Κριτικές από Φανούρης Τζούρας

«Καλησπέρα!» — η γνωστή υπηρεσία ήταν εκεί και μου ευχόταν με πλατύ χαμόγελο. «Καλησπέρα». «Τι κάνετε;». «Καλά» — έχει ηρεμήσει αυτή τώρα τελευταία, στη συνέχεια βέβαια με άρχισε σε κάτι άσχετα: «Πού τρέχεις; Χαρ χαρ χαρ... Πού τρέχεις τόσο... γρήγορα; Ούτε φανάρι ντεν βλέπεις, μετά... χαρ χαρ, μετά τρέχεις πίσω! Τι έχεις αγόρι μου; 'Ολα καλά;». «Καλά», την καθησύχασα — ποιος ξέρει πώς της φάνηκα.
«Ντόξα Θεός! 'Εχει ποντόσφαιρο τώρα;» — Ποδόσφαιρο! Ο εφιάλτης του αγοραίου έρωτα. «Α, δεν ξέρω», της απάντησα ειλικρινά. «Ααα, εντάξει, ντεν πειράζει!... Η Αντριάνα τώρα ντουλεύει στο μαγαζί μας («Γεια σου!», μου ευχήθηκε η νεαρή Ανδριάνα: ίσιο μαύρο μαλλί μέχρι την πλάτη, καλούτσικο πρόσωπο με καρφωτό κόσμημα στο κάτω χείλος, μεγάλο στήθος, φαρδιά μέση, προπετή κοιλιά, αφράτη κωλάρα, χοντρομπουτάρες με ταττού δεξιά, χαμηλομέτριο ανάστημα), αυτή είναι σταθερή κοπέλα εντώ, φουλ πρόγραμμα κάνει, πολύ καλή στο ντωμάτιο, ωραία ντουλεύει! Είκοσι ευρώ».
«Εντάξει, θα περάσω». «Ελάτε, θέλετε πετσέτα να ντώσω;». «Εεε, τι, έχει μπάνιο εδώ μέσα;» — το είχα λησμονήσει (από την προηγούμενη φορά) πως οι κάμαρες διέθεταν λειτουργικά ντουζ. «Ναι, έχουμε». «Ε, δώστε μια πετσέτα». 'Εφυγε για να μου φέρει. «Να μπω καλύτερα εκεί;», της φώναξα. «'Οπως θες, όπου θες!», την άκουσα να συμφωνεί απ' το κουζινάκι. «Είναι πιο μεγάλο αυτό», δικαιολόγησα την επιλογή μου, αλλά ο πραγματικός λόγος ήταν πως σε 'κείνο που μου πρότεινε στην αρχή είχα μπει παλιότερα. «Ορίστε ψυχούλα μου! Μόλις άλλαξα σεντόνια, όλα καθαρά». «Ωραία, ευχαριστώ πολύ». «Να 'στε καλά!».
«Γεια σου!», άνοιξε η Ανδριάνα την πόρτα ύστερα από πέντε λεπτά. «Γεια σου!». «Τι κάνουμε;», πλησίασε στο κρεβάτι όπου είχα ξαπλώσει. «Καλά είμαστε», απάντησα κάνοντάς της χώρο και ρωτώντας την ταυτόχρονα: «Από πού είσαι;». «Ρομανία». «Α, Ρουμανία!» — 'Οπως και η προηγούμενη, η Τζοάννα. «Μ-μ!» (καταφατικό).
«Κρακ κρακ...», τα ελάσματα έτριξαν κάτω απ' το βάρος της — προηγουμένως είχαν τρίξει και κάτω απ' το δικό μου.
'Εχοντας μείνει ολόγυμνη, ξεκίνησε με ηχηρά φιλάκια και στεγνά —στην αρχή, μετά έγιναν υγρά— γλειψιματάκια σε θηλές, λαιμό, μάγουλα, αυτιά —στο στόμα δεν φίλησε—, εκπέμποντας χαμηλής έντασης «μμμ...», για να συνεχίσει σε κοιλιά, πλαϊνά της κοιλιάς, υπογάστριο... «Την πίπα με καπότα τη θέλω!». «Μ-μ!» (καταφατικό). Καταλήγοντας να γλείφει αρχίδια, περίνεο, μηροβουβωνικές πτυχές ενώ εγώ έτριβα το καυλί μου.
Η περιποίηση της περιγεννητικής περιοχής διήρκεσε λίγα δευτερόλεπτα. Ακολούθησαν το ξετύλιγμα της καπότας κατά μήκος της καυλωμένης ψωλής και στη συνέχεια μία μέτρια πίπα με αρκετά «ποπ!» και «μμμ!».
Το γλείψιμο – ρούφηγμα των αρχιδιών κ.λπ συνεχίστηκαν παράλληλα με το τσιμπούκι μέχρι που της ζήτησα να προχωρήσουμε στο μαμήσι.
Τη μάμησα, εεε, τη γάμησα! πισωκολλητά γονατιστά —κόλπος άνετος—, κωλοσκαμπιλίζοντάς την —δεν είχε πρόβλημα— και λαγνοβογγώντας (εγώ) όσο πλησίαζε η στιγμή της κορύφωσης... «Αχ, τελείωσα!».
Μ' ευχαρίστησε κι έφυγε αμέσως. Δεν ήταν ομιλητική.

Τετάρτη, ώρα 17:57, ισόγειο
«Τακ, τουκ, τακ, τουκ...», ακούστηκαν πρώτα τα τακούνια και μετά: «Γεια σουουου...», ευχήθηκε η 'Αννα˙ μια νεαρή Μολδαβή με ίσιο ξανθό μαλλί μέχρι τους ώμους —σκούρες ρίζες—, μετριογλυκούτσικο πρόσωπο μ' εύσαρκα χείλη, αγαλματένιο μικρομεσαίο στήθος μ' ένα ταττού αριστερά, καλοσχηματισμένο αδύνατο κορμί. «Γεια σου», της ευχήθηκα κι εγώ. «Τι κάνουμε;». «Καλά». «Καλά είμαστε; Να περάσουμε καλά με δέκα ευρώ; Τσιμπουκάκι, μουνάκι».

Πέμπτη, ώρα 18:02, ισόγειο
'Ενας συναγωνιστής περίμενε στο σαλόνι. Προχώρησα προς τα ενδότερα — πέρα απ' το υφασμάτινο διαχωριστικό. Μια ξανθιά μεσήλικη υπηρεσία, στο βάθος, στεκόταν όρθια με πλάτη γυρισμένη σε μένα. «Χαίρετε!». Στο άκουσμα του χαιρετισμού γύρισε προς το μέρος μου — μασουλούσε. «Η 'Αννα είναι;», ρώτησα βάζοντας το χέρι στην τσέπη. Εκείνη προσπαθούσε να καταπιεί. «Η 'Αννα είναι;», επανέλαβα βγάζοντας το δεκάρικο. «Κάτσε αγάπη μου στο σαλόνι, ναι η 'Αν–». «Εάν είναι η 'Αννα μπαίνω κατευθείαν, γι' αυτό σου λέω». «Ναι, μπες εδώ!», έδειξε προς την ανακαινισμένη κάμαρα δίπλα στο κουζινάκι. «Γι' αυτό σου λέω, δεν θα έμπαινα έτσι εδώ μέσα!», της εξήγησα με σοβαρό ύφος — που θα μου πεις (ψιλοεκνευρισμένη) και θα μου δείξεις μάλιστα: Κάτσε αγάπη μου στο σαλόνι!...
Τελικά προτίμησα να περάσω στο ένα απ' τα δύο, επίσης ανακαινισμένα, δωμάτια του σαλονιού.
Κατά τη διάρκεια της ολιγόλεπτης αναμονής μου άκουγα την τσατσά να ενημερώνει: «Η 'Αννα είναι, με τσιμπουκάκι, ελεύθερα πισίματα, πισωκολλητό, όλες οι στάσεις, φιλάκια στα βυζάκια, δέκα ευρώ! Πάμε να περάσεις; 'Εχει ωραία δωμάτια, όλα καθαρά!».
«Γεια σουουου!...», μιμήθηκα τον τρόπο που εύχεται η 'Αννα, όταν εκείνη άνοιξε την πόρτα. «Γεια σουουου! Τι κάνεις;», ενδιαφέρθηκε να μάθει βγάζοντας τον στηθόδεσμο. «Καλά, εσύ;». «Καλά είμαι κι εγώ».
'Οταν μπήκε ήμουν όρθιος και έτσι όπως με πλησίασε ένιωσα πως επεδίωκε την επαφή. Πράγματι την αγκάλιασα, χαϊδεύοντας και χουφτώνοντας τα μικρά κωλομέρια της και με αγκάλιασε, χαϊδεύοντας και χουφτώνοντας το πουλί μου, ενώ δέχτηκε και κάποια φιλάκια – γλειψιματάκια στον λαιμό.
«Πώς είσαι, όλα καλά;», ξαναρώτησε κοιτάζοντάς με στα μάτια. «Καλούτσικα». «'Εχει ζέστη έξω;». «Μπα, δρόσισε. Από πού είσαι, Ρουμανία;». «Ναι» (Φεύγοντας άκουσα την υπηρεσία να λέει σε συναγωνιστή πως η 'Αννα είναι Μολδαβή — όχι βέβαια πως αυτό έχει κάποια σημασία).
Ξαπλώσαμε, μ' εκείνη αμέσως να σηκώνεται στα γόνατα πλάι μου. «Μμμ, κάνεις ωραίο γυμναστική!», την άκουσα να λέει θωπεύοντας το στήθος μου. «Τι γυμναστική, χοντρούλης είμαι!», ήταν το σχόλιό μου για να ξεσπάσουμε και οι δύο σε γέλια. «Εντάξει, λίγο γυμναστική κάνεις!», επέμεινε εκείνη. «'Εκανα (πολύ) παλιά», είπα συγκαταβατικά. «'Αμα θέλεις θα κάνεις πάλι!», συμπλήρωσε διπλωματικά. «Σωστά...».
Ξεκίνησε με φιλιάκια και γλειψιματάκια στις θηλές μου, ενώ κι εγώ, έτσι όπως ήμουν ανάσκελα, ανασηκωνόμουν για να γλείψω – ρουφήξω τα μεμέ της. Τον λαιμό μου περισσότερο τον ρουφούσε — ελαφρώς— παρά τον φιλούσε – έγλειφε, ενώ καθ' όλη τη διάρκεια μουρμούριζε μ' αυξομειούμενη ένταση: «μμμ... μμμ!...» και μου έπαιζε τον πούτσο, χαϊδεύοντάς μου και τ' αρχίδια.
Κάποια στιγμή βρέθηκα καυλωμένος.
Η καπότα ξετυλίχτηκε, από την ίδια, κατά μήκος της ψωλής μου και η μέτρια πίπα που ακολούθησε περιελάμβανε κι εξωτερικούς γλωττισμούς.
«Σηκώθηκε... Μπορείς ν' ανέβεις από πάνω;», της είπα ύστερα από λίγο. «Μ-μ!», συμφώνησε και με μία κίνηση το έκανε. Στη συνέχεια έπιασε την ψωλή μου και την έχωσε στο λιπασμένο μουνάκι της. Κατά τη διάρκεια της γάμευσης συνέχισε να μουρμουρίζει (Μμμ... Ααχ...), ενώ επιπροσθέτως έβγαζε επιφωνήματα "καύλας" (Αχ!... Ααα!...), με παρότρυνε ('Ελα μωρό μου!) κι επιβράβευε τις προσπάθειές μου ('Ετσι καρδούλα μου!).
Δεν άργησα να ολοκληρώσω.

Τετάρτη, ώρα 17:50
Φτάνοντας, με το αυτοκίνητο, στη διασταύρωση με τη Δεληγιώργη είδα πως και ο όροφος επαναλειτουργούσε έπειτα από σχεδόν τρία χρόνια. Πάρκαρα λοιπόν απέναντι και μετά από λίγο βρισκόμουν στο άδειο από κόσμο σαλονάκι.
«Γεια σας, καθίστε ένα λεπτό!...», με υποδέχτηκε μια χαμογελαστή μεσήλικη υπηρεσία.
Τελικά δεν χρειάστηκε να περιμένω τόσο. Είχε επανέλθει νωρίτερα για να μου πει το πρόγραμμα —«Η κοπέλα μου έχει πολύ ωραία περιποίηση: ωραίο τσιμπουκάκι, πισωκολλητό, από πάνω, ελεύθερα πιασιματάκια, όλες τις στάσεις, ισπανικό, εξήντα εννέα»— και να μου παρουσιάσει την πόρνη της βάρδιας, η οποία δεν ήταν άλλη από την εικοσιεξάχρονη Ρουμάνα Λώρη —ίσιο καστανό μαλλί πιασμένο σε πλάγια αλογοουρά (αριστερά), καλογραμμένο πρόσωπο, μικρό στήθος, καλοφτιαγμένο κορμί, μέτριο ανάστημα—, που είχαμε συνευρεθεί την προηγούμενη βδομάδα δίπλα.
«Πέρασε να μου κάνεις και σεφτεδάκι!», κατέληξε, έχοντας δίπλα της την περί ης ο λόγος, η οποία έπρεπε να με είχε αναγνωρίσει.
«Εντάξει... Τώρα ανοίξατε, ε;», προσπάθησα να κερδίσω λίγο χρόνο για να σκεφτώ: Με τη Λώρη είχα περάσει ομολογουμένως καλά, όμως την είχα πάρει πολύ πρόσφατα. Από την άλλη ήθελα να είχα —εκείνη την ώρα— μια συνεύρεση στον ανακαινισμένο οίκο.
«Τώρα τώρα!», ήταν η απάντηση της υπηρεσίας. «Οκέι...». «Θα περάσεις;», ρώτησε ανυπόμονα. «Θα περάσω! Θα περάσω, αλλά λίγο αργότερα». Είχα αποφασίσει, πρώτα να δω εάν υπήρχε τίποτις καινούργιο εκεί τριγύρω.
«Καλά, εσύ ξέρεις», πρόσθεσε εκείνη, ενώ η Λώρη αποχωρούσε.
Επέστρεψα ύστερα από ένα τεταρτάκι.
«'Ελα από δω!», η υπηρεσία μου έδειξε ένα φροντισμένο άδειο δωμάτιο. «Θενκ γιου!», την πλήρωσα. «Εγώ ευχαριστώ!».
«Γεια σου», μου χαμογέλασε συνεσταλμένα η Λώρη μπαίνοντας, έπειτα από επτά λεπτά. «Σαλούτ», της υπενθύμισα πως κουτσομιλούσα τη μητρική της γλώσσα. 'Οπως γονάτιζε πλάι μου τη ρώτησα γιατί δεν υπήρχε μαξιλάρι. Μου απάντησε πως δεν υπήρχαν μαξιλάρια σε καμία κάμαρα.
«Του ιέστι Λώρη!» (Εσύ είσαι η Λώρη!), θέλησα να επιβεβαιώσω καθώς ξεκινούσαμε τη συνεύρεση μ' αμοιβαία χαϊδέματα. «Ντα, Λώρη! Nταρ μι-άου σκιμπάτ νούμελε, ακούμα μα κιάμα Μάια» (Ναι, Λώρη! Aλλά μου άλλαξαν τ' όνομα, τώρα με λένε Μάγια». «Μάια!», επανέλαβα. «Ντα, νούμελε μέου νορμάλ ακούμα ιέστε Μάια» (Ναι, το κανονικό μου όνομα τώρα είναι Μάγια).
Συνεχίσαμε μ' εκατέρωθεν φιλάκια – γλειψιματάκια σε θηλές, λαιμούς, μάγουλα, λοβούς των αυτιών, ενώ δεν έλειψαν και ικανοποιητικά γλωσσόφιλα (καπνίστρια).
Κάτι που δεν είχε κάνει την πρώτη φορά ήταν το σάλιωμα της χούφτας της για να μου παίξει την ψωλή και το άγγιγμα – χάιδεμα, με τ' ακροδάχτυλα, της κορυφής της βαλάνου.
'Εχοντας την πούτσα μου ντούρα, από κάποια λεπτά πριν, της ζήτησα να βάλουμε προφυλακτικό. Την άφησα να με πιπώσει για λίγο —παράλληλα μου θώπευε τ' αρχίδια— ενώ στη συνέχεια: «Βρέι σα ιντσερκάμ σα βίι ντε ασούπρα;» (Θέλεις να προσπαθήσουμε να έρθεις από πάνω;). Συμφώνησε και καβαλώντας με έχωσε το λαστιχοντυμένο καυλί μου στο στενό, ελαστικό, λιπασμένο μουνάκι της. Καθώς με γαμούσε και τη γαμούσα αναστέναζε μαλακά (αληθοφανής καύλα), κάνοντας την κλασική κυματοειδή κίνηση με το κορμί της.
'Εχυσα στην ιεραποστολική στάση, ενώ φιλιόμασταν στο στόμα — με γλώσσα φυσικά...
Πριν αποχωρήσει, απαντώντας σ' ερώτησή μου, είπε πως θα είναι από 17:00 μέχρι 23:00 στο συγκεκριμένο μπουρδέλο και μετά, μέχρι τις 6:00, θα συνεχίζει σε κάποιο άλλο — δεν ήξερε να μου πει σε ποιο, αλλά ούτε έστω την οδό.

ΥΓ: Σήμερα πάντως που ξαναπέρασα λίγο πριν τις 18:00 —όχι για να την ξαναπάρω, χε χε χε— το μπουρδέλο ήταν κλειστό.

Τρίτη, ώρα 18:26
Πλησιάζοντας προς το ισόγειο αυτό μπουρδέλο φανταζόμουν ποια θα δούλευε.
Η Ειρήνη —που μάλλον την είχα πάρει πέρυσι το Φθινόπωρο στο Μαγνησίας 1— με κοίταξε απαξιωτικά, έτσι όπως καθόταν γυμνόστηθη και σταυροπόδι στη μπούκα του σαλονιού˙ επρόκειτο για τη χαμηλού αναστήματος σιτεμένη αλλοδαπή με το ίσιο μαύρο μαλλί πάνω απ' τους ώμους —πιο παλιά το είχε βαμμένο κοκκινωπό—, το μέτριο πρόσωπο, το μεγαλούτσικο στήθος, την προπετή κοιλιά, τη διπλόφαρδη περιφέρεια, τα χοντροκορμοειδή πόδια, που τις τελευταίες φορές όταν τη συναντούσα εκεί στις τσάρκες μου μού έριχνε "φαρμακερές" ματιές.
«Γεια σου!», της ευχήθηκα. «Χαίρετε!», ευχήθηκα και στην υπηρεσία που καθόταν στον απέναντι πάγκο (αναδουλειές). «Γεια σας, κύριε!», αντευχήθηκε η τελευταία. «Θα περάσω με την κοπέλα», της έκανα γνωστό με αποτέλεσμα να σηκωθεί για να με οδηγήσει στα ενδότερα — πίσω απ' το υφασμάτινο παραβάν. «Μπορείτε κι εδώ —μου έδειξε το μεγάλο δωμάτιο αριστερά, στ' οποίο έχω περάσει πάμπολλες φορές και μάλιστα τελευταία—, μπορείτε κι εδώ — μου έδειξε και το μικρότερο που βρίσκεται απέναντι». «Να περάσω εδώ καλύτερα;», προτίμησα το μικρότερο, όπου έχω συνευρεθεί τις λιγότερες φορές και πιο παλιά. Συμφώνησε. «Ορίστε», της έδωσα τα δέκα ευρώ. «Ευχαριστώ, να περάσετε καλά!».
Κατά τη διάρκεια της τρίλεπτης αναμονής μου άκουσα πως βάρδια, μαζί με την Ειρήνη, είχε και μια Μαρία.
«Γεια σου!», μου ευχήθηκε μπαίνοντας χαμογελαστή η κοκότα. «Γεια σου! Καλά είσαι;», ενδιαφέρθηκα να μάθω. «Καλά είμαι, εσύ;». «Το ίδιο».
«Αμάν, έχει μια γούβα το κρεβάτι!», διαπίστωσα χαμηλόφωνα καθώς ξάπλωνα. «Πώς;». «Γούβα, γούβα, το κρεβάτι!», της έδειξα. «Χε χε χε!».
Ξεκίνησε με φιλάκια και γλειψιματάκια στις θηλές μου, όταν ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα "δράσης" σήκωσε το κεφάλι για να με ρωτήσει: «Πώς θες, με ή χωρίς;». «Εεε, με! Αλλά μην το κάνεις ακόμα, κάνε λίγο ακόμα (γλείψιμο) μέχρι να σηκωθεί αυτό (το πουλί μου)». «Θες να σου γλείψω και αρχίδια;». «Αν μπορείς και δεν... (σιχαίνεσαι)». «Χε χε χε!».
'Ετσι όπως είχε γονατίσει πλάι μου ξαναέσκυψε συνεχίζοντας τα φιλιά και το γλείψιμο στον λαιμό, στα μάγουλα, στ' αυτιά κι απ' εκεί στους όρχεις, στις μηροβουβωνικές πτυχές, στο περίνεο, εκπέμποντας χαμηλής έντασης: «μμμ... ααα... μμμαα».
«Περνάμε;», ρώτησε βλέποντας πως η ψωλή μου είχε σηκωθεί. «Ναι», της έδωσα τ' οκέι. «Εντάξει», ετοίμασε την καπότα.
Την άφησα να με πιπώσει για λίγο πριν της ζητήσω να πάρει θέση στα τέσσερα. Εκεί γάμησα δυνατά και γρήγορα τη μουνοσήραγγά της για μερικές δεκάδες δεύτερα. Δεν χρειαζόμουν περισσότερα για ν' αρχίσω να εκσπερματώνω.
Μου πρόσφερε ένα απ' τα αρωματικά μαντιλάκια της («πορτοκαλάκι», όπως μου είπε) για να βγάλω το προφυλακτικό — δεν την άφησα να το βγάλει εκείνη. Πριν αποχωρήσει με ρώτησε εάν θα ήθελα ακόμα ένα — μωρέ μπράβο μπερεκέτι! «'Αλλο ένα. Δώσε!». «Ορίστε». «Θενκ γιου». «Να 'σαι καλά».

Στο σαλόνι, όταν μπήκα, δεν υπήρχε άνθρωπος κι απ' το κουζινάκι, για ένα περίπου λεπτό, δεν εμφανιζόταν κανένας. Ακουγόταν μοναχά μοντέρνα ρουμάνικη μουσική.
«Γεια σου, συγγνώμη παιδί μου!», απολογήθηκε η παίρνω-την-ευθύνη βγαίνοντας από μια κάμαρα. «Γεια», αντευχήθηκα. «Λοιπόν, το κοριτσάκι κάνει: τσιμπουκάκι, μουνάκι, πισωκολλητό, ισπανικό. Πολύ καλή στο δωμάτιο και θα περάσετε τέλεια!».
«Γεια!», έσκασε μύτη —απ' το κουζινάκι— μία χαμηλού αναστήματος μπικινοφορούσα μιλφο-ξανθιά, με τις άκρες των ίσιων μαλλιών της ν' αγγίζουν τη μέση της, ένα μέτριο πρόσωπο που μου χαμογελούσε, ένα μεσαίο προς μεγάλο στήθος που με προκαλούσε κι ένα σώμα με πιασιματάκια που με απωθούσε — αστειεύμαι! Χε χε χε.
«Γεια σου!», αντευχήθηκα και σε 'κείνη. «Μωρό μου είναι πολύ καλή στο δωμάτιο!», επανέλαβε η παίρνω-την-ευθύνη. «Πώς σε λένε;», απευθύνθηκα στην πόρνη. «Μαρία!», απάντησε αμέσως η κοντή, ηλικιωμένη υπηρεσία. «Μαρία. Οκέι... Η Λώρη δεν είναι εδώ;», ρώτησα γυρίζοντας προς το μέρος της. «Δεν ξέρω εάν ήταν πριν κάποια κοπέλα που δεν την ξέρω, γιατί τώρα ήρθα», μου απάντησε. «Α, μάλιστα», ψιθύρισα. «Το κοριτσάκι είναι πολύ καλό στο δωμάτιο!», επανέλαβε για τρίτη φορά. «Εντάξει, θα δω. Ευχαριστώ πολύ!», είπα κι έκανα να φύγω. «'Αμα περάσεις θα γίνεις πελάτης! Γιατί εγώ το ξέρω το παιδάκι. 'Εχω ξαναδουλέψει μαζί του», έκανε μια τελευταία προσπάθεια, κοιτώντας με έντονα στα μάτια. «Εντάξει εντάξει, θα δούμε, ευχαριστώ πολύ!», επέμεινα. «Εντάξει καρδιά μου, εντάξει!», παραιτήθηκε.
Αφού ολοκλήρωσα τη βόλτα μου στα γύρω μπουρδέλα, επέστρεψα.
«Θα περάσω τελικά!», της είπα πλησιάζοντάς την. «Θα περάσεις κι εγώ παίρνω την ευθύνη!», δήλωσε με σιγουριά — όπως μου είχε δηλώσει και την Πέμπτη, στο Ιάσονος 1Β. «Ορίστε», της έδωσα το δεκάρικο. «Μπορείς να περάσεις σ' αυτό... μπορείς και σ' αυτό!», με άφησε να διαλέξω. Πέρασα στο απέναντι — από εκείνο που πριν λίγες μέρες είχα συνευρεθεί με τη Λώρη. «Για να δω κάτι, εδώ έχουμε ανάψει ερ-κοντίσιον;... 'Οχι, δεν έχουμε ανάψει!», διαπίστωσε. «'Αστο άστο, δεν πειράζει!» την καθησύχασα — δεν είχε ζέστη. «'Ο,τι γουστάρεις!».
Η κοπέλα ήρθε μετά 3-4 λεπτά.
«Καλά είσαι;», τη ρώτησα απ' το κρεβάτι όπου βρισκόμουν ξαπλωμένος. «Ε;». Επανέλαβα την ερώτηση. «Α...». «Μιλάς ελληνικά;». Απάντησε σε μία γλώσσα που δεν καταλάβαινα αλλά κατέληξε στη λέξη: "engleză" — εντωμεταξύ είχε μείνει τσίτσιδη. "Where are you from?". "No no no!". «Από πού είσαι;». "România".
Της μίλησα ρουμάνικα —αυτή βέβαια ήταν Μολδαβή— και μου είπε πως στην Ελλάδα βρισκόταν μόνο μία βδομάδα. Με την ευκαιρία τη ρώτησα για τη Λώρη, αλλά δεν τη γνώριζε.
Ξεκίνησε καλά: Με καπάκωσε —το σώμα της ήταν κομματάκι ιδρωμένο, όπως και το δικό μου άλλωστε— και φιλώντας – γλείφοντας θηλές, στήθος, λαιμό, μάγουλα, αυτιά —τα τρία τελευταία έπειτα από δική μου επιθυμία—, με χάιδευε στ' αχαμνά, παίζοντάς μου ταυτόχρονα τον πούτσο.
Δέχτηκε και τα δικά μου φιλιά – γλείψιμο στ' αντίστοιχα μέρη του σώματός της κι όταν το πουλί μου καύλωσε της ζήτησα να του φορέσει την καπότα —το έκανε με τον γνωστό τρόπο της κάλτσας— για να προχωρήσει στην πίπα, η οποία ήταν βαθιά, αργή, με λίγους εξωτερικούς γλωττισμούς.
Στη συνέχεια την έβαλα να με καβαλήσει κι αφού "θήκιασε" την άφησα να τριφτεί για λίγο μπρος-πίσω ώσπου γραπώνοντάς την, απ' τα ιδρωμένα της καπούλια, πήρα τον έλεγχο της γάμευσης κι έπειτα από μέσα-έξω διάρκειας μερικών δεκάδων δευτερολέπτων, "aaa, am terminat!".

Πέμπτη, ώρα 18:14, δεξιό μπουρδέλο
Η πολύ κοντή, ηλικιωμένη υπηρεσία με πλησίασε κι αφού με χαιρέτησε άρχισε: «Το κοριτσάκι μου είναι πολύ καλό σ' αυτό που κάνει και παίρνω την ευθύνη! Κάνει: τσιμπουκάκι, μουνάκι, πισωκολλητό, εξήντα εννιά, όλες τις στάσεις και θα περάσεις ωραία! Φιλάκια στα μαγουλάκια επίσης».
«Γεια σου!», μου ευχήθηκε μια αδύνατη, μικρόστηθη, εικοσιεννιάχρονη μελαχρινή, με ίσιο μαύρο μαλλί μέχρι την πλάτη και μετριογραμμένο πρόσωπο.
«Δεν είναι μόνο ωραίο κοριτσάκι, είναι και καλό παιδί!», πρόσθεσε η τσατσά. «Τι κάνει(ς);», ενδιαφέρθηκε να μάθει για μένα η πόρνη. «Καλά, εσύ;». Αντί γι' απάντηση μου χαμογέλασε και προχώρησε προς τις κάμαρες.
«Τώρα μπαίνει δωμάτιο», εξήγησε η υπηρεσία. «Πώς τη λένε;». «Τη λένε Μαράκι». «Θα περάσω». «Στη δικιά μου γλώσσα, στη δικιά μου γλώσσα, την ελληνική!» (έχει τ' όνομα Μαρία), δεν έκρυψε τη χαρά της εκείνη.
Στο υποφωτισμένο δωμάτιο μπήκε μαζί μου για να τεντώσει το σεντόνι και να "φουσκώσει" το μαξιλάρι, ενώ ταυτόχρονα μου την εκθείαζε.
Λίγο πριν φύγει με καθησύχασε λέγοντας: «'Εχουμε πλυντήριο μέσα, πλένουμε τ' αλλάζουμε, μη φοβάσαι, τίποτα δεν παθαίνεις!». «Ευχαριστώ», της έδωσα το αντίτιμο των δέκα ευρώ. «Εντάξει καρδιά μου; Εμείς ευχαριστούμε που μας προτίμησες!».
Δεν είχαν περάσει τέσσερα λεπτά απ' τη στιγμή που η πόρνη είχε μπει στο απέναντι δωμάτιο όταν την είδα ν' ανοίγει την πόρτα μου!...
«Γεια σου! Καλά είσαι;», Της χαμογέλασα (δεν νομίζω να το πρόσεξε με τα σκοτάδια που επικρατούσαν εκεί μέσα). «Ε;». «Από πού είσαι;». «Ε;». "Where are you from?". "România". Συνέχισα στη γλώσσα της: «Γρήγορα ήρθες, η κυρία μου είπε πως είχες "δωμάτιο"». "Nu nu nu!", αρνήθηκε κάτι τέτοιο. "A, nu..."
Αφού εκδήλωσε, συγκρατημένα, την έκπληξή της για το γεγονός ότι μιλούσα ρουμάνικα ξάπλωσε μαζί μου στο κρεβάτι. Η συνεύρεση ξεκίνησε μ' εκατέρωθεν φιλάκια και γλειψιματάκια σε λαιμούς, θηλές, μάγουλα, λοβούς των αυτιώνε, ενώ όταν η στύση μου έγινε εμφανής συνεχίστηκε με πέρασμα, σαν κάλτσα, της καπότας και μια μέτρια πίπα με συμμετοχή χεριού.
Γαμηθήκαμε ιεραποστολικά, με το αριστερό μου μάγουλο σε μικρή απόσταση από το αριστερό δικό της, για κάμποσα δευτερόλεπτα — θα έπρεπε να κλείσαμε ένα λεπτό...
Δεν της αρέσει η δουλειά (βρωμιά) και σε δύο βδομάδες σταματάει το επάγγελμα φεύγοντας πίσω στην πατρίδα της. Επίσης μου είπε πως δούλεψε σε στούντιο — δεν θυμόταν σε ποιο.
"Ciao baby!", με αποχαιρέτησε ανοίγοντας την πόρτα. "Pa!" (bye), ανταπέδωσα με τη σειρά μου.

Τετάρτη, ώρα 18:08
Βλέποντας πως στο Ιάσονος 20Β δούλευε η Λουμινίτσα (Φωτεινή), αναρωτήθηκα ποια θα έβρισκα στο μπουρδέλο που συνήθως δουλεύει η συγκεκριμένη — το υπερυψωμένο ισόγειο της Κολωνού 23.
«Γεια σου αγάπη μου, τι κάνεις;», με υποδέχτηκε η υπηρεσία στον άδειο από κόσμο διάδρομο-σαλόνι. «Καλησπέρα, καλά». «Καλησπέρα! Τώρα θα δεις τη Μόνικα. Πολύ καλή στο δωμάτιο, με δέκα ευρώ! Σιγά σιγά μωρό μου, τσιμπουκάκι, μουνάκι, ελεύθερα πιασίματα, φιλάκια στα βυζάκια, πισωκολλητό».
«Τακ-τουκ, τακ-τουκ...», εμφανίστηκε η περί ης ο λόγος — η κοπέλα που συνήθως εργάζεται στο Ιάσονος 20Β. Μια χαμηλού αναστήματος νεαρή, με ίσιο μαύρο μαλλί σχεδόν μέχρι τη μέση, γλυκό προσωπάκι, μικρό στήθος, καλούτσικο κορμάκι.
«Η κούκλα μου είναι αγάπη! Τι λέτε, θα περάσουμε;»
Εκείνη τη στιγμή, από ένα διπλανό δωμάτιο, βγήκε ένας ημίγυμνος αλλοδαπός κι αφού έδωσε κάτι χρήματα στην υπηρεσία ξαναμπήκε μέσα.
«Μετά το παιδί είμαι;», ρώτησα. «'Οχι, τώρα θα είσαστε εσείς και μετά το παιδί». «Δεν πειράζει, αφού ήρθε πριν από μένα ας πάει πρώτα σε 'κείνον». «Εντάξει!».
Πέρασα στο δωμάτιο με το τζάκι.
Τελικά η Μόνικα ήρθε ύστερα από 20 λεπτά — είναι αλήθεια πως δεν περίμενα τέτοια αναμονή! Τουλάχιστον χαλάρωσα και ξεΐδρωσα καλά. Αργότερα μου έκανε γνωστό πως ο προηγούμενος είχε πληρώσει και για δεύτερη φορά συνεχόμενη. Να γιατί η τσατσά θα την έστελνε πρώτα σε μένα! Κι εγώ που νόμισα πως θα το έκανε για να εξυπηρετήσει τον 'Ελληνα εις βάρος του αλλοδαπού. Τέλος πάντων.
Η κοπελίτσα ήταν απ' τη Ρουμανία, αλλά μιλούσε κι αγγλικά. Κατευθείαν πήρε να ετοιμάσει το προφυλακτικό. Τη ρώτησα εάν πρόσφερε τίποτις προκαταρκτικά πριν το τσιμπουκάκι. Μου απάντησε, πολύ ευγενικά, πως αυτά θεωρούνται (από εκείνη) ως έξτρα, "pentru că este plăcerea proprie clientului" (γιατί είναι για την ιδία [ιδιαίτερη] ευχαρίστηση του πελάτη). Αυτές δε τις υπηρεσίες τις κοστολογούσε «10 έουρω» και περιελάμβαναν: περιφορά του στήθους της στο σώμα του πελάτη, μασάζ, αλλά και φιλιά στο στόμα με γλώσσα, εάν φυσικά εκείνος το επιθυμούσε. Διευκρίνισε όμως πως παρέμεναν εκτός ο σοδομισμός και η καταφύση συνουσία άνευ προφυλακτικού.
Παίρνοντας θέση ανάμεσα στα σκέλια μου —λίγο αργότερα, έπειτα από παράκλησή μου, μετακινήθηκε πρόθυμα πλάι μου για να πιάνω κι εγώ κάτι— ξεκίνησε μια μετριοκαλούτσικη καλυμμένη πίπα σε πεσμένο πούτσο, με ταυτόχρονες θωπείες των αρχιδιών μου, ενώ —όταν ήρθε δίπλα μου— στα δικά μου χουφτώματα – χαϊδέματα, αλλά και σε κάποια φιλάκια – γλειψιματάκια σε βυζιά, λαιμό, μάγουλα, ήταν δεκτική.
Τη γάμησα πισωκολλητά γονατιστά, όπου νιώθοντας την πρόστριψη παρ' όλη την κρέμα, αλλά χωρίς ιδιαίτερη δική της συμμετοχή, ύστερα από δεκάδες —όχι πολλές— παλινδρομήσεις κατάφερα να ολοκληρώσω.
Στο Ιάσονος 20Β βρίσκεται απ' τις 10 π.μ μέχρι τις 10 μ.μ.

Τρίτη, ώρα 18:10
«Αμάν, άνοιξε αυτό!», αναφώνησα κι αμέσως πάρκαρα απέναντι — ευτυχώς δεν ερχόταν κανένας από πίσω!
'Ετσι αντέδρασα όταν περνώντας με τ' αυτοκίνητο είδα το "κόκκινο" φανάρι αναμμένο και την εξώπορτα ανοιχτή. Πριν μια-δυο βδομάδες είχα παρατηρήσει πως τοποθετούσαν τις εξωτερικές μονάδες των κλιματιστικών.
«Γεια σου αγόρι μου, γεια σου! Καλά είσαστε;», με υποδέχτηκε μία ηλικιωμένη υπηρεσία. «Καλώς ξανανοίξατε!», της ευχήθηκα. «Ναι ναι ναι, ωραία κοπέλα έχω! Πολύ αστέρι! Δέκα ευρώ μόνο! Τσιμπουκάκι, μουνάκι, όλες στάσεις, εξήντα εννιά...».
«Τακ τουκ, τακ τουκ». Εκείνη τη στιγμή το υφασμάτινο διαχωριστικό παραμερίστηκε και... «'Ελα κοριτσάκι μου, έλα!». Στην είσοδο της κουζινούλας στάθηκε μία αψηλούτσικη, μπικινοφορούσα, όμορφη, μειδιούσα εικοσιεξάχρονη, με καστανό ίσιο μαλλί μέχρι την πλάτη ψηλά, μικρό στήθος, καλοσχηματισμένο κορμί.
«Γεια σου», της ευχήθηκα. «Η Λώρη!», μ' ενημέρωσε η τσατσά. «Λώρη, ε;». «Ναι!». «Εντάξει, θα περάσω!». «'Ελα!». «Λώρη, έλα σε–», ξεκίνησα να λέω προς την κοπέλα όταν με διέκοψε η υπηρεσία: «Σε μένα να μιλάς!». «Είναι απ' τη Ρουμανία;». «Ντα!».
Γυρίζοντας λοιπόν προς το μέρος της πόρνης μίλησα στα ρουμάνικα, λέγοντάς της να μη βιαστεί να 'ρθει για να προλάβω να πλυθώ κομματάκι.
«Ααα, μπράβο!», ενθουσιάστηκε η τσατσά. «Εγκώ ντεν μπορώ να μιλήσω μαζί της γιατί ντεν καταλαβαίνει ελληνικά». «Εσείς από πού είστε;», ενδιαφέρθηκα να μάθω. «Ρωσίδα είμαι». «Α, Ρωσίδα». «Αλλά εγκώ γκρήγκορα έμαθα!», κοκορέυτηκε.
«Πήγαινε εντώ αγκόρι μου!», μου έδειξε τη μία απ' τις τρεις άδειες κάμαρες και πιάνοντας το ρολό απ' το χαρτί υγείας που ήταν στα τελευταία του, με ρώτησε: «Λίγκο χαρτί, φτάνει ή να φέρω καινούργιο;». «Φέρε καλύτερα καινούργιο». «Σου φέρνω!», συμφώνησε και με άφησε μόνο στο συμπαθητικό δωμάτιο.
Αργούσε όμως, οπότε βγήκα —ντυμένος— στον διάδρομο φωνάζοντας: «Τι έγινε;». Απ' το κουζινάκι ακούγονταν ομιλίες. «Εεε, τώρα θα φέρει εσένα χαρτί!», ακούστηκε η υπηρεσία. «Α, θα φέρεις χαρτί;». «Ναι», την είδα να εμφανίζεται. «Επειδή αργούσες, είπα: τι έγινε ρε παιδί μου;». «Της έλεγα πως χαρτί είναι στα ελληνικά. Τη ματαίνω λιγάκι κι εγώ».
Τελικά η Λώρη ήταν που μου έφερε το καινούργιο ρολό, πάντα χαμογελώντας ελαφρά, αφήνοντάς με, στη συνέχεια, να ετοιμαστώ.
Κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια των λεπτών της αναμονή μου, άκουσα την υπηρεσία να λέει σε νεοεισερχόμενους: «Πελάτες Greci, μόνο Greci!»
«Τοκ τοκ!». «Ναι ναι!». «Σαλούτ!» (εκείνη). «Σαλούτ!» (εγώ, ξαπλωμένος στο σκληρό στρώμα). «Τσε φάτσι;» (Τι κάνεις; — εγώ). «Μπίνε!» (Καλά!).
Μαζεμένο κορίτσι και λιγομίλητο.
Βγάζοντας τον στηθόδεσμο έμεινε μ' ένα κιλοτάκι-φουστίτσα. Ξαπλώνοντας στο πλευρό της, πλάι μου, ξεκίνησε να με χαϊδεύει συνεχίζοντας να χαμογελά ανεπαίσθητα. Στη συνέχεια άρχισε να με φιλάει – γλείφει, ξεκινώντας κλασικά απ' τις θηλές και καταλήγοντας στ' αυτιά μου τα οποία και περιποιήθηκε μέσα-έξω...
Το μουνί της έπρεπε να είχε τριχούλες δυο-τριών ημερών —όχι κάτι ιδιαίτερα ενοχλητικό—, ενώ χουφτώματα, δαχτυλάκι, ρουφήγματα, φιλιά, γλειψίματα δεχόταν αδιαμαρτύρητα.
Η καπότα εφαρμόστηκε, απ' την ίδια, σαν κάλτσα και η πίπα της ήταν καλούτσικη —υπήρξε και λίγο χεράκι— με σιγανά «μμμ».
'Οταν άρχισα να τη γαμάω ιεραποστολικά —καλή αίσθηση μουνιού— δεν αντέδρασε αρνητικά όταν έκανα κίνηση για φιλί στο στόμα —φιλιά και γλειψίματα σε λαιμό, μάγουλα, αυτιά "έπαιζαν" κανονικά— οπότε συνεχίσαμε το γαμήσι με ικανοποιητικά εκατέρωθεν γλωσσόφιλα μέχρι που μην μπορώντας να κρατηθώ περισσότερο έχυσα...
Πριν αποχωρήσει, απαντώντας σ' ερώτησή μου, μου είπε πως πριν ένα-δυο μήνες δούλεψε και σε άλλα μπουρδέλα στην Αθήνα, αλλά δεν θυμόνταν/δεν ήθελε να μου πει ποια ήταν αυτά.

Δευτέρα, ώρα 14:18
εισήλθα στο εσωτερικά ανακαινισμένο αυτό μπουρδέλο.
Στο σαλόνι ήμουν μόνος. Η υπηρεσία δεν άργησε να εμφανιστεί — ήταν η ίδια που είχα δει πριν τρεις ημέρες στην υπερτσάρκα μου.
«Γεια σας, τι κάνετε;», με χαιρέτησε. «Καλά». «Ντεν ντουλεύει Μαρία», μου υπενθύμισε. «Εντάξει, ποια κοπέλα είναι;». «'Αλλη, καινούργια κοπέλα». «Ποια;», επέμεινα. «'Ελενα». «'Ελενα... (ήταν εκείνη η νεαρή, μελαχρινή, χαμηλού αναστήματος χοντρούλα, που είχα δει την Παρασκευή) και τι πρόγραμμα έχει;». «Κανονική πρόγραμμα: τσιμπουκάκι, μουνάκι, πισωκολλητό, ελεύθερα πιασίματα, εξήντα εννιά. Αυτά». «Είναι στο δωμάτιο τώρα;». «Ναι, στο δωμάτιο». «Θα περάσω!». «Θα περάστε;», η έκπληξή της ήταν εμφανής. «Ναι, πάω εκεί!», της είπα δείχνοντας τη μοναδική κάμαρα, από τις τέσσερις, που δεν είχα μέχρι τότε μπει. «'Οπου θέλετε! Καλό κορίτσι, καινούργια, πολύ καλή!». Η βελτίωση της διάθεσής της —τσεπώνοντας το δεκαρικάκι— ήταν γεγονός, χωρίς αυτό να σήμαινε πως προηγουμένως ήταν κακή.
«Γεια σου!», άκουσα ξαφνικά την τραχιά φωνή της νεαρής πόρνης καθώς άνοιγε την πόρτα — δεν την είχα αντιληφθεί να πλησιάζει! «Γεια σου!», γύρισα προς το μέρος της — εκείνη την ώρα έπλενα τα χέρια μου.
Μένοντας ολόγυμνη με περίμενε όρθια στο πλαϊνό του κρεβατιού κι όταν ξάπλωσα γονάτισε πλάι μου έτοιμη να μου βάλει την καπότα.
«Δεν μου λες... 'Ελενα σε λένε, ε;». «Τι;». «'Ελενα σε λένε!», επανέλαβα. «Ρουμάνα (είμαι)!». «Ρουμάνα;». «Ναι!».
Μιλώντας της το λοιπόν ρουμάνικα, ζήτησα να ξεκινήσουμε με κάποια προκαταρκτικά, έτσι ώστε να προλάβω να καυλώσω κομματάκι πριν την εφαρμογή του ελαστικού.
'Επειτα από ένα χαμόγελο έκπληξης, άρχισε να με φιλάει και να με ψευτογλείφει στις θηλές, ενώ όση ώρα έγλειφε τη μία, με τ' ακροδάχτυλά της έτριβε/τσιμπούσε την άλλη.
Εντωμεταξύ με είχε καπακώσει κάπως άγαρμπα... «'Ολο το βάρος σου είναι στο κεφάλι μου!», της παραπονέθηκα, πάντα μιλώντας στα ρουμάνικα κι εκείνη ακούγοντάς με έσκασε στα γέλια — απαλλάσσοντάς με ταυτόχρονα από την πίεση του ώμου της.
'Οταν είδε πως ψιλοκαύλωσα μου φόρεσε, σαν κάλτσα, την καπότα και προχώρησε σε μία μέτρια πίπα.
«Θέλεις να προσπαθήσουμε;», τη ρώτησα όταν ένιωσα πως ήμουν ικανός. «Χάιντε!», συμφώνησε χαμογελώντας. «'Ελα από πάνω!», της είπα. Πράγματι με καβάλησε κι αφού σάλιωσε το μουνί της έπιασε την ψωλή μου χώνοντάς τη μέσα του. «Πλαφ πλαφ πλαφ!...».
«Χάιντε να το κάνουμε και λίγο ανάσκελα!», της ζήτησα ύστερα από μερικές δεκάδες παλινδρομήσεις. Ξάπλωσε απάγοντας τα πόδια. 'Εγειρα από πάνω της, παίρνοντας τα πόδια της στους ώμους μου και χώνοντας το καυλί μου στο "κοχύλι" της, άρχισα να "μπαινοβγαίνω". «Πλαφ πλαφ πλαφ!...».
Λίγο αργότερα, αφού είχα ολοκληρώσει κι απαντώντας η ίδια σ' ερώτησή μου, μάθαινα πως ήταν 20 χρονών.

«Καλησπέρα αγάπη μου!» (υπηρεσία ήταν η συμπαθητική ρουμανόφωνη απ' το Αλκιβιάδου 16Γ). «Χαίρετε!». «Είναι Πωλίνα! Πωλίνα κάνει φουλ πρόγραμμα στο δωμάτιο˙ όλα, τα πάντα, με είκοσι ευρώ! Και κωλαράκι, εξήντα εννιά, («Γεια σας! Τι κάνετε;», εμφανίστηκε η περί ης ο λόγος˙ μία νεαρή Μολδαβή, με μαύρο μαλλί μέχρι την πλάτη, γλυκό καλοσυνάτο πρόσωπο, μικρό στήθος, σώμα με καμπύλες, αψηλούτσικη πάνω στα πορνοπάπουτσα) ισπανικό, ελεύθερο στοματικό τελειωτικό, («Καλά», της χαμογέλασα) γλείφει αρχιδάκια, μασαζάκι, αγκαλίτσα, φιλάκια παντού, αυταρχικό («Εντώ στο ντωμάτιο!», μου έδειξε), πρωκτικό, είκοσι ευρώ!». «Ορίστε;». «Εντώ, εντώ στο ντωμάτιο!», επανέλαβε. «Α, να μπω στο δωμάτιο θέλεις!». 'Εγνεψε "ναι", με το κεφάλι της. «Χα χα, θα δω». «Εντάξει, ό,τι γουστάρετε εσείς!», παρενέβη η τσατσά. «Εντάξει, ευχαριστώ πολύ, θα δω», είπα και γύρισα προς την έξοδο. «Παρακαλώ!», άκουσα την πόρνη. «Θα περάσετε ωραία, πάρα πολύ καλή!», υποσχέθηκε η υπηρεσία που με είχε πάρει στο κατόπι. «Εντάξει», γύρισα προς το μέρος της. «Πάρα πολύ καλά είναι στο ντωμάτιο», επέμεινε για λίγο ακόμα. «Ευχαριστώ πολύ», είπα κι έσπρωξα την εξώπορτα. «Σε περιμένουμε!», μου φώναξε — η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
«Αυτή μαλάκα πρέπει να είναι καλή! Η Πωλίνα...», μονολόγησα.
Επέστρεψα μετά το πέρας της τσάρκας.
«Γεια σας!... Α, εσείς!», με αναγνώρισε η τσατσά — ήταν και η Πωλίνα δίπλα της (αναδουλειές;). Πλέρωσα ένα εικοσάρι κι η κοπέλα μου έδειξε το δωμάτιο που είχε σκοπό να με χώσει απ' την αρχή.
«Γεια σου μωρό μου!», μου ξαναευχήθηκε ύστερα από πέντε λεπτά, όταν άνοιγε την πόρτα.
Ξαπλώνοντας ολόγυμνη δίπλα μου με ρώτησε τι θα ήθελα ακριβώς. Της απάντησα πως είμαι φίλος των καλών προκαταρκτικών και πως το στοματικό το επιθυμώ καλυμμένο.
Μου πρόσφερε φιλάκια κι ακρογλώσσια γλειψιματάκια —απ' τ' αυτιά μέχρι τ' αρχίδια, τα οποία —αρχίδια— μου τα ρούφηξε αισθησιακά—, αγκαλιάσματα, χάδια, στοματόφιλα —δεν φιλάει με γλώσσα, ενώ εάν κάποιος επιμείνει και είναι καθαρός, το κάνει ακρογλώσσια—, τρίψιμο του κορμιού της πάνω στο δικό μου και τέλος μια ωραία βαθιά πίπα, αφού πρώτα τοποθέτησε στη σηκωμένη μου ψωλή και ξετύλιξε πολύ όμορφα, το προφυλακτικό με το στόμα.
Την πήδηξα σε τέσσερις στάσεις!...
Χα χα χα, πολύ θα το ήθελα! Χα χα χα... Με την κούραση που είχα εγώ εκείνη την ώρα και μόνο επειδή(ς) μου φάνηκε καλή δηλαδή(ς), δοκίμασα δύο στάσεις: Εκείνη της γελαδάρισσας˙ όπου με ίππευσε ικανοποιητικά, με δυνατά τριψίματα και στριφογυριστά κι εκείνη της "εκκλησίας"˙ όπου εν μέσω στοματόφιλων και λίγων συγκρατημένων (απ' τη μεριά της) γλωσσόφιλων, ολοκλήρωσα!

Πέμπτη, ώρα 17:58
Τα τζιτζίκια και σήμερα είχαν την τιμητική τους.
«Γεια σας!», μου ευχήθηκε η υπηρεσία — ένας συναγωνιστής καθόταν στο σαλονάκι. «Γεια σας!», αντευχήθηκα. «'Εχω σήμερα Ειρήνη και Μαρία! Ρωσίδες είναι και οι δύο, φοβερή περιποίηση! Ελεύθερο στοματικό τελειωτικό, εξήντα εννιά, ισπανικό και παρτούζα. 'Ελα Μαρία!».
Εμφανίστηκαν ταυτόχρονα μία καροτο-κοντο-μαλλούσα ευτραφής milf (η Ειρήνη από Μαγνησίας 1, η οποία με αγριοκοίταζε) και μία καστανο-κοντο-μαλλούσα ασχημούλα, επίσης milf, με μεσαίο στήθος, διπλόφαρδη μέση, προπετή κοιλιά, αφράτο κώλο, χοντρουλά πόδια, χαμηλομέτριο ανάστημα (η Μαρία).
«Και Ειρήνη και Μαρία! Γλυκούλες, καυλιάρες, παιχνιδιάρες στο δωμάτιο, ελάτε ν' απολαύσετε!... Ελάτε, δοκιμάστε, δεν θα χάσετε!», υποσχέθηκε η τσατσά.
«Θα περάσω με τη Μαρία», της έκανα γνωστό δίνοντας το αντίτιμο των δέκα ευρώ. «Με τη Μαρία», συμφώνησε και μου έδειξε το μεγαλύτερο απ' τα δύο δωμάτια, πίσω απ' το υφασμάτινο διαχωριστικό.
«Η 'Ηρα πότε είναι;», τη ρώτησα πριν απομακρυνθεί — ήθελα να μάθω για την κοπέλα που είχα διαβάσει στην ενημέρωση. «Ποια;». «Η 'Ηρα». «'Ηρα;». «Ναι». «Να, Ειρήνη, άλλη!». Γκλουπ!... 'Ηρα, είναι το υποκοριστικό της Ειρήνης; Τέλος πάντων, δεν επέμεινα.
«Γεια σου!». Η Μαρία μπήκε την ώρα που γδυνόμουν. «Γεια σου! Τι κάνεις;», γύρισα προς το μέρος της. Μου απάντησε κουνώντας το κεφάλι (καλά είμαι). «Βάλατε και πολυθρόνα εδώ, ε;», συνέχισα. «Ε;». Επανέλαβα. «Ναι». 'Εχοντας μείνει ολόγυμνη με περίμενε όρθια πλάι στο κρεβάτι.
Αφού ξάπλωσα με καπάκωσε αρχίζοντας να με φιλάει – γλείφει σε θηλές, λαιμό, λίγο μάγουλα, αυτιά, εκπέμποντας ένα σχεδόν συνεχόμενο, χαμηλής έντασης «μμμ...».«Τσιμπούκι;», ρώτησε ξαφνικά — δεν θα 'χε περάσει ένα λεπτό. «Με καπότα!».
Πριν ακούσω το «χρατς!» (απ' το σκίσιμο της συσκευασίας του προφυλακτικού), της ζήτησα να συνεχίσουμε για λίγο ακόμα τα προκαταρκτικά. Δεν είχε αντίρρηση. Μόνο που, όπως όταν ξεκίνησε, ήταν κομματάκι άγαρμπη. Αλλά περιποιήθηκε και τις δύο πλευρές μου με όρεξη!
Anyway καύλωσα, οπότε της είπα να προχωρήσουμε στο πέρασμα του ελαστικού. Η πίπα της ήταν σε γρήγορο ρυθμό, ψιλοβίαιη, μάλλον άτεχνη. Τη διέκοψα και της ζήτησα να πάρει θέση στα τέσσερα.
Κάτα τη διάρκεια της γάμευσης ψιλοβογγούσε. Συνέχισα να παλινδρομώ μέσα στη μουνοσήραγγα της μέχρι που: «Ααα, έχυσα!...». Τραβήχτηκα.
'Οπως ετοιμαζόμασταν υποτονθόριζε το τραγούδι που ακουγόταν. «Κι αυτό πολύ... ντύσκολο!», μου χαμογέλασε δείχνοντας το ηχείο. «Τα ελληνικά, ε;». «Ναι».

Υ.Γ: Αυτήν τη Μαρία έπρεπε να την είχα πάρει και πέρσι, στις 24 Σεπτεμβρίου, στο ίδιο μπουρδέλο...

Τετάρτη, ώρα 18:02
Οι τζίτζικες ακούγονταν σε όλη τη διαδρομή: από τ' αυτοκίνητο, μέχρι την είσοδό μου στο μπουρδέλο.
Στο μισοφωτισμένο σαλόνι του ορόφου κάθονταν δύο ημεδαποί — ένας σε κάθε πάγκο. Κάθισα και του λόγου μου παραπέρα. 'Υστερα από λίγο, με βαριά βήματα, μας πλησίασε μία χοντρή, ηλικιωμένη, Ελληνίδα υπηρεσία.
«Θα πάτε πουθενά λεβέντες, σε κανένα χωριό;», ρώτησε καθώς απίθωνε τον κώλο της στον πάγκο. Οι άλλοι δύο κούνησαν αρνητικά το κεφάλι. Κοίταξε προς το μέρος μου. «'Οχι όχι», απάντησα κι εγώ. «'Οχι ε; Πού να πάμε, ε; 'Ετσι, θα μείνουμε εδώ», διαπίστωσε μελαγχολικά. «Καλά είναι κι εδώ», σχολίασε ο ένας απ' τους συναγωνιστές. «Δεν είναι καλά, αν δεις εκεί που μένω εγώ...», πρόσθεσε εκείνη.
Τα λεπτά περνούσαν, ενώ κατά διαστήματα, απ' το διπλανό δωμάτιο, ακούγονταν σειρές από σιγανά «πλαφ».
Κάποια στιγμή μια πόρτα άνοιξε και... «Γεια σας! Τι κάνουν τα παιδιά;».
Μία μετριοχαμηλού αναστήματος χοντρούλα, μ' ενδιαφέρον προσωπάκι και διπλοσάγονο, ίσιο ξανθό μαλλί πιασμένο πίσω, μεσαίο στήθος κι ένα τρίμπαλ στην οσφύ, μας χαμογέλασε.
«Το κοριτσάκι μου κάνει όλες τις στάσεις, το ωραιότερο τσιμπούκι κάνει, δεν υπάρχει καλύτερο! Μουνάκι, πισωκολλητό, από πάνω, εξήντα εννέα, ισπανικό. Είναι τέλεια! Καμία δεν υπάρχει σαν κι αυτή!», ζωήρεψε η τσατσά.
Οι δύο συναγωνιστές έγιναν μπουχός. 'Ενας άλλος, που είχε έρθει αργότερα, κι εγώ παραμείναμε στις θέσεις μας. 'Εβαλα το χέρι στην τσέπη ψάχνοντας τα δύο τάλληρα. «'Ελα λεβέντη μου!», η κίνησή μου δεν είχε περάσει απαρατήρητη απ' την υπηρεσία.
«Πώς σε λένε;», ρώτησα την παχουλή κοπέλα. «'Αννα», απάντησαν με μία φωνή τσατσά και πόρνη. «'Ελα από δω!», μου έδειξε η πρώτη ένα απ' τα παλιά δωμάτια.
Πριν μπω, ζήτησα πίστωση χρόνου τριών λεπτών για να πλυθώ κομματάκι. «Μπορεί και πέντε λεπτά, γιατί κι εγώ θέλω να πλυθώ!», με καθησύχασε η 'Αννα.
«Εγώ τελείωσα!», μου χαμογέλασε ανοίγοντας την πόρτα ύστερα από τέσσερα λεπτά. «Μπράβο!», της χαμογέλασα επίσης — όρθιος κι ολόγυμνος, δίπλα στο κρεβάτι. «Καλά είσαι;», ενδιαφέρθηκα να μάθω καθώς κι εκείνη έμενε, σιγά σιγά, ολόγυμνη. «Καλά, εσύ;». «Κι εγώ καλά είμαι». 'Οπως ξάπλωνα σχολίασα: «Ζέστη ζέστη!». «Πολύ! Πολύ ζέστη, καλοκαίρι!», συμφώνησε γονατίζοντας πλάι μου.
«Από πού είσαι;», ρώτησα χαϊδεύοντας τη φαρδιά κωλάρα της. «...αρία». «Βουλγαρία;». «Ουγγαρία!». «Α, Ουγγαρία!».
Τώρα εκείνη, έχοντας πάρει θέση εγκάρσια στο σώμα μου, περιέφερε τα βυζιά της επί και πέριξ των γεννητικών μου οργάνων.
«Δούλευες και πουθενά αλλού εκτός από δω;», συνέχισα τις ερωτήσεις. «'Αργος, Αγρίνιο». «Εδώ στην Αθήνα;» (Χα χα χα, κανονική ανάκριση!). «Λιοσίων, Παιωνίου».
Επίσης, εκτός απ' την περιφορά του στήθους της, φιλούσε κι έγλειφε θηλές — αλλά μόνο θηλές! Από μένα, φιλιά (εκτός στόματος) και γλειψίματα, όλα κανονικά!
Δεν άργησε η ώρα που πήρε να ετοιμάζει την καπότα. Την οποία και ξετύλιξε, κατά μήκος του καυλιού μου, με το στόμα... Η πίπα που ακολούθησε δεν ήταν άσχημη.
Της ζήτησα να την πάρω στα τέσσερα. Πήρε θέση. Πήρα θέση. Τον έτριψα λίγο —πριν τον χώσω— κι αφού τον έχωσα, έπειτα από μερικές παλινδρομήσεις, έχυσα...
Πριν φύγει μ' επαίνεσε για την καθαριότητά μου...
«"Είσαι πολύ καθαρός, είσαι πολύ καθαρός", αλλά μόνο στο στήθος με φίλησες!», "παραπονέθηκα" με τη σειρά μου.
Υποσχέθηκε πως την επόμενη φορά θα είναι πιο θερμή μαζί μου...

Τρίτη, ώρα 17:22
«Κάτσε λιγάκι!», ακούστηκε ο νεαρός αλλοδαπός υπηρέτης απ' το κουζινάκι. Στο σαλόνι ήμουν μόνος. Στα τρία λεπτά της αναμονής μου εκείνος ασχολιόταν με το κινητό του. Σηκώθηκα και πλησιάζοντάς τον ρώτησα: «Τι πρόγραμμα έχει η κοπέλα;». «Νορμάλ», απάντησε παίρνοντας τα μάτια απ' την οθόνη για να με κοιτάξει. «Και πώς τη λένε;». «Μπιάνκα». Του έδωσα το δεκάρικο. «Πέρνα εκεί!», μου έδειξε —καθώς πεταγόταν όρθιος— τη μοναδική άδεια κάμαρα.
Υπήρχε ένα δωμάτιο σ' εξέλιξη κι ένα σε αναμονή πριν από μένα. «Καλή υπομονή!», ευχήθηκα στον εαυτό μου.
Κατά τη δεκατετράλεπτη αυτήν αναμονή, άκουσα δύο φορές πόρτα ν' ανοίγει και τον τσάτσο να ενημερώνει: «Τσιμπουκάκι, μουνάκι, σεξ σε όλες τις στάσεις κι εξήντα εννιά, δέκα ευρώ!». Τη δεύτερη φορά, αμέσως μετά την ενημέρωση, μία χαμηλού αναστήματος, με μαστίδια —άνευ στηθόδεσμου—, καλλίκορμη, νεαρή ξανθιά, με ίσιο μαλλί μέχρι την πλάτη ψηλά κι ομορφούτσικο πρόσωπo εισήλθε σε μένα — είχε φτάσει η δική μου σειρά.
«Γεια σου», της ευχήθηκα. «Γεια σου», μου ευχήθηκε χαμηλόφωνα και χαμογελώντας γονάτισε πλάι μου.
«Μιλάς ελληνικά;», τη ρώτησα. «Νο». «Είσαι απ' τη Ρουμανία;». «Ρωσία». «Τσακ τσακ... Χρατς!», ετοίμασε την καπότα. "Do you speak english?". "A little", ήταν η απάντησή της.
Στη συνέχεια, παίρνοντας θέση ανάμεσα στα πόδια μου, ξεκίνησε μια καλυμμένη πίπα —το πέος σε ηρεμία— σε γρήγορο ρυθμό, που τον άλλαξε —προς αργό— έπειτα απ' την "επίπληξή" μου: "Slowly please! Xe xe xe...".
'Εχοντας το λοιπόν εγκατασταθεί ανάμεσα στα σκέλια μου, συνέχιζε τη μετριο-κακή πεολειχία της.
Κάποια στιγμή της ζήτησα να μετακινηθεί πιο κοντά μου, έτσι ώστε να έχω κι εγώ πρόσβαση στο κορμάκι της. Το έκανε. Αν και φιλιά – γλείψιμο δεν πρόσφερε ούτε γι' αστείο —τ' αρνήθηκε ευγενικά, αλλά σταθερά—, δέχτηκε το δικό μου γλείψιμο – ρούφηγμα των βυζέττων της και κάποια φιλιά στον λαιμό της, ενώ με άφησε —αυτό θα έλειπε, να μην με άφηνε!— να της θωπεύσω σχεδόν κάθε ίντσα της απαλής επιδερμίδας της...
Με τα πολλά καύλωσα, οπότε της ζήτησα να πάρει θέση ιεραποστολική, έτσι ώστε να προχωρήσουμε και στο φίκι φίκι. 'Εχοντας ανοίξει τα μπούτια και μαζέψει τις κνήμες, με "υποδέχτηκε" μέσα της με τις παλάμες της ν' ακουμπούν το στήθος μου. Εκεί μπήκα και βγήκα κάμποσες φορές, νιώθοντας ικανοποιητικά την πρόστριψη, μέχρι τη σεξουαλική εκτόνωσή μου.
Φεύγοντας μου ψιθύρισε ένα "bye". 'Εξω την περίμενε κόσμος.

Δευτέρα, ώρα 13:52
«Γεια σου!». Μου ευχήθηκε η υπηρεσία και κοιτάζοντάς με βλοσυρά παρέμεινε σιωπηλή. «Αυτή τώρα είναι έτσι, γιατί θεωρεί πως δεν θα περάσω», σκέφτηκα πλησιάζοντάς την. «Καλησπέρα», της ευχήθηκα. «Καλησπέρα, κοπέλα είναι˙ τσιμπουκάκι, μουνάκι, πισωκολλητό, από πάνω, δέκα ευρώ!», μ' ενημέρωσε κοφτά. Εμφανίστηκε εκείνη που περίμενα να δω —η Λίλλυ—, η οποία κάποια μου θύμιζε και όπως την πρώτη φορά που την είδα —στην πρωινή οικοδρομία του Σαββάτου, της πρώτης Αυγούστου—, πάλι μου έδωσε την εντύπωση πως κι εκείνη με θυμόταν. Επρόκειτο για μία ξανθιά, με ίσιο μαλλί μέχρι την πλάτη ψηλά, γλυκό πρόσωπο, μεσαίο στήθος με μία διάστιξη δύο κολλητές καρδούλες αριστερά, ψιλοτσουπωτή, χαμηλομέτριου αναστήματος. 'Εδωσα το δεκάρικο. Η τσατσά με πέρασε σ' ένα ανακαινισμένο δωμάτιο. Εκεί μέσα περίμενα τη Λίλλυ κανένα δεκάλεπτο, κατά τη διάρκεια του οποίου άκουγα την υπηρεσία να ενημερώνει με σαφώς πιο φιλικό τρόπο απ' ό,τι εμένα προηγουμένως: «Η κοπέλα είναι˙ τσιμπουκάκι, μουνάκι, πισωκολλητό, από πάνω, δέκα ευρώ. Σιγά σιγά στο δωμάτιο, δεν βιάζεται, θα περάσετε πάρα πολύ ωραία!».
«Μμμ, γεια σου μωράκι!», μου χαμογέλασε η κοκότα μπαίνοντας. «Γεια σου μωράκι!», μιμήθηκα τον τρόπο της. «Τι κάνεις;». «Καλά». «Καλά καλά;». «Καλά καλά... εεε, όχι και καλά καλά!», διόρθωσα. «Γιατίιι;». «Εντάξει, καλά είμαι, αλλά όχι καλά καλά!», εξήγησα — μην είμαστε κι υπερβολικοί, με τις μέρες που διανύουμε, χε χε χε... «Ααα...», δεν ζήτησε περαιτέρω εξηγήσεις. Εντωμεταξύ είχε ξυποληθεί, γυμνωθεί και γονατίσει στο κρεβάτι πλάι μου.
Ξεκίνησε να με χαϊδεύει και στη συνέχεια να περιφέρει τους μαστούς της πάνω μου, απ' τ' αρχίδια και τον πούτσο μου —πραγματοποιώντας και ισπανική— μέχρι το πρόσωπό μου —όπου με άφησε να τους ρουφήξω – γλείψω – φιλήσω—, ενώ δεν παρέλειπε να με απαλοφιλάει κι ακρογλώσσια γλείφει στ' αυτά σημεία. Η διαδρομή πραγματοποιήθηκε δυο-τρεις φορές, μέχρι την ολοκλήρωση της στύσης μου.
«Λίλλυ σε λένε, έτσι;», τη ρώτησα καθώς εκείνη ετοίμαζε το προφυλακτικό. «Μ-μ!», ήταν η καταφατική απάντησή της, συμπληρώνοντας: «Εσύ με ξέρεις μωρό μου». «Κάτι μου θύμισες!... Πού σ' έχω ξαναδεί;». «Τριάντα... Κολωνού». «Κολωνού 30...», επανέλαβα προσπαθώντας να θυμηθώ. «Μ-μ!» (καταφατικό). «Τριάντα, σε ποιο, στο–». «Πρώτο πρώτο!», με διέκοψε. «Α, στο πρώτο, στο ισόγειο... Δεν θυμάμαι!», παραδέχτηκα. «Εγώ το θυμάμαι! Αλλά εντάξει, ένα χρόνο έχει περάσει. Μπορεί και παραπάνω», πρόσθεσε. «Σαν Λίλλυ δούλευες κι εκεί;». «Ναι!».
Η καλούτσικη πίπα της συμπεριλάμβανε «ποπ» και «σλουρπ». Δεν την άφησα όμως να τη συνεχίσει για μακρό χρονικό διάστημα: «Μπορείς ν' ανέβεις από πάνω;». «Ναι!».
Καβαλώντας με, έπιασε την πούτσα μου και χώνοντάς την μέσα της κάθισε στη λεκάνη μου αρχίζοντας να τρίβεται μπρος-πίσω, με τα χέρια της στο στήθος μου χαμηλά και το σώμα της να πραγματοποιεί την κλασική κυματοειδή κίνηση αυξάνοντας την ένταση σταδιακά: «Κρακ κρακ κρακ... ΚΡΑΚ ΚΡΑΚ ΚΡΑΚ!...». 'Οταν ξεκίνησα να την "καρφώνω" κι εγώ, έχοντάς την γραπώσει απ' τα κωλομάγουλα, ύστερα από λίγο άρχισα να χύνω...
«Καιρό είχα να σε δω στα εδώ σπιτάκια», σχολίασα καθώς ετοιμαζόμασταν λίγο αργότερα. «Ναι, είχα σταματήσει, δεν δούλευα», μου έκανε γνωστό.

«Καλημέρα!», μου ευχήθηκε η υπηρεσία μ' ένα πλατύστομο χαμόγελο. «Καλημέρα», αντευχήθηκα και πέρασα στο σαλονάκι. «Τι κάνετε, καλά;», ενδιαφέρθηκε να μάθει. «Καλά», απάντησα. «Να σας φτιάξουμε καλύτερα;». Της χαμογέλασα. «Οκέι! Κοπελίτσα μας μέσα στο δωμάτιο. Τη λένε Πάολα και κάνει φουλ πρόγραμμα. Τα πάντα κάνει, ό,τι θέλετε να σας κάνει! Περιμένετε λιγάκι;». «Ναι ναι!». «Γιατί, τώρα τώρα τώρα, να βγει!». «Οκέι». «Γιατί μπήκε μισή (!) ώρα, έτσι; Παολίτσα μου!... Ακούτε, περπατάει τώρα, νομίζω τελείωσε η δουλειά... Εεε και πολύ χαρούμενη κοριτσάκι, παιχνιδιάρικο, κάνει και παιχνίδια μέσα στο σαλόνι...». «Ααα, ωραία!», σχολίασα. «Πολύ ωραία!... Παολίτσα μου!... Τώρα να βγει, εντάξει;». «Ναι ναι ναι, δεν υπάρχει πρόβλημα, περιμένω!».
Η τσατσά αποχώρησε στο κουζινάκι και ξεκίνησε μία αναμονή ολίγων λεπτών.
Κάποια στιγμή ένας νεαρός ημεδαπός εισήλθε στο μικρό σαλόνι. Η υπηρεσία βγήκε να τον υποδεχτεί.
«Καλημέρα σας!». «Γεια σας!». «Κοπελίτσα μας μέσα στο δωμάτιο, τη λένε Πάολα, κάνει φουλ πρόγραμμα! Να περιμένετε λιγάκι;». «Βεβαίως!». «Οκέι, καθίστε! Χαρούμενη κοριτσάκι, με ωραία πιασίματα, παιχνιδιάρικο, πολύ ωραίο! Νομίζω τώρα τελείωσε δουλειά, τώρα!... Να!».
Μια πόρτα ακούστηκε ν' ανοίγει και μία νταρντανοειδής νεαρή, με καστανό ίσιο μαλλί με κοκκινωπά τελειώματα, μετριογλυκούτσικο πρόσωπο, μικρομεσαίο στήθος, τροφαντό κώλο και "δεμένα" πόδια, αναφώνησε βλέποντας τον συναγωνιστή: «Ααα! Γεια σου μωρό μου!». «Χα χα χα, γεια σου», αντιχαιρέτησε εκείνος. «Τι κάνεις;». «Χα χα, καλά». «Η Παολίτσα μας! Κάνει τα πάντα, ό,τι υπάρχει!», παρενέβη κι η τσατσά. «'Ολα!», συμφώνησε η πόρνη. «'Ολα, όλα μέσα στο στόμα, όλο και ολόκληρο (το καυλί)», υπερθεμάτισε η υπηρεσία. «Το μισό δεν φτάνει!», συμπλήρωσε η πόρνη. Γέλια... Ο συμπατριώτης σηκώθηκε να φύγει, όμως η νεαρή πρόλαβε και του έφραξε την έξοδο. «'Ελα ρε Πάολα, άσε με να περάσω... ».
Εγώ πάντως μέσα στην αναμπουμπούλα που δημιουργήθηκε βρήκα την ευκαιρία να ξεγλιστρήσω...
Επιστρέφοντας, στο τέλος της τσάρκας, βρήκα την υπηρεσία να συζητάει με κάποιον στο σαλονάκι. «Υπάρχει δωμάτιο;», τη ρώτησα με το εικοσάρι στο χέρι. «Βεβαίως!», απάντησε και σηκώθηκε. «Από δω!», μ' έμπασε σε μία ψιλοσυμπαθητική καμαρούλα, διευκρινίζοντάς μου: «Αλλά τώρα (η κοπέλα είναι) μέσα με πελάτη».
'Υστερα από έντεκα λεπτά αναμονής, η Πάολα άνοιξε με δύναμη την πόρτα. «Τι κάνεις εσύ;», μου χαμογέλασε. «Καλά είσαι;», τη ρώτησα αντί γι' απάντηση. «Ναι, εσύ;». «Καλά επίσης». «Μέχρι πού έφτασες εσύ;». «'Εφτασα μέχρι... Αλκιβιάδου». «Αλήθεια;». «Ναι και ξεκίνησα από Φυλής 200». «Χα χα χα!», γέλασε αυθόρμητα. «Αλλά κατέληξα εδώ». «Σε μένα; Δηλαδή απ' τα τόσα μπουρδέλα, εγώ είμαι η καλύτερη;». «Ε, είπα να σε δοκιμάσω. Αν και είμαι λίγο κουρασμένος», παραδέχτηκα τεντώνοντας τα χέρια. «Α, όχι, τέτοια πράγματα δεν θέλω ν' ακούω!», με "μάλωσε". Χαμογέλασα. «Για πες μου από πού είσαι;». «'Ελληνας». «Γιατί είσαι τόσο μαύρος τότε;». «'Εχω κάνει καμιά πενηνταριά μπάνια. Εσύ από πού είσαι;». «Βουλγαρία».
Καπακώνοντάς με ξεκίνησε με φιλάκια και γλειψιματάκια απ' τον λαιμό —αργότερα μου έγλειψε και τ' αυτία— κι αργά, γλείφοντας ακρογλώσσια και φιλώντας, κατέβηκε προς τα κάτω. «Ααα, μπράβο, έτσι...», είπα σιγανά κλείνοντας τα μάτια. Τα ξανάνοιξα όταν αισθάνθηκα τη γλώσσα της στ' αρχίδια μου, για να την ενημερώσω πως το στοματικό θα το ήθελα με καπότα. «Εντάξει», συμφώνησε κοιτάζοντάς με. «Στο λέω απλώς να το ξέρεις», εξήγησα. «Κάτι άλλο;» (η ερώτηση δεν είχε ειρωνική χροιά). «Φιλάκια στο στόμα δίνεις;». «Κάποια φορά», μου χαμογέλασε. «Ωραία», είπα και ξανάκλεισα τα μάτια. Την ένιωσα να μετακινείται για να μου δώσει, χαμογελώντας, ένα πεταχτό φιλί στα χείλη — ήταν και το μοναδικό.
'Επειτα από λίγο την άκουσα να ετοιμάζει την καπότα — την οποία μου φόρεσε σαν κάλτσα. Κατά τη διάρκεια της καλούτσικης πίπας συνέχισε να μου γλείφει τ' αρχίδια.
Μετά από ένα ηχηρό «ποπ», πριν προλάβει να ξαναβάλει την πούτσα στο στόμα, τη ρώτησα: «Θέλεις ν' ανεβείς από πάνω, να ξεκινήσουμε;». Και πιάνοντας το σηκωμένο λαστιχοντυμένο μόριό μου άρχισα να το ταλαντεύω μπρος στο πρόσωπό της. «Τσου», ήταν η απάντησή της και την επόμενη στιγμή ένα «Αχ!» ξέφυγε απ' τα χείλη της, στρέφοντας ταυτόχρονα το κεφάλι δεξιά. Χα χα χα, τι είχε συμβεί; 'Ετσι όπως ταλάντευα την ψωλή μου, πετάχτηκαν τα σάλια της στη μούρη της... «Σόρρυ!», είπα προσπαθώντας να συγκρατήσω το γέλιο μου. «Χα χα...», γέλασε εκείνη σφιγμένα. «Σόρρυ, αλλά είναι τα δικά σου... Ε; (θ' ανέβεις τελικά;)». «'Οχι, εγώ δεν μπορώ επάνω», επανέλαβε την άρνησή της — κατά τ' άλλα: «κάνει τα πάντα!». «Εντάξει, δεν πειράζει, χα χα χα...», δεν επέμεινα. «Χα χα χα!». «Φαντάσου να ήταν τα σάλια κάποιας, εάν κάναμε για παράδειγμα παρτούζα, τι θα γινότανε! (τι βρίσιμο θα μου έριχνες)», παρατήρησα. «ΧΑΧΑΧΑ!», γέλασε δυνατά. «Ααα, σου 'πεσε!», συνοφρυώθηκε, την επόμενη στιγμή, βλέποντας το πουλί μου να χάνει τη στύση του. «Κάνε λίγο τσιμπούκι, γλείψε κανένα αρχιδάκι και θα σηκωθεί πάλι», της πρότεινα.
Πράγματι ύστερα από αρκετά «σλουρπ» ήμουν έτοιμος.
«Για κάτσε τώρα που ξανασηκώθηκε, να σε πάρω από πίσω...», της ζήτησα κι αμέσως πήραμε θέσεις. «Ααα, μπράβο, ωραίο κωλαράκι έχεις...», σχολίασα έτοιμος να εισχωρήσω στο μουνί της. «Δηλαδή κωλαράκι θέλεις;», την άκουσα να ρωτάει. «'Οχι, όχι κωλαράκι!», την καθησύχασα και την επόμενη στιγμή τής τον έβαζα αρχίζοντας να μπαινοβγαίνω. «Πλαφ πλαφ πλαφ!». «'Ετσι μωρό μου, έτσι μωρό μου, έτσι μωρό μου!», με παρότρυνε. Μέχρι που έπειτα από μία παρατεταμένη επαφή, του υπογαστρίου μου με τους γλουτούς της, ολοκλήρωσα...
«Τελειώσαμε;», ρώτησε τότε εκείνη. «Ναι...», απάντησα ξεκολλώντας.
Δεν βιάστηκε να φύγει —αν και ακουγόταν κόσμος στο μικρό σαλόνι— παρά πήρε να ετοιμάζεται με την ησυχία της, εξηγώντας μου —σε σπαστά ελληνικά— πως απέκτησε μια μελανιά στο μπούτι.

Πέμπτη, ώρα 18:05, ισόγειο
«Γεια σας! Σπέσιαλ τσιμπουκάκι, ελεύθερο στοματικό τελειωτικό, δέκα ευρώ», μ' ενημέρωσε η Ζάνα˙ η γνωστή φαρδομούρα μεσήλικη ξανθιά με τις βυζάρες, την κοιλάρα, την τριπλόφαρδη κωλάρα και τις χοντροκορμοειδείς ποδάρες. «Ορίστε», της έδωσα τα χρήματα που ζητούσε. «Πάρε δωμάτιο και κλείνε πόρτα», μου είπε. Η μία απ' τις δύο πόρτες ήταν ανοιχτή, οπότε κατευθύνθηκα προς τα 'κει.
'Οταν ήρθε ακόμα γδυνόμουν. «Εάν θέλεις να βοηθήσω εσένα να πάω από εκεί (στη διπλανή κάμαρα), οπότε σιγά σιγά βγάλεις ρούχα!», πρότεινε με το που μπήκε. Συμφώνησα.
Σ' έξι λεπτά την άκουσα να βγαίνει από τον "γείτονα". Την επόμενη στιγμή έμπαινε σε μένα χαμογελώντας: «Γεια σου μωρό μου». Πάνω στο κομοδίνο είχα ακουμπήσει τρία-τέσσερα συσκευασμένα υγρά μαντιλάκια —από εκείνα που δίνει ο Hondos στο "υπέροχο ταξίδι ομορφιάς" του—, οπότε βλέποντάς τα άρχισε να μου λέει πως της αρέσει η καθαριότητα, είναι απ' τις λίγες που έχει άδεια ιερόδουλης και πως περνάει από γιατρούς. Στη συνέχεια σήκωσε το μπέιμπυ-ντολλ της, στρίβοντας την άκρη του κάτω απ' τον στηθόδεσμο, απελευθέρωσε τα βυζιά της κι όταν ήταν έτοιμη έπεσε απάνω μου.
Ξεκίνησε με φιλιά κι ακρογλώσσιο γλείψιμο που συμπεριλάμβαναν πρόσωπο, λαιμό, κορμό, μηροβουβωνικές πτυχές, αρχίδια — εδώ είχαμε και ρουφήγματα. Πριν, της είχα κάνει γνωστό πως το στοματικό θα το επιθυμούσα με καπότα κι εκείνη μου έδειξε το προφυλακτικό που ήδη κρατούσε — έχοντας άλλο ένα σφηνωμένο στο σουτιέν της. Βέβαια στη συνέχεια πήγε να μου τον καταπιεί ακάποτα, αλλά την πρόλαβα: «'Οχι όχι, σου είπα πως δεν θέλω χωρίς καπότα!». «Αχ, ξέχασα!... Τώρα τώρα, μωρό μου!...». Φυσικά το ελαστικό ξετυλίχτηκε κατά μήκος της καυλωμένης ψωλής με το στόμα...
Η πίπα που ακολούθησε ήταν εκείνη μιας έμπειρης φελλάτριας και συνεχίστηκε μέχρι που: «Αχ, έχυσα!» (εγώ). «Χα χα, μπράβο μωρό μου».
Την ώρα που η Ζάνα έκανε μπουκώματα με νερό, η υπηρεσία χτύπησε διακριτικά την πόρτα — στα εφτά λεπτά. 'Υστερα από λίγο η μεσήλικη πόρνη με αποχαιρετούσε: «Φιλάκια μωρό μου, χάρηκα!»

Τετάρτη, ώρα 18:08
«Τι κάαανετε;», με υποδέχτηκε στο σαλονάκι του αριστερού μπουρδέλου μια μετρίου αναστήματος, εικοσιεξάχρονη Ρουμάνα, με μαύρο μαλλί μέχρι την πλάτη ψηλά, πρόσωπο έτσι κι έτσι, μεσαίο στήθος, παχουλά βραχιόνια, κοιλιά, διπλόφαρδη μέση, καλοταϊσμένο κώλο, μπουτάρες. «Γεια σου». «Δέκα ευρώ, κάνω: τσιμπουκάκι, μουνάκι, πισωκολλητό, όλες τις στάσεις, εξήντα εννιά. Σιγά σιγά, θα περάσεις ωραία με δέκα ευρώ». «Και πώς σε λένε;». «'Αντζελα με λένε».
Της έδωσα τα χρήματα κι εκείνη φώναξε την υπηρεσία, μιας και τα κρεβάτια στις δύο κάμαρες ήταν ακόμη ξέστρωτα απ' τους προηγούμενους. «'Ελα, πέρασε εδώ», μου είπε η πόρνη, ενώ η τσατσά έμπαινε για να τεντώσει απλώς το σεντόνι και να χτυπήσει, με τις παλάμες της, λίγο το μαξιλάρι — να το "φουσκώσει" που λέμε. Το κλιματιστικό έκανε θόρυβο αλλά διατηρούσε τον χώρο δροσερό.
«Γεια σου μωρό μου! Καλά είσαι;», ενδιαφέρθηκε να μάθει η 'Αντζελα ύστερα από 4-5 λεπτά. «Καλά είμαι», απάντησα απ' τον καλόγερο, όπου τακτοποιούσα τα ρούχα μου. «Εσύ τι κάνεις, πώς πάει;», επανέλαβε καθώς γδυνόταν. «Τώρα ήρθες ή απ' το πρωί είσαι εδώ;», τη ρώτησα αντί γι' απάντηση. «Πρωί αγάπη μου». «Α και συνεχίζεις το απόγευμα». «Μ-μ!» (καταφατικό). Ξάπλωσε ολόγυμνη στο κρεβάτι. «Εσύ πώς πάει;», ξαναρώτησε, στην προσπάθειά της να δημιουργήσει ατμόσφαιρα οικειότητας. «Από τη δουλειά έρχομαι». «Ααα...». «Από τη δουλειά έρχομαι», επανέλαβα. «'Εχει δουλίτσα;». «'Ο,τι ισχύει για τους περισσότερους. Εσείς έχετε δουλίτσα;». 'Ετσι όπως είχε ξαπλώσει στο πλευρό μού έκανε μια αρνητική γκριμάτσα. «Δεν έχετε δουλίτσα...».
'Οταν την πλησίασα με αγκάλιασε και ξεκινήσαμε τη συνεύρεση μ' εκατέρωθεν φιλάκια – γλειψιματάκια (απ' τη μεριά της, επιφανειακά τα πρώτα, ακρογλώσσια τα δεύτερα — τουλάχιστον στην αρχή). Κατά τη διάρκεια μύριζα το άρωμά της ανακατεμένο με την οσμή του ιδρώτα της. Στο στόμα δεν φιλούσε.
Λίγο αργότερα, η καλυμμένη πίπα της περιελάμβανε εξωτερικούς γλωττισμούς, ηχηρά «ποπ» και θώπευμα των αχαμνών μου.
Της ζήτησα να με καβαλήσει. Το έκανε πρόθυμα και πιάνοντας την ψωλή μου την έχωσε στη μουνάρα της. Ακολούθησαν κυρίως ανεβοκατεβάσματα και κάποιες δικές μου δυνατές ψωλιές.
«Ααα, ωραία ήτανε!», ψιθύρισα όταν ολοκλήρωσα. Πριν ξεκολλήσει μου έδωσε ένα ηχηρό φιλί στη μαγούλα —δεν την είχα ταλαιπωρήσει πολύ—, ενώ λίγο πριν αποχωρήσει μου έστειλε και «φιλάκια»...

Τρίτη, ώρα 18:10
Στο άδειο από κόσμο σαλόνι εισήλθα μαζί μ' έναν αλλοδαπό˙ μπροστά εκείνος πίσω του εγώ. Μια μεσήλικη, αλλήθωρη υπηρεσία μας ευχήθηκε να έχουμε υγεία κι ενημέρωσε πως: «Σήμερα έχουμε Αϊσί. Κάνει απλό πρόγραμμα, με ντέκα ευρώ». Ο συναγωνιστής κάθισε στον καναπέ, κάθισα και του λόγου μου παραπέρα. «Τώρα να 'ρθει και να γουστάρετε κοπέλα και να περάσετε ωραία», μας προϊδέασε.
Παρουσιάστηκε μια παχουλούλα εικοσιπεντάχρονη —με ίσιο ξανθό μαλλί μέχρι τους ώμους, ενδιαφέρον προσωπάκι, μέτριο ανάστημα, μεσαίο στήθος, μονοκόμματο κορμί—, που έφερε τατουάζ στη δεξιά της κνήμη εξωτερικά.
«Γεια σου» (εγώ). «Γεια σου» (εκείνη).
Η οποία —νεαρή— πραγματοποίησε μια κουρασμένη "πασαρέλα", για ν' αποσυρθεί στη συνέχεια στο κουζινάκι.
«Κοπέλα είναι πολύ καλή στο δωμάτιο, δεν βιάζεται...», υποσχέθηκε η υπηρεσία. Την πλησίασα με το δεκάρικο στο χέρι — ο αλλοδαπός παρέμενε καθισμένος. «Να περάσουμε ωραία;», αναθάρρησε εκείνη. «Πώς την είπες, Αϊσί;», τη ρώτησα. «Αϊσί», μου επιβεβαίωσε. «Αϊσί!», επανέλαβα.
Η πόρνη Αϊσί, άνοιξε την πόρτα του ευρύχωρου και φωτεινού δωματίου ύστερα από μερικά λεπτά κι αφού αλληλοχαιρετηθήκαμε ξανά, προχώρησε προς το κρεβάτι.
"Where are you... Μιλάς ελληνικά;», τη ρώτησα απ' τον νιπτήρα όπου έπλενα τα χέρια μου. Με κοίταξε με απορία. «Μιλάς ελληνικά;», επανέλαβα. Καμία αντίδραση. "Do you speak english?", δοκίμασα στα εγγλέζικα. "Little english", ήταν η απάντησή της. "Where are you from?". "România".
«Κρακ κρακ κρακ!», ξάπλωσα. Ξάπλωσε κι εκείνη στο πλευρό, πλάι μου και ξεκίνησε να με ψευτοχαϊδεύει — σωστή η κίνησή της να μην προχωρήσει στην κατευθείαν εφαρμογή του προφυλακτικού.
"Cum te cheamă, fiindcă n-am înțeles cum a zis doamna " (Πώς σε λένε, γιατί δεν κατάλαβα πως είπε η κυρία), τη ρώτησα. "Aisha", απάντησε συγκρατημένα έκπληκτη. «Αα, Αΐσα!», επανέλαβα και ξεκίνησα να τη θωπεύω κι εγώ — Aisha, Ayşe˙ αργότερα διαπίστωσα πως πρόκειται για το ίδιο όνομα.
Φιλιά (εκτός στόματος), γλειψίματα κι επιπολής μουνοδάχτυλο δεχόταν κανονικά. Στην ερώτησή μου όμως εάν τα δύο πρώτα τα πρόσφερε κι εκείνη στον πελάτη, γιατί απ' τη μεριά της δεν έγινε κάποια κίνηση, η απάντησή της ήταν κάθετα αρνητική.
'Εχοντας αποκτήσει μία σχετικά ικανοποιητική στύση της ζήτησα να προχωρήσουμε παρακάτω. Μου φόρεσε, ωσάν κάλτσα, το προφυλακτικό και προχώρησε σε μία "αδιάφορη" πίπα. Στη συνέχεια τη γάμησα ιεραποστολικά — μ' εκείνη να έχει ανοίξει τα πόδια καλά, αλλά και με τις παλάμες της στο στήθος μου να διατηρούν την απόσταση. Νιώθοντας σχετικά ικανοποιητικά την πρόστριψη, εντός του λιπασμένου κόλπου της, δεν άργησα να ολοκληρώσω.
'Εφυγε ψιθυρίζοντας ένα "pa" (Αντίο), το οποίο κι ανταπέδωσα εις διπλούν: "Pa pa!"