Μεγάλου Αλεξάνδρου 28 (Μπουρδέλα) Μεταξουργείο

Καταρχάς ἐπισημαίνω ὅτι κριτική μου ἀναφέρεται στὴν Μαρία τὴν Ῥωσίδα milf μὲ τὰ μαῦρα σγουρά μαλλιά, ἡ ὁποία παλαιότερα ἐργαζόταν στὸ Ἰάσωνος 46 ὄροφο καὶ στὸ Φυλῆς 109Β ἰσόγειο. Διότι παρακάτω ὑπάρχει ἄλλη κριτικὴ γιὰ συνονόματη [«Μαρία η χοντρη», 1-6-18] ἡ ὁποῖα δὲν ἐργάζεται στὸ Μ.Ἀλεξ/δρου 28 ἰσόγειο, ἀλλὰ στὸ 28 ὄροφο καὶ Περδίκκα 1. Τοῦτο βέβαια ἔχει ἐπισημανθεῖ στὴν ἐν λόγῳ κριτική, ὅπως καὶ σὲ σχόλιο. Πρὸς ἀποφυγή παρανοήσεων.

Τὸ ἄλλο σημαντικὸ εἶναι ἡ λάθος καταγραφή τῆς ὁδοῦ ΠΕΡΔΙΚΚΑ ποὺ παρατηροῦμε σὲ πολλὲς ἐνημερώσεις καὶ κριτικές. Δὲν γράφεται «πέρδικα» διότι σὲ ὁδούς δὲν δίνουμε ὀνόματα πτηνῶν ἤ ζώων. Βάζουμε ὀνόματα προσωπων, τοπονυμίων καὶ ἱστορικῶν γεγονότων. Ἡ όδός λέγεται «Περδίκκα» καὶ ὀρθά ἀναγράφεται στὶς ἐκεῖ ἐπιγραφές (τὸ google maps ἀκόμα λάθος τὸ γράφει. Ἕνα Κ βάζει). Ὀφείλει τὸ ὄνομα στὸν Περδίκκα, φίλο καὶ συστρατιώτη τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου [γι’αὐτό ἡ μία ὁδός τέμνει τὴν ἄλλη. /στὴν ἀρχαία κλίνεται στὴ γενική «τοῦ Περδίκκου»].

Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος εἶχε ἑπτά Σωματοφύλακες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν καὶ καθήκοντα συμβούλου: τὸν Περδίκκα, τὸν Πτολεμαῖο, τὸν Πείθωνα, τὸν Λεοννάτο, τὸν Λυσίμαχο, τὸν Πευκέστα καὶ τὸν Ἀριστόνουν. Σχεδόν ὅλοι ἦσαν συνομήλικοί του καὶ ἀπὸ ἀριστοκρατική γενειά. Τὸ 323 π.Χ., ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος ἀπεβίωσε στὴ Βαβυλῶνα, ἀπὸ τοὺς ἀνωτέρω ἑπτά συντρόφους, οἱ πέντε θὰ προσπαθοῦσαν νὰ γίνουν βασιλεῖς. Θὰ τὸ κατόρθωναν οἱ δύο: ὁ Λυσίμαχος καὶ ὁ Πτολεμαῖος, καὶ μόνο ὁ τελευταῖος θὰ δημιουργοῦσε δυναστεία. Ὁ πόλεμος γιὰ τὴ διαδοχὴ τοῦ Ἀλεξάνδρου θὰ διαρκοῦσε σχεδόν σαράντα ἔτη, ἦταν δηλαδή ὁ σφοδρότερος ποὺ εἶχε γνωρίσει μέχρι τότε ὁ κόσμος. Οἱ άνδρες ποὺ πολέμησαν μαζὶ μὲ τὸν Μακεδόνα στρατηλάτη καὶ κατέκτησαν τὴν Ἀνατολή προόριζαν ἑαυτοὺς γιὰ βασιλεῖς, ὄχι γιὰ διοικητές.

Σύμφωνα μὲ τὸν μῦθο, τὸ 539 π.Χ. ὁ Βαβυλώνιος βασιλέας Βαλτάσαρ, κατά τὴ διάρκεια ἑνός νυχτερινοῦ συμποσίου μὲ ἐκλεκτούς ἀριστοκράτες, ἔγινε μάρτυρας ἑνός θαύματος. Ἕνα χέρι ἐμφανίστηκε καὶ ἔγραψε σὲ τοίχο τοῦ ἀνακτόρου: «Μανή, Θεκέλ, Φάρες»*. Ἡ γραφή ἐσήμαινε πως ἡ βασιλεία τοῦ Βαλτάσαρ τελείωσε, ὁ ἴδιος «τέθηκε στὴ ζυγαριά καὶ ἐβρέθη ἐλλιπής» καὶ ὅτι ἡ Βαβυλῶνα εἶχε «δοθεῖ στοὺς Μήδους καὶ στοὺς Πέρσες». Χρειάστηκε νὰ περάσουν ἔκτοτε περίπου 200 χρόνια, ὥστε ἡ ἐπιβλητική πόλη νὰ γνωρίσει νέο κατακτητή. Τὸ 331 π.Χ. ὁ στρατός τοῦ Ἀλεξάνδρου κατατρόπωσε γιὰ τρίτη φορά τὸν στρατό τῶν Περσῶν στὴ μάχη τῶν Γαυγαμήλων καὶ κατέλυσε τὴν αὐτοκρατορία τους. Θεμελιώθηκε τότε τὸ πρῶτο εὐρωπαϊκὸ κράτος ἐπί ἀσιατικοῦ ἐδάφους. Στὴν πιὸ θριαμβευτική στιγμή τῆς ἐκστρατείας τους στὴν Ἀνατολή οἱ μαχητές τοῦ Ἀλεξάνδρου θὰ εἰσέρχονταν στὴν πανέμορφη Βαβυλώνα καὶ θὰ θαμπώνονταν από τὸ μέγεθος τῆς πόλεως, τὴν καλαισθησία, τὴν πολυτέλεια, τὰ πλούτη καὶ τοὺς κρεμαστοὺς κήπους.

Τὸ 323 π.Χ., οἱ Μακεδόνες, μετά ἀπό ὀκτω ἔτη κακουχιῶν καὶ σκληρῶν πολεμικῶν ἀναμετρήσεων στὴ Βακτριανή, στὴ Σογδιανή καὶ στὴν Ἰνδία, ἐπέστρεψαν στὴ Βαβυλώνα. Αὐτή τὴ φορά, ὅμως, ὁ ἐνθουσιασμός εἶχε δώσει τὴ θέση του στὴν ἀπόγνωση. Το καλοκαίρι ο Ἀλέξανδρος ἀπεβίωσε ἀπρόσμενα. Ἡ πρώτη ἑλληνική οἰκουμένη ἦταν ἀκέφαλη, ἀφοῦ ὁ Ἀλέξανδρος δὲν εἶχε διάδοχο. Ἡ μιᾶ ἐκ τῶν τριῶν συζύγων του, ἡ Ῥωξάνη, ἦταν ἔγκυος. Ἀλλά μέχρι νὰ γεννηθεῖ τὸ παιδί, κάποιος ἐπιμελητής ἔπρεπε νὰ κρατήσει ἑνωμένη τὴν κοσμοπολιτεία καὶ τὸν στρατό. Οἱ στρατιῶτες ἀνησυχοῦσαν πως δὲν θὰ κατόρθωναν νὰ ἐπιστρέψουν στὴ Μακεδονία καὶ τὶς ἄλλες ἐπαρχίες καὶ πως οἱ στρατηγοί καὶ οἱ σωματοφύλακες τοῦ Ἀλεξάνδρου σύντομα θα πολεμούσαν μεταξύ τους. Ὅλα ὅσα κατόρθωσαν ἔως τώρα μὲ κόπο καὶ αἷμα κινδύνευαν νὰ χαθοῦν.

Τότε, καλοκαίρι τοῦ 323 π.Χ., ἀνέτειλε τὸ ἄστρο τοῦ Περδίκκα, τοῦ ἐπιφανέστερου ἀνδρός μεταξύ τῶν Μακεδόνων, σύμφωνα μὲ τὸ Λεξικό τοῦ Σουίδα. Ὁ εὐγενοῦς καταγωγῆς Περδίκκας, υἱὸς τοῦ Ὀρόντη ἀπό τὴν Ὀρεστίδα τῆς Ἄνω Μακεδονίας, ἦταν στοὺς ἐπτά Σωματοφύλακες τοῦ Αλεξάνδρου καὶ κατεῖχε τὸ ἀνώτερο ἀξίωμα τοῦ στρατοῦ τῶν Μακεδόνων: αὐτό τοῦ Χιλιάρχου. Σὲ αὐτὸν ἐμπιστεύθηκε ὁ Αλέξανδρος τὸ δαχτυλίδι του γιὰ νὰ ἐπιμεληθεῖ τὰ τῆς διαδοχής. Ἔτσι, ὁ Περδίκκας ἦταν ὁ ἰσχυρότερος ἄνδρας τοῦ κόσμου καὶ ἔπρεπε νὰ διατηρήσει τὴν ἑνότητα μέχρι νὰ γεννήσει ἡ Ῥωξάνη.

Ὑπήρχαν πολλοί ποὺ θὰ αμφισβητοῦσαν τὴν ἐξουσία τοῦ Περδίκκα. Οἱ δύο ἐξ αὐτῶν ποὺ φοβόταν δὲν βρίσκονταν καν στὴ Βαβυλῶνα. Ὁ Ἀντίπατρος κυβερνοῦσε τὴ Μακεδονία, ὅσο ὁ Ἀλέξανδρος πολεμοῦσε στὴν ἀσιατικὴ ἐνδοχώρα. Ὡς στέλεχος τῆς παλαιᾶς φρουρᾶς, αὐτῆς τοῦ Φιλίππου Β’, δὲν θὰ ἤθελε νὰ λαμβάνει διαταγές ἀπό τὸν Περδίκκα καὶ τοὺς ἕτερους συνομηλίκους τοῦ Ἀλεξάνδρου, οἱ οποίοι ἦταν μειράκια ὅταν ἔφυγαν ἀπό τὴν Πέλλα καὶ τώρα κοσμοκράτορες. Ὁ Ἀντίπατρος εἶχε στὴ διάθεσή του τὸν στρατό τῆς Μακεδονίας και γινόταν ὑπολογίσημος ἀντίπαλος. Ὁ δεύτερος σοβαρὸς κίνδυνος γιὰ τὸν Περδίκκα ἦταν ὁ ἀγαπημένος στρατηγὸς τοῦ μακεδονικοῦ στρατοῦ, ὁ Κρατερός, ὁ ὁποῖος εἶχε σταλεῖ ἀπό τὸν Ἀλέξανδρο, ὡς ἐπικεφαλῆς 10.000 ἔμπειρων πολεμιστῶν, νὰ ἐπιστρέψει στὴ Μακεδονία καὶ νὰ ἀντικαταστήσει τὸν Ἀντίπατρο. Τὸ θέρος τοῦ 323 πΧ (θανάτος Ἀλεξάνδρου) ὁ Κρατερὸς βρισκόταν στὴν Κιλικία. Οἱ παρεικοῦντες στὴ Βαβυλῶνα ἀνησυχοῦσαν ὅτι ὁ τελευταῖος θὰ ἐπέστρεφε μὲ τοὺς 10.000 πολεμιστές καὶ θὰ καταλάμβανε τὴν ἀρχὴ γιὰ τὸν ἐαυτό του. Παράλληλα, οι υπόλοιποι Σωματοφύλακες τοῦ Αλεξάνδρου ἦταν τὸ ἴδιο φιλόδοξοι μὲ τὸν Περδίκκα.

Ἡ τύχη τοῦ κράτους τοῦ Ἀλεξάνδρου θὰ ἀποφασιζόταν στὴν ἴδια αἴθουσα ποὺ πρὶν ἀπὸ 200 χρόνια τὸ ἀόρατο χέρι εἶχε προφητεύσει τὸ τέλος τοῦ Βαλτάσαρ. Ὁ Περδίκκας κάλεσε σὲ συνέλευση τοὺς ὑψηλόβαθμους αξιωματικοὺς τοῦ μακεδόνικοῦ στρατοῦ για να αποφασίσουν τὰ τῆς διαδοχῆς καὶ τὴν προσωρινὴ διευθέτηση τῆς ἐξουσιαστικῆς πυραμίδος. Πρῶτος πῆρε τὸν λόγο ὁ Περδίκκας ξεκαθαρίζοντας πως δὲν ἔπρεπε νὰ γίνουν νέες ἐκστρατεῖες. Ἦταν ἐποχή γιὰ συνοχή κι ὄχι γιὰ ἐπέκταση. Συμφώνησαν ὅλοι οἱ παριστάμενοι. Στη συνέχεια, ὁ Περδίκκας πρότεινε νὰ περιμένουν νὰ γεννηθεῖ τὸ παιδί τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τῆς Ῥωξάνης. Μέχρι τοτε, αὐτός καὶ ὁ Λεοννάτος θὰ ἦταν ὑπευθυνοι γιὰ τὴν Ἀνατολή, ἐνώ ὁ Ἀντίπατρος καὶ ὁ Κρατερὸς θὰ βασίλευαν στὴν Εὐρώπη. Ὁ Περδίκας ἱκανοποιοῦσε ἔτσι καὶ, ταυτόχρονα, ἀπομόνωνε τοὺς δύο κύριους ἀνταγωνιστές του: τοὺς προσέφερε τὴ διοίκηση περιφερειῶν στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο καὶ τοὺς ἀπομάκρυνε ἀπό τὸ κέντρο τῶν ἐξελίξεων στὴ Βαβυλῶνα. Παράλληλα, ἐπέλεγε ὡς συνεργάτη τὸν ἔμπιστο Λεοννάτο, ὥστε νὰ ἐξασφαλίσει τὴν ἰσχύ του στὴν Ἀνατολή.

Ουδεῖς ἀμφέβαλε πως μετὰ τὴ γεννηση τοῦ τέκνου τοῦ Ἀλεξάνδρου, ὁ Περδίκκας θὰ τὸ σκότωνε. Ὁ πρῶτος ἀντίλογος ἦρθε ἀπό τὸν Νέαρχο. Ὁ καταγόμενος ἀπό τὴν Ἀμφίπολη Νέαρχος πρότεινε νὰ χρηστεῖ διάδοχος ὁ νόθος υἱός τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ μιᾶς ἐρωμένης του (τῆς Βαρσίνης): ὁ νεαρός Ἡρακλῆς (327-309 πΧ). Ἡ πρόταση τοῦ Νεάρχου δὲν ἦταν ἀθώα. Ὁ ἴδιος ἦταν παντρεμένος μὲ ἀδερφή τῆς Βαρσίνης κι ἔτσι, ἄν γινόταν βασιλέας ὁ ἀνιψιός του, αὐτός θὰ καθίστατο ὁ ἰσχυρότερος ἄνδρας τῆς κοσμοπολιτείας. Ἡ πρόταση ἀποδοκιμάστηκε. Δὲν θὰ ὅριζαν διάδοχο κάποιον ποὺ δὲν εἶχε ἀναγνωρίσει ὡς υἱό του ὁ Ἀλέξανδρος.

Στὴ συνέχεια τὸν λόγο ἔλαβε ὁ Πτολεμαῖος. Ἐπικαλέστηκε λόγους φυλετικῆς ἀνωτερότητας καὶ πρὸτεινε τό οἰκουμενικὸ κράτος νὰ διοικηθεῖ ἀπό μιᾶ ὁμάδα στρατηγῶν. Τόσο τὸ παιδί τῆς Ῥωξάνης, ὅσο καὶ τῆς Βαρσίνης, ἦταν κατά τὸ ἥμισυ βάρβαροι. Κατάγονταν ἀπό κατακτημένους λαούς. Δὲν ήταν δυνατόν οἱ κατακτημένοι νὰ γίνουν διοικητές τῶν Ελλήνων. Ἀντίθετα, οἱ συμπολεμιστὲς τοῦ Ἀλεξάνδρου εἶχαν ἀποδείξει τὶς ἱκανότητες. Οὐσιαστικά ἡ πρόταση τοῦ Πτολεμαίου ἐσήμαινε τὸν κατακερματισμό τοῦ κρατους, ἀμφισβητῶντας συνάμα τὴν εξουσία τοῦ Περδίκκα. Φυσικά, ἡ θέση ἀπορρίφθηκε, ἀλλά προετοίμαζε περὶ ὅσων θὰ ἀκολουθοῦσαν.

Ἡ ἑπόμενη πρόταση ἄνοιξε τοὺς ἀσκούς τοῦ Αἰόλου. Ὁ στρατηγὸς Μελέαγρος ζήτησε νὰ μὴν περιμένουν νὰ γεννήσει ἡ Ῥωξάνη ἀφοῦ ἤδη ὑπῆρχε ὁ ἀδελφός τοῦ Ἀλεξάνδρου, ὁ Φίλιππος ὁ Ἀριδαῖος, πρόσωπο μὲ βασιλικὴ καταγωγή τὸ ὁποῖο ἔπρεπε νὰ γίνει ἀμέσως βασιλέας τῶν Μακεδόνων. Ὁ Φίλιππος ὁ Ἀριδαῖος ἤ Φίλιππος Γ’ (359-317 πΧ) ἦταν νόθος υἱὸς τοῦ Φιλίππου Β’, ἀλλὰ νοητικὰ ἀσταθῆς. Ἄν ἀναγορευόταν βασιλέας, στὴν πραγματικότητα, θὰ καθίστατο ὑποχείριο τοῦ Μελεάγρου.

Ὁ Περδίκκας καὶ οἱ ὑπόλοιποι ἐπέμειναν στὶς θέσεις τους. Ἀκολούθησε ἐμφύλιος μεταξύ τοῦ πεζικού στρατεύματος, ποὺ ἤθελε τὸν Φίλιππο Ἀριδαῖο γιὰ βασιλέα, καὶ τοῦ ἱππικοῦ ποὺ ὑποστήριζε τὴ διαδοχή ἀπό τὸ παιδί τῆς Ῥωξάνης. Τὸ ἱππικό βγῆκε ἀπό τὴ Βαβυλῶνα καὶ τὴν πολιόρκησε, ὥστε νὰ ἀναγκάσει τὸ πεζικό νὰ παραδοθεῖ. Ἐν τέλει, οἱ δύο πλευρές συμφώνησαν σὲ συμβασιλεία τοῦ Φιλίππου Γ’ και του υἱοῦ της Ρωξάνης (γεννήθηκε Αὐγουστο 323 πΧ ὡς Ἀλεξάνδρος Δ’), ἐνῶ ἀντιβασιλεῖς καὶ ἐπίτροποι παρέμειναν οἱ Περδίκκας, Κρατερός καὶ Ἀντίπατρος. Ὁ Μελέαγρος ἐκτελέστηκε (τὸν ἔριξαν στοὺς ἐλέφαντες καὶ τὸν ποδοπάτησαν). Ὁ Περδίκκας φαινόταν νὰ ἔχει τὸν ἔλεγχο τῶν ἐξελίξεων. Ἀμέσως κλήθηκε νὰ ἀντιμετωπίσει ἀκόμη ἕναν κίνδυνο. Οἱ 23.000 Ἕλληνες που εἶχαν ἐγκατασταθεῖ ἀπό τὸν Ἀλέξανδρο ὡς φρουρά στὴ Βακτριανή, ἐγκατέλειψαν τὶς θέσεις τους καὶ ξεκίνησαν τὸ μακρύ ταξίδι ἐπιστροφῆς γιὰ τὴν πατρίδα. Ὁ Περδίκκας ἔστειλε τὸν Πείθωνα καὶ κατέσφαξε ὅσους δὲν συμμορφώθηκαν. Παράλληλα, σὲ συνεννόηση μὲ τὴ Ῥωξάνη σκότωσε τὶς ἄλλες δύο συζύγους τοῦ Ἀλεξάνδρου: τὴν Στατείρα καὶ τὴν Παρυσάτιδα.

Γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει ὁ Περδίκκας τοὺς ὑπόλοιπους ἕξι Σωματοφύλακες, τοὺς διόρισε διοικητὲς σὲ πλούσιες περιφέρειες-σατραπεῖες. Σὲ ἕναν ἐξ αὐτῶν, τὸν Πτολεμαῖο, ἔδωσε τὴν Αἴγυπτο κι αὐτό ἀποδείχτηκε τὸ μεγαλύτερο λάθος του. Ὁ συμβιβασμὸς τοῦ 321 πΧ ὑπῆρξε εὔθραυστος. Ὁ Πτολεμαῖος μὲ τὴ βοήθεια τῶν Αντίπατρου, Κρατεροῦ και Ἀντιγόνου ἀμέσως ἀμφισβήτησε τὴν εξουσία τοῦ Περδίκκα. Ἐπέκτεινε τὰ ὅρια τῆς πλούσιας σατραπείας του καὶ ἀργότερα ἔπραξε κάτι ἀδιανόητο: ἔκλεψε τὴ σωρό τοῦ Ἀλεξάνδρου, κατά τὴν μεταφορά της ἀπό τὴ Βαβυλῶνα στὴ Μακεδονία, καὶ τὴν πήρε στὴ Μέμφιδα τῆς Αἰγύπτου. Ἔτσι, τὸ σῶμα του Αλεξάνδρου θὰ νομιμοποιοῦσε τὴν ἐξουσία τοῦ Πτολεμαίου, ὁ ὁποῖος παράλληλα διέδιδε πως ἦταν νόθος υἱὸς τοῦ Φιλίππου Β’, ἄρα διάδοχος τοῦ θρόνου τῶν Μακεδόνων.

Ὁ Περδίκκας ἐξεστράτευσε τάχιστα ἐναντίον τοῦ Πτολεμαίου. Οἱ ἄνδρες του δὲν μπόρεσαν νὰ περάσουν τὸν ποταμὸ Νεῖλο, πολλοί ἀπό αὐτούς πνίγηκαν στὰ νερά τοῦ Νείλου καὶ πνίγηκαν ἤ φαγώθηκαν ἀπό τοὺς κροκόδειλους. Ἄλλοι ποδοπατήθηκαν ἀπὸ ἐλέφαντες καὶ πολλοὶ αὐτομόλησαν στὴν πλευρὰ τοῦ Πτολεμαίου. Το στράτευμα ἔχασε τὴν πίστη του στὸν Περδίκκα κι ἕνα βράδυ τρεῖς ἀξιωματικοί του (Σέλευκος, Πείθων και Αντιγένης) εἰσέβαλαν στὴν σκηνή του καὶ τὸν ἔσφαξαν. Τὴν ἑπομένη, ὁ Πτολεμαῖος ἐπισκέφθηκε θριαμβευτής τὸ στρατόπεδο τοῦ Περδίκκα καὶ ἀναγνωριστηκε ὡς «στρατηγός-αὐτοκράτωρ» ἀπὸ τὸ στράτευμα. Τοῦτο ἤταν τὸ τέλος τοῦ κραταιοῦ Περδίκκα. Παραδόξως δὲν μᾶς ἔχει διασωθεῖ ἔστω καῖ μία ἀπεικόνισή του. Διότι οἱ ἀντίπαλοί του ἀποδείχτηκαν πιὸ ἰσχυροί καὶ φρόντισαν η προσωπικότητά του να υποτιμηθεί από τους ιστοριογράφους.

Ἐπειδή σήμερα δὲν μπορεῖ νὰ προσδιοριστεῖ μὲ ἀκρίβεια ἡ τοποθεσία ταῆς Ὀρεστίδας τῆν Ἄνω Μακεδονίας δὲν εἴναι ἀπίθανο στὸ μέλλον νὰ σφαιτεριστοῦν οἱ Σκοπιανοὶ καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Περδίκα. Τὸ Ἄνω Μακεδονία σημαίνει Βόρεια Μακεδονία. Στὴν Ἀθήνα ὑπάρχουν κὶ ἄλλοι δρόμοι στὸ ὄνομα τοῦ Ἀλεξάνδρου. Γιὰ τὸν Περδίκα ὑπάρχει μόνο στὸ Μεταξουργεῖο καὶ, μάλιστα, δὲν εἶναι καὶ τόσο καθαρός. Προφανῶς ὁ ἴδιος δὲν θὰ τὸ φανταζόταν ὅτι θὰ ὑπήρχαν πορνεῖα μὲ τὸ ὄνομά του σὲ ἐπιγραφή (ἤθελε βεβαια νὰ δοξασθεῖ ὡς θεός ἀλλά ἔφαγε τὸ κεφάλι του). Στὰ Σκόπια ὑπάρχουν δύο εἴδη ἀλυτρωτισμοῦ: ὁ ἀρχαιοπρεπής καὶ ὁ συγχρονος. Ὁ τελευταῖος εἶναι τὸ ἀφήγημα καὶ ἡ σταθερη πολιτική τῶν Σλαβομακεδόνων κατὰ τὸν 20ο αἰῶνα: ὁ παραδοσιακὸς ἀλυτρωτισμός τοῦ Ἴλιντεν. Τὸν ἄρχαιοπρεπή ἤ γελοῖο ἀλυτρωτισμό τὸν δημιούργησε ὁ Γκρούεφσκι: συνδέει τὸν «μακεδονισμό» μὲ τὸν Ἀλέξανδρο καὶ τὴν ἀρχαία μακεδονική κληρονομιά. Εἶναι γελοῖος ἀλυτρωτισμός διότι ξεσκεπάζεται εὔκολα. Ἡ προχθεσινή συμφωνία τῶν Πρεσπῶν κατοχυρώνει τὸν ἀλυτρωτισμό τοῦ Ἴλιντεν. Πιθανόν στὸ μέλλον κάποιος νέος Γκρούεφσκι νὰ δώσει ταὸ ὄνομα τοῦ Περδίκκα ἤ τοῦ Πτολεμαίου σὲ δρόμο ταῶν Σκοπίων (ἄν ἤδη δὲν συμβαίνει). Ἐμεῖς πρέπει νὰ γνωρίζουμε λίγο παραπάνω γιὰ τὴν ἱστορία μας. Τὸν Τσίπροβιτς καὶ τοὺς σὺν αὐτὦ τοὺς νοιάζει ἡ καρέκλα τῆς ἐξουσίας. Εἶναι ὁ yes man τοῦ δυτικοῦ κόσμου. Γιὰ μιὰ καρέκλα. Γιὰ τὴν ὁποία ὑπάρχει καὶ ἡ καρέκλα τοῦ δικαστηρίου. Τὸ ἐδώλιο.

Γνώση τῶν πορνείων τῆς ἐποχῆς εἶχε ὁ Περδίκκας. Ἦταν κινητά. Στὶς ἐκστρατεῖες εἶχαν ξεχωριστό στρατόπεδο μὲ πόρνες, δούλους καὶ ὁμήρους. Εἰδικὰ ὅταν λείπε κάποιος 10 χρόνια ἀπό τὰ μέρη του. Σίγουρα στὰ λάφυρα, ἄρπαζαν καὶ ἀνατολίτισσες γυναῖκες γιὰ να ἱκανοποιοῦν τὶς ὁρμές τους. Τοῦτο συνέχισε καὶ ὁ ῥωμαϊκὸς στρατός. Γίνεται σαφές ὅτι ὅσες πόρνες ἤταν πονηρές καὶ παλτά, τὶς παρατούσαν στὴν ἔρημο. Μία ἔργαζόμενη που σίγουρα θὰ ἐπιβίωνε ἐκείνη τὴν δύσκολη ἐποχή ἤταν καὶ ἡ ρωσόφωνη Μαρία τοῦ ΜΑλεξ 28. Κατέβηκα βράδυ για βόλτα στὸ Μεταξουργεῖο. Τότε πῆγαν οἱ Ἕλληνες στὴν ασιατικὴ ἐνδοχῶρα. Τώρα ἤλθαν οἱ ἀπόγονοι τῶν κατακτημένων στὴν Ἀθήνα. Τὸ ἰσόγειο τοῦ ἀριθμοῦ 28 ἔχει κουρτίνα ἀντί θύρας. Μπαίνω μαζί μὲ 4-5 πιτσιρικάδες ποὺ ἔκαναν χαβαλέ. Μέσα περίμεναν ἤδη δύο Ἀφγανοιρανοπακιστανοί. Ἡ τσατά παρουσίασε τῆν milf Ἀνδριάνα (μαυρομάλλα μετρίου ἀναστήματος). Πέρασε ὁ ἔνας πάκις μέσα. Ἤξερα ὅτι ἡ Μαρία ἐργάζεται ἐδῶ. Μοῦ τὴν παρουσίασε καὶ πέρασα σὲ δωμάτιο (ἀνακοινώθηκαν ὅλα πλὴν πρωκτικοῦ καὶ CIM). Πρόκειται γιὰ Ῥωσίδα milf μὲ τὰ μαῦρα σγουρά μαλλιά, κανονικό πρόσωπο, περιπου 35-37 ἐτῶν, μὲ πιασίματα καὶ μεγάλο στῆθος. Δούλευε στὸ Ἰάσωνος 46 καὶ στὸ Φυλῆς 109Β. Σήμερα ἐργάζεται, κατὰ τὴν πρωινή βάρδια, στὸ Φυλῆς 84 ὄροφο. Ἔμεινα ἀπολύτως ἱκανοποιημένος ἀπὸ τὶς ὑπηρεσίες της, παρά τὸ γεγονός ὅτι ἔχει μικρή κοιλιά καὶ χαλαρό σώμα. Τὸ στῆθος εἶναι 3.5 φυσικότατο. Φιλιά δίνει βαθιά μὲ γλώσσα καὶ προσφέρει καλό ἐλεύθερο στοματικό. Δὲν ὑπήρχε δυσώδης ὀσμή στὸν χῶρο, οὔτε στὴν κοπέλα (μόνο νερό στὸ πάτωμα, ἔμπροσθεν τοῦ νιπτῆρος). Τὸ δυνατό της σημεῖο στὸ sex ἦταν ἡ στάση στὰ τέσσερα: ἔβαλε μαξιλάρι στὴν κοιλιά της καὶ κοπανιόταν στὸ μόριο μου. Ἔπειδή τὸ ἔκανε τέλεια, ἀποφάσισα νὰ μὲ τελειώσει ἐκεῖ καὶ κατέθεσα μέσα της. Εἶχα ἰδρώσει, παρά τὸ ἀνοικτό κλιματιστικό. Ἀφαίρεσα καὶ πέταξα τὸ προφυλακτικό, ἐνῶ ἡ Μαρία ντύθηκε καὶ μὲ φίλησε γιὰ νὰ φύγει. Περίπου δέκα λεπτά κράτησε ἡ συνεδρία. Τίμια ἱερόδουλος ἡ Μαρία, ἀλλά λίγο βιαστική στὸ πρόγραμμα τῶν 10€. Δὲν ἀμφιβάλλω ὅτι θὰ εἶναι καλύτερη καὶ πιο ἄνετη στὸ Φ84. Προτείνεται γιὰ ὅσους θέλουν μπαμπάτσικα milf μὲ καλές ὑπηρεσίες. Ἀξίζει ἡ συνεύρεση.

*[Ἀπὸ Παλαιᾶ Διαθήκη] Βιβλίο τοῦ Δανιήλ, κεφάλαιο Ε’, στ. 1-6 καὶ 25-28. Παραστατικὴ ἀπεικόνιση τοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος στὴν Τέχνη, βλέπε τὸν πίνακα τοῦ Ρέμπραντ «Τὸ δεῖπνο τοῦ Βαλτάσαρ».