στάθηκε ικανή στο να του δημιουργήσει έντονο ερεθισμό. Ο γέρος καίτοι στο διάβα της ζωής του είχε δει πολλές γυναίκες να γδύνονται μπροστά του, ποτέ δεν είχε βαρεθεί να τις γδύνει ο ίδιος. Έδινε μεγάλη σημασία σε αυτό το κομμάτι. Το θεωρούσε σαν μια αναπόσπαστη ιεροτελεστία που την χαιρόταν σχεδόν όσο και τις υπόλοιπες περιπτύξεις.

Όταν την ξεγύμνωσε εντελώς, απομακρύνθηκε ελαφρά και ιστάμενος καταντίκρυ της, την σάρωσε αργά με τα μάτια του από την κορυφή ως τα νύχια, απολαμβάνοντας το θέαμα. Είχε δει βέβαια από πριν κάποιες αναρτημένες φωτογραφίες της οι οποίες την απεικόνιζαν με αρκετή πιστότητα, διαπίστωσε γρήγορα όμως, ότι αυτό που δεν είχε καταφέρει να απεικονίσει ο φωτογράφος, ήταν το παράξενα προκλητικό μείγμα δύναμης, τόλμης και θηλυκότητας που απέπνεε.

Η προσηνής και γλυκιά συμπεριφορά της, βοήθησε στο να δημιουργηθεί τάχιστα κλίμα οικειότητας, και έτσι τα εξαιρετικά προκαταρκτικά της, καθώς και οι πρώτες ερωτικές περιπτύξεις, ήρθαν με φυσικό και αβίαστο τρόπο πριν καν ξαπλώσουν. Η Cindy ρίχτηκε με τόλμη και μανία στον αγώνα. Μαχητική, ανυπότακτη αλλά και συνάμα θηλυκότατα εκφραστική, τον προκαλούσε με τον τρόπο της να την τιθασεύσει. Και όταν αυτό συνέβη, η Cindy του δόθηκε ανεπιτήδευτα, τρυφερά και παθιασμένα.

Τα χέρια του γέρου άρχισαν να διατρέχουν το ισχνό καλλίγραμμο κορμί της, διέτρεχαν την πλούσια καστανόξανθη κόμη της, διέτρεχαν τους λευκότατους ώμους της, διέτρεχαν τα εύμορφα στήθη της και εκείνος προσπαθούσε να αισθανθεί σπιθαμή προς σπιθαμή στα ακροδάκτυλα του, την βελούδινη, σχεδόν βρεφική, υφή της επιδερμίδας της. Ξάφνου, την ανασήκωσε και την ξάπλωσε μαλακά στο κρεβάτι. Εκεί, άρχισε να λείχει δαγκώνοντας ελαφρώς τους λοβούς των αυτιών της, τον εύγραμμο λαιμό της, της σαρκώδεις θηλές της, να ασπάζεται και να θωπεύει την κοιλία της, τους γλουτούς της, της κνήμες της. Δεν χόρταινε να αγγίζει την τρυφερότατη επιδερμίδα της, ενόσω οι τα ρουθούνια του γέμιζαν από το διακριτικό της άρωμα. Η οσμή καθαρότητος που ανέδιδε η ήβη της, τον σαγήνευε, οι πνιχτοί ήχοι που αναπηδώντες εγκατέλειπαν το στόμα της τον ερέθιζαν αφάνταστα. Ο γέρος πλησίασε το άνθος της. Η Cindy, έκλεισε τα μάτια της, καθιστώντας αυτοβούλως το εαυτό της έρμαιο στις ακόλαστες ορέξεις του. Έμοιαζε να απολαμβάνει την φροντίδα του. Η ανάσα της γινόταν όλο και βαρύτερη και το σώμα της κλονιζόταν από αμυδρούς σπασμούς. Ο γέρος ένοιωθε το πέος του να κυριεύεται από μια άγριαν στύση. Στύση τεράστια, που όμοια της είχε να νιώσει από τα χρόνια που ήταν νεαρός. Η κόρη άνοιξε τα αμυγδαλόσχημα πράσινα μάτια της, και με περισσή χάρη έλαβε γονυπετή θέση δίπλα του. Άρχισε να του ανταποδίδει μανιωδώς ασπασμούς και απαλές δαγκωνιές Τα χείλη της διέτρεχαν το στήθος του, και με τα νύχια της ένυκτε ελαφρώς την βουβωνική του χώρα. Με τα ζεστά της χέρια έσφιξε την στύση του και αφού την θώπευσε με γλυκύτητα, άρχισε να την λείχει περιπαθώς. Ο στοματικός της έρως ήταν αργός και βασανιστικός. Ο γέρος αισθανόταν την φύση του συνταράσσεται σπαράζοντας εντός της καυτής στοματικής κοιλότητας της Cindy. Η αίσθηση που του προσέφερε ήταν εξαίσια. Ο γέρος δεν άντεξε και την ανέτρεψε. Δεν έβλεπε την ώρα να μπει μέσα της για λάβει την θαλπωρή του ροδαλού της κόλπου. Να αισθανθεί τους χυμούς της να κατακλύζουν την φύση του. Η κόρη άνοιξε την αγκάλη της για να τον υποδεχθεί, και ένα ηδύ μειδίαμα σχηματίστηκε στα αλικόχρωα χείλη της. Ο γέρος προσπαθούσε να διεισδύσει βραδέως. Ήθελε να απολαύσει σπιθαμή προς σπιθαμή την είσοδο του στο άνθος της. Η Cindy έπιασε το κεφάλι του, και το οδηγούσε με ορμή πρώτα στον κύκνειο λαιμό της, μετά στους ολόλευκους ώμους της, έπειτα στα εύοσμα στήθη της και τούμπαλιν, βιάζοντας τον να τα ασπασθεί, ενόσω το άνθος της συσπάτω σφίγγοντας την στύση του. Ο γέρος μη μπορώντας πλέον να βαστάξει την έξαψη της φλόγας που τον καταλάμβανε, εκτόνωσε με δύναμη μέσα της την γενετήσια ορμή του. Η κόρη τον έσφιγγε δυνατά καρφώνοντας τα νύχια της στην ράχη του, σαν να ήθελε να αποστραγγίσει μέχρι τελευταία σταγόνα τα ζεστά υγρά που εκτόξευε η φύσις του. Ο γέρος , κλονίσθηκε, σωριάστηκε, έκλινε και έπεσε εξουθενωμένος στο πλάι της. Έμειναν για πολύ ώρα να κοιτάζονται χωρίς να μιλούν. Την σιωπή έσπασε η Cindy προτείνοντάς του να μπουν μαζί στο λουτρό για να τον πλύνει. Ο γέρος αρνήθηκε ευγενικά, λέγοντάς της πώς πρέπει να πάρει μερικές ανάσες ακόμα προτού σηκωθεί .

Όταν βγήκε με την σειρά του από το λουτρό, την βρήκε να κάθεται στο κρεβάτι με τον κορμό της ακουμπισμένο στο προσκέφαλο και τα γόνατά της ελαφρώς λυγισμένα, έχοντας κρύψει μερικώς την γύμνια της με το σεντόνι, ατενίζοντας σκεπτική τον ορίζοντα που φαινόταν από το μισάνοικτο παράθυρο. Ήταν δε τόσο βυθισμένη στις σκέψεις της, που σχεδόν τρόμαξε όταν αυτός πήγε και κάθισε δίπλα της. “Τι σου συμβαίνει;” την ρώτησε. “Τίποτα το σημαντικό”, απάντησε αμήχνα. Και σε μια προσπάθεια να διασκεδάσει το κλίμα, άρχισε να του μιλά για το πόσο ενδιαφέρων τόπο βρίσκει την Ελλάδα, και για το πόσο χαίρεται, που η τωρινή απασχόληση της, της δίνει την δυνατότητα να επισκέπτεται νέους τόπους και να έρχεται σε επαφή με τους ανθρώπους που κατοικούν σε αυτούς. Σύντομα όμως  η συζήτηση ξέφυγε από τα διάφορα τετριμμένα χαριτόβρυτα που ανταλλάσουν πελάτες και εκδιδόμενες κατά το “κοινωνικό” διάλειμμα, και επικεντρώθηκε στα σχέδια της για το μέλλον. Εκεί, άρχισε να του διηγείται για κάποιο ταλέντο που είχε από μικρή και που οι τότε συνθήκες δεν της επέτρεψαν να καλλιεργήσει. Αίφνης, τα μάτια της βούρκωσαν αναπολώντας την χαμένη πια αθωότητα των παιδικών της χρόνων, και ένα δάκρυ άρχισε να κυλά στην παρειά της. Ο γέρος προσπαθούσε να βρει κάτι χαριτωμένο για να της πει, προκειμένου να της διασκεδάσει την διάθεση. Επειδή όμως δεν ήταν ειδήμων στα μποζόνια και
στην κβαντομηχανική όπως ο κ. Blizardeye, και επειδή δεν έπαιζε στα δάκτυλα του τις θεωρίες της σχετικότητας και του χάους, όπως ο προαναφερθείς κύριος, ανέτρεξε στην ατελή θεατρική του παιδεία, και σκουπίζοντας με τους αντίχειρες του τα δάκρυα που αργοκυλούσαν στα όμορφα ζυγωματικά της, της είπε αφελώς: “ Μοιάζεις με τους γλάρους του Τσέχωφ. Είσαι δυνατή αλλά και συνάμα ευάλωτη. Ξέρεις... Οι γλάροι για τον Τσέχωφ ήταν τα σύμβολα της ελευθερίας και της νίκης του ανθρώπινου πνεύματος. Άνοιξε λοιπόν και εσύ τα φτερά σου, και πέτα πάνω από τις λίμνες και τις θάλασσες. Πέτα πάνω από όλες τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες της ζωής.” Φυσικά το αποτέλεσμα που πέτυχε ήταν το αντίθετο από αυτό που ανέμενε, και η Cindy έπεσε στην αγκαλιά του κλαίγοντας πλέον γοερά. Καθώς την είχε στην γέρικη του αγκάλη και την κανάκευε, και καθώς της χάιδευε και της φιλούσε γλυκά τα πλούσια καστανόξανθα μαλλιά της, άρχισε να αντιλαμβάνεται το πόσο αφελής, ανόητος και μωρός γέρος είναι. Άρχισε να καταλαβαίνει πλέον το πόσο ίδιος κι απαράλλαχτος είναι με έναν ήρωα του ομόνυμου έργου του Τσέχωφ, τον Τριγκόριν. Ο Τριγκόριν έχει ενδιαφέρον σαν ήρωας. Είναι φλεγματικός, είρωνας, και ως συγγραφέας, έχει μια ευκολία με τον γραπτό λόγο, και μια ευχαίρεια στον προφορικό. Κατά τα λοιπά είναι μια απόλυτη μετριότητα. Ένα εντελώς ματαιόδοξο και άβουλο ον, που από συνήθεια και μόνον σέρνεται και άγεται σε διάφορα μέρη στα οποία καμώνεται τον μορφωμένο γαλαντόμο με τους αριστοκρατικούς τρόπους, και τα οποία περιφρουρεί με περισσό σθένος ως κεκτημένα του. Μπροστά στη θέα όμως κάποιας όμορφης νεαρής κοπέλας που θα του κουνήσει λίγο τον κώλο της, δεν θα διστάσσει να εγκαταλείψει και να ξεχάσει όλα τα παραπάνω, όπως και να αρνηθεί τα ιδανικά που με τόση ζέση διακήρυττε. Εντελώς αξιολύπητος.-

ΠΡΟΣΟΧΗ : Επειδή το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο εν είδη διηγήματος επιστημονικής φαντασίας, και ούτως τυγχάνει μακροσκελές, παρακαλώ τους μη έχοντες υπομονή και φιλολόγια διάθεση να να μην προχωρήσουν στην ανάγνωσή του, διότι θα το βρουν σίγουρα κουραστικό. Ευχαριστώ.



Αστρική ώρα 56 : 41΄: 36΄΄ της 456ης Κανώπειου ημέρας.
Η πορεία του αστρόπλοιου είχε σταθεροποιηθεί και η πλεύση ήταν πλέον ομαλή. Η σφοδρότατη αστρική καταιγίδα, είχε μόλις κοπάσει.
Ο γηραιός κυβερνήτης στεκόταν μπροστά στον προβολέα ολογραμμάτων ενατενίζοντας τους τρισδιάστατους γαλαξιακούς χάρτες, προσπαθώντας να χαράξει νέα πορεία, και να υπολογίσει μαζί με το ρομπότ ναυτίλο το πότε θα έφθανε στον προορισμό του. Η αστρική καταιγίδα τον είχε εκτρέψει κατά πολύ από την πορεία του.
Ο γέρο Σίμωνας ήταν τόσο βυθισμένος στις σκέψεις του, που δεν άκουσε με την πρώτη τον ναύκληρο που τον καλούσε στην ενδοεπικοινωνία. Ο ναύκληρος προσπάθησε ξανά, φωνάζοντας αυτήν την φορά: “Εεεε! Καπετάν Σίμο!”. Ο γέρο κυβερνήτης απάντησε ενοχλημένος: “Μην φωνάζεις και λέγε!”. Ο ναύκληρος συνέχισε: “Καπετάν Σίμο; Θα έχουμε χρόνο για να αγγιστρωθούμε στον Φ 104; ”. Ο γέροντας ακόμα πιο ενοχλημένος, του αποκρίθηκε: “Εδώ το σύμπαν φλέγεται και εσείς έχετε της ψωλής σας τον χαβά! Άστα αυτά και δώσε μου αναφορά σχετικά με την διενέργεια ελέγχου στην άτρακτο”.
-Όλα καλά. Σχεδόν ανέπαφη. Μια μικρή φθορά στην αριστερή πρυμναία θερμική ασπίδα επισκευάζεται από το ΤΖ 2 . Σε κάνα σαραντάλεπτο θα έχει τελειώσει.
-Και με τον φόρτο;
-Σώος και ασφαλής στο 96%. Αλλά δεν μου απάντησες! Τελικά θα αγγιστρωθούμε στον Φ 104;
Ο γέρο κυβερνήτης θέλοντας να κλείσει γρήγορα την κουβέντα για να επιστρέψει στους υπολογισμούς του, του απάντησε κοφτά : “Θα δούμε”. Ο ναύκληρος ξαναπροσπάθησε επιμένοντας: “Μα μας το είχες υποσχεθεί και το περιμέν...”. Ο γέρος διακόπτοντας τον απότομα, γρύλισε νευριασμένα: “Είπα θα δούμε! Τράβα τώρα στην δουλειά σου και μόλις τελειώσει το ΤΖ 2 την επισκευή, να μου αναφέρεις”. Ο ναύκληρος αντιλαμβανόμενος ότι αν επέμενε κι άλλο πιθανότατα θα επιτύγχανε το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που προσδοκούσε, απάντησε συγκαταβατικά: “Στις διαταγές σας, κυβερνήτα”.
Ο γέροντας επέστρεψε στους λογισμούς του. Ήξερε πως έπρεπε να φτάσει και να αποβιβάσει όλο το φορτίο του, το αργότερο μέχρι την 22η αστρική ώρα, της 27ης Ηλιακής ημέρας, στον μικρό του γαλάζιο πλανήτη, την Γη, που απείχε 309 έτη φωτός από το σημείο που βρισκόταν τώρα. Επειδή ήταν πολύ συντηρητικός και προβλεπτικός ως κυβερνήτης, και δεν του άρεσε να αρμενίζει σε ζώνες αστεροειδών προκειμένου να “κόψει” δρόμο, αλλά ούτε και να χρησιμοποιεί τους κινητήρες χωροστρέβλωσης στο 120%, προσπαθούσε να λογαριάσει όλες τις αντιξοότητες και τα ενδεχόμενα που θα τον ανάγκαζαν να καθυστερήσει. Αφού τα λογάριασε και τα ξαναλογάριασε, και αφού έπλευσε την απόσταση 5-6 ετών φωτός προκειμένου να βεβαιωθεί για την εύρυθμη λειτουργία σκάφους και πληρώματος, γύρισε στον δεύτερο και του είπε: “Βάλε πλώρη για τον Φ104. Νομίζω ότι μπορούμε να τον επισκεφθούμε για μερικές ώρες, χωρίς να ξεφύγουμε από την προθεσμία”.

Ο Φ104 ήταν ένας πολύ παλιός διαστημικός σταθμός, που κάποιος μεταλλαγμένος τον ανακαίνισε, δημιουργώντας έναν πολυδύναμο οίκο ανοχής για όλα τα γούστα. Μέσα σε ένα περιβάλλον που κυριαρχούσε το κόκκινο χρώμα, η κιτς διακόσμηση και η μυρωδιά από τσιγάρο ιδρώτα και πατσουλί, περιφέρονταν στο ημίφως “ιέρειες του έρωτα” από κάθε γωνιά του γνωστού σύμπαντος. Δεσπόζουσες εξουσιάστριες από τον πλανήτη των Αμαζόνων, ευμαστοειδή θηλυκά από τον πλανήτη Βύζατρον, που το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι οι τεράστιοι μαστοί και η μεγάλη περιφέρεια, ιχθυόμορφες “καλλονές” από τον Συναγρίδιους, που το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι το τεράστιο στόμα με τα παραφουσκωμένα χείλη, αγαλματοειδείς “κορμάρες” από τον Μπετοναρμέτη, που ζυγίζουν όσο ένα νταμάρι γήινες πέτρες, και φυσικά μεταλλαγμένους από τον Τρανσέξουλους. Θηλυκά δηλαδή, που γεννήθηκαν αρσενικά και στην πορεία άλλαξαν φύλο.

Το πλήρωμα ξεχύθηκε με μανία και σύντομα κατέλαβε σχεδόν όλους τους χώρους του διαστημικού σταθμού, που ήταν πλέον ασφυκτικά γεμάτος. Επισκέπτες από κάθε μεριά του σύμπαντος κατέκλυζαν την αίθουσα αναψυχής. Πλάσματα περίεργα που κάτω από το αχνό φως και ανάμεσα στην αιθαλομίχλη που σχηματιζόταν από την καύση καπνού και διαφόρων αρωματικών ξύλων, φάνταζαν ακόμα πιο αλλόκοτα. Ανάμεσα στους επισκέπτες ο γέρος διέκρινε και έναν καλικάντζαρο, που συνεχώς έπινε ποτά και μαγάριζε τα διάφορα κεράσματα που βρίσκονταν στον πάγκο του κάπελα. “Περίεργα πλάσματα οι καλικάντζαροι”, σκέφθηκε. “Νομίζουν ότι κανείς δεν μπορεί να τους δει παρά μόνο οι όμοιοί τους”. Ο γέρο Σίμωνας καθόταν αναπαυτικά σε μια γωνιά, και παρακολουθώντας τις προσπάθειες που έκαναν οι “ιέρειες” προκειμένου να παρασύρουν τους διάφορους επισκέπτες στα δωμάτια, προσπαθούσε να επιλέξει τον στόχο του. Τελικά, και όπως πάντα άλλωστε, διάλεξε την πιο γήινη παρουσία. Την Νατάσα. Απέδωσε λοιπόν στην επιστάτη το αντίτιμο που αντιστοιχεί στο απλό πρόγραμμα, και εκείνη τον οδήγησε σε μια από τις κρεβατοκάμαρες.

Η κρεβατοκάμαρη ήταν καθαρή, πλήρως εξοπλισμένη και διακοσμημένη με διάφορα αντικείμενα. Καίτοι όμως τόσο φροντισμένη και πολυτελής, κατά ένα περίεργο τρόπο δεν έπαυε να αποπνέει το κίτς που αποπνέουν οι κρεβατοκάμαρες των φτηνών οίκων ανοχής. Ο γέρο κυβερνήτης αφού έλαβε το λουτρό του με ησυχία, κάθισε στην άκρη της κλίνης και περίμενε.

Η Νατάσα δεν άργησε πολύ να φανεί. Άνοιξε την πόρτα με μια απότομη κίνηση, και αφού στάθηκε ευθυτενής μπροστά του, τον καλησπέρισε.

-”Μπορώ να έχω την χαρά της έκδυσης;” Ρώτησε ο γέρος.

Η “ιέρεια” έγνεψε καταφατικά. Ο γέρο Σίμωνας άρχισε να την γδυμνώνει αργά. Ανέκαθεν του άρεσε πολύ αυτή η διαδικασία και την απολάμβανε σχεδόν εξ΄ ίσου με τις υπόλοιπες περιπτύξεις. Όταν την ξεγύμνωσε εντελώς την αγκάλιασε και άρχισε να να την φιλά. Τα χείλη του διέτρεχαν το λαιμό της, τούς ώμους της, τους λοβούς των αυτιών της. Αίφνης την ανασήκωσε και την ξάπλωσε μαλακά στο κρεβάτι. Τα χείλη του διέτρεχαν τώρα της στήθη, τις μεγάλες σκληρές και πεταχτές θηλές της, την κοιλιακή της χώρα, ενώ με τα χέρια του θώπευε το σαρκώδες της αιδοίο, νιώθοντας στα ακροδάκτυλα του τους χυμούς που δειλά είχαν αρχίσει να αναβλύζουν. Σε κάποια στιγμή η Νατάσα τον ανέτρεψε και άρχισε να του ανταποδίδει τις αβρότητες. Ξαπλωμένη όπως ήταν επάνω στο γέρο ένοιωσε την αρσενική φύση του να διογκώνεται. Τότε, ανασηκώθηκε και γονάτισε στο πλάι του. Με το δεξί της χέρι έσφιξε το ερεθισμένο μόριο του, και αφού του πέρασε δια στόματος την προφύλαξη, το φίλησε, και αφού το περιέφερε με παράφορη έκφραση λαγνείας σε ολόκληρο το πρόσωπο της, σούφρωσε τα χείλη της και άρχισε να τρίβει την βάλανο επάνω τους. Αιφνιδιαστικά, εκτόξευσε την γλώσσα της και αφού έγλειψε για αρκετό χρόνο την ουρήθρα και τον τεντωμένο χαλινό, το ανέλαβε στο στόμα και άρχισε να το πιπιλίζει γλυκά, ενώ, με το αριστερό της χέρι θώπευε και πίεζε απαλά τους όρχεις του. Ο γέρος αναφωνούσε κατά διαστήματα από την ηδονή που ένιωθε, ρίχνοντας κλεφτές ματιές σε αυτό που έκανε η Νατάσα στη στύση του και θώπευε τα τροφαντά της οπίσθια της. Η Νατάσα, βλέποντας το γέρο κυβερνήτη να ηδονίζεται, συνέχισε να τον παίρνει όλο και πιο βαθιά στο στόμα της μέχρι που άρχισε να πνίγεται. Ο γέροντας, μόλις μετά βίας κατάφερε να συγκρατηθεί και να της ζητήσει να μπει μέσα της. “Πως με θέλετε ;” Ρώτησε η “ιέρεια” Ο γέροντας της υπέδειξε θέση προς συνουσία με τον τρόπο το σκύλων. Πήγε πίσω της και κρατώντας την με δύναμη από τα ισχία, μπήκε μέσα της και έμεινε ακίνητος. Η Νατάσα έβγαλε έναν πνιχτό ήχο, γύρισε το κεφάλι της ούτως ώστε να τον βλέπει, και δαγκάνωντας τα χείλη της άρχισε να κινεί την λεκάνη της, παλινδρομώντας ρυθμικά την φύση του γέρου εντός του θερμού της κόλπου ψελλίζοντας προστυχιές. Πέντε ως έξι λεπτά θα διήρκησε αυτή η διαδικασία, όταν ο μέχρι στιγμής ακίνητος γέρος άρχισε να κινείται με σφοδρότητα, ωθώντας βίαια το μέχρι διαρρήξεως ερεθισμένο όργανο του στην τρυφερή οπή της κοπέλας. Ένιωθε το τέλος να πλησιάζει. Αίφνης, έμπηξε με μανία όλη την φύση του μέσα της, και βγάζοντας μια κραυγή ηδονής, έμεινε πάλι ακίνητος εκβάλλοντας τους χυμούς του. Έμεινε για αρκετά δευτερόλεπτα σε αυτή την θέση μέχρις ότου οι χτύποι της καρδιάς του να επανέλθουν σε κάποια φυσιολογικά επίπεδα. Έπειτα ράπισε ελαφρά τα οπίσθια της κοπέλας και αποτραβήχτηκε. Η Νατάσα αφού παρέμεινε για ικανό χρόνο ακόμα στην κρεβατοκάμαρη συζητώντας με τον γέρο κυβερνήτη για το ταξίδι του, τον ασπάστηκε και του ευχήθηκε καλά ταξίδια. “Μην χρησιμοποιείς πληθυντικό. Είναι το τελευταίο μου”, αποκρίθηκε ο γέρο Σίμωνας , γνωρίζοντας όμως πολύ καλά στο πίσω μέρος του μυαλού του πως δεν θα είναι.-

Στο σιτηρέσιο του οίκου ευγηρίας όπου φιλοξενούμαι -όπως άλλωστε και σε όλα, λίγο πολύ, τα σιτηρέσια- τα πιο ευχάριστα τα αφήνουν συνήθως για το τέλος. Όπως π.χ., τα φρούτα, τα γλυκίσματα και τα ηδύποτα. Στο σιτηρέσιο της ζωής όμως γίνεται το αντίθετο. Η φύση μας φυλά για το τέλος και μας παραθέτει ως επιδόρπιο τα πιο δυσάρεστα. Τις ρυτίδες, τους ρευματισμούς, την πλήξη, την εγκατάλειψη, την μοναξιά.

Βέβαια η μοναξιά από μόνη της δεν είναι κακή. Όταν μάλιστα αποτελεί επιλογή ενός νέου και ακμαίου ακόμα ανθρώπου, δύναται να είναι και ευχή. Έτσι, συνοδεύει σχεδόν όλους τους ερευνητές σε κάθε τους ανακάλυψη, καθώς και σχεδόν όλους όσους ανοίγουν νέους ορίζοντες σε κάθε δημιουργική τους σύλληψη. Οι πολυάσχολοι την αναζητούν κιόλας. Αυτοί θεωρούν μάλιστα ως Θείο δώρο το κάθε λεπτό απομόνωσης που μπορούν να έχουν. Για τους γέροντες όμως η μοναξιά είναι κατάρα. Οι ηλικιωμένοι, έστω και αν δεν την επιλέγουν από μόνοι τους, είναι πιο ευάλωτοι σε αυτήν. Και αυτό συμβαίνει όχι μόνον εξαιτίας των κινητικών δυσκολιών και των ασθενειών που αντιμετωπίζουν, και που αυτά με την σειρά τους καταστούν δυσχερείς τις κοινωνικές τους επαφές, αλλά και εξαιτίας της απώλειας, αδελφών, συντρόφων, φίλων, και γενικότερα ατόμων με τα οποία είχαν συνηθίσει να συναναστρέφονται στη διάρκεια της ζωής τους.

Αυτή λοιπόν η κατάρα, αυτό το βαρύ αίσθημα γεροντικής μοναξιάς ήταν και η αιτία που η αυγή της 4ης Ιανουαρίου με βρήκε στην αίθουσα αναμονής-επιδείξεων του πορνείου που βρίσκεται στον αριθμό 5 της Λ. Κατεχάκη. Εκεί, η εξυπηρετική επιστάτης μου παρουσίασε τις δεσποινίδες Irina και Χρύσα. Πρώτη έκανε την εμφάνισή της η δ. Χρύσα. Μετρίου αναστήματος μακρύκομη καστανή, με συμπαθές πρόσωπο και καλό σώμα (αν και προσωπικά θα προτιμούσα να έχει λίγο λεπτότερους αστραγάλους). Κατά την αυτοεπίδειξή της, εκτός από την άκρατη αυταρέσκεια που επέδειξε, προέβαλε με σθένος και το πόσο πόρνη είναι. Είτα ενεφανίσθει η δ. Irina. Υψηλόσωμη μελαχρινή, με κοντό καρέ μαλλί (προφανώς η μακρά κόμη η οποία την συνοδεύει στις αναρτημένες φωτογραφίες είναι περούκα), νόστιμο πρόσωπο και “γεμάτο”, κυρίως από την μέση και κάτω, σώμα, που εντυπωσιάζει όμως με την “φρεσκάδα” του, δεδομένου του νεαρού της ηλικίας της. Αντιθέτως με την αυτοεπίδειξη της δ. Χρύσας, η προσέγγιση της δ. Irina ήταν άτολμη και άνευρη. Ομοίαζε δε περισσότερο με την προσέγγιση που θα είχε μια οιαδήποτε τραπεζοκόμος ζυθεστιατορίου, που προσέρχεται στον πελάτη προκειμένου να τον ενημερώσει για τα πιάτα ημέρας, παρά με αυτοεπίδειξη εκδιδομένης. Παρά τούτο όμως , και κατά την διάρκεια της αποχώρησης της από την αίθουσα αναμονής-επιδείξεων, αφού έστρεψε τα νώτα της για να επιστρέψει προς τον “γυναικωνίτη”, άρχισε να βαδίζει λικνίζοντας αυτάρεσκα την “εκρηκτική” της περιφέρεια, παρουσιάζοντας πλέον εμφανώς (και αρκούντως ζωηρά θα προσέθετα), την ιδιοσυγκρασία πορνιδίου που την διακατέχει. Μιας “εν δυνάμει” πόρνης δηλαδή, που βρίσκεται όμως ακόμα στο σημείο της μη πλήρους και ολοκληρωμένης παραδοχής της πουτανιάς της, και που για κάποιους προσωπικούς της λόγους, δεν έχει ξεφύγει από τις προκαταλήψεις που την καθηλώνουν στο επίπεδο αυτό, είτε επειδή δεν θέλει να την βλέπουν οι άλλοι σαν πόρνη, είτε επειδή δεν επιθυμεί να βλέπει η ίδια τον εαυτό της ως πόρνη.

Το αίσθημα της μοναξιάς μου ήταν τόσο έντονο και βαθύ, ώστε επέλεξα και τις δύο για να με συντροφέψουν. Δεν σας κρύβω μάλιστα, ότι η κατάστασή μου ήταν τόσο βαριά, που την ώρα που στεκόμουν στην πόρτα της κρεβατοκάμαρης συνευρέσεων προκειμένου να καταβάλλω στην επί της υποδοχής κυρία το αντίτιμο, της πρότεινα (με το αζημίωτο φυσικά) να εκδυθεί και να έλθει και αυτή στην κρεβατοκάμαρη ομού με τις δεσποινίδες, για να κάνουμε όλοι μαζί παρέα. Πρόταση που αρνήθηκε με περισσή ευγένεια, και αφού με ευχαρίστησε, τόσο για το αντίτιμο, όσο και για την κολακευτική (όπως την χαρακτήρισε) πρόταση που της έκαμα, αποχώρησε γελώντας και ψελλίζοντας κάτι εντελώς ακατάληπτο στην μητρική της.

Βρήκα την κάμαρα πολύ καθαρή και εξοπλισμένη με νιπτήρα, λουτήρα κλωβό και συσκευή τηλεοράσεως. Δεν έλειπαν βέβαια, πετσέτα και παντόφλες εντός σφραγισθέντος περιτυλίγματος, χάρτινα μανδήλια καθώς και απολυμαντικό υγρό.

Πήρα το λουτρό μου με ησυχία, και κατόπιν ολιγολέπτου αναμονής οι δεσποινίδες εισήλθαν περιχαρείς στην κρεβατοκάμαρη. Πρώτη εισήλθε η πόρνη (Χρύσα) και κατά πόδας το πορνίδιο (Irina).

Κατά την πλήρη έκδυση τους, το πορνίδιο κέρδισε στα σημεία, με ελαφρώς μικρότερο, πλην όμως, πιο καλόσχημο στήθος, με πιο ευερέθιστες θηλές, πιο λεία και απαλή επιδερμίδα, και σαφώς πιο θελκτικά οπίσθια.

Οι ερωτικές περιπτύξεις άρχισαν με πρωτοβουλία της πόρνης, πράγμα που άλλωστε και ανέμενα. Οι προκαταρκτικές της ενέργειές της ήσαν λίαν επιθετικές και έντονες, με το πορνίδιο να περιορίζεται στην αρχή σε καθαρά επικουρικό ρόλο. Ο ερεθισμός του μορίου μου επήλθε σχετικά σύντομα, και έτσι η πόρνη παρέδωσε την σκυτάλη των προκαταρκτικών στο πορνίδιο, προκειμένου να αναλάβει αυτή να μου περάσει την προφύλαξη. Οι προκαταρκτικές ενέργειες του πορνιδίου δεν ήσαν ούτε τόσο έντονες, ούτε τόσο επιθετικές. Ήσαν όμως αρκούντως ερεθιστικές, διότι αποδείχθηκαν ευχάριστα αβρές, και προσεκτικά στοχευμένες . Συνεπώς στο πεδίο των προκαταρκτικών κρίνω το αποτέλεσμα ως ισόπαλο. Ακολούθησε θερμή και παρατεταμένη πεολειχία από αμφότερες. Εκεί τα σκήπτρα τα κρατά αναμφίβολα η πόρνη, με σαρώσεις σχεδόν όλου του κορμού, καλή χρήση της γλώσσας και κραταιά αίσθηση. Και όλα τούτα διανθισμένα από διαλείμματα πτυσμών και κολαφισμών του μορίου μου, εις τα χείλη και τις παρειές του προσώπου της. Όσον αφορά την πεολειχία του πορνιδίου, θεωρώ δέον να αναφέρω, ότι ενώ ήταν σαφώς πιο βαθιά και πιο υγρή, της εξέλειπαν οι εναλλαγές ρυθμού, η ποικιλία κινήσεων της γλώσσας και εν γένει η πολυτυπία.

Η κολπική συνουσία (όπως άλλωστε θα έχετε ήδη μαντέψει) άρχισε και αυτή με την πόρνη, και ως πρώτη στάση επελέγει η στάση με τον τρόπο των σκύλων. Εκεί όμως η πόρνη, η οποία ήταν υπερβολικά ομιλητική και παραινετική από της έναρξη κιόλας των περιπτύξεων, προσπαθώντας να δώσει “ρεσιτάλ” ερμηνείας ούτως ώστε να κερδίσει τις εντυπώσεις και να σπρώξει στην αφάνεια το πορνίδιο, υπέπεσε σε ακρότητες. Σε κάποιο σημείο δε έσκουζε και βογκούσε τόσο δυνατά, που αναρωτιόμουν πόσο πόνο ή ηδονή μπορεί να της προσφέρει η αηδιαστική μαλαπέρδα ενός σιχαμένου μωρόχαυλου μπάρμπα, που αγκομαχά ημιθανής ξοπίσω της. Αντιθέτως η συμμετοχή του πορνιδίου που ήταν ευθύς εξ' αρχής πιο λιγομίλητο και ολιγότερο εκδηλωτικό, ήταν πιο αληθοφανής και παρουσίασε μια πιο φυσιολογική κλιμάκωση. Με την ανεπιτήδευτη συμπεριφορά του το πορνίδιο διεκδικούσε και κέρδιζε αργά αλλά σταθερά την προσοχή μου. Έτσι το τέλος κατέφθασε μέσα του, εις την στάση του Λωτού (τουτέστιν με τους πόδας του εις τα ώτα μου) κατά την οποία θα ορκιζόμουν, ότι εκτός από κάποια ανεπαίσθητα βογγητά που άφηνε να ξεφύγουν μέσα από τα δαγκωμένα του χείλη, ένιωσα και μερικά από τα κολπικά υγρά του να μουσκεύουν τους γέρικους μαραμένους όρχεις μου. (Γνωρίζοντας βέβαια ότι η πιθανότερη εκδοχή είναι υπέρ της λιπαντικής γέλης, προλαμβάνω τους καλοπροαίρετους σχολιαστές, παρακαλώντας τους να αφήσουν έναν ανόητο γεροντομαλάκα, να φαντασιώνεται ό,τι θέλει. Άλλωστε πόσος χρόνος να moy απομένει ακόμα για τέτοιου είδους φαντασιώσεις!!!).

Τα ξημερώματα της παραμονής των εκλογών, με βρήκαν σε γνωστό καπηλειό, που διατηρεί γηραιός μου φίλος στην περιοχή του ΜΕΤΣ. Η επίσκεψή μου στο μέρος εκείνο, δεν πραγματοποιήθει εκ συγκυρίας, αλλά ήτο προμελέτης συνέπεια, και προκειμένου να διασκεδάσω μια υφέρπουσα κατηφή, όσο και απαισιόδοξη, διάθεση, που με είχε καταλάβει.

Το ξημέρωμα εκείνο υπήρχε αρκετή πελατεία και όπως είναι φυσικό οι περισσότερες συζητήσεις άπτονταν πολιτικών ζητημάτων. Ζωηροί νεαροί, θορυβούσαν, μυκτήριζαν, και διακωμωδούσαν τους οπαδούς των αντιπάλων κομμάτων, τους οποίους φαντάζονταν μωροτέρους των εαυτών τους. Σοβαροί άνδρες, χρηματιστές, δικηγόροι, ιατροί, καθηγητές συζητούσαν εμβριθώς τα νέα των ημερών, τα οποία δεν ήταν άλλα από τις βαρύγδουπες δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών. Και όπως είναι φυσικό, κάθε φορά που κάποια εξέχοντα μέλη της κοινωνίας ξεστομίζουν αοριστίες, γενικολογίες και ασυναρτησίες κεκαλυμμένες με βαρυσήμαντο ύφος και διανθισμένες με ασαφή, δήθεν υψηλής διανόησης, υπονοούμενα, η κοινωνία ξοδεύει αιώνες προκειμένου να αποκρυπτογραφήσει το βαθύτερο μήνυμα.

Για να είμαι ειλικρινής πάντα φοβόμουν τα εξέχοντα μέλη της κοινωνίας, και ιδιαιτέρως τα εξέχοντα μέλη της ελληνικής κοινωνίας. Περισσότερο δε, φοβάμαι τους πολιτικούς σωτήρες κι αυτούς που δηλώνουν έτοιμοι να θυσιαστούν για το κοινό καλό. Και αυτό επειδή η μακραίωνη μας ιστορία, μας έχει αποδείξει περίτρανα ότι κατά κανόνα κάνουν και άλλους να θυσιαστούν μαζί τους, μερικές φορές πριν από αυτούς, και περισσότερες αντί για αυτούς. Με όλα αυτά η διάθεση μου από κατηφής είχε υποτροπιάσει σε πένθιμη.

Εποχούμενος προς αναζήτηση νηπενθούς φαρμάκου σταμάτησα στο πορνείο που βρίσκεται στο αριθμό 50 της οδού Μελαντίας.

Στην αίθουσα αναμονής και επιδείξεων, η ευγενική επιστάτης, μεταξύ των άλλων νεανίδων που εργάζονταν στον οίκο εκείνο το ξημέρωμα, ανήγγειλε και την Βάλια. Όταν ανασήκωσα το βλέμμα μου αντίκρισα μια παλιά μου γνώριμη από το Amnezia, που εκτός από όνομα, είχε αλλάξει και εμφάνιση. Η Βάλια στεκόταν αγέρωχη καταντίκρυ μου, ανανεωμένη, αδυνατισμένη και πιο όμορφη από ποτέ! Μπήκε γελαστή στο δωμάτιο και προτού γδυθεί μάζεψε τα καστανοκόκκινα μαλλιά της σε αλογοουρά. Γδύθηκε βιαστικά και ξάπλωσε δίπλα μου. Το στήθος της όμορφο, με μεγάλες σκληρές θηλές, τα οπίσθια της τροφαντά και ωοειδή, το αιδοίο της παχύ και όμορφο στην όψη, όλα σφριγηλά και ελκυστικότατα. Ομολογώ ότι ξόδεψα αρκετή ώρα ατενίζοντας και θωπεύοντας το γυμνό της κορμί, γιατί αυτό που μου άρεσε πάντα στην Βάλια, είναι ότι παρότι τυγχάνει μεγαλόσωμη γυνή (κοινώς νταρντάνα), δεν έχει τις συνήθεις δυσαναλογίες που συχνά συνοδεύουν τους σωματότυπους αυτού του είδους. Τα μπράτσα της, οι βραχίονες της, το στήθος της, η μέση της, οι γλουτοί της, οι μηροί της οι γάμπες της, οι αστράγαλοι της κ.ο.κ. είναι άπαντα αρμονικά και καλοσχηματισμένα. Εξάλλου η Βάλια δεν μου δημιουργούσε ποτέ την στερεοτυπική εικόνα πόρνης. Μου έφερνε πάντα περισσότερο με νοστιμούλα υπάλληλο αρτοποιείου. Ίσως αυτό και να οφείλεται στο ότι ομοιάζει πολύ, με μια εξίσου νταρντάνα μυλωνού, την οποία πολιορκούσα ερωτικά προ μισού και πλέον αιώνος. Σε κάποιο σημείο η Βάλια ανέλαβε πρωτοβουλία, και χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, βρισκόμασταν εναγγαλισμένοι ανταλλάσοντας ασπασμούς και θωπείες. Ενέργειες που δείχνει να απολαμβάνει, μιας και όταν σταμάτησα, με προέτρεψε να συνεχίσω. Η επιδερμίδα της που ήτο διακριτικώς αρωματισμένη, είναι στιλπνή και πολύ ευχάριστη στην αφή. (Γενικά η Βάλια ήταν ανέκαθεν πολύ καθαρή και επιμελώς περιποιημένη από κορυφής εώς ονύχων). Με το δεξί της χέρι έσφιξε το ερεθισμένο μόριο μου, έσκυψε, το φίλησε, πέρασε δια στόματος την προφύλαξη και αφού το περιέφερε με παιχνιδίζουσα έκφραση λαγνείας στις παρειές του προσώπου της, σούφρωσε τα χείλη της και άρχισε να τρίβει την βάλανο επάνω τους. Αιφνιδιαστικά, εκτόξευσε την γλώσσα της και αφού έγλειψε για αρκετό χρόνο την ουρήθρα και τον τεντωμένο χαλινό, το ανέλαβε στο στόμα και άρχισε να το πιπιλίζει γλυκά, ενώ, με το αριστερό της χέρι θώπευε και πίεζε απαλά τους όρχεις μου. Το στοματικό της ήταν προοδευτικό. Ξεκίνησε αργά και απαλά αλλά όσο περνούσαν τα λεπτά με έπαιρνε όλο πιο γρήγορα και πιό βαθιά στο στόμα της μέχρι που άρχισε να πνίγεται Στην συνέχεια, ανέβηκε ιππαστί όπου και εκεί ξεκινησε αργά, ανεβάζοντας προοδευτικά τον ρυθμό της. Ο καλόσχημος ροδαλός κόλπος της είχε θερμή και σφικτή αίσθηση και οι θέσεις που λάμβανε επέτρεπαν απρόσκοπτες διεισδύσεις. Κατόπιν εσυνουσίασθημεν με το τρόπο των σκύλων και έπειτα εις την πλαγίαν θέσιν. Το τέλος κατέφθασε στην ιεραποστολική ωθώντας έως την ρίζα του, το μέχρι διαρρήξεως ερεθισμένο όργανο μου, στην φιλόξενη οπή της.

Κατάκοπος, ανασήκωσα το κεφάλι μου και την κοίταξα. Στα χείλη της είχε σχηματιστεί το χαμόγελο ικανοποίησης που έχει κάποιος όταν κατορθώνει να επιτελέσει το έργο του. Και ομολογουμένως, η Βάλια είχε γίνει το νηπενθές φάρμακο μου με μεγάλη επιτυχία.

Ήταν ήδη αργά το εσπέρας όταν κατευθύνθηκα στο γνωστό κατάστημα "Σκαραβαίος", προκειμένου να λάβω ένα τονωτικό ρόφημα και να ξαποστάσω λίγο από τον κάματο της ημέρας. Το απογευματινό ήταν εξόχως δροσερό για Ιούλιο μήνα και έτσι αποφάσισα να απολαύσω το τίλιο μου εις τον περίβολον του καταστήματος, ούτως ώστε να αποφύγω την ενοχλητική πολυκοσμία καθώς και τον ορυμαγδό των λαϊκών ασμάτων που λάμβαναν χώρα εντός της σάλας.

Δεν είχα προλάβει καλά-καλά να πιω την πρώτη γουλιά, όταν ένα νεαρότατο θήλυ, αφού πρώτα γυρόφερε δυο τρεις κύκλους από πάνω μου ωσάν το όρνεο που κατοπτεύει το ημιθανές θνησιμαίο προτού επιτεθεί και του ξεσκίσει τις σάρκες, πραγματοποίησε κάθετη εφόρμηση προς το μέρος μου και κατσικώθηκε επάνω μου.

Το γεγονός ότι επέλεξε εμένα, αντί των τόσων γεροδεμένων αρρενωπών και όμορφων θαμώνων που κατέκλυζαν εκείνη την ώρα τους χώρους του καταστήματος, δεν μου προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση, διότι ως γνωστόν, οι γεροντομαλάκες είναι οι καλύτεροι πελάτες των κονσοματρίς και αυτό συμβαίνει για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι ότι όντας ξεμωραμένοι καταφεύγουν σε σπατάλες προκειμένου να σαλιαρίσουν, και ο δεύτερος είναι ότι δεν έχουν και πολύ υψηλές απαιτήσεις. Αυτό το τελευταίο όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά επειδή η φυσική τους κατάσταση δεν τους το επιτρέπει.

Η μέχρι παρεξηγήσεως προσκόλληση της νεαρής ύπαρξης επάνω μου, δεν άργησε να μου δημιουργήσει ένα έντονο αίσθημα έξαψης. Και επειδή ήτο ανέφικτο να απαλλαγώ από αυτό το αίσθημα με την παρούσα γυνή, αποχώρησα αναζητώντας εκτόνωση σε άλλα μέρη.

Μερικά λεπτά αργότερα, στην αίθουσα αναμονής και επιδείξεων του συνουσιουργείου που βρίσκεται στον αριθμό 6 της οδού Αριστοτέλους στην Καλλιθέα, η κατηφής κυρία επί της υποδοχής μου παρουσίασε την Λάρα. Σε αυτό το σημείο θα μου επιτρέψετε να κάνω μια αναφορά σχετική με τον σωματότυπό της, διότι αν και υπάρχουν αρκετές αναρτημένες φωτογραφίες της, αυτό που θα συναντήσετε απέχει από πολύ έως και εντελώς από αυτό που απεικονίζουν. Εν πρώτοις λοιπόν, το στήθος της -αν και καλόσχημο- είναι σαφώς μικρότερο από αυτό που αποτυπώνεται στις φωτογραφίες και ο κορμός της καθώς και τα μπράτσα της είναι πιο παχυλά. Επίσης στις αριστερές της πλευρές υπάρχει εκτεταμένη δερματοστιξία. Από την μέση και κάτω τα πράγματα ξεφεύγουν περισσότερο. Η περιφέρειά της είναι πολύ πιο ανεπτυγμένη με κάποια αμυδρά ίχνη κυτταρίτιδος στους γλουτούς, και τα κάτω άκρα της αρκετά πιο αδρά και στιβαρά. Όσον αφορά τώρα το πρόσωπό της, δεν είναι ακριβώς αυτό το λαμπερό που παρουσιάζεται στις φωτογραφίες, αλλά δεν παύει να είναι γλυκό. Για να γίνω πιο σαφής, η εικόνα της παραπέμπει στις δεκάδες ελαφρώς νοστιμούλες στο πρόσωπο τουρίστριες βόρειας στιβαρής κατασκευής που συναντάμε στα λιμάνια και πέριξ της Ακροπόλεως των Αθηνών, ντυμένες με αμάνικο μπλουζάκι, σορτσάκι και πέδιλο, και ζαλωμένες με σακίδιο από το οποίο κρέμονται κατσαρολικά.

Οι προκαταρκτικές της φροντίδες, αν και ποικίλες όσο και μακρές σε διάρκεια, ήταν λεπτεπίλεπτες και άτονες. Ομοίως και η πεολειχία της. Ενώ ήταν βαθιά, υγρή, με εναλλαγές ρυθμού και παιχνιδίσματα της γλώσσας, απουσίαζε εντελώς η κραταιά αίσθηση και ήτο οιονεί απαθής. Κοντολογίς εξέλειπε παντελώς μια -έστω και προσποιητή- ζέση. Τα πράγματα άλλαξαν άρδην κατά την κολπική συνουσία, όπου στην στάση με τον τρόπο και ενώ άρχισα να ραπίζω ελαφρά τα δυο τροφαντά της ημισφαίρια, άρχισε να ξυπνά και να γίνεται ιδιαιτέρως συμμετοχική. Από εκείνη την στιγμή και μέχρι το τέλος τα πράγματα κύλησαν πολύ πιο ευχάριστα και μακράν πιο απολαυστικά.

Συνοπτικά τώρα, πρόκειται για μια ευγενέστατη αβρή και τρυφερή κοπέλα, χαμηλότατων τόνων και λεπτεπίλεπτων τρόπων. Σίγουρα όλα αυτά βοηθούν στο να “σπάσει ο πάγος” και να δημιουργηθεί τάχιστα ένα καλό κλίμα. Το ¨σημείο ζέσεως” της όμως (επιτρέψτε μου το αδόκιμον), βρίσκεται αρκετά ψηλά, και ούτως πρέπει να καταναλωθεί πολύς χρόνος και πολύ ενέργεια από την πλευρά του πελάτου προκειμένου να το επιτύχει και έτσι να λάβει αξιοπρεπείς υπηρεσίες.