Κριτικές από Εξερεύνητης

Το ξυπνητήρι χτύπησες στις 05.00. Σηκώθηκα μηχανικά, πήγα τουαλέτα, πλύθηκα, ξυρίστηκα, κατούρησα. Πήγα στην κουζίνα να κάνω καφέ και το πρωινό μου. Κοίταξα το ρολόι, έδειχνε 05.10. Απόρησα με τον εαυτό μου: "Είναι νορμάλ τώρα να βάζεις ξυπνητήρι για να πας να γαμήσεις σε μπουρδέλο;" ακούστηκε η φωνή της λογικής μέσα μου. Τις προηγούμενες μέρες το αποφάσισα. "Με το που κρυώσει το που κρυώσει λίγο ο καιρός, σκας καθημερινή μεταξουργείο και περιμένεις να γαμήσεις 1ος στην 1η βάρδια". Το πλάνο μου, μου εξασφάλιζε, διακριτικότητα, ησυχία, καθαριότητα, ενώ η ξεκούραση της κοπέλας και το μαχμουρλίκι της τσατσάς, μου δίναν χρόνο και διάθεση. Το έλεγα και δεν πίστευα πως θα το κάνω. Τελικά το κάνα.

05.40 ήμουν στην είσοδο της πολυκατοικίας, με πέτυχε ο γείτονας που αράζουμε που κ' που. Είχε βγάλει το σκύλο να χέσει. "Που πας ρε άγρια χαράματα;" αν και δεν είχα σχεδιάσει αυτό το ενδεχόμενο, απάντησα με οξυδέρκεια "Πάω να κανονίσω μια εκκρεμμότητα στην ΔΕΗ για το πατρικό στο χωριό και ξέρεις τι γίνετε με τις ουρές, αν δεν πας τέτοια ώρα, άκρη δεν βγάζεις", "ωχ αδελφέ, καλό κουράγιο" απάντησε και μπήκε μέσα με την σκυλίτσα του. 05.50 πάρκαρα Μεταξουργείο και 06.00 ήμουν Ιάσωνος. 06.05 είδα 4 γυναίκες, δύο μεσήλικες και δυο καμιά 10αρια χρόνια μικρότερες να μπαίνουν στο Ιασώνος 1Γ. Μπήκα και εγώ. Ο βραδυνός Τσάτσος μου επέδειξε την βραδυνή κοπέλα, μα του είπα πως είμαι εδώ για τις πρωινές. "Ε σε κανά 10λέπτο θα'ναι έτοιμες" απάντησε "Ενοχλώ αν περιμένω εδώ;" , "όχι, κάθισε". Ήταν ενδιαφέρουσες με τα καθημερινά τους ρούχα. Γειτόνισσες, γυναίκες κανονικές, που συναντάς στο δρόμο. Τις παρατηρούσα. Ήταν κεφάτες και ευγενικές και συζήταγαν με τους βραδυνούς. Ένιωσα πως το κλίμα στο μπουρδέλο ήταν πιο συναδελφικό από ότι στην τυπική ελληνική εταιρεία. Μετά από 2-3 λεπτά, η κοκκινομάλα κοπέλα με το κοντό μαλλί (που μου φάνηκε η πιο ενδιαφέρουσα), με την χοντρή μεγάλη κυρία αποχώρησαν. Ρώτησα τον τσάτσο που δουλεύουν και μου έδειξε το Ιάσωνος 2Β. Πράγματι, ήταν εκεί και ξεκλειδώναν την πόρτα.

Βγήκα στο πεζόδρομο και κατευθύνθηκα προς τα εκεί, ζητώντας συγνώμη από το Τσάτσο. Εκεί περίμενε και ένας 60άρης, που περπατούσε κουτσά. Για λόγους ευγένειας θα του παραχωρούσα την θέση μου, αρά θα 'χα ξυπνήσει τσάμπα, σε περίπτωση που ήθελε να μπει αλλά είπα χαλάλι. Τελικά, τον αποθάρρυναν ή τα σκαλιά ή η αναμονή να ετοιμαστεί η κοπέλα και μπήκε στο Ιάσωνος 2α. Μπήκα στην είσοδο ενώ οι γυναίκες ξεκλειδώναν τον όροφο. Καλημέρισσα ευγενικά και ρώτησα αν μπορώ να μπω. Η τσατσά απάντησε κεφάτα "αν έχεις καλό πόδι, έλα και μπες πρώτος". Μπήκα και ανέβηκα.

Το συγκεκριμένο μπουρδέλο, χωρίς τα περιέργα φώτα και το ραδιόφωνο, είναι ένα κανονικό, παλιό σπίτι. Ένιωσα οικεία μπαίνοντας. Έδωσα τα χρήματα και πλήρωσα την τσατσά. Ετοίμασε το δωμάτια και μπήκα. Σεντόνι πεντακάθαρο και φρεσκοσιδερωμένο, κάδοι άδειοι, ένιωσα πως το ξύπνημα στις 05.00 έπιασε τόπο. Γδύθηκα, ξάπλωσα και ένιωσα πολύ χαλαρός έτσι αραγμένος στο κρεβάτι. Καμία σχέση με το πως νιώθω συνήθως. Έξω δεν είχε ούτε ραδιοφώνο, ούτε κόσμο. Μετά από 5-10 λεπτά ήρθε η κοπέλας φορώντας ένα απλό κομπινεζόν. Στα -40+ ηλικιακά, κοντό μαλλί κόκκινο, μελαμψή, με σώμα με τις προβλεπόμενες καμπύλες και ίσως κάποια λίγα παραπανίσια κιλά, ωστόσο, φυσιολογικά για την ηλικία της. Γδύθηκε με φυσικό τρόπο και ξάπλωσε λες και ήμουν ο άντρας. Με αγκάλιασε, και ξεκίνησε να με φιλάει στο στόμα. Μύριζε πολύ όμορφα και την φίλουσα, χωρίς δισταγμό και εγώ. Τα φιλιά γίναν πιο θερμά και κλιμακώθηκαν και ξεκινήσαμε να φιλιόμαστε με γλώσσα, σαν ζευγάρι. Τα φιλιά κατόπιν έγινε πίπα, που, χωρίς να το διαπραγματευτεί (αν και θα προτιμούσα με) ήταν χωρίς προφυλακτικό. Σκέφτηκα "δε γαμιέται, ζήστο" και την άφησα να με γλύψει έτσι. Πίπα ωραία, την γύρισα 69 και ανταπέδωσα. Όταν η φάση ένιωσα πως κοντεύει να με τελειώσει την σταμάτησα και την γύρισα ανάσκελα και συνέχισα να γλύφω εγώ. Έγλυφα κλειτορίδα και παράλληλα της χάιδευα με τα δάχτυλα την μουνοτρυπά της. Αυτή κλιμακωτά χαλάρωσε, αναστέναζε και ανέβασε τα πέλματα της στην πλάτη της, ενώ μου χάιδευε με τα χέρια της τα μαλλιά μου. Οταν την έγλυψα για "ικανό διάστημα", σηκώθηκα, μου φόρεσε καπότα και μπήκα μέσα της, ιεραποστολικά. Με κρατούσε αγκαλιά, φιλιόμαστα και παλινδρομούσα μέσα της. Δεν άντεξα πολύ και έχυσα απολαυστικά. Χαλάρωσε λίγο στην αγκαλία της και βγήκα. Αυτή έβγαλε ένα αναστεναγμό παράλληλα με ένα χαμόγελο σε φάση "ξεκινήσαμε καλά σήμερα". Μου έφτιαξε την διάθεσε αυτό και την φίλησα. Την ρώτησα μέχρι τι ώρα δουλεύει και μου απάντησε μέχρι της 6.Στο δωμάτιο πρέπει να έμεινα περίπου 15' λεπτά.

Βγαίνοντας έξω, στην άδεια και ακόμα σκοτεινή Ιάσωνος, σκέφτηκα πως δεν είχα λαθέψει. 6 π.μ. , αν έχεις τα άντερα να σηκωθείς, είναι η καλύτερη, μάλλον ώρα. Διακριτικότητα στην περιοχή, ξεκούραστες κοπέλες, νυσταγμένες και χαλαρές τσατσάδες, καθαριότητα, νεύρα ήρεμα χωρίς συσσευρεμένη ένταση. Αναλογιστείτε λίγο τι μπορεί να περνάει ένας άνθρωπος που κάθετε 8 ή 12 ώρες σε ένα μπουρδέλο. Βέβαια, μπορεί να έτυχε και ο συνδυασμός τσατσάς, αξιοπρεπούς μπουρδέλου και χημείας κοπέλας με μένα. Με άλλο συνδυασμό, δεν θα ταν τόσο καλά. Ωστόσο, το μομέντουμ της ώρας πιστεύω έδωσε ένα 30% έξτρα, στην όλη φάση. Με βάση τα δικά μου κριτήρια, σας το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Υγεία να'χουμε!

Σημειώση: το όνομα μπορεί και να το΄χω μπερδέψει, εφόσον η κοπέλα δεν μου σαλονάρισε, ούτε την προλόγισε η τσατσά. Κρατήστε όμως τα χαρακτηριστικά και το ωράριο.

Την πέτυχα στην πόρτα, να χαζεύει και να παίζει τις γάτες απέναντι. Με τα εσώρουχα.

Αν και αμφιταλαντευόμουν αν θα μπω ή δε θα μπω σε δωμάτιο (ή βόλτα ήταν στα πλαίσια "δεν νυστάζω να κοιμηθώ ακόμα ας κάνω μια βόλτα στο γειτονικό μετάξι, να χαζέψω, να περάσει η ώρα), το γεγονός πως την είδα έξω από το φάσμα του "Σαλονιού", να παίζει με τις γάτες, σαν κάποια γειτόνισσα μου, με έκανε να ενδώσω. Μάλλον, ανήκω στην συνωμοταξία των συναγωνιστών, που το "σαλόνι", το "δωμάτιο" και τα περιέργα κομπινεζόν, μας απωθούν, παρά μας προκαλούν. Αν οι κοπέλες παρουσιάζοταν σαν "περαστικές στο δρόμο", θα είχα περάσει σίγουρα μέσα με τις τριπλάσιες ιερόδουλες, απ'όσες έχω πάει.

Την τρόμαξα, μπαίνοντας μέσα ξαφνικά. Απολογήθηκα, και παράλληλα έβγαλα το χαρτονόμισμα και πλήρωσα τον Τσάτσο, που στεκόταν στην είσοδο. 23χρονών (όπως μου πε στο δωμάτιο), από την Αλβανία (κρίνοντας από τα χαρακτηριστικά της). Μέτρια στο ύψος για κοπέλα και με λεπτή κοψιά στο σώμα "σκίννυ", που γράφουν και κάποιοι φίλοι. Πρόσωπο, καθημερινό, περισσότερο νεανικό, παρά συμβατικά όμορφο. Μαλλιά μέχρι τους όμως, κοκκινωπά. Σε σχέση με το υπόλοιπο μεταξουργείου, είναι μάλλον από τις -με συμβατικούς όρους- "καλύτερες περιπτώσεις που μπορείς να βρεις", εμφανισιακά, που σημαίνει: Χωρίς περιττά κιλά και με νεαρή ηλικία.

Μπήκε στο δωμάτιο, έβγαλε παππούτσια, έβγαλε σουτιέν και βρακί και κάθισε ανάρκουδα. Μου άρεσε αυτό, με δεδομένο πως πολλές δεν γδύνονται εντελώς στα δωμάτια, απλά παραμερίζουν στα εσώρουχα. Που συμβάλλει περαιτέρω στο κλίμα ξεπέτας που προάγει η περιοχή. Την ρώτησα για το αν της αρέσουν οι γάτες και μου απάντησε -χαρούμενη που την ρώτησα ευγενικά- ναι, χαμογελώντας. Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να πούμε παραπάνω για να σπάσει ο πάγος, εφόσον τα ελληνικά της είναι περιορισμένα και αγχώνεται να τα μιλήσει. Πέρασε κατευθείαν καπότα και ξεκίνησε την πίπα. Η πίπα της δεν είχε κάτι ιδιαίτερο. Την χρησιμοποιεί εργαλειακά, για να στο σηκώσει γρήγορα,ώστε να μπορέσει να την γαμήσεις. Αυτό έγινε και με μένα. Με το που σηκώθηκε μου έγνεψε "έλα" και ήρθε σε στάση ιεραποστολική. Μπήκα μέσα της και βόγκηξε ελαφρά, σταμάτησα, φοβούμενος προς στιγμήν πως την πονάω. Μου έγνεψε όλα καλά και συνέχισα. Στηνόταν καλά και είχα γατζώσει τις πατούσες της, στις γάμπες μου. Με έφτιαξε κάπως αυτό, γιατί την ένιωθα πιο κοντά μου. Παράλληλα αγκάλιασα και έφερνα προς το μέρος μου το λεπτό της κορμί. Και αυτό μου άρεσε. Γυρίσαμε στα τέσσερα. Στήθηκε όμορφα, μπήκα καλά μέσα της και ξανά γάτζωσε τα πόδια της στα πέλματα μου. Στα αριστερά μας έβλεπα στο καθρέφτη. Ήμασταν ωραίο θέαμα. Πηδήχτηκαμε για λίγο έτσι και κατόπιν έχυσα. Γύρισε και με ρώτησε -καχύποπτα- αν όντως τελειώσα. Απάντησα ναι και μου είπε "είχαμε και άλλο χρόνο".

"Βιομηχανοποιημένη" η φάση. Καλή περίπτωση (καθαριότητα δωματίου, συμπεριφορά τσάτσου, εμφάνιση και συμπεριφορά κοπέλες στο δώματιο) εντός όμως του γενικότερου μεταξιουργιώτικου πλαισίου και κλίματος πορνικών υπηρεσιών.

Εγώ, προσωπικά, το σεξ στα μπουρδέλα, έχω προσπαθήσει να το οριοθετήσω μέσα μου, εξ'ου και επιλέγω μετάξι. Η φάση στα μπουρδέλα ,για μένα, είναι κάλυψη στοιχειώδων αναγκών και επιθυμιών σε σχέση με το γυναικείο κορμί. Αναζήτηση παραπάνω πραγμάτων, οδηγεί σε υπερβολικές προσδοκίες ενιότε, που εκ των πραγμάτων (για μένα) τα μπουρδέλα δεν μπορούν να καλύψουν και η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη. Μόνο σε μια περίπτωση ενίωσα να υπερκερνάει πτυχές του "βιομηχανοποιημένουν σέξ" η φάση. Με την Μαίρη (Αγ. Πέτρου/Αχαρνών). Και όχι πάντα και όχι ολοκληρωτικά. Απλά το πως πηδιόμασταν -και πως σου δινόταν- ξεπερνούσε κάποιες φορές τα όρια προσδοκιών της σεξουαλικής φάσης "μπουρδέλο".

Αυτό το ξανα-επιβεβαίωσα το τελευταίο μήνα, όπου μετά από περίπου 1,5 χρόνο αποκλειστικά σεξουαλικών επαφών στα μπουρδέλα, νταραβερίστηκα με μια παλιά μου γνωστή από το Πανεπιστήμιο, που ζει και εργάζεται πλέον στο εξωτερικό. Είχε έρθει για διακοπές και εν τέλει, τις περάσαμε, περίπου παρέα. Σχεδόν είχα ξεχάσει (αν και στο παρελθόν είχα κάμποσες μακρόχρονες σχέσεις) το τι σημαίνει ερωτική επαφή και πόσα παραπάνω πράγματα μπορεί να σημαίνει, πέρα από την απλή ικανοποίηση μιας πρωτογενής κάβλας-δίψας. Αλλά αυτά είναι γνωστά και είναι η θετική πτυχή του έρωτα. Η αρνητική είναι οι προσδοκίες και οι ανάγκες που καλείσαι να εκπληρώσεις του άλλου και το πόσο σε άλλο κανάλι μπορεί να είναι από την δική σου, ιδιαίτερη κατάσταση και κοσμοαντίληψη την δεδομένη στιγμή. Για ένα μήνα, σε φάση διακοπές ήταν καλά. Για παραπάνω, είμαι πεισμένος πως όχι. Ή τουλάχιστον, όχι για μένα, τώρα. Κατά συνέπεια, παρά το γεγονός πως έχω την συναίσθηση πως χάνω αρκετά πράγματα, η υπάρξη μου στα μπουρδέλα θα συνεχιστεί, ειδικά από την στιγμή που δεν με ψήνει καθόλου να γίνω βγώ στο κλαρί του tinder/instagram/fb, υποδυόμενος τον γαμπρό, απλά για να κάνω σεξ.

Καλησπέρα φίλοι μου μετά από κάμποσο καιρό.

Λόγω έλλειψης χρόνου δεν θα γράψω τα -καθιερωμένα μου σεντόνια- και θα πάω γρήγορα στο παρασύνθημα.

Ζάνα.

Γκόμενα, αρκετά ωραία και ακομπλεξάριστη που εργάζεται ως ιερόδουλη. Καθόλου διστακτική ή μαγκωμένη. Εμφανίζεται πολύ γρήγορα στο σαλόνι με αθλητικό μαγιό, και αθλητικά παππούτσια. Ωραίο σώμα, σφριγηλό που βγάζει υγεία. Ένα τατουάζ στο δεξί πλεύρο, τόσο-όσο να φτιαχτείς. Μαυρισμένη και με ενδιαφέρων πρόσωπο, λίγο πιο ¨άγριο" απ'οτι μου αρέσει εμένα. Για τα δεδομένα του Μεταξουργείου ωστόσο είναι οαση. Στα του κρεβατίου: δεν κάνει κάτι σούπερ-ουάου, ωστόσο δεν κλέβει και τον παίρνει στο στόμα της με πάθος. Με μένα έβαλε καπότα, ώστοσο υπάρχει και η επιλογή ανευ.

Στα αρνητικά, δωμάτιο γυψοσανίδα -αλλά καθαρό- στο καμαράκι, ότι ώρα και να πας, περιμένει ένας λόχος (θλιβερό ,κατ'εμέ, των παρεών 5-6 ψωλαρέων, ξημερώματα Σ-Κ, που έχουν σκάσει μες στην σαπίλα, ντυμένη κλαρινογαμπροί, με λουλουδάτα πουκάμισα και βυσινι παντελόνια, προφανώς μετά από ανεπιτυχείς γυπαετιλίκια σε Γκάζι, πηγαίνετε καθημερινές, αν δεν την παλεύετε με δ'αυτούς). Οι ντροπαλοί και αγχωμένοι θα βασανιστούν πολύ μ'αυτο, φαντάζομαι.

Συνοψίζοντας:
Να πάτε, αν θέλετε να χωθείτε, να πηδήξετε στο πόδι (κατευθειαν, χωρίς μα και μου, γρήγορα και δυνατά) και να φύγετε, σας κάνει, οπωσδήποτε. Αν περιμένετε να έχετε χρόνο και άνεση να την φχαριστηθείτε -που είναι και ωραία κοπέλα- θα φύγετε απογοητευμένοι.

Πρόταση για επιχορήγηση ΕΣΠΑ: Ανοίγουμε μπουρδέλο αλλά καινοτομούμε: Αντί να εμφανίζονται με στριγκάκια, γόβες και άλλα περιέργα, να σαλονάρουν με τα κανονικά τους ρούχα ή θεματικά "22χρονη φοιτητριούλα που κάνει εράσμους πορτογαλια", "40άρα κουμπάρα" κ.ο.κ. Νομίζω θα μαζέψουμε ολό το χαρτί, ανεξαρτήτως παρεχόμενων υπηρεσιών. Κανάς ανοιχτομάτης νταβάς δεν το'χει σκεφτεί;

"-Μαλάκα, καλός τύπος ο Μ., βγήκαμε τις προάλλες, τα λέγε ωραία, ξηγημένος φαίνεται, έλα να βγούμε καμιά μέρα
-Δεν ξέρω ρε μαλάκα, μην γίνομαι καχύποπτος, αλλά δεν μου πολύ γεμίζε το μάτι
-Τι λες ρε μαλάκα, μισάνθρωπε, μια χαρά είναι το παίδι και ξέρει να συνδικαλίζεται
-Τι να πω, ίσως είμαι εγώ μαλάκας, αλλά από κάτι μικρά που τσεκάρω, δεν τον έχω πολύ χωνέψει"

Κάπως έτσι πήγε ένας διάλογος με ένα συνάδελφο -και καλό φιλαράκι- στην δουλειά, για ένα φρούτο καινούργιο που ήρθε. Αυτός δούλευε ήδη στην ίδια εταιρεία σε άλλο τομέα και μετατέθηκε σε μας κατά το Νοέμβρη. Υπερενθουσιώδης και καλοπροαίρετος ο δικός μου, είχε ενθουσιαστεί που τον είδε τον καινούργιο "τσαμπουκά και δυναμικό, που δεν κολλώνει να τα χώσει ούτε στους συναδέλφους ούτε στα αφεντικά, αν δει μαλακίες".Το λήξαμε εκεί και βάλαμε στοίχημα ένα εικοσάρι: αν αποδειχτεί μαλάκας, το τσιμπάω, αν αποδεχτώ εγώ μαλάκας -στην αξιολογήση του- μου το τσιμπάει ο φίλος.

Εμένα, για να 'μαι ειλικρινής, αυτός ο νέος μου την είχε καθίσει άσχημα από την αρχή. Αρχικά, τις πρώτες μέρες που 'χε έρθει, πήγα να πάρω ένα καφέ τον πέτυχα με έναν υπεύθυνο τμήματος -τον οποίο τον βλέπουμε σπάνια- να'ναι χαχα και χουχου, πρώτη κακή ένδειξη: τι τύποι σε μια δουλεία το παίζουν ή είναι κολλητάρια με προϊσταμένους; δεύτερη κακή ένδειξη: την πρώτη μέρα που έσκασε, ενημερώνοντας τον για το τι φάση παίζει, τι να προσέχει, πως πάει κτλπ -που σε κάθε δουλειά όσο και απλή να'ναι και όσο έμπειρος στο κλάδο να'σαι οφείλεις να μάθεις από τους παλιούς τι παίζει ξέρω γω- με έγραφε στα @@, μου εξηγούσε συνέχως ποσα χρονιά εμπειρία έχει και στο τέλος τα κάνε με τον "δικό του τρόπο" (δεν είχε ακούσει τίποτα δηλαδή από ότι του εξηγούσα σα μαλάκας καμιά ώρα)και τα κάνε μουνί. τρίτη ένδειξη: υπερπρόθυμος "να βοηθήσει" τις ωραίες συναδέλφισσες της δουλειάς και μπροστά σε κόσμο να το παίζει έξυπνος, στους είτε πράους είτε χαζοβιόλιδες συναδέλφους. Κακές, πολύ κακές ενδείξεις και της έκανε ακόμα χειρότερο το γεγονός πως σε καφέδες που κανόνιζε (από την πρώτη μέρα) ρώταγε για μισθούς, απόψεις για εργοδοσία, τι παίρνει απο υπερωριές ο καθένας και καλά γιατί είχε "συνδικαλιστεί" και ήξερε. Τέλος, στο ιστορικό στον υπολογίστη του, μια μέρα που πήγα να φιξάρουμε μια δουλειά, είχε 5-6 tab ανοιχτά με ότι αθλητικο σαιτ υπάρχει: όχι ότι είναι κακό, αλλά ρε μεγάλε, με το φόρτο της δουλειάς που'χουμε κάνω αμάν να ξεκλέσω 10 λεπτά να πάω να πάρω ένα φρέντο να ξελαμπικάρω να συνεχίζω να δουλεύω αποδοτικά, τι φάση ξέρω γω; τόσο μαχίμι στην δουλειά αλλά έχει και χρόνο να ψωλάρει στο gazzetta, ξέρω 'γω;

Κακές, πολύ κακές, ενδείξης και στο τέλος του τριμήνου, επιβεβαιώθηκαν. Μeeting παρασκευής,ένα από τα "μεγαλα", όλο το προσωπικό του τμήματος παριστάτο και ξεκινάει ένα σκατίδι από τον υπεύθυνο τμήματος, έχοντας σαφώς ενημέρωση για τα πάντα -και τα πιο εσωτερικά, όπως ενέργειες που'χαν γίνει με κλαδικό σωματείο για κάτι έναντι που πληρωνόμασταν, χρωστούμενες και φαγωμένες υπερωρίες κτλπ- από τον "δυναμικό συνδικαλιστή". Ο όποιος μεταφέρθηκε σε άλλο τμήμα, θεωρούμενο "βυσματικό", έχοντας εξοφληθεί (λόγω της μετακίνησης) υπερωριές και τα ρέστα, που μας χρωστούντε εμάς κανά 6μήνο. Είτε ήταν βαλτός από την αρχή είτε έγινε βαλτός στην συνέχεια. Με το φαφλατιλικι του ωστόσο την δουλειά του την έκανε -και για την παρτάρα του και για τα αφεντικα.

Aν και στεναχώρηθηκα για το (άδικο) σκατό που φάγαν από τις ρουφιανές του οι (αφελής που τον εμπιστεύτηκαν) συνάδελφοι και επιβεβαίωσα για ακόμα μια φορά σε τι εργασιακό περιβάλλον πρέπει να τα βγάλουμε πέρα στην Ελλάδα του 2018 (το αν είσαι συναδελφίκος,εργατικός και υπεύθυνος σε μια δουλειά είναι (αρκετά) δευτερεύων, -το πρωτεύων για να προοδεύσεις σε μια Ελλλάδα ζούγκλα- είναι μάλλον να'σαι ρουφιάνος, τσάτσος της εργοδοσίας και φαφλατάς. Προσπάθησα να παρηγορηθώ με το 20άρι του στοιχήματος που τσίμπησα (και για να σωφρονίσω τον αφελή φίλο και συνάδελφο που την πάτησε με τον μαλάκα). Σκεφτόμουν την επένδυση του: 10 της επόμενης βδομάδας, 10 για Μετάξι. Μου φάνηκε σοφή αξιοποίηση.

Ήμουν μεταξί λοιπόν, κατά τις 21.30 το βράδυ, μια από τις επόμενες μέρες. Κλασσικά εικονογραφημένα, τα σκηνικά και τα κορίτσια. Αναρωτιόμουν τι και πως και φλέρταρα με την ίδεα να πέρασω και από Φυλής, αλλά σκέφτομουν και το χρόνο που θα 'χάνε με το να ψάχτω εκεί. Ημούν στα μεγάλα νούμερα κοντά στο σταθμό του Μετρό. Κολοκυνθούς, εμφανίστηκε και ένας φίλος με περούκα, ως εκδιδόμενος: "Όποίος δοκιμάσει, θα κολλήσει" αυτοπαρουσιάστηκε σε μένα και σε έναν μεσήλικο, χοντρό, με καπέλο. Κοιτώντας με λάγνα, ήρθε αστραπίαια κοντά μου και μου λέει "θα μπεις;". Με μεγάλη ευγένεια του απάντησα "με συγχωρείς ρε αδερφέ, είμαι σε άλλο κανάλι, καλό βράδυ, καλή συνέχεια" και την έκανα αέρας. Ωστόσο, ο καπελοφόρος μεσήλικας είτε ήθελε να υποδυθεί τον Οδυσσέα (να δοκιμάσει και να μην "κολλήσει", όπως έκανε και αυτός δεμένος στο κατάρτι, ακούγοντας τις σειρήνες;), είτε δοκίμασε και κολλήσε -ποιος ξέρει- όσο αέρατα την πούλεψα εγώ, τόσο αεράτα ξηγήθηκε το δεκάρι και μπούκαρε στο δώμα. Περί ορέξεως..

Τι να κάνω, τι να κάνω, έλεγα να φύγω για σπίτι, επενδύοντας τελικά το δεκάρι που'χα προγραμματίσει για μετάξι, στα φρέντο της μεθεπομένης βδομάδας.. Η ώρα με την βόλτα είχε περάσει τις 10. Λέω, από πάνω είναι το (υπερ-καλτ) Ιάσονος 43, δεν μπαίνω μπας και έχει έρθει η Εμανουέλλα, να παίξουμε στάνταρ, να τελειώνει το στόρι; Πάω και μου εμφανίζεται (για πολλοστή φορά) η Σάρα

Την Σάρα την απέφευγα,γιατί αφενός σωματικά και σε στυλ μαλλιών μου θυμίζει μια πρώην-και δεν γούσταρω να ανακαλώ το παρελθόν, αφετέρου γιατί με προδιέθετε για αγγαρία. Ωστόσο, μου'χει παρουσιαστεί τόσες φορές,εκείνη την μέρα δεύτερη φορά, που ντράπηκα. Η κοπέλα πάντως δεν είναι σε καμία περίπτωση άσχημη, μάλλον κατατάσετε στις όμορφές κοπέλες της απογευματινής μεταξιώτικης βάρδιας. Ούτε "κλασσική φόλα" -χωρίς να'ναι υπερενθουσιώδης- απλά δεν παίζει μπάλα στην φάση μου. Επίσης, το αριστερό δώματιο που σε χώνει ο τσάτσος κατά κανόνα, μυρίζει ποδαρίλα-μασχαλίλα. Οπότε, καταλαβαίνετε πως πήγε: Άγγαρία να φεύγουμε.

Και που λέτε γαμηθήκαμε με την Σάρα, τελικά, λόγω ντροπής, "για ένα φίλοτιμο" όπως γράφει και ο τίτλος, παρεπόποντας στην (εξαιρετική) συλλογή πεζογραφημάτων του Γ. Ιωάννου. Ο όποιος -ο θρύλος λέει- πως τα βράδια εκδιδόταν παρέα με τον Ταχτσή, ως γυναίκα, όπως και ο τύπος στην Κολοκυνθούς.

Η βαθμόλογια που βλέπετε είναι πάντα σχετική: σχετική με τις προτεραιότητες του γράφοντα κάθε φορά αλλά και το πλαίσιο του χώρου. Στην προκείμενη τις προτεραιότητες τις δικές μου αλλά και τις απαιτήσεις που μπορεί να'χει κάποιος από το γραφικό Μεταξουργρείο.

Ένα μίνι ιστορικό: βολτάροντας, είχα πετύχει την Καρίνα. Μάλλον τα κριτήρια μου είναι διαφορετικά από του φίλου Νάσου, γιατί όταν βγήκε στο σαλόνι, μου άρεσε πολύ, όπως θα μου άρεσε αν την πετύχαινα και τυχαία στο δρόμο, σε άσχετη φάση. Από τις σπάνιες περιπτώσεις που μου συμβαίνει αυτό στο Μετάξι. Σίγουρα τα άριστα Ελληνικά της και το χαμογελάστο, ευγενικό παρουσιαστικό της την έκαναν πιο ωραία βάση υποκειμενικών κριτηρίων (που σε μένα είναι τα πιο σημαντικά)από ότι μια συμβατική αξιολόγηση. Όποτε συμφωνούμε με τον φίλο Νάσο στο ότι σε κερδίζει η πρώτη εικόνα της κοπέλας, χωρίς να είναι τόσο με την συμβατική έννοια "κούκλα". Όμως, προτιμώ τα γήινα πράγματα, ειδικά στα -ρδελα: προτιμώ να μπαίνω με κοπέλα που έχω την ψευδαίσθηση πως θα της τα 'ρίχνα και έξω και αντίθετα, αποφεύγω (από πικρή εμπειρία) τα "μοντέλα", μιας και κατανόω πως ούτε έξω θα στόχευα σε τέτοιες κοπέλες, δεν είναι του στυλ μου και γενικά δεν μου βγαίνει. Όποτε αυτή η ευγενική φυσιογνωμία και το γεγονός πως θα μπορούσα να συννενοηθώ με έκαναν να την κρατήσω στα υπόψην.

Δεν μπήκα εκείνη την μέρα, γιατί δεν είχα υπόψιν κριτικές που την ακολουθούσαν και δεν ξέρω, δεν ήμουν σε διάθεση να παίξω τα ζάρια και να πάρω την ευθύνη φόλας. Ισως κάτι αργοπορίες πληρωμών που παίζουν στην δουλειά τελευταία και κάτι ενάντι που παίρνουμε, με έχουν κάνει περισσότερο ατομιστή (με την έννοια ότι παίζω στα "σίγουρα"). Ο Νάσος (που μόνιμα επικαλλούμαι) έδωσε την λύση.Το "report" εντός του δωματίου, επιβεβαίωνε την εικόνα που σε προδιαθέτη εκτός.

Η Καρίνα μου φάνηκε ένα καλό παιδί, που γινέτε ακόμα καλύτερο αν καταλάβει πως και εσύ είσαι καλό επίπεδη και δεν έχεις έρθει με διάθεση να την παιδεψείς ή να τις φερθείς άσχημα. Οι υπήρεσιες που προσέφερε ήταν μάλλον και λίγο περισσότερες από όσες με ενδιαφέρουν. Εννοώ πως η έμφαση που δίνω δεν είναι αν θα μου κάνει αεροπλανικά, όσο το να μην νιώθω πως η άλλη ξενερώνει φουλ που την πλήρωνω για να γαμηθούμε -δεν το κάνει, να με βοηθήσει με λίγο χαμογέλο, λίγο καλή διάθεση, λιγο κουβεντολόι -που το έκανε η κοπέλα- να ξεπεράσω τις ερινύες που με κυνηγάνε για το γεγονός πως από τότε που αποφάσισα να πορεύτω για κάποιο διάστημα χωρίς σταθερές σχέσεις και χωρίς να γίνομαι "σαλιάρης (διαδικτυακός) πέφτουλας" αναγκάζομαι να εκτονώνω τις κάβλες μου -μιας και δεν είμαι ο Γκάντι, πως να το κάνουμε- στο περιορισμένο πλαίσιο των 10 λέπτα, στο κοινωνικά κατακριτέο χώρο των λαίκοτάτων μπουρδέλων της Αθήνας, σε σχεδόν ερηπωμένα κτήρια, χαμηλότατης στάθμης με διάφορους φουκαράδες (και με μένα μέσα) να γυρνάνε σαν ζόμπι, τό άγχος οτι μπορεί να με πετύχει γνωστός (που με έχει πετύχει) κ.ο.κ.

Όποτε, συνοπτικά, ένα καλό παιδί, όπως γράφω και στο τίτλο, που κάναμε (για τα δεδομένα των ρδέλων, πάλι), καλό σέξ, ειπάμε μια δύο κουβέντες και προχωρήσαμε παρακάτω και οι δύο. Αυτά, εν ολίγης, όποτε, αν κάποιος "περπάταει στα παπούτσια μου" και έχει ανάλογες απαιτήσεις, προτεραιότητες κ.ο.κ. δεν θα έχει παράπονο από την κοπέλα, η οποία εργάζεται στην απογευματινη βάρδια.

Καλό Πάσχα

Υ.Γ. Ο εφιάλτης του Μπουρδελιάρη: Σε παρακείμενο σπίτι, στην ίδια οδό, μονό νούμερο, είναι μια τσάτσα που στις δύο φορές-τρεις φορές που'χω μπει (απογευματινή βάρδια) με αντιμετωπίζει σαν "Ρομά" μπαίνει να πουλήσει παστέλια στα Ζόναρς, ξερω γω, στην καλύτερη. Με μπερδεύει με κανά τύπο, που τις έκανε κανά καυγά; ποιος ξέρει, δύο φορές σε τσάρκα μου (με διαφορά δυο-τριών μηνών) με έχει απαξιώσει φουλ, όποτε δεν έχω ξαναμπει. Το ζούμι δεν είναι αυτό, το ζούμι ειναι πως σε κατεβασιά που έκανα στα jumbo (δυτικά προάστια) με συνάδελφο (γυναίκα!) για κάτι ψώνια για την δουλειά,την πέτυχα με (εργαζόμενη;) να αγοράζουν αρωματικά κεριά, τα "εσώρουχα αυτοκινήτου" που πούλανε τα jumbo σε ευτελής τιμές κτλπ. Συναντήθηκαμε μούρη με μούρη και με κεραυνοβόλησε με το βλέμμα της, κάθως πορεύομουν για το ταμείο. Φοβήθηκα πως θα λέγε καμιά μαλακία και άντε να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα. Εκτός ότι μου θύμισε κάτι εφιάλτες που βλέπω, που ξέρω γω με πετυχαίνουν οι πλέον ακατάλληλοι άνθρωποι να βγαίνω από μπουρδέλα κτλπ, θυμήθηκα το Νόμο Πίκερ: αν ήμουν νομοταγής και όχι παραβάτης, αυτά θα ήταν λυμένα ή θα λύνονταν, στο πί και φί.

(Για όσους δεν ενδιαφέρονται για τα υπόλοιπα: Η κριτική στις υπηρεσίες της Ελένης στην παράγραφο με τον αριθμό 2)

Τελειώσα από μια επαγγελματική υποχρεώση κανά μισάωρο νωρίτερα από ότι περίμενα. Βρισκόμουν σε μια συνοικία του δήμου Αθηναίων. Σε μια ώρα ακριβώς είχα μια σοβαρή κοινωνική υποχρέωση σε παραπλήσια γειτόνια. Έκανα να πάρω ένα καφέ και να σκεφτώ πως θα περνούσα την κένη, μια ώρα. Ξαφνίκα, είδα να καταφθάνει λεωφορείο του ΟΑΣΑ που -εκτός των άλλων- περνάει από το μαγικό Μετάξι. Το ζύγισα γρήγορα "η δυνατότητα άμεσης ενέργειας και ανάληψης πρωτοβουλίας είναι προσόν" θυμήθηκα.Χωρίς πολύ διαπράγματεύση, μπήκα στο λεωφορείο στην κοντική στάση. Κατά την διαδρομή, σκεφτόμουν εύλογες δικαιολογίες ώστε να ερμηνεύσω, με εύλογοφανη επιχειρήματα, πιθανή μου καθυστέρηση. Τέλος πάντων, δημιούργησα μια αλληλουχία γεγονότων στο μυαλό, που, σε περίπτωση απρόοπτης καθυστέρησης, θα ήταν λογική. Το μόνο που θα χρειαζόταν, ήταν οι ερμηνευτικές μου δυνατότητες. Να υποδυθώ τον ψεύτη, δηλαδή.

(2) Στα επόμενα δέκα λέπτα, προετοιμαζόμουν στο δωμάτιο για να συνεβρεθώ ερωτικά με την Ελένη. Ώριμη γυναίκα, με ατέλειες, όπως κάθε γηίνος άνθρωπος σε αυτήν την ηλίκια, κοντά στα 50. Ωστόσο, δεκτική στην επαφή, καθαρή, μοσχομυριστή, καλή αύρα, ευγενική. Επίσης καλοπροαίρετη. Αυτό το βάζω στα (πολύ) σύν, μιας και σήμερα, περισσεύει η σκατοψυχιά. Το υποστηρίζω αυτό από το γεγονός πως σχολιάζοντας μια μεγάλη μελανιά στο μπούτι της, μου είπε πως την απέκτησε από άγαρμπο πελάτη "ε, δεν το ήθελε και αυτός, πάνω στην κάβλα της στιγμής, καταλαβαίνεις, δεν φταίει". Κανένα κακοπροαίρετο σχόλιο. Όλα τα παραπάνω σε κάνουν να πιστεύεις πως συνεβρίσκεσαι με μια γυναίκα που δεν πάει μαζί σου για το χρηματικό αντίτιμο, αλλά επείδη την γοητεύσες και σε θέλει. Προσωπικά, αυτό αποτελεί και τον καθοριστικό παράγοντα για να πω πως "πέρασα καλά". Βέβαια, δεν έχω ψευδαισθήσεις. Στο τέλος, εγώ είμαι απλά ένας ακόμα πελάτης και αυτή μια ακόμα γυναίκα που πλήρωσα για να μου δοθεί. Ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, δίχως να είμαστε αμοραλιστές.

Εν τέλει, ήμουν στην ώρα μου στην κοινωνική υποχρεώση, παρά την παρασπονδιά μου. Όλα καλά, αν και έγινε ένα σχόλιο μεταξύ σοβαρού και αστείου πως "μυρίζω γυναικείο άρωμα". Το διαχείριστηκα, αν και κατάλαβα πως με κάτι τέτοιες αποφάσεις της στιγμής, παίζω με την φωτιά ενιότε. Ίσως αυτό το γεγονός να με οδηγεί στα τελευταία χρόνια στα Μπουρδέλα. Η τριβή με το περιθώριο και την οριάκοτητα. Το γεγόνος πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκτεθώ (στα βλέμματα τον περαστικών, μιας απρόοπτης συνάντησης και πως να την δικαιολογήσης κ.ο.κ.) και πρέπει να το διαχειριστώ, ώστε στο τέλος της μέρα, το μπουρδέλο να 'ταν απλά μια 10λέπτη παρένθεση. Εξάλλου, αθροιστικά, πόσο να έχουν διαρκέσει οι ώρες μου στα μπουρδέλα; 6, 7; ούτε κάν μια εργάσιμη μέρα.

Από παιδί, έπαιζα με αυτήν την οριακότητα. Παρά το γεγονός πως ήμουν καλός μαθήτης και χωρίς δικαιώματα (δηλαδή αυτά πουαγχώνουν ένα γονέα για τον έφηβο γιό του, που μπορεί να "μπλέξει") ήθελα να προκαλώ την τύχη μου: αυτό που με γέμιζε ικανοποίηση ήταν να το σκάω το βράδυ από το σπίτι,στις 01.00/02.00 ειδικά τις μέρες που είχα σχολείο την επόμενη,να βολτάρω καμιά ώρα στην περιοχή και να γύριζω, χωρίς να με πάρουν είδηση, στο κρεβάτι μου. Την άλλη μέρα στο σχόλειο, με γέμιζε ικανόποιηση να σκέφτομαι πως ενώ ήμουν διαβασμένος και επιμέλης, το βράδυ γυρνοβολούσα για καμιά ώρα, όταν οι υπόλοιπο κοιμόντουσαν και ούτε που το διαννοείται κανείς. Το ξέρω, παιδικές σκέψεις, αλλά, επείδη τα παιδικά βιώματα πολλές φορές συνεχίζονται μετεξελιγμένα στο σήμερα, μήπως ένας λόγος που με οδηγεί στα μπουρδέλα είναι και αυτός;

Aυτά σκεφτόμουν το βράδυ που γύρισα σπίτι μου. Ξάπλωσα και έβαλα ταινία να δώ. Αυτή η "icognito" κατεβασία Μετάξι με σγάρλισε να δω κάποια περιπέτεια. Έβαλα το "Jason Bourne" (2016). Στο μισάωρο ωστόσο με πήρε ο ύπνος με την ταινία να παίζει. Στο όνειρο μου τα έκανα σαλάτα.

Ημούν, λέει, ένας undercover μπουρδελιάρης και κατέβηκα καταδρομικά Μετάξι, να γαμήθω με την Εμμανούελα στην Ιάσωνος. Ωστόσο, το Ανώτατο Συμβούλιο του Νόμου του Πίκερ, έλεω Θέου δικαιοδοσία επί των μπουρδελιάρηδων, είχε ετυμογορήσει για την περίπτωση μου: Ένοχος για την κατά συρροή παράβαση βασικότατων εδαφίων του Νόμου:
Παράγραφος 1: Δεν δηλώνω περήφανα και ανοιχτά στους ανθρώπους που σχετίζομαι πως διάγω βιό Μπουρδελιάρη.ΕΝΟΧΟΣ. Παράγραφος 2: Κατά συρροή και κατά συνείδηση παράβαση του ορίου συχνότητας. Γαμώ λιγότερο από τρεις φορές την βδομάδα στο Μετάξι.ENOXOΣ
Παράγραφος 3: To κυριότερο έγκλημα μου, δίνω σημασία στις γκόμενες γύρω μου. Κατ' επανάληψη. ΕΝΟΧΟΣ

Η ποινή μου; επιβολή από τον ίδιο τον Πίκερ των κυρώσεων του Νόμου εις βάρος μου. Σύλληψη μου επ'αυτόφορώ και επί του έργου, καταγραφή μου και διαμπόμπευση μου -ωσάν να'μουν δοσίλογος στην κατοχή- ενώπιον του κοινωνικού μου και επαγγελματικού μου περιβάλλοντος.

Γαμιόμουν με την Εμμανούελα, λοιπόν, και εισέβαλλε ο Πίκερ για να εφάρμοσει τις κυρώσεις που προβλέπονται. Η Εμμανουέλλα, ωστόσο, παλιά καραβάνα στο Μετάξι, αντιλήφθηκε, στο παρά 1', την εισβολή και με φυγαδευσε στο απέναντι δωμάτιο. Εγώ απέδρασα από το παράθυρο, ωστόσο ο Πίκερ, όντας οξυδερκής, το αντιλήφθηκε έγκαιρα, και με πήρε στο κατόπι. Άρχισε ένα τρελό κυνηγητό στους δρόμους. Ωστόσο, ο Rigomortis που απολάμβανε το καφεδάκι του, γαλήνιος, πριν ξεκινήσει την τσάρκα του, αντιλήφθηκε τα τεκταινόμενα. Στον Άγιο Παύλο, επιχείρησε να σταματήσει τον Πίκερ και ξεκίνησε μια, άψογης τεχνίκης, μάχη. Ταυτόχρονα, εμφανίστηκε ο Νάσος Αθανασιάδης, καβάλα σε παπί, ως απομηχανής θεός και με φυγάδευσε στον Σταθμό Λαρίσης. Μου έδωσε ένα εισητήριο για το νυχτερινό τρένο που έφευγε, εκείνη ακριβώς την στιγμή, για Θεσσ/νικη. Επιβιβάστηκα ανακουφισμένος.

Ωστόσο, στο ενδιάμεσο, ο υπερχάκερ Λίλας, ενεργόντας για λογαριασμό του Ανώτατου Συμβουλίου, με εντόπισε μέσω gps από τα ανοιχτά δεδομένα του κινητού μου και έδωσε σήμα στους ειδικά εκπαιδευμένους Πιπογέροντες του ΟΣΕ Θεσσαλονίκης, να με αναμένουν, βρισκόμενοι σε επιφυλακή. Εγώ κατέβηκα ξημερώματα στην Θεσσαλονίκη και πήγα προς τις τουαλέτες να ανακουφίσω την ουρήθρα μου. Με συνέλλαβαν άμεσα και μου έθεσαν το δίλλημα: ή τους παρέχω Πίπα σε όλους ανεξαιρέτως ή με κρατούν δέσμιο μέχρι να καταφθάσει ο Πίκερ, στο ενδιάμεσο ψωλές επέλαυναν ολούθε μου, από τα αυτοσχέδια "glory hole", ξεκίνησα να φωνάζω στον ύπνο μου και από την ένταση ξύπνησα, καταιδρωμένος. Ευτυχώς, ήταν όλα ένας εφιάλτης.

Πήγα στην κουζινά, να πιώ λίγο νερό, άνοιξα το ράδιο για να ακούσω κάποια φωνή να επανέλθω στην πραγματικότητα. Το ράδιο όμως επαίζε αυτό https://www.youtube.com/watch?v=ftm1hiXgYsA. Τρομοκρατήθηκα.

(Οδηγίες, για να μην γίνομαι κουραστικός: Επιχειρώ οι κριτικές μου να εκφεύγουν από των ορίων μιας τυπικής "κριτικής". Η κριτική στις υπηρεσίες είναι δευτερεύων κομμάτι, όταν γράφω εδώ. Σε περίπτωση που δεν είναι το γούστο σας να διαβάζετε τα σεντόνια μου -όπως έχετέ κάθε δικαίωμα, δεν είναι το poien.gr εδώ- και ενδιαφέρεστε αμιγώς για τις κριτικές στις υπηρεσιές, σκρολάρρετε στην τελευταία παράγραφο και δειτέ και την σχετική βαθμολογία )

Παρασκευή 3η Νοέμβρη,βράδυ.
Έχω περάσει έναν δύσκολο μήνα. Οι λόγοι προσωπικοί αλλά καιένα οικονομικό θέμα που προέκυψε -εκκρεμότητα του μακαρίτη του πατέρα μου που δεν το'χα υπόψην- που με άγχωσε αφάνταστα πολύ. Όλα καλά τελικά. Την επόμενη μέρα φεύγω εκτός Αθηνών, σε μια κωμόπολη κάπου στα όρια Στερέας Ελλάδας με Θεσσαλία. Με περιμένουν δύο κολλητοί εκεί. Ο (προσχηματικός) λόγος; βοήθεια σε αγροτικές εργασίες στην ιδιαίτερη πατρίδα του ενός κολλητού. Ο (πραγματικός) λόγος; Ο κολλητός αυτός έχει φάει διάφορα σκαμπιλιά τα τελευταία 2 χρόνια (θάνατος στο οικογενειακό περιβάλλον, φούντο στην δουλειά του, χωρισμός με την κοπέλα που ήταν από 2ος φοιτητές μαζί κτλπ). Ένας λόγος (η πρόσχημα) η κρίση, ένας άλλος λόγος η απαλέψια της ζωής (του) στην Αθήνα, περνάει μεγάλα διαστήματα στο χωριό το τελευταίο 6μήνο που έχασε την δουλεια. Παλεύει με την (λίγη) γή του, συμμάζευει λίγο το (φτιαγμένο το 1960, παρατημένο από το 2006 που πέθανε ένας τελευταίος μπάρμπας του) σπίτι, παίρνει και το επίδομα και την βγάζει έτσι. Από 15 Σεπτέμβρη έφυγε με προοπτική Οκτώβρη να'ναι πίσω, μα την άραξε σερί -εώς σήμερα- εκεί. Μονάχος φάση. Παρενέβει ο άλλος κολλητός, να πάμε και με προσχήμα την βοήθεια στην συγκομιδή στο κτήμα, να είμαστε εκεί, να του σταθούμε. Το'χα μάλλον ανάγκη και εγώ. Κάνονισα με την δουλειά να πάρω το τελευταίο υπόλοιπο άδειας για το 2017 και να κατέβω και για μια βδομάδα.

Μου στέλνει η Χ. μήνυμα να βρεθούμε. Έχουμε να τα πούμε κανά μήνα. Της λέω για κανά κουτούκι με τον Σ. (ο φίλος της, εξαιρετικό παλικάρι, 5 χρόνια μαζί και φαίνονται καλά, περιμένω (ή περίμενα) πως σε κανά χρόνο θα παντρευτούνε. Είναι απογευματινός, τελειώνει 11 και την άλλη μέρα, έχει κάτι εξετάσεις πιστοποίησεις για την δουλειά του. Κανονίζουμε για κρασιά. Έχω και εγώ πρωινό ξύπνημα. Και δεν είμαι για έξω. Θέλω να πιώ, να πω καμιά μαλακιά, να χαβαλεδιάσω, να αποφορτίσω την πιέση.Δίνουμε ραντεβού στις 20.30 με 21.00 σπίτι μου.

Την Χ. την νιώθω σαν αδελφή μου. Γνωριστήκαμε το 2010, σε μια κοινωνική υπηρεσία που κάναμε την πρακτική μας. Αυτή παιδαγωγός, στα τελειώματα τότε, συνέχισε μεταπτυχιακά με την ψυχολογία-ψυχανάλυση. Προκομμένο κόριτσι, ήμουν και για ένα χρόνο με μια στενή της φίλη, η όποια έφυγε μετά έξω και δεν προχώρησε (δυστυχώς, γιατί την ήθελα πολύ -τότε-) Την νιώθω σαν αδέλφη μου και την οικογένεια της σαν οικογένεια μου. Τέλη του 2012, στα δύσκολά, με τον πατέρα μου, μου στάθηκε σαν αδερφή. Εγώ φαντάρος, έκανα και 14μήνο σαν δόκιμος, ο πατέρας μου μόνος του στην Αθήνα και τον ανέλαβαν ,ίδια οικογένεια. Ο πατέρας της ,γιατρός, κίνησε γή και ουράνο να ξεμπερδέψουν με την γραφειοκρατία για τις θεραπείες του, αυτή και η μάνα της, πήγαινε-έλα στα νοσοκομεία αλλά και στο σπίτι την φροντίδα. Θα τους σέβομαι πάντα απεριόριστα γι'αυτό (και όχι μόνο γι'αυτό). Όσο "τυχερός" στάθηκα με την οικογένεια της Χ. άλλο τόσο άτυχος στάθηκα με την γραφειοκρατία του Ε.Σ. Τελευταίο μήνα στην ΣΕΑΠ, με το που είχε βγει η μετάθεση για την Μυτιλήνη, έσκασε το πρόβλημα του πατέρα μου. Μάζεψα το χαρτιά και τα συναφή, στο 1ο μήνα δόκιμος στην μονάδα, αλλά να εγκρίνει όλη η ιεραρχία (ταξιάρχια, μεραρχία, σώμα κτλπ) πήρε στους 4,5 με 5 μήνες να κατέβω Αθήνα.

Παλιές ιστορίες, αλλά απαραίτητες για να σας πω, πως γενικά με την Χ. δεν είχα, ούτε έχω σκοπό ποτέ να κάνω καφρίλικια και να γαμήσω -για μια μαλάκια ή μια κάβλα της στιγμής- αυτό που έχουμε. Θα'μουν ασυγχώρητος και απαράδεκτος.Έξαλλου την είχα (και την έχω) ψηλά. Άξια και παιδί μάλαμα σε όλα της. Κάτι τα κρασία, κάτι ο χαβαλές που κάναμε, με κάποια αφορμή, σε χαλάρο κλίμα, πιάσαμε τις αναλύσεις για τις σχέσεις. Της είπα και μου είπε διάφορες ιστορίες για τα παλιά, που 'χα ξεχάσει. Μου άρεσε -οπως πάντα- και η προσέγγιση της σε διάφορα ζητήματα, κάθολου μικρόψυχη και κομπλεξική και με διάθεση κατανόησης, αν και με μια μικρή απερισκέψια στην αξιόλογηση κατάστασεων. Ώστοσο, ένας μήνας άγχους και αποχής απο το αλκόολ και είχα θολώσει. Ήθελα να συνεχίσω πιο εξομολογητικά. Της αποκάλυψα πως τα τελευταία χρόνια νιώθω λίγο αποξένωμενος από τις σχέσεις και δη της ερωτικές, σαν να όλα μάταια και πως έχω μπλέξει με τα μπουρδέλα. Της είπα πως πρέπει, σε διάστημα 2 χρόνων να 'χω κάνει σεξ με πάνω από 40 διαφορετικές ιερόδουλες. Πέριμενα να την σοκάρει. Το πήρε ψύχραιμα.
Μου απάντησε πως δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι, ότι και Σ. (ο φίλος της) την άπατησε πριν δυο χρονιά, μετά από ένα τσακώμο, με μια πρώην τους αλλά τον συγχώρεσε. Ψιλό-σοκάριστηκα, μες στην μέθη μου, απομαγεύτηκε λίγο και η σχέση τους. Μάγκωσε λίγο, ήπιε μια γιουλιά κρασί ακόμα και ξεκίνησε να στρίβει τσιγάρο. Μου είπε πως και αυτή έχει διάφορα σκοτάδια που την περιβάλλουν, ειδικά το τελευταίο χρόνο και την απιστία του Σ. και βρίσκεται κάποιες μέρες σε μια διάθεση αυτοκαταστροφής. Ότι την πιάνει μια απελπίσια για το μάταιο των σχέσεων, σαν τίποτα να μην έχει νόημα πια αφού όλα οδηγούν στην απογόητευση και την απομάγευση των ανθρώπων που χες επενδύσει, την ίδια στιγμή όμως που δεν έχει σταματήσει να τους αγαπάς.

Μου αποκάλυψα, διάφορα σκηνικά, δικά της, που δεν ξέρει κανείς. Από ένα τρίο, στην Ικάρια, πριν μπλέξει με τον Σ., μέχρι πιο πρόσφατα: ένα κεράτωμα το Πάσχα, στα μουλωχτά, με τον 20άρη γιό οικογενειακών φίλων των γονιών της (που αυτός άρχισε να την κυνηγάει γενικά, μετά την φάση, μα ευτυχώς το ξέκοψε πριν άρχισει να ξεφέυγει από τα όρια του διαχειρίσιμου) μέχρι το πιο τελευταίο: σεξ με έναν (παντρεμένο πλέον)τύπο από την πόλη που κατάγεται ο πατέρας της και βρίσκεται το πατρικό του, που χε πρωτοκάνει κάτι ένα καλοκαίρι όταν ακόμα ήταν φοιτητήτρια (αυτός 10 χρόνια πιο μεγάλος), ο όποιος έχει διάφορα βίτσια.
Το σκηνικό ήταν ντροπιαστικό: κατέβηκε με μια συνάδελφο της στο πατρικό κατά τα τέλη Σεπτέμβρη για Π-Σ-Κ, ο Σ. έμεινε πίσω γιατί δουλεύε. Σάββατο βράδυ, τον συναντήσαν με έναν άλλο φίλο του μαζί, σε ένα μπαρ της πόλης. Ήπιαν αρκετά -αυτός επιθετικός στο φλέρτ και γενικά στα αρχίδια του αν γίνεται βούκινο- και κατέληξαν σε ένα κωλόμπαρο (!) όπου ο αθέοφοβος άρχισε να την φιλάει επιθέτικα και να την γδύνει -ενώ και η άλλη φίλη χαμουρευόταν με τον άλλο γκόμενο- μες στο μαγάζι. Αυτή, από την μια το θεωρούσε άθλιο το όλο σκηνικό από την άλλη είχε κατακαβλώσει. Κατέληξαν να πηδίουνται και οι τέσσερις στα αμάξια τους σε ένα τοπικό αλσύλλιο. Την άλλη μέρα, τον πέτυχε να πίνει καφέ με τα της οικογένειας και να χαιρετάει λες και δεν συνέβει τίποτα.

Είχα σοκάριστει, αλλά ήμουν και αρκετά πιωμένος -όπως και αυτή. Την χάιδεψα στο μάγουλο για να μην νιώθει άσχημα, και την αγκάλιασα. Ξεκινήσαμε να φιλιόμαστε με πάθος, άρχισα να παίζω με το στήθος της και με την ρόγα της, άνεβηκα από πάνω της, την φιλούσα στα λαίμο, αυτή μου έλεγε πως έχει καβλώσει απίστευτα, κατέβηκα σιγά-σιγά κάτω, την φίλησα στην κοιλιά, έβγάλα λίγο και άρχισα να την γλύφω, εκείνη την στιγμή, το τηλεφώνο χτύπησε: ήταν ο ένας κολλητός που με επανέφερε στην πραγματικότητα. Με ρώτησε για αύριο, να επιβεβαιώσουμε την ώρα που θα φύγουμε κ.τ.λ.π. Το τηλέφωνο, αυτή η τελευταία ικμάδα επαφής με την πραγματικότητα εκείνη την στιγμή, μας γειώσε με το πραγμάτικο και το την βαρύτητα αυτούνου που πήγαινε να συμβεί. Συμφώνησαμε και οι δύο -μάλλον για να ξεμπερδέυουμε- πως είναι αργά και πρέπει να το λήξουμε. Στην πόρτα ξαναφιλήθηκαμε.

Την άλλη μέρα ξύπνησα, νιώθοντας όχι τόσο άσχημα αλλά ότι η καταρρεύση βεβαιότητων και του κόσμου όπως τον αντιλαμβανόμουν ,που νιώθω τα τελευταία χρόνια, να βάθαινει, να γίνετε πιο ολοπλεύρη, να με καταπίνει. Η δουλειά στο χωρίο και η στατική του καθημέρινοτητα με βοήθησε. Το ίδιο και η επαφή με τους δύο κολλητούς. Ο ένας, ο ασκητής, μας αποκάλυψε πως χώρισε γιατί, μετά το φούντο στην δουλειά και το θάνατο στην οικογένεια (έχασε την μάνα του), τρελάθηκε. Γάμησε ότι γυναίκα μπορούσε να γαμήσει σε διάστημα 3μήνων και ενώ είχε σχέση (ώραιο παίδι). Κάποια στιγμή, απλά το αποκάλυψε στην κοπέλα του -μπορεί και να το χε καταλάβει ήδη από πριν αλλά να έπειθε τον εαυτό της πως δεν συμβαίνει- και χώρισαν.

Κυριακή φτάσαμε στο χωριό. Το σπίτι ερείπιο, μπάνιο με κρύο νέρο ή -όταν δεν την παλεύαμε- με βράστο νερό κατσαρόλας. Θυμήθηκα την φάση στο Στρατό πάλι. Πολύ χαβαλές αλλά και ουσιαστικές κουβέντες που κάπως με ξεμπλόκαραν. Το τελευταίο βράδυ πριν φύγω έτυχε και ένα σουρεάλ σκηνικό: σε ένα μπαρ, που πήγαιμε να τα πίουμε -μετά απο δέκα μέρες ασκητικής ζωής-γνωρίσαμε ένα ζευγάρι δυτικοευρωπαίων. Ήταν στην περιοχή για να βοηθήσουν σε μια δομή φιλοξενιάς προσφύγων και γενικά ταξιδεύουν σε τέτοια ανά το κόσμο. Νεο-χιπήδες φάση ξερώ 'γω. Η γκόμενα μας την έπεφτε (κυριώς στο φίλο τον ωραίο). Σε φάση "έχουμε ελεύθερη σχέση, δεν είμαστε κτητικοί ο ένας με τον άλλον κτλπ". Ο τύπος σύμφωνουσε στα λόγια αλλά τον κοβάμε πως δεν περνούσε καλά. Η Μαρλέν το χαβά της. Το σφύριξαμε στον φίλο "μην κάνεις καμιά μαλάκια, δεν θα την παλέψει ο τύπος" και της το κόψαμε. Απτόητη η σαλεμένη, έπιασε κουβέντα με έναν τύπο, με ορεβίσιο μούτρα, σε ένα άλλο τραπέζι, φύγαν μαζί. Ο Αλεξάντερ, ο γκόμενος της, έμεινε μαζί μας να τα πίνει. Τον πιάσαν τα κλάμματα σε μια δόση. Τι να του λέγαμε; του κάναμε παρέα, του πάμε και καμιά μαλακία ξέρω 'γω να ξεχαστεί, κεράσαμε και σουβλάκια μετά και τον πετάξαμε και σπίτι, να περιμένειτ την χαρχάλω. Φύγαμέ με μια ανησύχια γι'αυτον.

Ήταν 4.15, 5 έφευγε το πρώτο πρωινό λεωφορείο για Αθήνα. Ο κολλητός θα καθόταν δυο μέρες ακόμα. Εγώ έπρεπε να'μαι Αθήνα. Λεώ "δε γαμιέται" θα κοιμηθώ Αθήνα μια και καλή. Το πήρα και στις 07.00 ήμουν Μεταξουργείο. Πριν πάρω το μετρό για σπίτι, έκανα μια βόλτα, να δω αν λειτουργεί κανά σπιτάκι, μάλλον απο περιέργια. Δουλεύαν διάφορες κοπέλες που δεν είχα ξαναδεί. Η συνοικιά άδεια. Σκέφτηκα πως ο μόνος κόσμος για τον όποιο είμαι σίγουρος, που είναι διαπεράτος στην αντίληψη μου, είναι αυτός. Των Μπουρδέλων. 10 ευρώ, 10 λεπτά, Πίπα (με καπότα η χωρίς), σεξ σε δυο ή τρεις στάσης, μερικά λογιά ψεύτικα "για να φτιάξουν κλίμα", τέλειωμα και γεια σας. Μπήκα στο Ιάσωνος 46, είδα την Αλιόνα (σ.σ. δηλαδή Ελένη) και αφέθηκα.

40άρα, 1,75, ξανθιά, όμορφο σχετικά πρόσωπο, σώμα φυσιολογικό για μια γυναίκα της ηλίκιας της, ούτε παχιά, ούτε και πέτρα. Ξάπλωσε και με αγκάλιαστηκαμε, μου άρεσε αυτό, την φίλαγα στο λαιμό, με φιλούσε και αυτή. Κατέβηκε σιγά σιγά κάτω και άρχισε να με χαιδεύει. Ρώτησε για πίπα, της είπα καλυμμένη (άρα προσφέρει ελεύθερο στοματικό) χάρηκε. Με έγλυψε καλά, εγώ της χάιδευα τα μαλλιά και τα σήκωσα λίγο αν την βλέπω. Ανέβηκε από πάνω μου, αγκαλιαστήκαμε, γαμηθήκαμε για λίγο.
Κουνιόταν ωραία (αν και πάντα στα πλαίσια του επαγγελματικού -που ποτέ δεν είναι το ίδιο με το να'σαι θέλει και να θες την άλληνα). Είχα το βυζί της στο στομά μου και πιπιλούσα την ρόγα της. Έχυσα. Μου είπε κάτι στα Ρώσσικα (ελπίζω να μην με έβρισε) με χαίδεψε και έφυγε. Ένιωθα και λίγο ωραία που ένιωσα γυναίκα και λίγο κενός που αυτό συνέβει -για άλλη μια φορά- κατά αυτόν τον τρόπο.

Σοκαρίστηκα στην σκέψη πως μάλλον αυτό θα ένιωθα όταν θα είχα τελειώσει -στην περίπτωση που θα 'χαμε κάνει σεξ- με την Χ.

Βγήκα απρόσεκτα από την πόρτα στο "δυο σε ένα" μπουρδέλο της Κολοκυνθούς και έδωσα την δυνατότητα σε δύο - καλοπεριποιημένες- κοπέλες κοντά στα 30άντα, που τυγχαίνε να περνούν απέξω, να με κοιτάξουν με ένα βλέμμα απαξιωτικό και συνάμμα απορημένο. "Ωραία μαλάκα, την πάτησες σαν τον πρωτάρη" σκέφτηκα. Η Κολοκυνθούς κ' η Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι σχετικά επίφοβοι δρόμοι, ειδικά Παρασκευή και Σάββατο βράδυ, μιας και είναι όμοροι με το "Κάτω Μεταξουργείο", που τα τελευταία χρόνια, ως χώρος διασκεδάσης και συνάθροισης, αποτελεί εντευκτήριο πιο "αβαντ-γκαρντ" κόσμου. Με πιο απλά ελληνικά, ψιλο μαζεύει -30+ κόσμο, συνήθως πτυχιούχος πανεπιστημίων κ.τ.λ.π., που 'χουν ζήσει κανα-δυο χρόνια στο εξωτερικό, γνωρίζουν τι σημαίνει "μπάουχαους" & συνηγορούν για την αναγκαιότητα της "διαπολιτισμικής εκπαίδευσης", παίζουν τύμπανα ή ασχολούνται με το πειραματικό θέατρο, την φωτογραφία, αγαπάνε την γίογκα κ.ο.κ. Εκεί εδρεύουν διάφορα τέτοια μπαράκια που απευθύνονται σε αυτό το κοινό, μουσικές ομάδες, χώροι εκθέσεων κτλπ. Οπότε, αποτελούν -για πολλούς λόγους- μια κακή συνάντηση για τον μοναχικό μπουρδελιάρη και τα επικριτικά βλέμματα τους, πληγώνουν τον ψυχισμό του.
Αν και οι μοναχικές μπουρδελότσαρκες είναι -τα τελευταία χρόνια- η ξεκούραση μου (κυριώς εγκεφαλικά)εκείνη την στιγμή η μοναξιά με έκανε ευάλωτο στο απαξιωτικό και αδιάκριτο βλέμμα τους. Ένιωσα την ανάγκη να τσαρκάρω με παρέα, το φόρουμ (αν και πολλές φορές τείνει σε ανθρωποφαγία) αποτέλεσε -εκείνη την στιγμή- έναν ψυχικό καταφύγιο. Φαντάστηκα τον Πίκερ, να εφαρμόζει με πάθος τον αυτόσχεδιο νόμο του και να υποστήριζει σθενάρα την οντότητα του ως μπουρδελιάρης ή τον κ. Πυραύλο, να διασκεδάζει ,με την ευρύτητα του πνεύματος του, τους φόβους των απανταχού μπουρδελιάρηδων (ανεξαρτήτος εθνικότητας,τάξης και μορφωτικού επιπέδου) στην έκθεση των αδιάκριτων βλεμμάτων. Ανάθαρρησα και προχώρησα την βόλτα μου. Το πλάνο ήταν να μπώ στην Ιάσωνος, και να ξεκινήσω από τα μεγάλα νούμερα, να αναζητήσω 3 κοπέλες που, αν δουλεύαν, είχα διάθεση στοχεύα να συνευρεθώ :την Εμμανουέλα στο κοντέινερ με τα γκράφιτι, την "Μαρία" (που μετέπειτα μου συστήθηκε έτσι) που εν τέλει συνεβρέθηκα ή την "Καρίνα" στο Ιάσωνος 19β που δεν δουλέυε. Στην πρώτη τσάρκα, το Ιάσωνος 44β (το αριστερά) ήταν κλειστό, στο κοντέινερ δούλευε μια κάποια "Ιωάννα" και στο Ιάσωνος 19β, μια νέγρα κοπέλα, η όποια ωστόσο μου συστήθηκε σε άψογα ελληνικά, την όποια είχα δει σε τσάρκα "προκαταρτική" προηγούμενης μέρας να αναμένει στον προθάλαμο με την (μάλλον) οικογένεια της (;).
Ώστοσο, η επιστροφή στην μοναξιά του σπιτιού μου, μου φάνηκε εκείνη την στιγμή αβάσταχτη, έτσι, περιφέρθηκα παράπανω ώρα από όση επιθυμώ (και υποπτεύομαι πως παράλληλα είναι κ' φρόνημο) στα βρώμικα πλακόστρωτα και πεζοδρόμια της συνοικίας. Έγραψα για την μοναξιά παραπάνω, ναι, το μπουρδέλα, πέρα από όλα τα άλλα, είναι, κατά την οπτική μου, βασικά η διαχειρίση της μοναξιάς. Η' ακριβέστερα, η διευθέτηση των ανικανοποίητων διαθέσεων για μια παραπάνω σύνδεση με το άλλο φύλλο, είτε ποιοτικά (το ταβάνι που πιάνουν οι "στάθερες" σχέσεις και πως μας αφήνουν κενά) ή ποσοτικά (οι λούμπεν μετανάστες που δεν έχουν προσβάση στις σχέσεις με το άλλο φύλλο, η ατολμιά πολλών απο μας να κοινοποιήσουμε τις ορέξεις μας και την διάθεση μας για σεξουαλικές σχέσεις κ.ο.κ.). Εκεί, υπεισέρχεται -όπως σε όλες τις πτυχές του ανθρώπινου πολιτισμού- η καπιταλιστική οικονομία. Με ένα αντίτιμο μισθώνεις για κάποια λεπτά το κορμί, στην χειρότερη, και τις ερωτικές φροντίδες,αν είσαι τυχερός, μιας κάποιας κοπέλας. Βέβαια, κανείς από τους εμπλεκόμενους (πελάτες,εργαζομένες, βοηθητικό προσωπικό των μπουρδέλων) δεν ικανοποείται απόλυτα από αυτήν την σχέση, πλην -ποιον άλλων- των αφεντικών. Ωστόσο, το μπουρδέλο αποτέλει μια χρήστικη -αν και όχι ακριβώς επιθυμητή λύση. Η κοπέλα βγάζει ένα μεροκάματο πολύ καλύτερο από το μέσο μιας ανειδικεύτης εργάτριας, ο πελάτης διάχεει ένα μέρος των ερωτικών του διαθέσεων, το βοηθητικό προσωπικό παίρνει ένα μεροκάματο, σε αντιθέση με την ανεργία που θα τους περίμενε. Εκεί -εντόπιζω- και το ενδιαφέρων των μπουρδέλων, που με ηρεμεί: άγνωστοι, περιφερομάστε στα σοκάκια, αναζητώντας την ίδια πράξη (με διαφορετικές προσδοκίες ο καθένας). Πλήν απο τους χωριάτες που έρχονται για τουρισμό, τους μπετόβλακες και τους γραφικούς κανείς από τους σταθερούς μπουρδελιάριδες δεν έχει διάθεση για πολλά λόγια, πολλά βλέμματα, πολλές αναλύσεις. Η λιτότητα κυριαρχεί στις λέξεις και στις κινήσεις, εξού και οι τσατσάδες που γίνονται οι αντιπαθητικές είναι αυτές που ειδικεύονται στους σχολιασμούς διαφόρων ειδών. Κυριάρχει μια "αναισχυντότητα" στις λέξεις και τα ζητούμενα με ένα σεβασμό των ορίων του άλλου, παράλληλα. Μια συνθήκη, δηλαδή, στον αντίποδα της σύγχρονης πραγματικότητας και των όρων που θέτει: λίγο σεβάσμο στα όρια και μικρή φροντίδα για αυτοθέσμιση στην συμπεριφόρα μας απέναντι στον άλλον την ίδια στιγμή που τηρούμαι όλες τις τυπικές συμβάσης ευγένειας.
Η παραπάνω σκέψη επιβεβαιώθηκε βγαίνοντας από το Μεγάλου Αλεξάνδου 22Α μαζί με γέροντα "συναγωνιστή"(δουλεύε η κ. Μαρίνα). Ανηφορίζοντας για το 22β νεαρός, προφανώς άσχετος με το χώρο, ίσως για την καβλάντα, επιχείρησε να ζητήσει πληροφορίες εμφατικά(άσχετες με την πορνική διαδικασία) από τον προπορεύοντα γέρων, ο οποίος του αντιγύρισε ένα δωρικό μα στιβάρο (αι από δω ρε, δε βλέπεις που ψάχνω να γαμήσω;). Στο 22β δούλευε η Λίνα και η Αλέξια, την οποία περιμέναμε και οι δύο με υπομονή να τελειώσει από το δωμάτιο. Βγήκε χαμογελάστη και η θετική της αύρα -όχι τόσο η εμφάνιση της- με έκανε να το σκεφτώ. Ωστόσο, ο κύβος είχε ριφθεί για τον συμπορεύοντα γέρων και εγώ, για λόγους ευγένειας, του παραχώρησα την θέση μου και αποχώρησα διακριτικά. Κατεβαίνοντας σκέφτηκα πως αυτό το σκηνικό, με το βρισίδι του γέρου, θα ήθελα να το σχολιάζα με τον Νάσο Αθανασιάδη και ξαφνικά, θυμήθηκα την τελευταία του κριτική για την Ντόνα, στο Ιάσωνος 31 και πορεύτηκα προς τα εκεί. Μπαίνοντα στο οίκο,τα λέγομενα του αγαπήτου επιβεβαιώθηκαν: είδα μια χαμογελαστή, συμπαθητική κοπέλα με μεγάλα βυζιά, σχετικά παχουλή. Ωστόσο, το υπόλοιπο σκηνικό ήταν αρκετά ιλαρό: δύο χοντροί, μουσάτοι, 30άρηδες πιρφόροι είχαν πέσει ξελιγώμενοι και της έπιαναν τα βυζιά, σχολιάζοντας προς τα μένα -που μόλις είχα μπει- μεγαλόφωνα, σαν να ταν έμποροι πραγματευτάδες σε ζωοπανήγυρι σε κεφαλοχώρι της Πίνδου, ενώ, το σκηνικό γίνοταν ακόμη χειρότερο, αφού δίπλα, μια μορφή βγαλμένη από ταινιά του Δαλιανίδη των 80ς επιδοκίμαζε τα λεγόμενα των πιρφόρων, λέγοντας μου "γάμησα καλά, έμπα και συ". Αποχώρησα ΑΜΕΣΑ, παρά την προσπάθεια της τσατσάς να με κρατήσει. Σχεδόν απογοητεύμενος, έκανα να πάρω το δρόμο της επιστροφής για σπίτι, ωστόσο, φεύγοντας, παρατήρησα ο,το Ι.44β είχε ανοίξει. Μπήκα, παίζοντας το τελευταίο μου χαρτί και εμφανίστηκε η "Μαρία", γλυκομίλητη, όμορφη στο πρόσωπο και χοντρούλα. Μου ανακοίνωσε πρόγραμμα και τα ξανα επανέλαβε σιγά-σιγά και γλυκά -σαν δασκάλα- στην υπηρεσία, ώστε να την βοηθήσει στην επικοινωνία. Μέ κέρδισε αυτή η μικρή λεπτομέρια ενώ, παράλληλα, το γεγονός πως το μπουρδέλο ήταν άδειο με αποφόρτισε ψυχολογικά. Πλήρωσα και μπήκα.
Ήρθε μετά από λίγο, όντως φάνηκε πολύ καλή κοπέλα, έχει και ένα ωραίο τατουάζ στην πλάτη. Στο σεξ, όπως έχω βαθμολογήση, σχετικό τυπικό πρόγραμμα. Ωστόσο, όπως καταλαβαίνετε, έχω άλλο μέτρο και άλλες αναζητήσεις σε αυτά,οπότε ήταν το τελευταίο που με απασχόλησε. Την συμπάθησα και -νομίζω- πως δεν με αντιπάθησε. Τελειώσαμε και πιάσαμε λίγο την κουβέντα η οποία τελειώσε με την δική μου προτροπή "να προσέχεις" και αυτή με φίλησε στο μάγουλο και μου αντιγύρισε "με προσέχει ο θέος" με ένα γλυκό χαμόγελο. Διαφώνω, αλλά δεν της το 'πα για να μην την κακοκαρδίσω. Έγνεψα συγκαταβατήκα και πήρα να ντύνομαι. Αυτή άνοιξε την πόρτα και βγήκε.

Σε μια προάστια περιοχή της πρωτεύουσας, προ δεκαετίας, ένας γραφικός και κομμάτι κωμικός τύπος, όντας πένητας και καθημερινά αγωνιών για τα στοιχειώδη, του έλαχε να κερδίσει σε ένα τυχερό παιχνίδι του ΟΠΑΠ ένα σεβαστό ποσό,της τάξεως κάποιων χιλιάδων ευρώ.

Αν και η λογική επέβαλλε να επένδυσει κατά κάποιο τρόπο το πόσο αυτό, με σκόπο την καλύτερευση των όρων ζωής του ώστε να αφήσει μια για πάντα πίσω του το καθεστώς του ανειδίκευτο εργάτη και την καθημερίνη επισφάλεια -προ δεκαετίας εξάλλου τέτοιες προσδοκίες δεν ήταν απαγορευτικές στην Ελλάδα- αυτός, επέλεξε να κατασπαταλήσει σε -ας το γράψουμε εύσχημα- σπονδές προ τον θεό Διόνυσο. Όντας κακοφτιάγμενος, λούμπεν και περιθωριακός, βιώνοντας πολλά χρόνια τον αποκλεισμό και την περιφρόνηση σε μια σκλήρη -όπως η δική μας- κοινώνια, επέλεξε με αυτά τα λεφτά να δοθεί όλοψυχα, στο κόσμο των ηδονών, ρεφάροντας για την χρόνια δυστοκία του σε αυτό το πεδίο, λόγω της κοινωνικής -και όχι μόνο θέσης του.

Όπως μπορείτε να φανταστείτε, αγαπήτοι φίλοι, τα λεφτά εξαντλήθηκαν σε ελάχιστους μήνες, μέχρι τελευταίας δεκάρας, με την μερίδα του λέοντος να καταναλώνετε σε μπούρδελα, στούντιο, κωλόμπαρα κ.ο.κ. ένω αυτός σύντομα γύρισε στην πρότερη κατάσταση του, να ανησύχει για τον άν έχει να φάει ένα καρβέλι ψωμί κάθε μέρα, κάνοντας μεροκάματα εδώ και εκεί. Παράλληλα, η γρήγορη και απερίσκεπτη κατάναλωση των χρήματων που του χάρισε η θέα τύχη, ενίσχυσε στον κοινωνικό του περίγυρο την είκονα του περιθωριακού και γράφικού, απότελοντας αυτή η ιστορία μια ανεκδοτολογικού τύπου διήγηση, που μεταφέρθηκε στον γράφοντα, με περιπέκτική διάθεση, σε μια φιλική συνεστίαση.

Επιστρέφοντας στο θέμα μας, που είναι η κριτική για τις υπηρέσιες του αγοραίου έρωτα, αυτή η διήγηση αποτέλεσε αντιπαράδειγμα για μένα, ώστε να αποφύγω για κάμποσο διάστημα τα αμαρτωλά στέκια, όπου είχα ενδώσει λόγω ιδιαίτερων συνθήκων, απερίσκεπτα και αλόγιστα, μια προηγούμενη περιόδο.

Ακριβέστερα, ερωτικές απογοητεύσεις, ένας ιδιόρυθμος τρόπος ύπαρξης και μια αίσθηση μη αποδοχής από το άλλο φύλο μια δεδομένη στιγμή, με είχαν οδηγήσει στους σκοτεινούς -κατά κάνονα- προθάλαμους, των κακοσυντηρημένων παλιόσπιτων (πότε θα γίνει κανάς σεισμός στην Αθήνα, θα θαφτούμε μέσα μπουρδελιάριδες και εργαζόμενοι-ες του σεξ και θα παρακάλαμε να μην μας βγάλει ο πυροσβέστης, προτιμώντας τον θάνατο, παρά την ντροπή, δε ξέρω) όπου, αγχωμένος συνήθως, αναζητούσα την μέθεξη -ματαίως- στην ερωτική απολαύση, σε νέαρες κοπέλες. Το σημείο μήδεν ήταν όταν συνεβρέθηκα σεξουαλικά με 20άρα εργαζόμενη στην Φύλης, πανέμορφη και γλύκυτατη, όπου όμως ήταν σαφώς δύσθυμη στις θωπείες που επιχείρησα μέσα στο δώματιο, ενώ, κατά την διάρκεια της συνέρευσης, παρατήρησα πολλές μελάνιες στο σώμα της. Βγαίνοντας από το δωμάτιο, είχα μια γάμησε τα αίσθηση, ένιωθα ένα πράγματικό κτήνος, που πιθάνα να συνέβαλλε με τον όβολο του στην νομιμοποίηση του βιάσμου.

Πρόσπαθωντας να σκεφτώ πάνω σε αυτό μου το συναίσθημα, αποφάσισα κατάρχην να απέχω για κάποιο διάστημα, από την νέα μου συνήθεια. Εξάλλου, είχα σπάταλησει αρκέτα χρήματα άλογιστα -που δεν μου περισσεύουν- αναζήτωντας την ερωτική ευχαρίστηση, μάταια, με κοπέλες που πολύ συχνά -ισώς και εξαναγκάσμενες- έκαναν πραγματική αγγάρια.

Σκέφτομενος πάνω σε όλα αυτά, κατέληξα σε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα που κοινοποιώ, επισήμαινοντας δε πως επειδή αποτέλουν αλήθειες -πλέον- για μένα, δεν είναι απαραίτητο να αποτελούν κοινό τόπο για σας:

α.)ο αγοραίος έρωτας, αν και επι πληρώμη, για να 'σαι ευχαριστήσει, οφείλει να ευχαριστεί, ως ένα βαθμό και την ιερόδουλη όπου αυτό με την σειρά του κατακτιέται i.) με την ευγένεια και τους καλούς σου -εντός και εκτός του δωματίου τρόπους ii)την προσπάθεια σου να αποπνέεις υγεία και καθαριότητα iii)την απόφαση να απεμπλάκεις απο το να επιλέγεις να γαμήσεις ιερόδουλες που θα ήθελες να σου θυμίζουν πρώην και πιθάνες σου γκόμενες και να επιλέγεις αυτές που έχουν διάθεση να τις γαμήσεις εσύ, πέρα από το οικονομικό τους κίνητρο. Όσο μπορείς να το ωσμιστής αυτό στα στενά πλαίσια τους σαλοναρίσματος. Επί της ουσίας αναπάραγω την θέση του Στήβ Γιατζόγλου "Να κυνηγάς τις γυναίκες που σε γούσταρουν και όχι αυτές που γούσταρεις" με μια επιστροφή σε μια πιο παραδοσιακή θέαση της πορνείας, όπως ήταν στο προ-μεταπολιτευτικά μπουρδέλα, όπου η πόρνη ήταν όχι αυστήρα ένα σκεύος ηδονής, αλλά μια ολιγόωρη μητέρα, ερωμένη, φίλη, σύντροφος. Όποτε, αναγκαστήκα, έπρεπε να κινήθω, σε ενδεχόμενη επιστροφή μου στην χώρα του πληρωμένου σεξ, με πιο μεγάλες γυναίκες, πιο ψήμενες, που ίσως δεν μου θυμίζουν μια πιθανή μου γκόμενα, αλλά μπορούν να μου προσφέρουν την ολιγόλεπτη τρυφερότητα και κατανόηση, μαζί με την αλληλένδετη ηδονή, που έχω ανάγκη ενιότε.

Την θεώρια από την πράξη βέβαια, πολλές φορές, την χωρίζει άβυσσος, ωστόσο, στην περίπτωση μου, αυτή η απόσταση καλύφθηκε με την εξ ανατολικής Ευρώπης κ. Μαρίνα, σχέδον τυχαία. Για την ακρίβεια, ήμουν για μια προσωπική δουλειά στον Κολώνο και κατεύθυνομενος από Λένορμαν προς το μετρό Μεταξούργειο είδα, ένα απογεύμα, μια αξιοπρέπη κοκκινομάλα κυρία, να κατέβαινει απο το τρόλλει στην αρχή της Λ. Αθήνων και να στρίβει στην ΕΤΕ προς Μ. Αλεξάνδρου. Την ακολούθησα, απο πέριεργια και επειδή δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω. Μπήκε στο σπίτι της Μ. Αλεξάνδρου 20 και, αυθορμήτως, μπήκα και εγώ.
Περισσότερο από ντροπή και λιγότερο επειδή ήθελα, πλήρωσα το αντίτιμο του 10εύρου και μπήκα στο δώματιο που μου επέδειξε η ευγενική υπηρέσια. Μπήκε μέσα και μετά από λίγο. Δεν ήταν εντυπωσιάκα όμορφη, ούτε σε κάμια περιπτώση άσχημη, είχε κάποια έλαχιστα κιλά παραπάνω και μια λογική χαλάρωση, λογικό σε μια γυναίκα κοντά στα 40, ώστοσο μοσχομύριζε, ήταν περιποιήμενη και έμεινα γύμνη δίπλα μου πρόθυμα, σαν να ήμασταν ζευγάρι. Κοινώς, είχε αυτή την αίσθηση του οικείου και ανθρώπινου, που είναι απαραίτητος όρος για μένα να λειτούργησω υγειώς σεξουλικά.

Ανταποκρίθηκε στα φιλιά μου και τις θωπείες μου, χαίδεψε και κολάκευσε το σώμα μου, με έγλυψε στα πάπαρια σαν να ήμουν ο άντρας της και μετά με άφησε να μπώ μέσα της, με δέχτηκε πρόθυμα στον ζέστο κόλπο της, τύλιξε τα πόδια της γύρω από το σώμα μου, μέχρι που τελειώσα γλύκα. Με αγκάλιασε με ανύποκριτη συμπάθεια, με φίλησε μητρικά (εξάλλου, η διάφορα ηλικιάς μας, θα δικαιολογούσε στην χώρα της τουλάχιστον μια τέτοια σχέση), μου έδωσε μωρομάντηλο και ντύθηκε με ηρεμία,χαμογελάστη, αφήνοντας με να παρατηρώ το γυμνό κορμί της, κάνοντας και αυτή το ίδιο.

Κοινώς, ο τρόπος να υπάρχω σε αυτά τα σκοτεινά στέκια ανακαλύφθηκε. Απο τότε έχουν υπάρξει κάμποσες ακόμα επαφές, μιας και την αναζητώ συχνά, στα πλαίσια που σας περιέγραψα παραπάνω.

Αυτά αγαπητοί μου φίλοι, με συγχωρείτε αν κάποιους τους κούρασα, αλλά -μιας και η πρώτη μου κριτική στο site- όφειλα να σας εισάγω στο δικό μου πνεύμα προσέγγισης και ελπίζω να κατατόπισα κάποιους.

Εν ευθέτω χρόνο, θα ακολουθήσει και μια αντίστοιχη κριτική για την κ. Ολγα της Τροφωνίου, όπου επίσης έχει αναπτυχθεί μια σχέση μεταξύ μας, που με αφήνει όποτε την επισκέπτομαι ικανοποιημένω.

Εις το επανειδίν, λοιπόν!