Κριτικές από Man-With-No-Name

Την Αντριάνα, λίγο-πολύ την γνωρίζουμε σχεδόν όλοι. Για όσους δεν την ξέρουν, πρόκειται για ένα μείγμα μιλφ και κούγκαρ, με έντονες τις πλαστικές σε πρόσωπο, μεγάλα βυζιά χορταστικά και νταρντανοειδή σωματότυπο. Όχι χοντρή, αλλά με τα παχάκια και τις καμπύλες της. Όχι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά ούτε και μπάζο. Παρ'όλα αυτά, η (με την καλή έννοια) τρέλα που βγάζει με φτιάχνει, και μάλιστα πολύ.
Στο παρελθόν έχω ξαναπεράσει κάμποσες φορές, όμως ποτέ δεν κατάφερνα να ξεπεράσω τη μανία της να με τελειώσει στην πίπα, με μοναδική εξαίρεση αυτή την τελευταία φορά.
Στα του αγώνα τώρα, πελάτης άλλος δεν υπήρχε, ούτε και περίμενε, οπότε πλήρωσα την ευγενέστατη τσατσά με τις γάτες και πέρασα στο δωμάτιο. Παρά την απώλεια κόσμου, και χωρίς να πω τίποτε, μου έδωσε τον απαραίτητο χρόνο να φρεσκαριστώ πριν μπεί και η ίδια στο δωμάτιο. Στα του αγώνα τώρα, οι υπηρεσίες είναι ότι ακριβώς έχω εισπράξει κάθε φορά που πάω. Φιλάκια στο λαιμό, ρώγες, αργα πάιχνιδίσματα με τη γλώσσα στο στήθος, στομάχι, κατεβαίνει μέχρι τα μπούτια και φιλάει γύρω γύρω... και καραμελώνει μπάλες πριν καν αγγίξει την πούτσα, την οποία φροντίζει να πάρει στο στόμα χωρίς να βάλει χέρι, τουλάχιστον στην αρχή. (σημείωση, την πρώτη φορά που πέρασα, εκεί ήταν που παρέδωσα πνεύμα και της τα έδωσα με μανία στο στόμα). Πλέον η πίπα της δεν είναι το ίδο παιχνιδιάρικη όσο κάποτε, οι αντοχές ίσως πέφτουν, και τα κόλπα με το στόμα μειώθηκαν, αλλά είναι και πάλι ελαφρώς άνω του μετρίου. Αρνητικό η στάση της, που έκανε την όποια προσπάθεια χουφτώματος αδύνατη ακόμα και αν είσαι αθλητής της ενόργανης γυμναστικής. Σου ανοίγει τα πόδια και γονατίζει ανάμεσά τους για την πίπα, που φαντάζομαι είναι και ο τρόπος που τελειώνει τους μισούς πελάτες της. Αφού άντεξα, και περάσαμε στο σέξ, την άφησα να ξαπλώσει ιεραποστολικά. Στην αρχή κάπως άβοολα, αλλά δεν τσίνησε όταν της έβαλα τα πόδια στους ώμους μου, και τα δίπλωσα, για να μπορώ να φτάσω να την πιπιλίσω στο λαιμό. Με αργές σπρωξιές και σε χαλαρό ρυθμό, μέχρι που δεν άντεξα και έχυσα. Όχι με φωνές, αλλά με τρεμάμενα πόδια και αστάθεια για μερικά λεπτά. Ένα χαρακτηριστικό "γιούπιιι" απο την πελυρά της, ευχαριστίες εκατέρωθεν, ευχές για χρόνια πολλά και αποχαιρετισμός. Δεν μπορώ να πω οτι είναι στανταράκι μου, αλλά είναι αξιόπιστη αρκετά για να είναι η επιλογή νούμερο δύο για όποτε δεν βρεθεί κάτι πιο ενδιαφέρον.
Διάρκεια παραμονής στο δωμάτιο, σίγουρα άνω του δεκαλέπτου, το υπολογίζω γύρω στα 13 με 14 λεπτά. Ενόχληση μηδέν απο την τσατσά, και ευγενικές ευχαριστίες κατά την έξοδό μου απο τον οίκο.

Υ.Γ.
Κανονικά θα ήθελα να βάλω στην τσατσά βαθμολογία 10, αν και δεν με αφήνει το σύστημα, για το παρακάτω. Όταν ντυνόμουν μου έπεσε απο την κωλότσεπη το πορτοφόλι και δεν το άκουσα. Πριν το πάρω χαμπάρι και γυρίσω πίσω, είχε βγεί στο δρόμο η τσατσά και με έψαχνε για να μου το δώσει. Εννοείται δεν έλειπε τίποτε απο μέσα

Εβδομάδα εξτρά άδειας απο τη δουλειά, και είπα να περάσω το βράδυ με παλιάς κοπής μπουρδελότσαρκα, ξεκινώντας απο Μετάξι και όπου με βγάλει.
Μετά απο κάμποση περιήγηση, και απανωτές δόσεις απογοήτευσης απο την τραγική γενικότερη κατάσταση παρακμής που επικρατεί, περισσότερο μέσα στα σπίτια παρά έξω, κατέληξα στο υπόγειο... δεν ήταν καν στις επιλογές "για αργότερα" αλλά, βλέποντας τι παίζει, αποφάσισα να ρίξω τα χοντρά σε ένα ακά τελειωτικό τσιμπούκι πριν πάω για άλλα.
"κοπέλα" η Ναταλί. Τα εισαγωγικά στη λέξη κοπέλα, λόγω ηλικίας, που πρέπει να κόντευε τα 70, ένα σκελετωμένο Gilf, με όμως αρκετή τσαχπινιά και κουράγιο, για την ηλικία της.
Αντικειμενικά, αν την έβλεπα στο δρόμο, ούτε στις μεγαλύτερες καύλες μου δεν θα σκεφτόμουν καν "να την είχα τώρα στο κρεβάτι", αλλά το είχα βάλει σκοπό να μην αλλάξω περιοχή άχυστος, ήταν και το μοναδικό, ακόμα και ανάμεσα στα παραοσιακά τσιμπουκάδικα της περιοχής που ανακοίνωνε τελειωτικό στο πρόγραμμα και δεν το σκέφτηκα. Έδωσα το κόκκινο και πέρασα. Χώρος, για τα δεδομένα της περιοχής ικανοποιητικά καθαρός, σεντόνια με ελάχιστα σημάδια απο προηγούμενες επισκέψεις. Χρόνος αναμονής αρκετός, αν και είχα περάσει εαυτόν απο αυστηρή αποστείρωση πριν βγω απο το σπίτι, για να πλύνω τον μικρό, όπου και παρατήρησα πλήρη έλλειψη απο τασάκια... γαμώ τη γκαντεμιά μου, ούτε να ανάψω τσιγάρο περιμένοντας δε μπορούσα...
Εν τέλει, αν και δεν υπήρχε άλλος πελάτης στο δωμάτιο, η Ναταλία έκανε κανένα δεκάλεπτο να έρθει, οπότε έφαγα περίπου 6 λεπτά να περιμένω σαν την άδικη κατάρα... και, ελαφρώς ξενερωμένος, σε βαθμό που σκεφτόμουν να ανοίξω την πόρτα, γυμνός, και να υπενθυμίσω οτι είμαι κι εγώ εδώ. Με τα πολλά, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η Ναταλί... προς τιμήν της, δεν ντράπηκε να βγάλει το κορμάκι που φορούσε. Εκτιμώ τη γυναίκα που είναι συμφιλιωμένη με το σώμα και την ηλικία της.
Στα του αγώνα τώρα... τυπικά, για επίπεδο περιοχής προκαταρτικά, με λίγα χαδάκια, φιλάκια σε ρώγες, το κλασικό στήσιμο ανάμεσα στα πόδια μου για να μη φτάνω να πιάσω τίποτα και πλήρης αδιαφορία για το αν θέλω σκούφο ή όχι όταν κατέβηκε προς τα κάτω. Πίπα τυπική, ουδέτερη, οριακά αδιάφορη, αλλά τίμια, χωρίς χέρι και χωρίς δόντι. Ελαφρώς μονότονη, με οριακό παιχνίδισμα γλώσσαςγύρω απο το κεφάλι καμιά-δυό φορές. Την άφησα να κάνει παιχνίδι, για μερικά λεπτά, και όταν με κοίταξε, απλά της έκανα νόημα να συνεχίσει. Καμία αλλαγή σε βάθος, τεχνικί και παιχνίδισμα, αλλά, μόλις έφτασα στο σημείο μηδέν, και φώναξα "χύνω", της άρπαξα το κεφάλι και την έσπρωξα να τον πάρει όλο στο στόμα... και, προς ευχάριστή μου έκπληξη, δεν αντιστάθηκε. Παίζει να κατάπιε την πρώτη ριπή, αλλά παράπονο μηδέν. Με το ίδιο τσαχπίνικο χαμόγελο που είχε όταν κατέβηκα τις σκάλες, με το ίδιο με χαιρέτησε πριν φύγει, αφου πήγε να τα φτύσει στο νιπτήρα. Κλασσικά, μου έδωσε μωρομάντηλα να σκουπιστώ και βγήκε να μου πεί "ευχαριστώ" την ώρα που έφευγα.
Σε γενικές γραμμές, για το ξεφόρτωμα που ήθελα, παράπονο δεν έχω. Να ξαναπάω, σύντομα τουλάχιστον, όχι πολύ πιθανό, αλλά δεν το έκλαψα το δεκάρικο