Κριτικές από frontman

Κυριακή απογευματάκι. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Οι δρόμοι γεμάτοι κόσμο και κυρίως με οικονομικούς μετανάστες. Προορισμός το σπίτι της οδούς Αριστομένους.Άγνωστο ποια θα συναντήσω. Διστάζω λίγο. Η επιθυμία όμως νικάει. Στη στάση του τρόλεϋ, με την άκρη του ματιού μου, βλέπω μία όμορφη κοπελιά. Απίστευτα όμορφο πρόσωπο με εκφραστικά μάτια και ένα κορμί που το μόνο που θέλεις να του κάνεις είναι να το πάρεις αγκαλιά και να το κάνεις να σπαρταράει από ηδονή. Είναι με μία φίλη της, λιγότερο συμπαθητική. Προσπαθώ να της πω δυο λόγια, γιατί με τα μάτια, της τα έχω πει όλα. Και εκείνη ανταποκρίνεται. Το βλέπω στο βλέμα της και τη στάση του σώματός της. Κάποια στιγμή, όταν για λίγο η φίλη της απομακρύνεται από κοντά μας, της ψιθυρίζω πόσο πολύ θέλω να την κάνω σήμερα δική μου.Δεν μπορεί μου λέει, δεν μπορεί να αφήσει τη φίλη της. Κατάλαβα ότι είναι από την Αλβανία, και αυτό με φτιάχνει ακόμη περισσότερο. Την θέλω τρελά. Η φίλη ξανάρχεται και εμένα μου έρχεται να της χώσω μια σφαλιάρα. Μπαίνω μαζί τους στο τρόλευ. Στο στριμωξίδι της ψιθυρίζω να μου δώσει το τηλ. της. Είναι απεγνωσμένη. Δεν ξέρει πως να μου το δώσει. Βλέπω μία κυρία να λύνει ένα σταυρόλεξο. Με δυσκολία την πλησιάζω. Της λέω ότι είναι ανάγκη να μου δανείσει το στυλό της και να μου κόψει ένα μικρό χαρτάκι. Με κοιτάει στην αρχή με απορία, αλλά πείθεται ότι δεν πρόκειται να της στοιχίσει τίποτα. Γράφω το τηλέφωνό μου και πλησιάζω τη μικρή μου αλβανίδα. Είναι υπέροχη και τα μαλιά της αναδύουν μία υπέροχη μυρωδιά. Όπως καταλάβατε είμαι πίσω της. Με είδε τι έκανα και διακριτικά πλησιάζει το χέρι της σε μένα. Την αγγίζω και θέλω αυτό το άγγιγμα να κρατήσει για πάντα. Της δίνω το χαρτάκι και με απίστευτη ψυχραιμία το βάζειστην τσέπη της. Σε λίγο φτάνω. θέλω να της σκάσω ένα ρουφηχτό φιλάκι αλλά είναι μαζί της ο κέρβερος. κατεβαίνω και προσπαθώ να συνέλθω. Μπαίνω στο 117. Παρουσιάζεται η Τζούλια.Με τα σκοτάδια που επικρατούν εκεί μέσα δεν μπορώ να διακρίνω και πολλές λεπτομέρειες. Η περριγραφή όμως νομίζω ότι περιττεύει. Έρχεται στο δωμάτιο πριν προλάβω να βγάλω τα απολύτως απαραίτητα. Ξέρει τη θέλω. Με πάει στο νεροχύτη. Μου βρέχει το παλαμάρι αν και ήταν ήδη πλυμένο με σαπουνάκι παπουτσάνις. Μη γελάτε. Με ξαπλώνει. Με αγγίζει και με φιλαέι παντού. Ακούμε κόσμο να μπαίνει στο σπίτι και η τσατσά να διαλαλεί τα κάλη της. Αρχίζει να με ρουφάει. Στην αρχή μόνο το κεφάλι. τρίβω τις ρώγες της. μουγκρίζει, της αρέσει και αρχίζει να τον ρουφάει όλο και πιο βαθειά. Με τρελαίνει. Θέλω να τα ρουφήξει όλα και της το λέω. Με τσιμπουκώνει ακόμη περισσότερο. Το παλαμάρι γίνεται κοντάρι και είναι έτοιμο. και αυτή είναι έτοιμη. Και όταν έρχεται το τέλος...Τα ρουφάει όλα. Δεν το πιστεύω. Είναι διψασμένη για σπέρμα αυτή η γυναίκα. Τα καταπίνει με απίστευτη λαχτάρα, σαν να βρίσκει την όαση με την πηγή μετά από πολυήμερο ταξίδι στην καυτή έρημο χωρίς νερό. Την ευχαριστώ. με χαιρετάει όλο υπόσχεση για την επόμενη συνάντηση. Βγαίνω και διαπιστώνω οτι το μετρό είναι 3 λεπτά με τα πόδια. Ευτυχώς που δεν το ήξερα γιατί διαφορετικά δεν θα συναντούσα της κοπελιά της στάσης. Το μετάνιωσα που δεν την ακολούθησα. Ίσως να μάθαινα που μένει. Αλλά φοβόμουν τον κέρβερο. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι μπορεί να καταλήξουμε τρίο. Ανυπομονώ να με πάρει τηλ. γιατί με βλέπω σύντομα πάλι στο 117.