Κριτικές από Διαγραμμένο μέλος 172222

Είχα φτάσει ένα εικοσάλεπτο νωρίτερα στο χώρο της, στο Έξυπνο, κτήριο με καλά κρυμένα μυστικά και καμία αρχιτεκτονική επί της οδού του μεγάλου έλληνα ευεργέτη.
Εκεί που αγοράζεις και πουλάς έρωτα, ευεργεσίες έναντι αντιτίμου.
Ήταν νωρίς ακόμη και έβρεχε, μόλις είχα κάτσει στο άδειο σαλόνι του ισογείου και περιμένοντας σκέφτηκα να κάνω ένα τσιγάρο έξω, να φάω την προσμονή.
Καθώς διάβαινα να βγω την πόρτα την βλέπω να καταφθάνει, ήταν ατιμέλητη, θολή, βιασμένη…
Όρμησε στην αγκαλιά μου, με έκδηλη χαρά έχωσε την γλώσσα της στο στόμα μου, δείχνοντας έτσι τον ενθουσιασμό της. Φευ όμως δεν θα ήταν έτσι…
Θα το καταλάβαινα πολύ αργότερα, θα συνειδητοποιούσα πως η δοτικότητα της ήταν μηχανική, μέρος ενός τελετουργικού, σχεδόν θεατρικού που το κάνει καλά αλλά πίσω κρύβονται υστερόβουλες σκέψεις…

Ανεβήκαμε μαζί στο δωμάτιο χωρίς να περιμένω την έγκριση και το νούμερο του για να μπουκάρω…
Τους είπε στο τηλέφωνο πως μάλλον αν κατάλαβα καλά, είμαι φίλος της.
Τι λεπτή αυτή η γραμμή ανάμεσα στον φίλο και τον πελάτη!
Με ειδοποίησε πως κάπως ακατάστατο θα ήταν το τσαρδί της και καθώς μπήκαμε βάλθηκε γρήγορα να το τακτοποιήσει. Έβαλε δυο πολυθρόνες αντικριστά ένα τραπεζάκι στη μέση, με κέρασε μπύρα και…
Από εδώ κι πέρα άρχισε η κατηφόρα μιλώντας ατελείωτα στο μεταφραστή, μονολογώντας σχεδόν μόνη της.
Ήταν ορατό πως ήθελε να φάει τον χρόνο, την άφησα…
Θέλεις να βγούμε για χορό σε κλαμπ, χωρεύω καταπληκτικά και όλοι θα λένε τι όμορφη κοπέλα έχεις…
Όχι δεσποινίς, δεν είμαι επιδειξίας!
Τέτοιες μπούρδες συνεχίστηκαν για πάνω από μια ώρα, ώσπου ήρθε η κατάλληλη στιγμή για την μεγάλη ατάκα…
Θέλω να αλλάξω κινητό αλλά είναι πολύ ακριβό κάνει πάνω χίλια ριάλια…
Να πάρεις τότε κάποιο με πεντακόσια που είναι πιό βατά, της αποκρίθηκα.
Κενό, κουβάς, ντενεκές, στις επιθυμίες της…
Δεν πτοήθηκε και προσπάθησε να μου πει κάτι στα αγγλικά τότε…
Οφθαλμόλογκ, μάνιη?
Εννοούσε ότι για να πάει στον οφθαλμίατρο χρειάζονται λεφτά?
Όχι της λέω, θα πάμε στον μανάβη να αγοράσουμε δυο τρία μαρούλια να τα πάμε σ’ ένα οφθαλμίατρο που τρελένεται για σαλάτες…
Στράβωσε κι άλλο το κλίμα και μου λέει πως έχουμε πλέον είκοσι λεπτά.
Όχι της λέω έχουμε πάνω από μισή ώρα.
Όχι μου απαντά και μου δείχνει το κινητό της, είχε βάλει έναρξη χρόνου από το σημείο που συναντηθήκαμε στο λόμπυ του γαμιστροξενοδοχείου…
Εντάξει της λέω αν θες έλα να σε γαμήσω κι φεύγω…
Την γάμησα, έχυσε αλλά εγώ όχι…
Δεν είχα πλέον όρεξη.
Στα ωά της κι αυτής.
Ήπια την μπύρα μου, έκανα ένα τσιγάρο και μου λέει…
Αυτό σημαίνει ότι δεν με γουστάρεις άλλο?
Όχι σε γουστάρω, της απάντησα.
Πηδάει πάνω μου και αρχίζει τα γλωσσόφιλα και τις δαγκωματιές, μέρος του σόου βεβαίως.
Άνοιξα την πόρτα κι έφυγα, άδειος, μαλάκας, απογοητευμένος. Αυτή ήταν η τρίτη φορά που την έβλεπα κι η τελαυταία.

Πολύ καλή πουτάνα με μετρημένα όμως ψωμιά, πουτάνα μπουρδέλου, όχι συνοδός, έσκορττ κλπ
Αρπακτικό, πολυταξιδεμένο, βασανισμένο, τσουλάκι χωρίς δρόμο και μέλλον.


Είθε να βρει τον δρόμο και την γαλήνη της!

Καθώς είχε ξεψυχήσει ο Κεμάλ και σχεδόν αμέσως είχα ανάψει τσιγάρο για να συζήσω με την ιέρεια ζητήματα υψηλού επιπέδου όπως η ανεξαρτησία της Υπερδνειστερίας, η ιέρεια αποκολεί μία ολόκληρη τούφα από τα μακρυά μαύρα μαλλιά της.
Με κοιτάει μ’ ένα μειδίαμα παιδιού ενώ τα μάτια της με κοιτάζουν τρομαγμένα και μονομιάς περίπου αστραπιαία με μια γρήγορη κίνηση που θα ζήλευε κι ο Βρούτος Λι, την επισυνάπτει εκεί από που είχε προέλθει…
Ω διάολε έχει σκράτς η κεφαλή της?
Πως ξανακόλλησε έτσι αυτόματα?
Τώρα λέω θα βγάλει και κανά ψεύτικο βυζί από την τσάντα να το φορέσει…
Εξελιγμένος Χουντίνι!

Δεν είχα πλέον διαθέση, πριν από λίγο είχα διώξει οδαλίσκη που μόνο τα 140 την καθιστούσαν οδαλίσκη, διαφορετικά ήτο γνήσια μπουρδελίσκη…
Την είχα ενοικιάσει από το γνωστό γραφείο των «χρυσοδάκτυλων».
Ήρθε, αδιαφόρησε για όλες τις ερωτήσεις προσέγγισης από μέρους μου ζήτησε τα χρήματα, τα οποία έβαλε στην τσαντούλα της και μ' αυτήν τρύπωσε στο μπάνιο, δήθεν να φρεσκαριστεί.
Βγαίνοντας γυμνή πλέον, την πρόγκιξα ευγενικά δίνοντας της το αντίτιμο του ταξιού.
Έτσι λοιπόν έφθασε στο κρεβάτι μου η Λορένα που 'χε τα μαλλιά φτιαγμένα…

Η Λορένα μπήκε με τον αέρα της μουνάρας, της φτασμένης και την διάθεση της έμπειρης ρουτινιασμένης πόρνης, με ολίγη μαγκιά…
Τι κάνεις μπέιμπυ?
Τι φτιάχνεις μπέιμπυ και όλα μ’ ένα μπέιμπυ στο τέλος…
Φθηνό?
Αγοραίο?
Για εμένα σχεδόν εμετικό!
Λαϊκή αμερικανιά που θέλει προωθήσει την θέση της πόρνης σε θέση ισχύος στους ρόλους πόρνης-πελάτη.
Αντιγράψιμη απ’ όλες τις πόρνες που στερούνται κάποιου είδους πολιτισμού.
Είσαι μαγκάκι βλέπω, της λέω.
Με κοίταξε τότε εστιάζοντας στα μάτια μου και σαν να κατάλαβε κάτι, κατέβηκε κάτι σκαλοπάτια μέσα στο οχυρό της.
Δεν είχε την φινέτσα, την χάρη μιας Ρωσίδας.

Δεν είναι κακή, όμορφο σωματάκι μπαλαρινέ αλλά με μεγαλύτερο στήθος για αυτές τις αναλογίες, όμορφο όμως!
Θέλει να του βάλει σιλικόνη για να δείχνει πιό εμπροσθογεμές, λέει.
Στα χειλάκια έχει βάλει τοιούτη σιλικόνη.
Έχει πολύ όμορφα χαρακτηριστικά στο πρόσωπο, είναι όμορφη αλλά έχει κάνει τα πάντα για να δείχνει τουρκογύφτισα.
Τα εξτένσιονς της Μάτζικα ντε Σπελ, οι βλεφαρίδες που μόνο στις γυναίκες με αραβικό αίμα μπορείς να συναντήσεις, οι μελανομπογιές που μουτζουρώνουν τα μάτια τους…
Γιατί βρε παιδί μου?
Τι τα φοράς όλα αυτά?
Δεν θα παίξουμε λέγκο!

Όπως σας είπα παραπάνω δεν είχα διάθεση έτσι δεν έχω να σας αφηγηθώ κάτι αξιομνημόνευτο επί του έρωτος… Τα λουπ, τα το λουπ, και τα άξελ στο μαντολάτο ήτο διπλά και τριπλά, όχι όμως τετραπλά, αν έχω κάτι να αναφέρω άξιο λόγου.

Άσπρη πέτρα ξέξασπρη και από τον ήλιο ξεξασπρότερη, κάποιος μαλάκας την είχε μάθει και το παπαγάλιζε συνεχώς…
Μαύρη είν’ η νύχτα στα βουνά
στους βράχους πέφτει χιόνι
Μες στα άγρια, τα σκοτεινά
στες τραχιές πέτρες, στα στενά
ο κλέφτης ξεσπαθώνει…
….θα πω εγώ.

Αριβερντέτσι Ρόμα, σύντροφοι.

Η Νάταλι είχε κάποια κοινά με την Σάρα από την πρώτη κριτική μου στο Μπου. Στην εμφάνιση κυρίως αλλά και στην χαλαρότητα της κοιλίτσας, πράγμα όχι τόσο πολύ σημαντικό για μένα. Ένα άλλο κοινό με την Σάρα ήταν το μεγάλο αιδοίο λόγω του φυσικού τοκετού, αυτό θα με ενοχλούσε κάπως.
Ίσως για αυτό και η επιμονή της να προτείνει τον κώλο της στο πιάτο σου, ήταν το δυνατό της σημείο!
Τα στηθάκια της είχαν βυζάξει το μωρό της, άνθη που είχαν γίνει καρποί να τροφοδοτήσουν με ζωή…
Η Νάταλι ήταν μια χαρά κορίτσι, είχε έρθει να γαμηθεί για να βιοποριστεί, όπως τόσες και τόσες άλλες. Εξαιρούνται βέβαια τα ψώνια του ίνσταγκραμ με τα πλαστικά βυζιά, τα ψαρίσια χείλη, τα Ντουμπάγια και τα Λουί Βουιτόν, τρομάρα τους! Θύματα ενός πολιτισμού που θα αφήσει πίσω του μόνο πλαστικά, πόζες, δήθεν και μια καταστροφική ευμάρεια.
Η ψυχή και η τέχνη είναι σχεδόν παντελώς απούσες στην εποχή μας.
Η Νάταλι δεν θα είναι εδώ πλέον να διαβάσει αυτές τις γραμμές γιατί όπως μου είπε φεύγει για την πατρίδα της και πιθανόν δεν θα ξαναεπιστρέψει.
Πέρασα καλά μαζί της αλλά χλιαρά και επειδή βαρέθηκα να μην παίρνω αυτό που θέλω, το πιό ακριβό από όλα, ψυχή, σταματώ να γράφω κριτικές.
Θα ξαναγράψω για κάποια μόνο εξαιρετική, σαν αυτές τις μοναδικές, λίγες ιέρειες που τυχαν στο διάβα μου και άφησαν το αποτύπωμα τους στην ψυχή και το μυαλό μου.
Άλλωστε δεν είμαι νέος και το τελευταίο που θα με ένοιαζε είναι μόνο η γενετήσια πράξη, πράγμα που αν συνέβαινε θα πήγαινα σε στούντιο και όχι με call girls.
Υπάρχουν τόσοι και τόσοι εδώ μέσα να σας βοηθήσουν για τα τυποποιημένα «τσιμπουκάκι-πισωκολλητό-ελεύθερα πιασίματα» που εγώ περισσεύω.
Έτσι κι αλλιώς εγώ δεν έγραψα σχεδόν ποτέ αυτές καθαυτές κριτικές, έγραφα πάντα για την τρέλα, την μυσταγωγία της ένωσης δυό ανθρώπων έστω και για μια ώρα.

Έτσι πλέον με το «Σουσάμι άνοιξε» και το «Σουσάμι κλείσε» κλείνει αυτός ο κύκλος για μένα.

Ογδονταμία κριτικές, ευχαριστώ για την αποδοχή σας!

Θα τα ξαναπούμε…
Εύχομαι μόνο υγεία για το 2022!

Θα συναντούσα την Ντάσα και έτσι είχα πάρει κιόλας θέση στο δωμάτιο που θα την συναντούσα.
Την είχα διαλέξει την τελευταία στιγμή.
Μικροκαμωμένη με στηθάκια έφηβα και με ένα τουρλωτό πίσω κήπο που σε υποχρεώνει να τον περιηγηθείς…
Ερεθιστικές οι φωτογραφίες, φωνάζαν «πάρε με»!
Αυτό που μου την έσπαγε ήταν η σκληρή, ίσως η πολύ επαγγελματική επίγευση που άφηνε το πρόσωπο της, ίσως τα πειραγμένα χείλια, ποιός ξέρει?

Κατέφθασε λοιπόν η Ντάσα και ήταν έτσι όπως οι φωτό στις αναρτήσεις του γραφείου.
Η Ντάσα είχε έρθει να γαμηθεί καλά, η Ντάσα είχε έρθει για να μην μου πει όχι σε τίποτα…
Η Ντάσα δεν ήξερε ξένες γλώσσες και το ατού της ήταν το κυρίως πιάτο…
Έλα όμως που εγώ λειτουργώ πρώτα με το πάνω κεφάλι, πρέπει να με βραχυκλώσεις αρχικά, να κάνει τζιζ το μυαλό μου…
Δεν είμαι νέος πιά και με το πουλί στο χέρι, θέλω το παραμύθι μου…
Σαν τις γκόμενες!
Η Ντάσα μάλλον δεν είχε αυτές τις ικανότητες ή είχε μια διαφορετική προσέγγιση για αυτού του είδους τις συνευρέσεις.

Δεν είπα τίποτα…
Πήγαμε κατευθείαν στο κυρίως, ένιωσα όπως οι φαντάροι βιαζόντουσαν να φύγουν τα φλόκια, παλιά στα μπουρδέλα.
Μόνο που εγώ δεν ήμουν φαντάρος και χωρίς ορεκτικό δεν τρώω μπριζόλα.
Όπως κι αν είχε όμως συμπλεχτήκαμε σε στάσεις διάφορες, ορθές και ανορθόδοξες και η Ντάσα ήταν καλή, όλα ωραία τα έκανε…
Η Ντάσα είχε άγχος να με ευχαριστήσει.
Γι αυτό όμως χρειαζόταν κάτι παραπάνω, ψυχή!
Χωρίς ψυχή τον «Κεμάλ» τον έχεις πάρει παραμάσχαλα στις στέπες της Ανατολίας…
Η Ντάσα το κατάλαβε κι αγχώθηκε παραπάνω.
Το ψυχοδραστικό μου σύστημα ήταν σε εμπλοκή και επειγόντως έπρεπε να δράσω…
Ίσως η επίσκεψη στον πίσω κήπο να οδηγούσε σε μία καλύτερη ανάταση του ήθους…
Ήελε πραγματικά να με ευχαριστήσει και μου τον έδωσε αληθινά.
Σφαίρες, σκάγια, οβίδες έπεσαν στο πεδίο βολής, κρανίου τόπος!
Το τέλος της κορύφωσης, ο όλεθρος, η μαγευτική σαγήνη που ακολουθεί, τι χάρμα!

Όπως μου εκμυστηρεύτηκε μετά, ήταν αγχωμένη γιατί ήξερε ότι θα έγραφα κριτική.
Αυτή είναι μια αλήθεια που ισχύει, τουλάχιστον για τα δύο ανταγωνιστικά πρακτορεία. Είναι μια πικρή πραγματικότητα που δεν οδηγεί πάντα σε αίσια αποτελέσματα. Ίσως είναι θεμιτό για τις αδιάφορες αλλά νομίζω ηθικά αθέμιτο για τις καλές.

Ας είναι…
Καλές γιορτές!

Δεν είχα οίστρο αλλά κάτι με έσπρωχνε να συναναστραφώ για λίγο με ένα κοριτσάκι της «δουλειάς».
Ίσως ήταν που δεν μου είχε καθίσει καλά η προηγούμενη αποτυχία…
Ήθελα να πάρω εκδίκηση από τον εαυτό μου?
Αυτό που με σκανδαλίζει περισσότερο από όλα, δεν είναι το γαμήσι αυτό κάθε αυτό αλλά το παιχνίδι με το μυαλό ή το συναίσθημα…
Καυλώνω όταν σπάω τα στεγανά τους.
Διαστροφή για τέτοιου είδους συνεύρεση?
Μπορεί!
Θα με ρωτήσεις, γίνεται?
Ενίοτε θα σου απαντήσω.
Ο διάολος μου λοιπόν με είχε βουρλίσει και έτσι όλα πήραν την πορεία τους…

Παιχνιδιάρικα χτύπησε η πόρτα, με ρυθμό!
Απαντήθηκε τοιουτοτρόπως και ανοίγοντας μπήκε το κορίτσι μας με αέρα υποσχόμενο ότι δεν κωλώνει.
Καλό αυτό!
Συστηθήκαμε και καθήσαμε, συζητήσαμε για λίγο αναγνωριστικά ώστε να φέρουμε τις φερομόνες μας σε κάποιο σημείο εγρήγορσης.
Αυτό πάντα αποδεικνύεται σοφό…
Με ευγένεια μου ζήτησε ότι χρειαζόταν ένα ντους.
Άκουσα πράγματα να μπαινοβγαίνουν από την τσάντα της και κατόπιν ο ήχος του νερού.
Καθόμουν ακόμη όταν είδα τον κώλο της να κάνει κατεργάρικους κύκλους πάνω στο διαχωριστικό τζάμι τουαλέτας-δωματίου. Τα χέρια της γάτας τρίφτηκαν επίσης πάνω στο θολό κρύσταλλο υποδηλώνοντας έτσι ότι είχε έρθει να με ξεκαυλώσει…
Όχι, δεν είναι έτσι κοριτσάκι!
Η σπίθα ακόμη κρυβόταν παρόλο που οι εύφλεκτες αναθυμιάσεις της καύλας είχαν αρχίσει να πλημμυρίζουν το δωμάτιο…
Χρειαζόμουν την μείωση της αυτοπεποίθησης της για να γίνει της πουτάνας!
Ξέρεις δεν φτιάχνομαι επειδή νομίζεις ότι είσαι καύλα, είπα ψέμματα.
Τα βλέφαρα χαλάρωσαν προς τα κάτω και ο στόχος είχε επιτευχθεί.

Η Αλέξα είναι ένα πολύ θερμό κορίτσι 30 ετών, ίσως και μεγαλύτερο και δεν νομίζω κανείς να συναντήσει πρόβλημα.
1,67 θα έλεγα ύψος, πετίτ μανιφίκ, με τα κωλαράκια του, τα ρωσικά και ένα θύσανο διακοσμητικό στο μουνάκι του σαν το υπογένειο του Βελζεβούλ.
Γουστάρει τον έρωτα όπως τα σταφύλια την ζέστη και τον ήλιο.
Σου δίνει να φας τις «ρόγες» του κορμιού της απλόχερα.
Και ναι με τόσα υγρά μπορεί να φτιάξεις και μούστο…
Συνοδοιπόρος σου, θα σε οδηγήσει σε μέγιστη σαρκική απόλαυση.
Ξέρει από αθλητισμό, είναι έμπειρη με χρόνια περπατήματος στα κεραμίδια της ιερής αυτής δουλειάς.
Σαν τους αλανιάρηδες κεραμιδόγατους…
Αν και το κρύβει.
Δεν είναι επαρμένο γκομενάκι του στυλ ίνσταγκραμ, είναι ταξιδιάρα ψυχή και καλά κάνει!

Τίμια!

…πάλι!
Μα μην χαλάσω το φοβερό σερί μου εε…
Μετά τις ουράνιες επιτυχίες με την Μισέλ, την Κύρα και την Κάλι ποντάρω σταθερά κουβά…
Μπράβο μου, ελπίζω να ολοκλήρωσα τον κύκλο αυτό.

Εβελίνα, μου συστήθηκε με σιγουριά και αέρα μπαίνοντας.
Τζόκευ τάδε της παρουσιάστηκα κι εγώ με την σειρά μου.
Φορούσε ψηλοτάκουνες μπότες πάνω από το γόνατο σαν κι αυτές του Ντ Αρντανιάν, κολάν μαύρο κι ένα λευκό πουκάμισο από πάνω, αρκετά ξεκούμπωτο για να φαίνονται οι παρυφές των βυζιών της.
Είναι αυτή ακριβώς των φωτό.
Καθήστε…
Έκατσε.
Ουισκάκι?
Ουισκάκι με κόλα!
Οκ, τι άλλα?
Μπλα, μπλα…
Μπλα, μπλα…
Δεν πάμε και στο κρεβάτι να με μετουσιώσουμε τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ σε πράξεις?
Πήγαμε.

Ξεκίνησα από τα βυζιά που ήταν ωραιότατα, φυσικά!
Δεν έβλεπα όμως φως και άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια..
Λέω για πάμε παρακάτω, μπας και λάμψει κάτι…
Κατεβαίνω που λέτε και μου σκάει η πρώτη προειδοποιητική με το απίθανο άρωμα του κουναβιού…
Γαμάω λέω μέσα μου, πάλι τρίλιζα!
Δεν έριξα το ηθικό μου και συνέχισα.
Είμαι γνωστός λάτρης των κακουχιών, μαζοχισμό το λένε άλλοι.
Που και που σκάγανε πυροτεχνήματα γκαρντνερέλλας βαγκινάλις, όχι όμως συνέχεια, ήταν φρεσκοσαπουνισμένη μουνίλα!
Κάποια στιγμή και εν μέσω της ψυχεδελικής αυτής κατάστασης, έσκουζε αχ βαχ και ξανά αχ βαχ και τελικώς έχυσε η γαϊδούρα τα σεντόνια.
Λέω μέσα μου μπράβο ήρωα, είσαι ένας γνήσιος υπερμαλάκας!
Αφού ξελαχάνιασε λοιπόν κατέβηκε για τσιμπούκι…
Αμ δε, δεν το κατέει, ξενέρα, καλύτερα να έπαιζα πεντόβολα εκείνη την ώρα…
Άντε σκέφτηκα να πηδήξω λίγο μπας και χύσω κι εγώ και τελειώνουμε.
Αμ δε, τι κι αν το έπαιξα τραχανογαμιάς, τι κι αν φαντασιώθηκα ότι είμαι κουνάβι και γαμώ την κουνάβα, τίποτις!
Η λίμπιντο είχε μείνει στο ισόγειο.
Ξεκαβάλησα λοιπόν, έβγαλα και το πλαστικό…
Αυτή έκατσε στο πλάι μου και στα αρχίδια της, θα μετρούσε μάλλον πόσα έχει εξοικονομήσει μαζί με τα 140 μου.
Της λέω, ξέρεις δεν έχυσα…
Με κοιτάει με μάτια σαν δολάρια, σαν αυτά του Σκρουτζ Μακ Ντακ και λέει τι θες να κάνουμε?
Να παίξουμε κρυφτό της λέω…
Τον έπαιξα λυπημένος και η αγαπημένη μου χούφτα δεν με πρόδωσε.

Μετά σηκώθηκε και τράβηξε για το μπάνιο, σπλατς σπλουτς και εμφανίστηκε πάλι μπροστά μου.
Να σου πάρω ένα τσιγάρο?
Και δεν παίρνεις...
Καπνίζοντας μου λέει «είσαι ένας τζέντλεμαν».
Καλά δεν είμαι κι ο Ψηλορείτης του Μπου, σκέφτηκα…
Ξέρεις δεν έχει πολλή δουλειά μου λέει.
Όχι λέω, κάνεις λάθος έχει πολλά χαϊβάνια σαν και του λόγου μου.

Χρυσά διαμαντένια έσκορτς!
Xρυσή μουνίλα!

Eργασία για κορίτσια, ο τίτλος για σήμερα. Αυτός ο τίτλος βρίσκεται στα κάθε λογής μέσα επικοινωνίας στις χώρες των Σλάβων κι όχι μόνο προσελκύοντας τις νεάνιδες μας σ΄αυτήν την αγορά.
Και τι σημαίνει αυτό?
Μήπως ότι ο Αρταξέρξης ήταν αδελφή?
Μάλλον όχι!
Ο Πηνειός εκβάλει στο Μπαλουχιστάν?
Ασφαλώς όχι!
Η Μαρία Αλιφέρη είναι 29 χρονών?
Ναι σωστά, το βρήκατε.
Κι ο νοών νοείτω.
Είναι από τις φορές που θα ήταν προτιμότερα να γράψω για την υδρόβια ζωή στο Τακλαμακάν, την μιζανπλί του Βαρουφάκη ή το κελάηδημα της καρακάξας.
Δηλαδή σχεδόν τίποτα.

Με τίποτα δεν θα ήθελα να προσβάλω την Νταρίνα, μία γυναίκα αξιοπρεπή και ευπρεπή κατά τα άλλα.
Αλλά..
Μπορεί να φταίω κι εγώ αλλά δεν μου έκανε τζιζ με την πρώτη διά ζώσης ματιά.
Οι φωτογραφίες της ανήκουν στο παρελθόν ή τις έχουν κάνει μπάνιο με γκλαμουρόσκονη.
Δεν μου έκανε κούκου ρε παιδάκι μου!
Το ξανθό έπνεε τα λοίσθια, η ηλικία, τα είπαμε, τσαχπινιά, χάρις καληνύχτα, οπότε η κατάσταση θύμιζε «να σου πω παραμυθάκι να πέσουμε για νάνι»…
Επίσης εγώ μιλάω καλύτερα ουρντού από ότι αυτή αγγλικά.
Σχεδόν σουρεάλ το αποσπέρισμα και δεν θα ήμουν εγώ αυτός που θα έσωζε την Πούλια…
Την δουλειά μου πάντως την έκανα και δεν ξέρω αν θα πρέπει να αμείβομαι επιτέλους γι αυτό.
Στο μικρόφωνο φάλτσα λαλεί, κάτι σαν καραόκε ηχεί.
Κάναμε έρωτα αλλά ένιωθα σαν μαλάκας που κάνει γυμναστική με αυτόν τον αδόκιμο τρόπο. Πιό πολύ τον μάστερ Μπιν μου θύμιζα.
Ο επίλογος γράφτηκε με μια επική μαλακία!

Αθάνατη χούφτα!

Σύγχρονη οπωσδήποτε, δεν το πάει από λιθόστρωτο σε λιθόστρωτο αλλά αεροπλανικά όπως όλα τα νέα κορίτσια της εποχής μας.
Τουρκία, Ιταλία και αλλού, ιντερνάσιοναλ καλντεριμιτζού.
Στιγμιαία, θωρακισμένη, μοντέρνα, με τα Kenzo μποτάκια της γιατί προφανώς θα έχει λύσει όλα τα βιοποριστικά της.
Λέμε τώρα…
Κατέφθασε με μια λαμπρή φιδίσια γιρλαντένια καούκα τύπου «φόρεσα την πατσαβούρα στο κεφάλι» όχι vileda πάντως. Θα την φόραγα πολύ ευχαρίστως στον Μπογδάνο αν τον είχα γιουσουφάκι να μου κάνει το μικρό μου πόνυ.
Μου εξήγησε ότι ευκόλως αποσυναρμολογείται, αλλάζει χρώματα και είναι προϊόν αφρικανικής δεξιοτεχνίας.
Τι μας λέτε?
Θεέ της μαλακίας έχεις κερδίσει, σκέφθηκα.
Αφού συστηθήκαμε και μου «αποκάλυψε» το όνομα της μούσας που φέρει, καθήσαμε στο κρεβάτι να ανταλλάξουμε κάποιες κουβέντες που τυχόν θα δημιουργούσαν κάποια ερωτική φόρτιση ή ίσως μια αγχολυτική διάθεση.
Ωραία τα είπαμε, χαρούμενη η κοπέλα μας, νομίζω ότι αποφόρτισε όποιον ενδοιασμό πιθανόν είχε πριν…
Παρήγγειλα και δυό κρασάκια που δεν ήρθαν ποτέ…
Βράζουν στα καζάνια ακόμη, είναι νωρίς.
Έπειτα χάριν και καλά αστείου ξετρύπωσε από την τσάντα της μια τόσο δα μικρή πλαστική τσουτσού και μου άφησε να εννοηθεί πως μπορεί να παίζει με αυτήν την κλειτορίδα της.
Προφανώς για καλύτερα αποτελέσματα.
Δεν ήξερε ότι είχε έρθει στο μάστορα…
Κατόπιν ήθελε να φρεσκάρει τα απόκρυφα της και έτσι αφαίρεσε με την ευκολία και την σιγουριά μιας φτασμένης οδαλίσκης τον ρουχισμό της.
Οι καλές τέχνες της Καλλιόπης οπτικοποιήθηκαν μπροστά μου.
Τα χιλιομετρικά πόδια, μακρυά σαν τους αυλούς των Θιβετιανών μοναχών, συμπληρωνόντουσαν από ένα εξαίσιο μικρό κωλαράκι και βυζάκια σαν τους λόφους του Ασσάμ κάτω από τις οροσειρές των Ιαμαλαίων.
Το κουφετί μουνάκι ήταν εκεί έτοιμο προς άρδευση.

Μετά λοιπόν το φρεσκάρισμα ξαπλώσαμε, άρχισε τα χάδια και τα φιλιά δίνοντας μια λίαν ερωτική διάθεση.
Το στόμα κάπως μύριζε, ίσως λίγο πουτσίλα από τον προηγούμενο ερωτιάρη?
Προφανώς ήταν σε χρονικά κοντινή συνεδρία πριν την έλευση της.
Το προσπέρασα όμως.
Και με αυτά και με αυτά κατηφόρισα κοντά στο κέντρο της Κάλι και άρχισα να αρδεύω το αιδοίο της, τη φρόντισα με επιμέλεια και επιμονή γονιού μιας και ήθελε τον χρόνο της.
Αντάρα, σεισμοί και μετασεισμοί υπέδειξαν το μεγαλείο της καύλας που ένιωθε.
Μπράβο κορίτσι μου!
Χρωστούσε πλέον και το ήξερε, έτσι λοιπόν μου έκανε ένα από τα καλύτερα μαντολάτα που μου έχουν κάνει.
Βαθύ, υγρό πλουραλιστικό, ερωτικό!
Με είχε καυλώσει πολύ η καριόλα και έτσι είχε φθάσει η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα…
Επιχείρηση octopussy!

Λαμπρή η νεαρά!
Συναίσθημα δεν πήρα αλλά πήρα τρυφερότητα, γλυκύτητα και συμπάθεια.

Υγ. Για τα απόλυτα τεχνικά θέματα έχω να πω ότι είναι 1,75 σίγουρα, λίγο πιο πολύ από 25 χρονών και μας έρχεται από την χώρα του Λουκασένκο.

Dreamin…

Mόνο όμως γιατί η Λίζα το κατ’ εικόνα είδωλο της Michelle Phillips ήταν εδώ χωρίς τον ορμή του έρωτα και την επαναστατικότητα των 60’s.
Ο έρως είχε αυτομολήσει στο έρεβος της καθημερινότητας, των παράδων και του 1+1=2.
Δεν πειράζει…
Μερικές φορές αξίζει να σιγοντάρεις τις φαντασιώσεις σου, άλλωστε στις μέρες μας η φαντασία είναι πιο χρήσιμη από ποτέ.
Αυτή λοιπόν ήταν και η αιτία που συνάντησα την Λίζα.

Κι αν τα φύλλα αλλάζουν χρώμα και ο ουρανός είναι γκρι η Λίζα παραμένει μια εξαιρετικά όμορφη γυναίκα.
Δεν είναι κοριτσάκι πια αλλά έχει φως…
Γι αυτό και τα 9άρια στην βαθμολογία παρά τα έτη της.
Ότι βλέπετε στις φωτογραφίες.
Δεν θα γράψω τεμενάδες αυτήν την φορά θα πω μόνο μπράβο στον θεό των Ουραλίων που φτιάχνει τέτοιες γυναίκες.

Η κιθάρα και το λουλούδι των φωτογραφιών απουσιάζαν από την ψυχή της…
Ήταν μόνο για το στάιλινγκ.

Στα υπόλοιπα θα πω ότι η Λίζα τα παίρνει αλλά δεν τα κάνει κορνίζα.

Άφεριμ μαλάκα!

Εισήλθε με περισσή χαρά ελαφρότητας και μάλλον τεχνιέντως καυλωμένο…
Το υποδέχτηκα με ασπασμούς και αυτό μου πέταξε το γλωσσάκι του…
Μικρό στην ηλικία, όσο λέει το μένιου.
Εκκολαπτόμενο και άγουρο, οι χυμοί του μόλις άρχισαν να ανεβαίνουν.
Την ρώτησα αν θα ήθελε κάτι να πιεί και ζήτησε κρασί.
Την προειδοποίησα ότι το κρασί του Μπιλλ δεν πίνεται αλλά μάλλον αυτό δεν την απέτρεψε…
Καθήσαμε στο κρεββάτι να γνωριστούμε…
Τι να γνωριστούμε?
Άρχισε της γάτας τα νάζια, τις πόζες και τα κωλοτριψίματα.
Το μικρούλι μυτάκι του ερυθρό, το προσωπάκι του ερυθρό σαν την χθεσινή νίκη του γαύρου και η θερμοκρασία στα ύψη.
Αφού καυλαντίσαμε για λίγο δεν κρατιόταν άλλο, έβγαλε το τιραντέ μπλουζάκι του και φάνηκαν δύο άγουρα στηθάκια, αγαλμάτων μαρμάρινα ποιήματα.
Νάσου με μιας τραβάει και το ελαστικό κολάν, λίγο ζόρι στις φτέρνες και με την βοήθεια μου βγήκε.
Νεραιδάκι!
Εκείνη την ώρα σκέφθηκα ότι αυτό μάλλον το πληρώνεις για να το χαϊδεύεις με τους οφθαλμούς…
Πριν ολοκληρώσω την σκέψη μου με είχε ήδη πλακώσει στα γλωσσόφιλα και σαν χταπόδι είχε τυλιχτεί γύρω μου.
Ήταν καυλωμένο πολύ, ήθελε της ψωλής τα χαριεντίσματα εναγωνίως.
Έτσι κι έγινε χωρίς πολλά πολλά.
Ήθελε και καθρεπτάτο και σκυλάτο και όπως λάχει…
Έξω στο μπαλκόνι αυτήν την φορά δεν την πήγα να δει τα μνημεία.
Πέους παιανίσματα πάντως δεν ξέρει, μάλλον το κάνει σαν ένα μέρος ενός τελετουργικού που δεν μπορεί να αποφύγει.
Το ίδιο και στο στοματικό που αφορά κι αυτήν…
Πράμα!
Είπαμε είναι άγουρη ακόμη.
Βλέποντας το κωλαράκι της στην στάση της οπισθοπεθουσίας, μου ήρθε να χύσω αλλά κρατήθηκα να την βολέψω αργότερα…
Τελικώς στην κλασική στάση των homo και μόλις ανέκραξε «άι φίνιης» έστειλα τους τριβόλους μου στο πυρ το ενδότερον…

Ωραίο κορίτσι, πονηροκώλικο και τσαχπίνικο.

Εις άλλα με υγεία!

Μετά?
Αμέσως μετά ένα χαζοχαρούμενο σκίρτημα απογείωσης, η δικαίωση μιας ψευδεπίγραφης επίγευσης ηδονής και μια χούφτα γεμάτη ταλαντούχα, μαλακισμένα παιδιά…
Αυτά καθιστούν τον μαλάκα, τον αενάως σημαντικότερο παίχτη του καπιταλισμού.
Έτσι η ανθρωπότητα έφτασε εδώ που έφτασε και η Φολίντα στο κρεββάτι μου…

Η Φολίντα είναι σάικο και σπουδαγμένη.
Την καλωσόρισα με την αγωνία του μαλάκα και έτσι κι αυτή μου εξιστόρησε την μέχρι στιγμής διαδρομή της ζωής της, τις αγωνίες και τα προβλήματα της, το πως έφτασε μέχρι εδώ…
Διακατέχεται από ξερωλίαση, χαρακτηριστικό των μη ταπεινών νέων.
Τα μάτια της, βυθισμένα κι αυτής, πίσω από τις καρβουνικές αποχρώσεις που τα είχε μπογιατίσει, ήταν μπλε. Πεταρίζαν συνεχώς και οι μαλακίες που είχε κολλήσει στα ματόκλαδα της το έκαναν πιο σκοτεινά τρελό…
Σαν τις κούκλες που τρεμοπαίζουν τα βλέφαρα.
Σάικο κίλλερ κες κε σε, φα φα φα φα φα φα φα μπέτερ ραν ραν ραν ραν εγουέι…
Μου είπε πως δεν ξέρει να χειρίζεται τέτοιες καταστάσεις και έτσι κατάλαβα πως δεν έχει ταλέντο…
Η μαλακία ήταν σε εξέλιξη…

Να βγάλω τα τακούνια?
Βγάλε τα, έτσι κι αλλιώς δεν την βρίσκω με φετίχ.
Αλήθεια? Στους περισσότερους αρέσουν…
Εγώ είμαι στους λιγότερους, αποκρίνομαι.
Θέλω να κάνω ντους.
Κάνε…
Γδύνεται και αποκλύπτεται το σώμα των φωτογραφιών και το κωλαράκι των ονειρώξεων μου.
Πήρε την τσάντα της και πήγε στο μπάνιο.
Μπανιαρίστηκε επανειλημμένως, σχεδόν ξεφλούδισε.
Η μαλακία δεν θα ήταν επιτυχής σκέφτηκα…
Μετά από κανά τέταρτο ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου.
Δεν μου αρέσουν τα φιλιά με γλώσσα, δεν μου αρέσει το γλείψιμο, ούτε στα βυζιά, ούτε στο μουνί, δεν αισθάνομαι κάτι ιδιαίτερο…
Γενικώς αισθάνεσαι?
Αισθάνομαι αλλά…
Δεν θα κράταγα πια τα προσχήματα...
Δάχτυλο σ’ αρέσει?
Όχι, γιατί τα μικρόβια κάνουν πάρτυ…
Μ’ αρέσει όμως από τον κώλο αλλά είναι έξτρα!
Σούμπι ντούμπι ντούα παπατσούα!

Την γάμησα σε διάφορες πόζες, αφού δεν θα είχαμε τρίπλες, τακουνάκια και τα συναφή, παίξαμε σύγχρονο ποδόσφαιρο βασισμένο στην δύναμη και την αμπαλιά.
Την πήγα και στο μπαλκόνι να δει τα αξιοθέατα, αυτό πλέον θα το καθιερώσω…
Της άρεσε…
Ω σούπερ, δεν το έχω ξανακάνει!
Εκεί σκεφτόμουν πόσοι πίσω από τα θολά φώτα των απέναντι χαροκαμένων διαμερισμάτων του Μεταξουργείου τον παίζουν ανέξοδα…
Εγώ ο μαλάκας θα πλήρωνα!
Τελείωσε δύο φορές μου είπε, εγώ δεν κατάλαβα τίποτα…
Τελείωσα με μαλακία…

Γαμώ το σύγχρονο ποδόσφαιρο!

Ήταν στις επικηρυγμένες αλλά κάτι με σταματούσε, κάτι περίεργο, δεν έδινε το κατάλληλο νεύμα στο μυαλό μου…
Τι ήταν αυτό?
Μήπως ήταν η σκέψη ότι είχε διανύσει πολλούς λόφους και ραχούλες μέχρι να φτάσει στα μέρη μας?
Ως εκ του τούτου μήπως ήταν και πονηροκώλα που ήρθε για την ξεπέτα?
Ελλείψει αντιπάλων υποχώρησα και προετοιμάστηκα να την στείλω σε περίπτωση που θα ήταν πολύ «ξύπνια»…

Αυτή την φορά διάλεξα το εντός έδρας για να έχω το πλεονέκτημα του οικείου περιβάλλοντος.
Ανέβηκα στο δωμάτιο μου και στρογγυλοκάθησα στην πολυθρόνα με ύφος χιλίων καρδιναλίων ντοπάροντας το εγώ μου.
Τρομάρα μου…

Η ώρα αναμονής πέρασε και με το χτύπημα της πόρτας ράγισε, δεν είχε σημασία πια…
Η είσοδος της δεν με έκανε να πετάξω στα σύννεφα. Με φίλησε αριστερά δεξιά και προχώρησε στα ενδότερα με ένα ελαφρύ άβολο μειδίαμα. Στο μυαλό μου δεν έπαιξαν καμπανάκια, μελόντικα ή βιολιά.
Χμμ…
Κάθησε στην πολυθρόνα που καθόμουν, υπονοώντας ότι θέλει να γνωριστούμε κάπως, πρώτα. Μου άρεσε αυτό αλλά ακόμη ήταν νωρίς…
Με λένε Κίρα...
Με λένε Μοίρα, αστειεύτηκα δείχνοντας της με αυτό τον τρόπο ότι δεν την βρίσκω με τα καλλιτεχνικά…
Οκ, είμαι ο τάδε, φαίνεσαι λίγο σφιγμένη?
Όχι, στρεσαρισμένη είμαι, έφυγα από ένα ραντεβού που δεν πήγε καλά…
Δυό-τρεις κουβέντες ακόμη και ήρθε και έκατσε στο κρεββάτι, δίπλα μου.
Την κοίταξα, ήταν πολύ όμορφη!
Τα μάτια της γλυκόπικρη συμφωνία, χύθηκα στο γαλάζιο πέλαγος τους καθώς κοντράραν αρμονικά με το χρώμα της αβύσσου των μακριών της μαλλιών.
Πρόσωπο που μόνο η μαμά Ρωσία ξέρει να φτιάχνει.
Το σφίξιμο είχε φύγει καθώς ο χρόνος δούλευε υπέρ μας, νηνεμία φώτισε το άψογο πρόσωπο της.
Γδυθήκαμε και ξαπλώσαμε αναζητώντας την αρχή της έλξης που θα μας ένωνε…
Κάποια φιλιά αλλά αυτήν την φορά δεν θα καθυστερούσα, γλίστρησα στο αιδοίο της και άρχισα την φιλάω πρώτα γύρω γύρω και μετά…
Τι όμορφο!
Ροζ κουφετί μικρό μουνάκι μου!
Το "Μουνάκι της Κίρας", θα γράψω βιβλίο αντίστοιχο του Λουίς Αραγκόν!
Αφού η ώρα κυλούσε πλέον ευνοϊκά το «Σκοτεινό σκοτάδι» (η παπάρια που ξεστόμισε ο κ. Πέτσας θέλοντας να ξεπροβοδίσει ένα ραπ ασχημοτέχνη) του δωματίου λαμπύρισε φως από τον ιδρώτα της μέθης των φιλήδονων κορμιών.
Η Κίρα ανταπέδωσε το γλείψιμο με ένα λυσσασμένο τσιμπούκι, τον έφαγε όλο τον κακομοίρη! Με τα χέρια της ταυτόχρονα χάϊδευε τις ρόγες. Εξηνταενιά, εικοσιπέντε τριανταδύο…
Όταν χόρτασε, όρμησα στο σουφρί της, ο παράδεισος, αλήθεια το λέω, είναι γεμάτος παρθένες!
Γαμηθήκαμε σε όλες τις πιθανές στάσεις και καθρεπτάτο κάναμε αλλά ο Κεμάλ που τελευταίως έχει αποκτήσει χαρακτήρα εγκράτειας αρνιόταν να αφήσει την τελευταία του πνοή…
Δεν υπήρχε κάπου που δεν γαμηθήκαμε στο δωμάτιο, έτσι βγήκαμε στο μπαλκόνι και «κοιτάζαμε" τα τρένα φεύγαν για βόρεια, αγκομαχώντας στις «υπερσύγχρονες» μας, τροχιές…
Μια καριόλα από το διπλανό δωμάτιο βγήκε στο μπαλκόνι και κάτι είπε και κόμπλαρε το κορίτσι μου…
Προφανώς ήταν η καθαρίστρια που μάλλον θα ήθελε να ‘ναι στην θέση της Κίρας αλλά την έφαγε η τιμιότης...
Επιστρέψαμε στο δώμα και επαναλάβαμε τον ίδιο κύκλο μα η ώρα είχε περάσει..
Έτσι πήρα ένα ημιχρόνιο ακόμη.
Στο μπαλκόνι και πάλι έχοντας ολοκληρώσει τον δεύτερο έσω κύκλο, ο Κεμάλ αποφάσισε ότι έχει υπερφορτίσει από τα πολλά χλαπ-χλουπ και τα ντιν-ντιν της μπάρας της τρενοδιάβασης και αποφάσισε να εκτοξευθεί…
Είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν καύλα επουράνιον...!

Κατόπιν πήρα και ένα μισάωρο ακόμη αλλά αυτό δεν θα το περιγράψω.

Η Κίρα μιλάει κάτι παραπάνω από τα στοιχειώδη αγγλικά και είναι κορίτσι που δίνεται, το πόσο είναι στο χέρι σου.
Η φωτογραφία της στο λιμάνι, στην παραλία και η Ararat είναι χαρακτηριστική αυτού που θα δεις.

Δεύτε λάβετε φως ταβάρισι!

Είναι φορές που δεν έχεις έμπνευση να γράψεις και μάλλον δεν έχεις να πεις πολλά.
Είναι αυτές οι φορές που άλλο ήθελες αλλά δεν σου έκατσε…
Θα μου πεις τι περίμενες από μια κόρη 21 Μαΐων, τόσο λέει και εκεί γύρω κοντά πρέπει να ‘ναι.
Τι περίμενες μαλάκα εεε?
Την πείρα?
Όχι, την φαντασίωση που έπεσε στο κενό.
Από την άλλη όμως διαθέτει την απειρία, την φρεσκάδα του άνθους που μόλις άνοιξε.
Αν είσαι σκατόψυχος μπορείς να εκμαυλίσεις αλλά εγώ δεν ήμουν…

Μην περιμένεις να συναντήσεις την στριπτηζού των φωτογραφιών, με τα ατέλειωτα πόδια της καμηλοπάρδαλης, τις γαμομπούκλες, και το θρασύ ύφος της μονδέλας.
Ναι αυτή είναι, αυτή των φωτογραφιών αλλά χωρίς την έμφυτη τέχνη του στησίματος, της φωτογένειας, των πορνοαξεσουάρ και τις εξαιρετικές φωτοπαγίδες του λαμψολήπτη είναι ένα απλό όμορφο κοριτσάκι που θέλεις να το πας στο Λούνα Πάρκ ή στο θερινό σινεμά να φάτε μπατιρόσπορους.
Από την Αγ. Πετρούπολη λέει και ισχυρίζεται πως είναι αλλά αυτό το αστείο που όλες προέρχονται από τις τρεις αυτές πόλεις Μόσχα-Αγ. Πετρούπολη-Σότσι πρέπει να σταματήσει. Μου έδειξε και φωτό για να με πείσει αλλά γλυκιά μου, όχι δεν είσαι…
Καταλαβαίνω ότι είναι οι πιο γκλαμουράτες πόλεις αλλά δεν είναι ντροπή να ‘σαι από το Βόλγκογκραντ, ας πούμε. Πάσχουν κι αυτές από τον βλαχοχολυγουντιανισμό που πάσχουμε κι εμείς...

Το γαζελάκι μας λοιπόν είναι περίπου 1,65 και όχι 1,68 που γράφει, τα βάφει τα μαλλάκια του, δηλαδή είναι καστανή και έχει δύο όμορφα ματάκια που από την πολύ μουτζούρα των μολυβιών και των ψεύτικων βλεφαρίδων ίσα που διακρινόντουσαν στο βάθος…
Γιατί κοριτσάκι μου?
Τα βυζάκια του άγουρα με άριστα το 10, του βάζω είκοσι. Το ίδιο και το μουνάκι, ροζ, μικρό, για ξεπέτσωμα κι αυτό και φυλαχτό.
Ωραία πόδια και επίσης κωλαράκι, δαχτυλάκια χάρμα, τριαλαρί τριαλαρό, νούμερο 35 παρακαλώ, παρέα μαζί με τον Λιγνάδη.
Γρι αγγλικά, συνεννοηθήκαμε με γέλια, καλή διάθεση και τα φτωχά μου ρωσικά.
Τι να γαμήσεις τώρα, μου λέτε?
Το έσωσε η καλή διάθεση της και η έμφυτη ρώσικη γυναικεία ψυχή. Γνήσια Ρωσίδα που θέλει να ευχαριστήσει τον άνδρα με ότι αυτή διαθέτει. Δεν την έχει επηρεάσει ακόμη ο φανταχτερός, ανούσιος κόσμος του ίνστα.
Κοινώς ακόμη δεν είναι επαρμένη.

Μπανάκι και μετά αμέσως στο κρεβάτι μανάκι…
Είχε ένα πορτατίφ με άσπρο φως για στούντιο, δίπλα στο κομοδίνο…
Κλείσε το ματάκια μου, ο Κεμάλ ντρέπεται...
Το έκλεισε.
Δεν ήξερε πως να αρχίσει αλλά ούτε κι εγώ είχα έμπνευση…
Έτσι πέρασαν κάποια λεπτά αναγνωριστικής πτήσης, οπότε λέω μέσα μου, είναι βραδύκαυστο, πρέπει να πάρεις μέτρα…
Χώθηκα από κάτω του και έπιασα δουλειά…
Έγλειφα, έγλειφα αλλά σιγή ιχθύος…
Συνέχισα με πείσμα…
Είμαι δεξιοτέχνης εγώ μικρούλα μου, αργά ή γρήγορα θα το αντιληφθείς…
Φάιναλυ, μετά από κάνα τέταρτο, πήρε φωτιά το μικρό, σήκωσε τα ποδαράκια του, βαριαναστέναξε και έσκουξε…
Όρε νερό!
Μετά δεν ξεκόλησε από πάνω μου, μέσα στην τρελή χαρά…
Τσιμουκάκι ναι, Άπω Ανατολής, μαθαίνουμε παιδιά, μην βιάζεστε...
Γαμηθήκαμε ιεραποστολικώς και ουχί σατανικώς…
Μέλια, χάδια, μασάζ και τα συναφή.

Αυτά είχε να προσφέρει τούτη η παιδούλα!
Αγάπη-στοργή-τρυφερότητα.

Peace tavarisi!

Διέσχισε τον σκοτεινό ουρανό μου, έλαμψε με μακρόσυρτη σαγήνη και έπεσε στην αγκαλιά μου.

Η Μισέλ χτύπησε με κωδικό τρόπο την πόρτα, δυνατά, υπονοώντας με αυτό τον τρόπο την αστεία διάθεση της…
Πήδηξε στην αγκαλιά μου όπως τα μαϊμουδάκια πηδούν στην μαμά τους…
Δεν ήταν πολύ πιο βαριά.
Κατόπιν πήγε κατευθείαν στο τηλέφωνο, παρήγγειλε ουίσκι και μου αρνήθηκε να το κεράσω.
Με αυτόν τον ασύμβατο τρόπο η μια ώρα του ραντεβού είχαν γίνει δύο, αφού προηγήθηκε τηλεφώνημα στο γραφείο.
Θα είχαμε λοιπόν αρκετό χρόνο στην διάθεση μας. Έτσι και πιάσαμε την συζήτηση και το πράγμα έδειχνε να έχει μια πιο φυσιολογική ροή από το συστάσεις-μπάνιο-σεξ.
Θα πω μόνο αυτό, η Μισέλ δεν είναι έσκορτ, είναι πολλά περισσότερα, είναι μια σύγχρονη παλλακίδα. Παλλακίδα που όμως χρειάζεται να της ενεργοποιήσεις τα μαγικά κρυφά κύτταρα του μυαλού της…
Δεν θα μπορέσει μ΄όλους!
Για αυτό είναι και σύγχρονη.
Αυτό έχει μεγάλο τίμημα για τον εαυτό της αλλά και για τους πελάτες που δεν θα τους κάτσει η μπίλια.

Μιλάει καλύτερα αγγλικά από τα δικά μου.
Και ναι, είναι αυτή των φωτό.
Είναι ώριμη, τριάντα κάτι...
Ισχνή και μικροκαμωμένη, μια πραγματική μπαλαρίνα, στην ουσία και στο όνομα.

Αρνήθηκε να ξαπλώσει δίπλα μου, ήθελε να μου κάνει πρώτα μασάζ.
Εμένα δεν μου αρέσει το μασάζ αλλά αυτή επέμεινε.
Και έγινε το θέλημα της.
Μασάζ κανονικό με πανάκριβα λάδια.
Καθώς ακουγόταν διάφορα κρακ-κρουκ άρχισα να χαλαρώνω και το κατάλαβε, τότε σύρθηκε στα αυτιά μου βαριανασαίνοντας. Αισθάνθηκα την μύτη από το γλωσσάκι της…
Τώρα ήταν η σειρά μου να της δείξω πως τρυγούν το αμπέλι…
Έκατσε ανάσκελα, μπορεί κι όχι, δεν θυμάμαι αλλά εγώ είχα ήδη χωθεί στο μουνάκι της εξασκώντας την αρχαία τέχνη του αιδοιλείχου.
Λαμπάδιασε όπως τα παραδεισένια πεύκα της Εύβοιας, εκτόξευσε αντί για κουκουνάρια και κλαδιά, νέκταρ.
Η γη σείστηκε, σπασμοί και καύλα!
Έτσι λοιπόν θέλοντας να κρατήσει το παιχνίδι επί ίσοις όροις, γλίστρησε εκεί που Κεμάλ έβοσκε χλόη και ξεκίνησε να τον αρμέγει…
Ο Κεμάλ έχει ξεμάθει από τα μνημειώδη τσιμπούκια και θυμήθηκε τα νιάτα του...
Η όμορφη τέχνη είναι ένα πράγμα τόσο, μα τόσο σπάνιο και αυτή την ήξερε.
Ο Κεμάλ από μηρυκαστικό είχε μεταμορφωθεί σε κανίβαλο ανθρωποφάγο τέρας.
Μπήκα μέσα της, γλυκό όμορφο μουνί, σιγά-σιγά και άλλοτε πιο γρήγορα, ανάσκελα μπρούμυτα, πλάγια και ανάποδα, στραβά και ίσια, χαθήκα σε ένα λαβύρινθο έκστασης.
Με μια τέτοια αλληλουχία ερωτικών περιπτύξεων και καθώς ο χρόνος καταβρόχθιζε τις αισθήσεις μας, συνεχίσαμε να γαμιόμαστε για πάνω από μια ώρα.
Η Μισέλ έλαμπε όπως το ασημένιο φως της μυστικιστικής ημισέληνου!

Μετά με το κλείσιμο της πόρτας χάθηκε όπως με την πάροδο του βρωμερού χρόνου εξαφανίζονται οι αντικατοπτρισμοί.

Παλντιές μάλινκα!

Είχα καιρό να την δω, πριν από το καλοκαίρι που σιγά σιγά ετοιμάζεται να τρυγήσει τους χυμούς που έψησε στο διάβα του.
Τηλεφωνηθήκαμε και κανονίσαμε να συναντηθούμε στο κέντρο.
Η Απολλώνεια ήρθε κουνάμενη λυγάμενη με τη μεστή φρεσκάδα της ηλιοκαμένης γυναίκας.
Φιληθήκαμε χιαστί και κατηφορίσαμε την Ερμού, οδεύοντας μέσα από μπουλούκια κόσμου εκεί που τα μπαχάρια ανακατεύονται με τις οσμές των φρεσκοψημένων ναν στον κεραμικό φούρνο.
Θα τρώγαμε ινδικό οφθαλική συνοδεία των κατάλευκων μαρμάρων του Παρθενώνα αποσπερίζοντας το καλοκαίρι.
Η Απολλώνεια είναι φίλη μου, ώριμη γυναίκα, ακομπλεξάριστη, ασυμβίβαστη και οξυδερκής.
Εξιστορήσαμε τις καλοκαιρινές περιπέτειες μας και κουτσουμπολέψαμε γύρω από τα επαγγελματικά μας.
Της πρότεινα να συνεχίσουμε πηγαίνοντας για ποτό στην πάλε πότε γειτονιά των ψυρρήδων που τώρα πια συρρέουν κατά εκατοντάδες τα στυλιστικά θύματα…
Συμφώνησε και βρεθήκαμε σε ένα μπαρ που ρόκαρε ήχους και εικόνες των 80’s, ίσως και πιο πριν.
Καθώς τα πίναμε άρχισα να την κοιτάζω με άλλα μάτια, γύρισαν διάφορες σκέψεις στο νου μου και σαν πρώην νεανίας την ρώτησα "Δεν πάμε σε κανένα ξενοδοχείο φεύγοντας απ’ εδώ?»
Και δεν πάμε, μου απάντησε.
Περπατώντας, διασχίσαμε το πιο όμορφο ντεκαντάνς κομμάτι της Αθήνας.
Η συζήτηση είχε πάρει φωτιά, ίσως να βοήθησαν τα πικάντικα εδέσματα που είχαμε γευτεί πριν, μπορεί και οι μπύρες.
Και τότε της το ξεστόμισα «Να παίρναμε τηλέφωνο να φέρουν και κάνα κοριτσάκι να εμπλουτίσουμε το μενού στο κρεβάτι?»
Ναι γουστάρω, αποκρίθηκε με φυσική απλότητα.
Το ήξερα ότι είναι «εναλλακτική».

Τα ξενοδοχεία ήταν τίγκα στο Μεταξουργείο αλλά τελικώς βολευτήκαμε.
Ποιά να πάρουμε την ρωτάω δείχνοντας της σελίδες των γραφείων. Όποια θες εσύ, μου λέει.
Δύσκολο εκείνη την ώρα να ανταποκριθούν στις προτιμήσεις μας, λίγες οι επιλογές.
Έτσι η μπίλια έκατσε στην Βανέσσα που όμως δεν έδειχνε το πρόσωπο της αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια.
Την Βανέσσα λοιπόν ομόφωνα ψηφίσαμε και το κορίτσι μας θα ερχόταν σε μισή ώρα.
Παραγγείλαμε κρασί και συνεχίσαμε την κουβέντα μας περιμένοντας την.
Μπήκα στο μπάνιο για φρεσκάρισμα συνεχίζοντας την πάρλα με την Απολλώνεια που απολάμβανε το κρασί της.
Ξάφνου ένα δυνατό τοκ-τοκ διέκοψε τις κουβέντες μας.
Άνοιξα την πόρτα και ένας χείμαρρος χαράς σάρωσε το δωμάτιο.
Χαζό παιδί χαρά γεμάτο η πρώτη εντύπωση, τι παιδί όμως?
Ξανθός μούναρος, βυζάρες σαν κι αυτές που είναι έτοιμες να θηλάσουν τα μωρά…
Να δείχνουν υπέροχα μέσα από ένα τιραντέ μαύρο φουστανάκι, κομπινεζόν στυλ, σαν κι αυτά που φορούσαν οι μεταπολεμικές Σικελές με τις πολλές κούρμπες!
Το ίδιο έδειχνε και η κωλάρα της.
Φάμπιουλους που λεν οι φλώροι…
Τγε μανιφίκ!
Αγγελικό προσωπάκι με ωραία συμμετρία, μικροδείχνει. Δεν την κάνεις πιο πολύ από 25-26. Αδιάφορη τελικώς μου είναι η πραγματική της ηλικία.
Να επισημάνω πως τα δαχτυλάκια των ποδιών τα έτρωγα άνετα για επιδόρπιο.
Η επιδερμίδα της λευκή αψεγάδιαστη εκτός από τις σαχλαμαρίστικες μελανομπούρδες που διέκοπταν αυτήν την όψη της μωρουδίστικης λειότητας.
Έκανε σαν να μας ήξερε και μας έβλεπε μετά από καιρό. Πρόσχαρης, γλυκιά, έπιασε αμέσως κουβέντα μαζί μας και δήλωσε περιχαρής που μας γνώρισε.
Μετά τις πρώτες αυτές συστάσεις η Βανέσσα γλίστρισε στο μπάνιο για ριφρέσινγκ…
Ήταν σχεδόν γρήγορη και επιτέλους είχε έρθει η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα…
Κούνησε τα οπίσθια της όπως ο χασάπης ακονίζει τα μαχαίρια του, προδιαθέτοντας αυτό που θα ακολουθούσε…
Η φίλη μου τότε μπήκε στο ντους.

Είσαι πολύ καύλα της λέω και την ξάπλωσα στο στρογγυλό κρεβάτι, άρχισε με ναργιλέ τούρκικο αλλά γρήγορα διέκοψε…
Λάθος αρχίσαμε μου λέει...
Τι λάθος απαντώ και δεν προλαβαίνω για δεύτερη κουβέντα και με πλακώνει σε τέτοια διψασμένα γλωσσόφιλα που μου σκλήρυναν τον Κεμάλ πιο πολύ.
Με κίνηση Ζίου Ζίτσου την αναποδογυρίζω ανάσκελα και χώνομαι στο μουνί της, στροβιλίζοντας την μεθυσμένη γλώσσα μου γύρω από την κλειτορίδα της όπως οι βλαμμένοι μουσουλμάνοι στριφογυρίζουν γύρω από την αρχαία Κάαμπα!
Επί του έργου με έπιασε η φιλενάδα μου βγαίνοντας από το μπάνιο και όρμησε κι αυτή στο κρεβάτι.
Σόδομα και Γόμορα, αλαλούμ επικράτησε μουγκρητά έκστασης, αρχέγονες κραυγές και επιφωνήματα καύλας ακούγονταν…
Γης Μαδιάμ!
Τι κωλοδάχτυλα και στις δυό, τι τριγλωσσόφιλα, τι γλειφομούνια-γλειφοκώλια…
Η Βανέσα δεν κωλώνει πουθενά, σκίσε την πουτάνα σου να μου λέει, χώσε τον πιό βαθιά, μέχρι την μήτρα…
Δεν είμαι ο Γκουσκούνης αλλά θα κάνω το καλύτερο μου, της λέω.
Σήμερα θα είναι η τελευταία μου μέρα, σκέφθηκα.
Θα με φάνε ζωντανό αυτές…
Τελικώς επιβίωσα.

Την Βανέσσα βαθμολογώ με άριστα 10΄΄΄ με 3 τόνους στην διάθεση.

Τα υπόλοιπα δεν τα θυμάμαι και δεν έχουν σημασία να τα θυμάμαι, μου αρκεί που τα βίωσα.

Μέραμπα ταβάρισι!

…Το μυστικό σοκάκι της παρόδου Μίνωος, αδιαπέραστο από τις καννίβαλες ματιές των ανθρωπητζήδων με μια στροφή του μόνο κρύβει πληρωμένες ηδονές και ολιγόλεπτες εκστάσεις μακαριότητας που ανταλλάσσει με μοντέρνα γρόσια. Ηδονές που αιωρούνται καρτερικά πάνω στις μυρωδιές των λιπαντικών αναμεμειγμένες με θυμιάματα ινδικών σανδαλόξυλων και φθηνών χημικών οσμών ευφορίας.
Στον κρυφό αυτό λοιπόν κήπο αρκεί να ξεμυτίσεις από το στενό πέρασμα μιάς μάντρας και εξαφανίστηκες πάλι μέσα στην τούρκικη συνοικία.
Πίσω στην χιμπάνθρωπη καταγωγή σου…
Κάποτε διάβαζα σ´ ένα βιβλίο, τον τίτλο του δεν τον θυμάμαι ακριβώς, κάτι για όπιο ήταν, πως ένας μαφιόζος χημικός της French Connection, ο Ζοζέφ Σέζαρι κατόρθωνε να ξεφεύγει από τους διώκτες του εξαιτίας της δαιδαλώδους τοποθεσίας που κρυβόταν το εργαστήριο του στην Μασσαλία.
Αυτόν τον δρόμο που τότε προσπαθούσα να φανταστώ πως θα μπορούσε να ήταν, τον συνάντησα στο μικρό αυτό δρομάκι.

Πρωί στην παλιά πόλη κατευθύνθηκα στην Σπλάντζια, κάθισα κάτω από τον πλάτανο που καθόντουσαν οι μπέηδες και παράγγειλα τούρκικο καφέ, αν όχι αιθιοπικό.
Αφού ήπια το αφέψημα μου κατηφόρισα προς την Μίνωος, έστριψα στο πέρασμα της μάντρας και αμέσως απέναντι μου είχα το 14.
Η τσατσά, μια γλυκιά στρογγυλοπρόσωπη ξανθιά κοντομαλλούσα γυναίκα καθάριζε το εξωτερικό μέρος της πόρτας του μπουρδέλου.
Πλησιάζοντας την καλημέρισα…
Ανοίξατε;
Βεβαίως, δεν βλέπεις τα λαμπιόνια που ανάβουν…
Δεν πρόσεξα, έχει πολύ φως αλλά πράγματι…
Περάστε!
Εισήλθα και από πίσω μου η τσατσά έτρεξε να κλείσει μια κουρτίνα καθώς από πίσω της καθόταν μια μεσόκοπη που μιλούσε στο τηλέφωνο.
Η κοπέλα μας είναι Ρωσίδα είπε με ρώσικη προφορά.
Η Βικτώρια…
Θα την δεις σε λίγο…
Και να σου ξεπροβάλει η Φοντάνα με μακρυά κορακί μαλλιά, τρίμετρη πάνω σε κοθόρνους από μαύρο συνθετικό βελούδο κοσμούμενοι μετά φιόγκων.
Φορούσε μαύρο σουτιέν και κιλοτάκι με μαύρες κάλτσες από δίχτυ γκολπόστ.
Ήταν εντυπωσιακή!
Το πρόσωπο δεν πρόλαβα να το δω γιατί με πολύ τσαχπινιά εξαφανίστηκε όπως εμφανίστηκε.

Ναι, θα πάρω αποκρίθηκα.
Το απλό;
Το σύνθετο, τι περιλαμβάνει;
Μπλα μπλα μπλα κλπ
Η μισή ώρα;
80 γρόσια!
Πολλά δεν είναι;
Δεν φταίμε εμείς, εκ των άνωθεν και με το δάχτυλο της δείχνει προς τα πάνω, υπονοώντας πως ο Βουλγαρουμάνος θεός νταβάς είναι Ακμπάρ…
Όχι το απλό θα πάρω, είπα.
Έδωσα τα 30 αργύρια και μπήκα…
Σκοτεινά, μέχρι να συνηθίσουν τα μάτια και να διακρίνω…
Μόλις και είδα αναφώνησα μα-νι-φίκ!
Το σκηνικό ήταν έτοιμο για γυρίσει βίντεοκλιπ ο Johnny Thunders το “Can’t seem to make you mine”.
Εκστασιασμένος από την καταπληκτική ντεκαντάνς ατμόσφαιρα σκέφθηκα «τι μαλάκας είσαι;».
10 λεπτά είναι χρόνος για χέσιμο, όχι για συνουσία, έτσι αποφάσισα να χώσω ακόμη 50 καπίκια μόλις θα έμπαινε η Φοντάνα.
Η πόρνη εισήλθε μετά από μικρή αναμονή και με χαιρέτησε επισήμως όλο νάζι και γλύκα αφαιρώντας ταυτόχρονα κοθόρνους και σουτιέν.
Τότε της πρόσταξα να πάρει ακόμη 50 παράδες
και να ειδοποιήσει την κυρία τσατσά πως θα γαμηθούμε επί μισαώρου.
Έτσι κι έκανε αλλά την ώρα που άνοιξε την πόρτα για να παραδώσει τα φλουριά, έχωσε την μούρη της η τσατσά για να μου πει αν γινόταν η Φοντάνα δει έναν γρήγορο πελάτη που ξεπετιέται τάχιστα.
Μετά χαράς αποκρίθηκα, χαρά μου…
Έτσι η Φοντάνα μεταπήδησε από μια άλλη εσωτερική πόρτα του δωματίου σε άλλο. Στο 5λεπτο άκουσα ήχους που σήμαιναν ότι το έργο έληξε…
Βρε τον φουκαριάρη σκέφθηκα, κάνει προπόνηση για καναρίνι…
Σε λίγο ακούω την εσωτερική πόρτα να ανοίγει και τι να δω;
Να σου το καναρίνι!
Πρέπει να τρόμαξε και οπισθοχώρησε ατάκτως.
Αφού πέρασαν λίγα λεπτά ξαναεμφανίζεται η Φοντάνα από την κεντρική πόρτα τώρα του δωματίου φέρουσα μειδίαμα αυτοεπιβεβαίωσης που τον είχε ξεπετάξει τόσο γρήγορα.
Ναι μάτια μου της λέω μπράβο σου αλλά εγώ νόμιζα ότι θα γαμήσω άνδρα εξιστορώντας της το τι συνέβει…
Έσκασε στα γέλια.
Αυτό μας έφερε πιο κοντά…
Ήταν πιο γήινη τώρα χωρίς τους κοθόρνους, στα μέτρα μου.
Ψέλλισε λόγια πονηρά, της απάντησα στην γλώσσα της κι αυτό ήταν…
Γαμήθηκε να μάθει πως γίνεται να γνωρίζω ρωσικά.
Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι της απαντώ στην γλώσσα της.
Ρωσικά όμως θυμάσαι μου αντιτείνει.
Έχεις Ρωσίδες γκόμενες υπέθεσε με σιγουριά.
Δεν σου λέω, είναι σικρέτ.
Αυτή την φορά δεν θα ομολογούσα ταΐζοντας την περιέργεια της πόρνης.
Και ναι θα ήταν καλύτερα…

Το πρόσωπο της ακόμη και τώρα δεν το θυμάμαι, θυμάμαι μόνο την λαγνεία που το φώτιζε και την φωνή της, ήταν όμοια με μιας πρώην πόρνης φίλης μου.
Τα φρύδια επίσης πρόσεξα, τα μισά ήταν ξυρισμένα όπως αυτά των ανδρικών ρόλων του κινέζικου θεάτρου.
Θα πρέπει να κατάγεται από το Βλαδιβοστόκ.
Ποντάρισμα, δεν ξέρω τίποτα!

Αίφνης και αφού είχαμε σπαταλήσει κανά 10λεπτο στις απαραίτητες προσεγγίσεις με πλακώνει όχι σε πίπες αλλά σε κάτι πούρα που όμοια τους μόνο ο Φιντέλ ρουφούσε. Με χέρια, με πόδια, χωρίς δαύτα, με μανία απομυζούσε την πούτσα μου χωρίς αύριο.
Πινέλο στα ωά με μαεστρία βιρτουόζας.
Καλλιτέχνης η κυρία δεν θα μπορούσες ποτέ να της πεις « Σιγά τα ωά».
Καλλιτέχνης εσύ, ζωγράφος εγώ σκέπτομαι και την γυρνάω ανάσκελα παίρνοντας θέση προ των πυλών…
Την γλείφω με όρεξη πιέζοντας με το πινέλο εκεί που έπρεπε, ωραίο μουνί, σένιο, μικρό με δυνατή γυμνασμένη κλειτορίδα. Μια γεύση λιπαντικού μου ήρθε στον εγκέφαλο και αυτό με καύλωσε πιο πολύ…
Αρχίζει τα βογκητά και τα τι μου κάνεις πρωί πρωί…
Ξάφνου αναποδογυρίζει και με μιας χάπτει πάλι την πούτσα φέρνοντας το μουνί της στην μούρη μου και το κωλοτρυπίδι μια ανάσα από την μύτη μου.
Ω Άδη, μεγαλοπρεπή άβυσσε, λύσσαξα!
Είχε βαθύ ροδαλό χρώμα σαν αυτό της ώριμης βανίλιας σαν το αποηλιοβασίλεμα της Άπω Ανατολής…

Γαμηθήκαμε, κυλιστήκαμε ιδρώνοντας τα σεντόνια αλλά η σάλα της ήταν ευρύχωρη, όχι διαμπερής, μα αρκετά άνετη για τον Κεμάλ μου…
Φαίνεται πως είχε γνωρίσει μεγαλεία, συνεδριάσεις και συνελεύσεις με πολύ κόσμο.
Ο Κεμάλ είναι μαθημένος σε πιο λιτά πράγματα, σχεδόν ασκητικά…
Έτσι λοιπόν την έβαλα να γλείφει ρώγες και η μινιμαλιστική χούφτα μου παλινδρόμησε ρυθμικά για να έρθει το τέλος.
Μετά το μοιραίο με ρώτησε…
Θα μου πεις πως ξέρεις ρωσικά;
«Τι μενιά λιούμπις;» απάντησα και γελάσαμε και οι δύο.

Δουλεύει από τις 10.00 έως τις 12.00 το βράδυ και δεν έχει πάει ποτέ για μπάνιο και ούτε γνωρίζει την πόλη.
Εργάτρια, μπράβο της!

Υγ Θα παρακαλούσα τους πορδικούς γαμίκουλες, γευσιγνώστες της σπαλομπριζόλας και δολοφόνους της τρόμπας, θερμά να μην με διαβάζουν.

Ποντικομούρα…
...Την απάντηση αυτή έδωσε έγκριτο μέλος του site όταν ρώτησα την γνώμη του για την Σοφία.
Αυτός βέβαια αρέσκεται στις επίπλαστες ομορφιές και κακώς τον ρώτησα.

Βαρέθηκα!
Βαρέθηκα τις συσκευασμένες, τις αμπαλαρισμένες, το κενό του κουτιού!
Τα φτιασιδώματα, τα συνθετικά πολυμερή, τις πολυουρεθάνες.
Τα βυζιά καρτούν, τις υπογραφές τατουάζ όσων τις έχουν γαμήσει και τις υπόλοιπες καλλωπιστικές μπούρδες που «κοσμούν» τα αρχιτεκτονήματα τους.
Βαρέθηκα την έπαρση τους, την ινσταγκαμιακή τους μεγαλομανία, τους μαλάκες πεινασμένους ακόλουθους.
Το νοικιασμένο μάτι των onlyfans.

Η Σοφία αρχικώς στην πρώτη ανάγνωση των φωτογραφιών δεν μου άρεσε.
Τις ξανακοίταξα 2-3 μέρες αργότερα και κόλλησα, γιατί?
Για όλα τα παραπάνω και όχι μόνο…
Η Σοφία υποσχόταν κάτι διαφορετικό…
Γιατί?
Γιατί ένα τόσο νέο κορίτσι που ζει στην εποχή που ζούμε να μην τρέφει την φιλαρέσκεια της?
Γιατί να μην ταΐζει τις εμμονές και τα στερεότυπα μας?
Γιατί πιθανότητα έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό της ή είχε κάτι πιο αληθινό να προσφέρει, κάτι σαν την αλήθεια της στις φωτό?

Λοιπόν η Σοφία δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από αυτό που βλέπετε στην φωτογράφηση της.
Γήινη κοπέλα, δυνατό κορμί, με τις κούρμπες και τις ατέλειες της.
Το πρόσωπο που βλέπετε, με δύο υπέροχα σκούρα καστανόχρωμα μάτια που μπορούν και λάμπουν όταν χρειάζεται…

Χτύπησε δυνατά, με πυγμή την πόρτα.
Είχε έρθει για καλή μου τύχη 10 λεπτά νωρίτερα.
Άνοιξα και της το επισήμανα θέλοντας να πω ότι χάρηκα γιατί θα έβαζε τέλος στην αγγλική ακρίβεια του γραφείου και στην σαδιστική αναμονή μου.
Το εξέλαβε ανάποδα και κάναμε κακή αρχή.
Το βλέμμα της ήταν δυσαρεστημένο και αφουγκραζόμουν δυσφορία…
Έκατσε στον καναπέ και αρχίσαμε να συζητάμε. Με κοίταγε, με ψυχανεμιζόταν και καθώς άρχισε να χαλαρώνει μου έπιασε διστακτικά το χέρι.
Αυτό ήταν!
Μπλεχτήκαμε σε ένα σύμπλεγμα που δεν είχε αρχή και τέλος. Δεν ακολουθήσαμε την συνήθη ροή μίας τέτοιας ερωτικής συνεύρεσης.
Χάθηκα στην αγκαλιά και τα χάδια της και αυτή στα δικά μου.
Σπάνια έχω κάνει πραγματικό έρωτα με μια εκδιδόμενη.
Από σεβασμό στο πρόσωπο της δεν θα αναφέρω τίποτα για τσιμπούκια, μουνόχειλα, βυζιά και κωλοτρυπίδες.

Καθώς κάποια στιγμή ήρθε το τέλος την κοίταξα στο πρόσωπο, από τα ναυαγημένα μάτια της είχε ξεπηδήσει ένας άγγελος!

Αλληλούια ταβάρις!

ΥΓ. Η Σοφία είναι κι αυτό κορίτσι χημείας, είναι αληθινή, ευαίσθητη, ξύπνια και ατόφια!
Επίσης ξέρει αγγλικά και μπορεί να συνεννοηθεί κανείς άνετα μαζί της.
Είναι Ουκρανή.

Nαί η Μαριάννα θα μπορούσε να είναι μια σύγχρονη εταίρα.
Έχει όλα όσα χρειάζονται για να υπηρετήσει πιστά αυτόν τον τίτλο.
Η εταίρα δεν πρέπει οπωσδήποτε να είναι η καλλονή που ανταποκρίνεται στα στερεότυπα της εποχής, σώνει και καλά.
Η εταίρα δεν είναι barbie, δεν είναι το θήραμα στην αρένα…
Δεν είναι σκεύος ηδονής γιατί μπορεί να προσφέρει περισσότερα από το περιεχόμενο του.
Και αυτό το περισσότερο την κατατάσσει στην κορυφή της πυραμίδας.
Ανώτερη της πόρνης μα και της παλλακίδας.
Η εταίρα είναι σύντροφος, είναι σε προκαθορισμένο χρόνο το άλλο σου μισό.
Γιατί?
Γιατί έχει αέρα, έχει άποψη και προσωπικότητα, είναι απελευθερωμένη, ξέρει να χειριστεί οτιδήποτε σε αφορά εκτός του καλού έρωτα.
Μπορεί ακόμη και να σε εκπροσωπήσει εκτός του να σε συνοδέψει.
Είναι πολύ πιο ψηλά από μια πόρνη πολυτελείας, τίτλος που αρκετά γλαφυρά χρησιμοποιείται από τα γραφεία για να διαφημίσουν τενεκέδες ξεγάνωτους.
Παραθέτω και ένα link για να καταλάβουμε τι υπηρετεί η σύγχρονη εταίρα στην εποχή μας.
https://hetaera.de/highclass-escort-en/?lang=en

H Μαριάννα δεν είναι η κλασική όμορφη των καιρών μας.
Το πρόσωπο που είναι και το ερωτηματικό θα τολμήσω να πω πως κάτι μoυ φέρνει από την Barbara Streisand στα νιάτα της.
Τα υπόλοιπα τα βλέπετε στις φωτογραφίες.
Να συμπληρώσω κι εγώ πως τα γαλάζια μάτια της είναι υπέροχα!

Θα στα δώσει όλα στον έρωτα αρκεί να ξέρεις να τα πάρεις…
Τέτοιες γυναίκες είναι γυναίκες χημείας.
Θα πρέπει να παίξεις κι εσύ κάποιο ρόλο μέσα στο μυαλό της για να πάρεις τα μέγιστα.
Το να φαντασιώνεσαι πως γρήγορα θα υλοποιήσεις τις μαλακίες που έχεις μέσα στο κεφάλι σου χωρίς κανένα ίχνος επικοινωνίας και παιχνιδιού θα σε κρατάει για πάντα δέσμιο να έχεις το πουλί στο χέρι…

Η Μαριάννα είναι μια καταπληκτική γυναίκα που εξασκεί με επάρκεια το λειτούργημα αυτό.

Ο αγώνας δεν θα δικαιωθεί ποτέ!
Διονυσιακούς χαιρετισμούς!