Μεγάλου Αλεξάνδρου 22Α (Μπουρδέλα) Μεταξουργείο

Παρασκευή, ώρα 14:03
«Γεια σας παιντιά! Δύο κοπέλες έχουμε, δύο Ρωσίδες! Ιεύα (Εύα)...». Απ' το κουζινάκι εμφανίστηκε μία χαμογελαστή λυγερόκορμη μιλφ, με συμπαθητικό πρόσωπο, καστανό σπαστό μαλλί πιασμένο πίσω (μπορεί να ήταν και κοντό), μικρό στήθος, ψιλοάκωλη, η οποία φορούσε κιλοτάκι, κορμάκι και ψηλές γυναικείες κάλτσες. «...και Φωτεινούλα! Δύο πολύ καλές κοπέλες, να περάσετε όμορφα παιντιά!... Ελεύθερα πιασίματα, ελεύθερο στοματικό, πισωκολλητό, εξήντα εννιά, ισπανικό, αυταρχικό, παρτουζίτσα με δύο κοπέλες (sic). Δύο κοπέλες μαζί είκοσι ευρώ, κάθε μία κοπέλα δέκα ευρώ!...», ολοκλήρωσε την ενημέρωση η συμπαθητική ξανθιά μεσήλικη υπηρεσία, συμπληρώνοντας πως, «δεύτερη κοπέλα ακόμα στο δωμάτιο παιντιά, καθίστε!».
Τότε ένας νεαρός, χωρίς να σηκωθεί, πρότεινε το χέρι —κρατούσε ένα δεκάρικο— στην τσατσά η οποία και τον προώθησε στα ενδότερα. 'Οταν επέστρεψε την πλησίασα. «Εε, θα περάσω κι εγώ, με τις δύο μαζί». «Με τις... περίμενε!... Μήπως να περιμέ–», κοίταξε προς τον διάδρομο αβέβαια. «Δύσκολο, ε;». «'Οχι! Μήπως να περι– Πάμε να δεις ντωμάτιο, έλα!», αποφάσισε αμέσως. «Πόσα δωμάτια έχουν πριν από μένα;», ρώτησα δίνοντάς της το εικοσάρικο. «Ιένα, ιένα ντωμάτιο μόνο!», απάντησε δείχνοντάς μου το ένα απ' τα δύο κελιά στη μια πλευρά του διαδρόμου. «Η Φωτεινή είναι ήδη στο δωμάτιο και τώρα θα μπει και η κοπέλα που είδα...». «Ναι». «Εντάξει εντάξει... Οπότε, σε περίπου ένα δεκάλεπτο θά 'ρθουν». «Ναι!». «Εντάξει εντάξει εντάξει...».
Πράγματι ύστερα από περίπου δέκα λεπτά άκουσα βήματα και γυναικείες φωνές να πλησιάζουν. Πρώτη μπήκε η πασίγνωστη σιτεμένη Φωτεινή, με σκούρο μαλλί μέχρι την πλάτη ψηλά, μετριότατο πρόσωπο με μικρά μάτια και λεπτά χείλη, μεγαλούτσικο στήθος, χαμηλομέτριο ανάστημα, καλοθρεμμένο σώμα με κωλάρα και μποτιλοπόδαρα. «Ω, γεια σας!», μου ευχήθηκε συνεχίζοντας με κάποια από τ' ακαταλαβίστικα που συνηθίζει, «ωραίο, ω, τι ωραίο!». «Χε χε χε...», έκανα ανοίγοντας τα χέρια μου για να τη δεχτώ στην αγκαλιά μου. Με το που με καπάκωσε άρχισε να με γλείφει στη μούρη. Χούφτωνα και του λόγου μου όπου έβρισκα. «Ενοχλώ εγώ;», άκουσα την έτερη εταίρα δίπλα μου. «'Οχι...», της αποκρίθηκα. Εκείνη τη στιγμή η Φωτεινή μεταφερόταν ανάμεσα στα σκέλια μου κάνοντας χώρο στην συναδέλφισσά της έτσι ώστε να με καπακώσει για ν' αρχίσει με τη σειρά της το δικό της γλείψιμο και τα δικά της φιλιά.
Εντωμεταξύ η Φωτεινή είχε αρχίσει να με πιπώνει ακάποτα... και όχι μόνο αυτό, ξαφνικά ένιωσα κάτι να προσπαθεί να μου παραβιάσει τον πρωκτό... «Φωτεινή... Αχ αχ αχ, περίμενε βρε... 'Οχι κωλοδάχτυλο!». «Α!», έκανε και τραβώντας το χέρι είδα πως την καπότα τη φορούσε στον δείκτη και στον μέσο... «Γλείψε τ' αρχίδια!», της είπα. «Αα, ναι... Αα, ναι!», συμφώνησε με τον χαρακτηριστικό δικό της τρόπο και σκύβοντας έπραξε εκείνο που της είχα ζητήσει.
«Μμμ... ματς-μουτς....».
Στο μεταξύ η άλλη κοκότα συνέχιζε το ικανοποιητικό της γλείψιμο στα γνωστά σημεία (θηλές, λαιμό, μάγουλα, αυτιά), αλλά και κατά μήκος των βραχιονίων... όταν ξαφνικά ένιωσα να μου δαγκώνει τη ρώγα... «Αχ, σιγά!», "βέλαξα". «Αχ, σιγά! Πιο σιγά... Πολύ ευαίσθητο παιδί, ε;», έκανε και την πλάκα της απευθυνόμενη τόσο σε μένα όσο και στη Φωτεινή.
«Μμμ, ματς-μουτς...».
«Φιλί στο στόμα δίνεις;», τη ρώτησα όταν έπειτα από κάποιες προσπάθειές μου διαπίστωσα πως απέφευγε τα χείλη μου. «'Ο-ό...» (αρνητικό), ήταν η απάντησή της ανάμεσα στα «ματς-μουτς». 'Εδωσε όμως η Φωτεινή, λίγο αργότερα, κλείνοντας τα μάτια ως συνήθως, όταν η άλλη είχε αναλάβει το τσιμπούκωμά μου, τ' οποίο σταμάτησε αφού άρχισα να εκσπερματώνω, συνεχίζοντας όμως να παλινδρομεί τη χούφτα κατά μήκος της σπαργώσας ψωλής μου...
Τα λίγα δευτερόλεπτα που διήρκεσε η εκσπερμάτωσή μου εκείνες βογγούσαν πιο έντονα, ενώ με το που είπα, «εντάξει, έχυσα...», η μεν λεπτοφυής πόρνη έφυγε σφαίρα στον νιπτήρα για να πλύνει το γεμάτο σπέρμα χέρι της η δε Φωτεινή με ρώταγε επίμονα, «Πολύ; (χύσι έβγαλες)... Πολύ;», για να της επιβεβαιώσω, «Πολύ, πολύ!».
Η δεύτερη αποχώρησε σχεδόν αμέσως.
«Η Εύα είσαι εσύ, ε;», ρώτησα απ' το κρεβάτι όπου συνέχιζα να βρίσκομαι ξαπλωμένος. Μου απάντησε κουνώντας καταφατικά το κεφάλι, καθώς έσιαχνε τις κάλτσες της. «'Ησουνα κι αλλού, σε άλλα μπουρδέλα ή όχι, μόνο εδώ;», συνέχισα τις ερωτήσεις. «'Εχει τόση σημασία;», μου χαμογέλασε. «Ναι, γιατί πάω σε πολλά και μπορεί να σε ξέρω κι απ' αλλού». «Ααα... αλλά σημασία έχει εάν πέρασες εσύ–». «Καλά πέρασα», παραδέχτηκα. «Χαιρόμαστε ιδιαίτερα... χε χε», φόρεσε και το κορμάκι της. «Λοιπόν, θα χαρούμε...», είπε αφού πια ήταν έτοιμη. «Να 'σαι καλά!». «... να σε ξαναδούμε». «Να 'σαι καλά, γεια!». «Καλή μέρα». «Καλημέρα». «Ευχαριστώ».

«Γεια σας, καθίστε λιγάκι!», με προέτρεψε η συμπαθητική υπηρεσία.
Στο σαλόνι ήμουν μόνος.
«Γεια σου μωρό μου... Πού πας;», απ' το κουζινάκι βγήκε μία νταρντανομίλφ, με καστανοκοκκινωπό μαλλί μέχρι τους ώμους, ασχημομέτριο πρόσωπο που πρόδιδε την ηλικία, μεγαλούτσικο στήθος, η οποία φορούσε εσωφόρι και με πλησίασε σε σημείο αναπνοής —σχεδόν κόλλησε τη μύτη της στη δική μου— έχοντας ένα ψαρωτικό ύφος.
«Πώς σε λένε;», τη ρώτησα κάνοντας λίγο πίσω το κεφάλι μου — κάποια μου θύμιζε... «Λίζα», ήταν η απάντησή της. «Λίζα... και το πρόγραμμα;». «Για σένα, ό,τι γουστάρεις...», ξανακόλλησε σχεδόν τη μύτη της στη δική μου. «Τι γουστάρεις;», επέμεινε να της πω. «Εεε, τι πρόγραμμα κάνεις;», επανέλαβα τραβώντας πάλι πίσω το κεφάλι — μαλακία μου που δεν τη ρώτησα κάποιες ιδιαίτερες υπηρεσίες, να έβλεπα εάν τις πρόσφερε. Τότε εκείνη ξεκίνησε να μου λέει: «Κάνω πρόγραμμα...». Διακόπτοντας όταν ακούσαμε την τσατσά να πλησιάζει απ' τον διάδρομο, για να συμπληρώσει: «Να σου πει τώρα κυρία!». «Οκέι», συμφώνησα και την επόμενη στιγμή η κυρία εμφανίστηκε. «Γεια σου παιδί μου!». «Τι πρόγραμμα έχει η–». «Ελεύθερα πιασίματα, ελεύθερο στοματικό, πισωκολλητό, εξήντα εννιά, ισπανικό. Αυτό το πρόγραμμα παιδί μου. Η κοπέλα πολύ καλή στο δωμάτιο! Δεν βιάζεται, δουλεύει σιγά σιγά...». «Εντάξει...», είπα δίνοντας την εντύπωση πως το σκεφτόμουν. «'Ελα, θα περάσεις πολύ καλά!», προσπάθησε να με πείσει εκείνη. «Θα δω, θα δω, ευχαριστώ πολύ!», την απογοήτευσα κι έστριψα προς την εξώπορτα. «Παρακαλώ!», την άκουσα πίσω μου.
Επέστρεψα μετά με το πέρας της τσάρκας.
«Τι κάνεις;», με ρώτησε με το ίδιο ψαρωτικό ύφος η Λίζα βγαίνοντας απ' το κουζινάκι. «Θα περάσω!», της έκανα γνωστό με το δεκάρικο στη χούφτα. Από 'κει ανέλαβε η υπηρεσία. «'Ελα», μου έδειξε την κάμαρα που πριν λίγες μέρες είχα συνευρεθεί με μία 'Αντζελα. «Αχ, όχι εδώ πέρα! Να πάω σ' ένα άλλο;», αντέδρασα — τα δύο απέναντι δωμάτια ήσανε άδεια. «'Οπου θέλεις!», δεν μου έφερε αντίρρηση. «Ορίστε», την πλέρωσα (έτσι, μ' έψιλον!). «Μ-μ, (καταφατικό) ευχαριστούμε!». Η καμαρούλα ήταν ψιλοάθλια και σκοτεινή. «'Αμα θέλεις ν' ανοίξεις εντώ (έναν επιδαπέδιο ανεμιστήρα), γιατί δεν έχουμε ερ κοντίσιον...», μου εξήγησε. «Καλά δεν πειράζει!» — τελικά δεν τον χρησιμοποίησα, η θερμοκρασία ήτανε μια χαρά.
«Η κοπέλα είναι στο δωμάτιο!», άκουσα μια-δυο φορές την τσατσά, απ΄το σαλόνι, κατά τη διάρκεια της οκτάλεπτης αναμονής μου.
«Γεια σου», της ευχήθηκα όταν εκείνη —η πουτάνα— άνοιξε την πόρτα. «Γεια σου, γεια σου!», αντευχήθηκε και κλείνοντάς την την ασφάλισε με το συρτάκι. Στη συνέχεια με πλησίασε —εγώ βρισκόμουν ξαπλωμένος στο φαινομενικά καθαρό κατωσέντονο— και άφησε τα σέα της στο κομοδίνο — μόνο την καπότα άφησε δίπλα στο μαξιλάρι.
«Δούλευες και πουθενά αλλού εσύ; Σε θυμάμαι από κάπου αλλού...», τη ρώτησα καθώς εκείνη έβγαζε το εσωφόρι αποκαλύπτοντας δυο κρεμαστά μεγάλα μαστάρια, μια προπετή κοιλιά και μια διπλόφαρδη μέση. Με κοίταξε και κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Δούλευες καθόλου Λιοσίων, Φυλής, Αχαρνών–». «Αχαρνών, ναι!», με διέκοψε. «Στο 85!». «Ναι», άρχισε να μαζεύει τα μαλλιά της ψηλά. «Αα... Δεν σ' έχω πάρει, αλλά τώρα σε θυμήθηκα.». «Και τώρα ντουλεύω!», με πληροφόρησε πιάνοντάς τα μ' ένα λαστιχάκι — τώρα το πρόσωπό της φαινόταν άσχημο. «Α, ναι;». «Κυριακές μόνο», γονάτισε πλάι μου. «Αα, Κυριακές...», της έκανα χώρο. «Εσύ πας παντού!», μου χαμογέλασε και άρχισε να με χαϊδεύει με τα δυο της χέρια — απ' τ' αρχίδια μέχρι το στήθος. «Α, επειδή σου ανέφερα αυτά τα μέρη;... Ε, γυρίζω προσπαθώντας να δω τι υπάρχει», της εξήγησα περνώντας το χέρι μου απ' τα βυζιά της. «Τι να δεις; Τα ίδια είναι. Και δω τα ίδια δεν είναι;», με κοίταξε σοβαρά συνεχίζοντας το πασπάτεμα. «Ε, δεν είναι ακριβώς έτσι...», ξεκίνησα να λέω όταν την είδα να "βουτάει"... «Δεν θέλω ελεύθερο στοματικό!», την πρόλαβα... «Αλλά θέλω γλειψιματάκια και φιλάκια...».
«Ααα, μπράβο!...», έκλεισα τα μάτια. Η Λίζα προχώρησε σ' ένα ικανοποιητικό γλείψιμο που ξεκίνησε απ' τ' αρχίδια —έπειτα από δική μου προτροπή το σημείο εκείνο—, συνέχισε στον κορμό, στον λαιμό, στα μάγουλα και κατέληξε στ' αυτιά μου να χώνει τη γλωσσάρα της βαθιά μέσα στους έξω ακουστικούς μου πόρους, ενώ επιδοθήκαμε και σε ασελγείς ασπασμούς...
Μια λεπτομέρεια: Καθώς έγλειφε ανάσαινε βαριά, σαν να έχει λαχανιάσει ένα πράμα...
«Κάτσε να βάλω την καπότα...», της είπα — η στύση μου έδειχνε ταβάνι...
Η πίπα που μου έκανε ήταν βαθιά και υγρή, ενώ μ' έγλειφε και στ' αχαμνά. Αλλά δεν την άφησα να τη συνεχίσει για πολύ αφού της ζήτησα να τη γαμήσω πισωκολλητά γονατιστά — μεγάλη ποικιλία παρατηρώ στις ερωτικές στάσεις που επιλέγω κάθε φορά... Χα χα χα!
«Κρακ κρακ κρακ...», πήρε και πήρα θέση. Τον έχωσα στη μουνοσήραγγά της κι άρχισα δίνω πόνο!... (Σιγά ρε γαμιά! Χα χα χα)
Τέλος πάντων, λίγο οι βυζάρες που χούφτωνα, λίγο τα κωλοχάστουκα που της έδινα, λίγο ένα γύρισμά της για άλλο ένα (αηδιαστικό – δυνητικά μολυσμένο) γλωσσόφιλο, μ' έκαναν να... «Αα... αα... αα... έχυσα!...».
«Μισό κιλό!», την άκουσα να λέει όρθια καθώς έβαζε το εσωφόρι της. «Μισό κιλό, τι;», την κοίταξα με απορία. «Τέτοιο...», έδειξε με το πιγούνι προς τη γεμάτη με μεσήλικο σπέρμα ελαστική θηλή του προφυλακτικού που ακόμα ο πούτσος μου φορούσε. «Α, ναι! Χα χα χα», συνειδητοποίησα τι εννοούσε.
«Ευχαριστώ πολύ!», της είπα όταν για να με χαιρετήσει μου χτύπησε ελαφρά το κωλομέρι — της είχα γυρισμένη την πλάτη μιας και πλενόμουν. «Τίποτα, γιατί ευχαριστάς; (sic)», ήταν η αντίδρασή της. «Πώς πάει η δουλειά εδώ;», τη ρώτησα. «Καλά», έκανε νόημα με το κεφάλι και ανοίγοντας την πόρτα βγήκε στον διάδρομο.

Τρίτη, ώρα 18:09
Ακολουθώντας έναν αλλοδαπό εισήλθα στο μισοσκότεινο σαλόνι.
«Γεια σας!», μας ευχήθηκε η υπηρεσία. Καθίσαμε σε διαφορετικούς πάγκους. Λίγο αργότερα μπήκαν άλλοι δυο-τρεις αλλοδαποί. «Γεια σας!», τους χαιρέτησε κι εκείνους. Στα δυο-τρία λεπτά —απ' τη στιγμή που είχα μπει— ακούστηκαν βήματα απ' τα ενδότερα κι εκείνη αμέσως έσιαξε το υφασμάτινο παραβάν, έτσι ώστε να μη φανεί το πέρασμα της κοπέλας απ' τον διάδρομο στο κουζινάκι, ενώ αμέσως άρχισε να ενημερώνει: «Η κοπέλα που έχω εγώ κάνει: ελεύθερο στοματικό τσιμπουκάκι, μουνάκι, πισωκολλητό στα γόνατα, φιλάκια, χαδάκια, εξήντα εννιά, ισπανικό. Είναι καλό, περιποιητικό, δεν βιάζεται στο δωμάτιο, σιγά σιγά, θα περάσετε όμορφα!... Δεν τη φωνάζουμε, είναι πάρα πολύ καλή και περιποιητική!».
Εμφανίστηκε μια νταρντανοειδής νεαρή, με ίσιο κοκκινωπό μαλλί λίγο πάνω απ' τους ώμους, μέτριο πρόσωπο, μεγαλούτσικα μπομπόνια, η οποία φορούσε εσωφόρι.
Ο κόσμος άρχισε να φεύγει.
«'Ελα να τη δοκιμάσεις, θα περάσεις ωραία μαζί της!», προσπάθησε να δελεάσει κάποιον η τσατσά. Την πλησίασα με το δεκάρικο στο χέρι. «'Ελα αγάπη μου!», είπε και με οδήγησε σ' ένα δωμάτιο. Την πλήρωσα. «Ευχαριστώ πολύ!», μ' ευχαρίστησε κι έκλεισε τη μεταλλική πόρτα, φεύγοντας, αφήνοντας με να ετοιμαστώ.
Η κοπέλα δεν άργησε να την ανοίξει.
«Γεια σου!», της ευχήθηκα απ' το κρεβάτι όπου βρισκόμουν ξαπλωμένος. «Τι κάνεις;», με ρώτησε σιγανά. «Καλά, εσύ;». «Καλά. Πώς σε λένε;». «'Αντζ...». «Πώς;». «Άντζελα!». «Αα, 'Αντζελα!». Για μια στιγμή μου φάνηκε γνωστή. «Δεν σ' έχω ξαναδεί, έτσι;...», θέλησα να μου επιβεβαιώσει. «Μμμ...», άρχισε να σκέφτεται. «'Οχι!...», προσπάθησα να προκαταλάβω την απάντησή της. Τελικά κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Πουθενά!», επέμεινα. Το ξανακούνησε με τον ίδιο τρόπο. «Εντάξει», ησύχασα.
«Δε μου λες...», ξεκίνησα να της λέω. Εκείνη πιάνοντας ένα απ' τα υγρά μαντιλάκια που είχε φέρει μαζί της γονάτισε απέναντι απ' τον πούτσο μου. «Δεν θέλω ακάποτο τσιμπούκι, με προφυλακτικό θα μου κάνεις πίπα!», βιάστηκα να της κάνω γνωστό και συνεχίζοντας τη ρώτησα εάν πρόσφερε τίποτις προκαταρκτικά. Απάντησε καταφατικά. «Για να σηκωθεί λίγο και μετά να το βάλεις (το λάστιχο)», εξήγησα. «Σπηκ ήνγκλις;», με ρώτησε καθώς άφηνε το μαντιλάκι στο κομοδίνο. «Γιες, γουερ αρ γιου φρομ;». «Ρομανία!».
Ξεκίνησε να με φιλάει και να με γλείφει στις θηλές (μάλιστα κάποια στιγμή με ψιλοδάγκωσε και στην αντίδρασή μου [«Αουτς!»] χαμογέλασε πονηρά) όπως και στα πλαϊνά του κορμού, ενώ έπειτα από επιθυμία μου συνέχισε στον λαιμό και στ' αυτιά μου.
'Οταν η στύση εμφανίστηκε μου φόρεσε την καπότα και προχώρησε σε μία μέτρια πίπα με λίγους εξωτερικούς γλωττισμούς.
«Φακ;», ρώτησε ύστερα από λίγο σηκώνοντας το κεφάλι. «Γιες, καμ... (από πάνω) », της έκανα νόημα. «Νο...», αρνήθηκε ζητώντας μου να ξαπλώσει εκείνη και να έρθω εγώ από πάνου (έτσι, με "ου"). Δεν έφερα αντίρρηση, οπότε πήρε θέση ανοίγοντας, καλά, τα πόδια (αιδοίο ξυρισμένο) κι εγώ "χώθηκα" στη μουνοσήραγγά της. Σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια της γάμευσης (ολοκλήρωσα επιτυχώς) είχε τα μάτια της κλειστά κι έβγαζε χαμηλής έντασης βογγητά.

Οι καταστασεις κ οι ανθρωποι αλλαζουν βασανιστικα αργα η καθολου,η αναγκη για κεραυνοβολα χυσιματα στα πανεμορφα μπουρδελα επιτακτικη.Το υποβρυχιο το πουλησα κ το χοιροστασιο το εκαψα. Την απογοητευση την παρατησα,την εβαλα οχι στον πατο μου αλλα κατω απο μια γλαστρα σε ενα μπαλκονι στα πατησια, αργοτερα ενας αλητηριος μεθυσμενος συνταξιουχος ξερασε μεσα σε αυτη, μετα ξαναηπιε. Δεν μεταμορφωθηκα σε τιποτα κ στο μεταξουργειο πηγα με το αυτοκινητο. Στο δρομο σκεφτομουν οτι θελω να γαμησω μια ξενερωμενη πουτανα μονο απο τον κωλο,να την πληρωσω με κερματα. Κωλο βρηκα αλλα εκανε 15,στο μεταξουργειο πρεπει να πληρωνεις μονο το ελαχιστο,θεμα ιδεολογιας,ειναι ανουσιο σαν ορκος πιστης σε σχεση με νυμφομανη,δεν σε εχυσα στο στομα για να τα φτυσεις. Ξημερωσε,περπαταω αργα,αδιαφορα,οικειοτητα.Πρεπει να φτιαξουν ενα μαιευτηριο στο μεταξι.Με 5 διευρα πληρωσα για την Σβετα,τα αφησα να πεσουν απο μικρο υψος στο χερι της τσατσας για να κανουν θορυβο.Οταν εμφανιστηκε στο σαλονι καταλαβα οτι δεν ηταν ξενερωμενη, κωλο δεν εδινε ,0/2 δλδ αλλα δεν ηθελα να περπατησω αλλο,κουραστηκα,βαριομουν.Ηταν Μιλφ προς mature,κοντη με μεγαλα βυζια που θα γκρεμιζονταν οταν εβγαζε το σουτιεν,μεγαλη κωλαρα καλη,η φατσα ηταν μακροστενη θυμιζε αστυνομο σαινη με μια τζουρα Γιατσεκ Γκμοχ,δεν ηταν για πασαρελα.Της χαιδεψα λιγο τον κωλο,καυλωνω να τις χουφτωνω εκει.Μπηκε μεσα στο δωματιο,με βρηκε καθιστο στο κρεβατι,καυλωμενο,τον ψιλοεπαιζα απαλα.Ξαπλωσα,ξεκινησε καλο τσιμπουκι,εγλυφε αρχιδια,τον εφτυνε,τον χτυπαγε στην γλωσσα,ρουφαγε με μανια.Τοτε ξαφνικα εκανε το μεγαλο κολπο...κοντραρε τα ποδια στον τειχο κ αρχισε να κανει βηματα προς τα πανω ενω ρουφαγε τον πουτσο μου,εκανε κατακορυφο σπαγκατο με τον πουτσο στο στομα,απλα τα δαχτυλα του ενος ποδιου ακουμπαγαν στον τειχο,απιστευτο!Ε ναι ρε πουστη ειναι η Kομανετσι των μπουρδελων,μικρη εκανε πρωταθλητισμο αλλα την κρεμασαν στους κρικους ο προπονητης,ο φροντιστης κ την βιασαν,τα παρατησε.Οπως ρουφαγε την τραβηξα χαλαρα απο τα μαλλια για να στηθει,ηθελα να της τον χωσω, ξεστρωτη γωνια σε κρεβατι ψυχαναγκαστικου,η μια συν μια βολη,επρεπε να βαλω την πρωτη αναγκαστικα,επρεπε να τον χωσω.Στην αρχη την πηρα κανονικα μετα την εβαλα στα 4,με ειχε καυλωσει καλα,την γαμουσα,εσκυψα κ της εγλυψα την πλατη,ξεκινησα να την γαμαω δυνατα κ γρηγορα,το λεγομενο κομπρεσσερ,παλια το εκανα καλα τωρα γαμαω σαν παλαιμαχος.Παλιοσκυλο σαλιαρης ημουν,αισχρολογια,προστυχιες,με το ενα χερι της επιασα το λαιμο,το αλλο το ακουμπησα στο μαγουλο κ εβαλα τα δαχτυλα στο στομα της,τα εγλυφε,λιγο πριν χυσω περασα κ τα δυο χερια στα μαγουλα με τα δαχτυλα μεσα στο στομα να τραβανε προς τα εξω τα χειλια,αντεδρασε εκει αλλα προλαβα κ εχυσα ετσι.Ξαπλωσε ανασκελα η πρωταθλητρια μου,με τραβηξε πανω της,ξεφυσαγε, της χαμογελασα, την φιλησα στον ωμο. Καλο γαμησι,η φιλοσοφια που περιειχε ηταν αναλογη με τον λεκε απο μαγιονεζα που εκανα στο μαυρο tshirt μου μετα οταν ετρωγα ενα χαμπουργκερ στην αχαρνων.Εχεις κανει ποτε κακο στον εαυτο σου για να κανεις καποιον να σε λυπηθει?εχεις ονειρευτει οτι γαμας την μανα σου κ τελειωνεις μεσα της??εισαι ριζωμενος η ονειροπολος?σημερα που ειχε πανσελληνο που πηγες βολτα την καριολα σου?εχεις χυσει ποτε βλεποντας πρωινο καφε με την Mενεγακη?Θα ξαπλωνες σε μια λευκη πλατφορμα πλημμυρισμενη με σιαμαιες φυματικες που φτυνουν στο στομα η μια την αλλη?Aνυπομονω να γερασουμε,να αραζουμε στο καφενειο μαζι με αλλους πορνογερους,να βλεπουμε πουτανακια να περνανε κ να ξερουμε οτι δεν προκειται να ξαναγαμησουμε τετοια,να λεμε σε πιτσιρικαδες ιστοριες απο παλια γαμησια.Να περιμενουμε ακομα λιγοτερα απ'οτι περιμενουμε τωρα.Σκεψου οτι εισαι ο προπονητης που την βιασε,γαμησε την ξανα.

Πέμπτη, ώρα 11:43 π.μ
«Γεια σας, χαίρ–». «Η Βικτώρια, είναι εδώ;». «Βικτώρια, ναι μωρό μου!». Την πλήρωσα. «Περάστε, εδώ».
Χθες, ώρα 11:59 π.μ
«Γεια σας, καλημέρα σας!», μου ευχήθηκε η υπηρεσία. «Σήμερα, Βικτώρια και Νικόλ. Δύο κοπέλες!... Παρακαλώ, Βικτώρια! Φουλ πρόγραμμα». Παρουσιάστηκε —και με χαιρέτησε με χαμόγελο— μια κοντόφαρδη στρογγυλοπρόσωπη ξανθιά, με το μαλλί πιασμένο πίσω, μεγάλα μπομπόνια, άσπρη επιδερμίδα. Την είχα ξαναδεί εκεί, σε προηγούμενες βόλτες μου. «Παρακαλώ, Νικόλ! Τούρμπο τσιμπουκάκι, ισπανικό, πισωκολλητό, όλες οι στάσεις». Εμφανίστηκε η γνωστή νταρντάνα, απ' το απέναντι 15 και το Κολωνού 53. «Κάνουν και παρτουζίτσα, δύο μαζί. Θα περάσετε;». «Ευχαριστώ πολύ», είπα και κίνησα προς την εξώπορτα. «Παρακαλώ», ανταπέδωσε η τσατσά. «Ευχαριστώ, ναι ή ευχαριστώ, όχι;», με ρώτησε η Βικτώρια. Σταμάτησα και κοιτάζοντάς την στα μάτια, μετά από ένα-δυο δευτερόλεπτα, της είπα: «Ευχαριστώ, όχι. Χε χε χε». «Χα χα χα, να 'στε καλά, σας περιμένουμε!», ακούστηκε η υπηρεσία.
Το δωμάτιο, σχήματος τραπεζίου, ήταν ικανοποιητικό — καιρό είχα να περάσω εκεί. Η κοντοφάρδουλη πόρνη άνοιξε την πόρτα του ύστερα από δύο λεπτά. Εγώ κλασικά είχα ξαπλώσει. Η γελαστή, σχετικά νέα στην ηλικία, ιερόδουλη έμεινε ολόγυμνη και ξαπλώνοντας πλάι μου είπε με ηδυπάθεια: «Τι να σε κάνω αγάπη μου;», ενώ χωρίς να περιμένει απάντηση άρχισε να με φιλάει–γλείφει στην ομόπλευρη θηλή, στο στήθος, στον λαιμό, στ' ομόπλευρο μάγουλο, σε ολόκληρο τ' ομόπλευρο αυτί. «Μπράβο, ξεκίνα έτσι...», την ενθάρρυνα απ' τη μεριά μου. «Ναι, αγάπη μου!...», συνέχισε ν' ανταποκρίνεται. Μάλιστα, περνώντας από πάνω μου, βρέθηκε στην αντίθετη πλευρά, λέγοντάς μου: «'Εχουμε κι από δω...» κι εξακολούθησε τα φιλάκια–γλειψιματάκια, στ' αντίστοιχα σημεία του κορμιού και της κεφαλής μου. «Ναι μπράβο, έτσι, έτσι!...», έλεγα εγώ τα δικά μου. «Μμμ... να γλείφω τ' αρχιδάκια σου; Θα σου αρέσει;». «Ναι, αλλά το στοματικό το θέλω με καπότα!». «Με καπότα, με καπότα!», με κοίταξε σοβαρά. Εμ, βέβαια, στο Μεταξουργείο βρισκόμουν, που όταν αναφέρουν «φουλ», συνήθως εννοούν «κώλο» («φουλ του κώλου», που λέει και κάποιος). «Μπανανίτσα;», μου έδειξε το προφυλακτικό. Η πίπα που ακολούθησε ήταν αργή, βαθιά, ρουφηχτή, με αρκετά «σλουρπ» και κάποια «ποπ». «Σου (...) σει;», την άκουσα να ρωτάει. «Τι;», άνοιξα τα μάτια μου. «Σου αρέσει αγάπη μου;». Απάντησα καταφατικά.
«'Ελα πισωκολλητά!», της ζήτησα ύστερα από λίγο. «Ναι αγάπη μου!», συμφώνησε και πήρε θέση. Το περικλανίδιό της ήταν μακρόστενο και φαινόταν δουλεμένο, ενώ ανάμεσα απ΄τα μεγάλα μουνόχειλά της διέκρινα το χαίνον στόμιο του κόλπου της — η γύρω περιοχή ήταν ξυρισμένη.
Μπήκα μ' ευκολία κι άρχισα τα μέσα-έξω. «Πλαφ πλαφ πλαφ!». «ΜΜΜΑΑ, χα χα!... Μμμ...», "καύλωνε" η Βικτωρία. «Τσαφ, τσουφ!», δεχόταν αδιαμαρτύρητα τις ήπιες ξυλιές μου στα καπούλια της. Και ξανά «πλαφ πλαφ πλαφ!...» και λίγα ακόμη «τσαφ τσαφ τσαφ!», μέχρι που... «'Εχυσααα!». «Μπράβο μωρό μου!». Γυρίζοντας προς το μέρος μου, άρπαξε το κεφάλι μου και «ματς!», μου έδωσε ένα ηχηρό φιλί στο μάγουλο — έδινε και γλωσσόφιλα, αλλά δεν πήρα.
«Δούλευες και πουθενά αλλού εσύ;», ενδιαφέρθηκα να μάθω. «'Οχι, μόνο εδώ». «Από Ρωσία, ε;», συνέχισα τις ερωτήσεις. «Ουκρέιν», απάντησε με χαμόγελο. «Α, Ουκρανία!». «Εντάξει, όλο Ρωσία είναι», συμπλήρωσε αδιάφορα, κάνοντάς με ν' αμφιβάλλω για τα πατριωτικά της αισθήματα. «Μάλιστα... μέχρι τι ώρα δουλεύεις;». «Μέχρι πέντε (μ.μ)». «Α, μέχρι πέντε, ωραία!». «Γεια σου μωράκι μου, ευχαριστώ!». «Γεια σου, γεια σου!».

Πέμπτη, ώρα 18:04
«Καλησπέρα!», μου ευχήθηκε η υπηρεσία με το που εισήλθα στο μισοφωτισμένο σαλόνι. «Γεια σας», αντευχήθηκα. «Ρωσίδα έχουμε. Η κοπέλα κάνει όλες τις στάσεις, δεν βιάζεται, ελεύθερο στοματικό, ελεύθερα πιασίματα, φιλάκια παντού, τελειωτικό μόνο εδώ –έδειξε το στήθος της. «Γεια σου μωρό μου». Απ΄ το κουζινάκι παρουσιάστηκε η Αλίσα –η σιτεμένη πόρνη απ' το Αχαρνών 85 και το απέναντι 15–, με κοντό ξανθωπό μαλλί, πρόσωπο που πριν αρκετά χρόνια θα έπρεπε να ήταν ενδιαφέρον, μεσαίο ψιλοπεσμένο στήθος, χαμηλομέτριο ανάστημα, λίγη κοιλίτσα, ά-μεση, με λεπτά ποδάρια. «Γεια σου». «Τι κάνεις;», ενδιαφέρθηκε να μάθει. «Καλά, η Αλίσα δεν είσαι;». «Ναι, η Αλίσα!», επιβεβαίωσε. «Θα περάσω», τους έκανα γνωστό και πλέρωσα ένα δεκάρικο. Το κελί που μ' έβαλαν ήταν ψιλοκαθαρό...
'Επειτα από ένα τετράλεπτο την άκουσα να χτυπάει τη μεταλλική πόρτα. «Μπορώ;». «Ναι ναι!», την κάλεσα να περάσει. «Γεια σου αγάπη μου», μου χαμογέλασε. Εγώ τακτοποιούσα τα ρούχα μου στον καλόγερο. «Πώς σε λένε εσένα;», με ρώτησε μένοντας τσίτσιδη. «Τάδε, εσένα;», μου ξέφυγε, ζητώντας να μου πει πάλι τ' όνομά της. «Αλίσα, τώρα. Γιάννα, δουλεύω 15. Γιάννα». «Στο Μ.Α 15 δούλευες σαν Γιάννα;». «Ναι!». «Και στο Αχαρνών 85;», μου ξαναξέφυγε. «Αχαρνών 85, Αλίσα! Εδώ, Αλίσα!». Πάντως είχε ένα θέμα με τα ελληνικά της.
Σύντομα με είχε καπακώσει και ξεκινούσε με φιλιά στο στόμα –που εξελίχθηκαν σε γλωσσόφιλα. Μπλιαχ!... Τώρα που το σκέφτομαι–, γλείψιμο στον λαιμό, στο στήθος, στις θηλές, στην κοιλιά. Συνεχίζοντας με ορχεολειχία, προσπάθεια για γυμνή πίπα –«Αλίσα...». «Ναι!». «Βάλε το προφυλακτικό». «Εντάξει!»–, ενώ με ρώτησε εάν επιθυμούσα να προχωρήσει και σε πρωκτολειχία –έτοιμα τα είχε τα υγρά μαντιλάκια. Δεν πήρα ούτε απ' αυτή... Μόνη της με καβάλησε χώνοντας το καυλί μου στη μουνοσήραγγά της. «Κρικ κρικ κρικ!...». "Με γάμησε" για σύντομο χρονικό διάστημα, μέχρι που: «Μμμαα... μμμαα, έχυσα!...». «Ευχαριστώ μωρό μου!», χαμογέλασε και με φίλησε δυνατά στα χείλη πριν ξεκαβαλήσει.
Ωραία θα ήταν τέτοιες υπηρεσίες –και όχι μόνο– να πρόσφεραν όλες οι ιερόδουλες, ε; Σ' έναν κόσμο χωρίς ΣΜΝ όμως...

«Γεια σας», μου ευχήθηκε μια μεσήλικη με κοντό κοκκινωπό μαλλί, μετριότατο πρόσωπο, μεγάλο κρεμασμένο στήθος (φαινόταν απ' το βαθύ ντεκολτέ), βαρύ κορμί, μέτριο ύψος, η οποία φορούσε ένα φαρδύ σκούρο φόρεμα. Σκέφτηκα πως θα ήταν η υπηρεσία. «Χαίρετε». «Σήμερα, εγώ ντουλεύει! Σβέτα, Μπουλγκάρα», μ' ενημέρωσε. «Ναι...», εξεπλάγην. «Εξήντα εννιά, πισωκόλλητο (sic), ισπανικό, ααα, τσιομπούκι (sic) χωρίς προφυλακτικό, μόνο ντέκα ευρώ!...», συνέχισε. «Και πώς σε λένε;», ξαναρώτησα. «Σβέτα! Σβέτα... εγώ ντουλεύει, εγώ!», ξεκαθάρισε. «Ναι ναι ναι ναι, ξέρω, κατάλαβα, κατάλαβα!... Εντάξει, θα περάσω!...», αποφάσισα. «Οκέι, ελάτε...», χαμογέλασε και μου έδειξε το πρώτο δωμάτιο δεξιά. Σχετικά πρόσφατα βαμμένο σε χρώμα λαχανί.
'Υστερα από τέσσερα λεπτά την άκουσα έξω απ' την πόρτα να ρωτάει: «Μπορείς;». «Ναι ναι!», την κάλεσα να περάσει. Εισήλθε φορώντας μόνο τα εσώρουχά της και κρατώντας μια συσκευασία από υγρά μαντηλάκια, καπότα, λιπαντική γέλη. Πλησιάζοντας το κρεβάτι, άφησε τα πράγματα στο κομοδίνο και πήρε να γδύνεται χαμογελώντας μου. Στη συνέχεια μου έδειξε το smartphone της. Το είχε βάλει στο χρονόμετρο. «Το βλέπετε; Ντέκα λεπτά, για όχι προμπλέμα με πελάτη». Πρώτη φορά το έβλεπα αυτό από πουτάνα!... «Ναι, μπράβο!», επιβράβευσα την πρωτοβουλία της. «Εσύ 'Ελληνας;», ενδιαφέρθηκε να μάθει καθώς έβγαζε ένα μαντηλάκι. «'Ελληνας!». «'Ελλη... Ελ... Δεν ξέρει πολλά ελληνικά!... χε χε...», παραδέχτηκε. «'Ελληνας, Γκρεκ!», εξήγησα. «Γκρεκ! 'Ελληνας!...», επανέλαβε. «Α, ζέστη!», σχολιάζοντας στη συνέχεια κουνώντας το παχουλό χέρι της μπροστά απ' το πρόσωπό της. «Ζέστη ζέστη!», συμφώνησα κι αμέσως παρατήρησα: «Ωραίο στήθος!...». Χουφτώνοντάς το ταυτόχρονα. «Καταρό, εγώ πολύ καταρό!», υποστήριξε κοιτώντας με σοβαρά. «Μπράβο...», αναγνώρισα. «Μπουλγκάρα, Μπουλγκάρα κριστιάνα!», συνέχισε τις "αποκαλύψεις". «Κι εγώ κριστιάν!...», συμπλήρωσα. Αφού της έκανα γνωστό πως δεν επιθυμούσα γυμνό στοματικό, ξεκίνησε μ' επιφανειακά και ηχηρά φιλιά στις θηλές, στο στήθος, στον λαιμό, καθώς κι ακρογλώσσιο γλείψιμο στις αυτές περιοχές, συν στον λοβό του αυτιού μου, ενώ μετακινούμενη ανάμεσα στα σκέλια μου προχώρησε σε μια ισπανική μαλακία κοιτάζοντας τη βάλανο που εμφανιζόταν κι εξαφανιζόταν κατά τη διάρκεια του τριψίματος των αφράτων μαστών στο καυλί μου. Ακολούθησαν το ξετύλιγμα ενός κόκκινου προφυλακτικού κατά μήκος της ψωλής και μια θορυβώδης, μέτρια πίπα. «Σλουρπ σλουρπ σλουρπ!». Η οποία διεκόπη όταν χτύπησε το κινητό κι εκείνη το σήκωσε μιας και ήταν «χα χα, αφεντικό!»... Πάντως δεν μίλησαν παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα. «Χάιντε χάιντε, έχω πελάτη!». Μετά το τηλεφώνημα συνέχισε το "τσιομπούκι" κι όταν της το ζήτησα, πήρε θέση για πισωκολλητό γονατιστό, αφού πρώτα άλειψε το αιδοίο της με κρέμα. Την απαύτωσα όσο πιο δυνατά μπορούσα. «Πλαφ πλαφ πλαφ!». Χωρίς όμως να νιώθω ιδιαίτερα την πρόστριψη. Τελικά έχυσα στα γόνατα, αυνανιζόμενος, ενώ εκείνη μ' έγλειφε στη θηλή και μου πασπάτευε τ' αχαμνά. «Εντάξει, τελείωσα!».
«Πόσα λεπτά περάσαν;», ενδιαφέρθηκα να μάθω. «Α;... Ντόντεκα!», είπε σκύβοντας πάνω απ' την οθόνη. «'Οχι δώδεκα, πολύ λιγότερα!», δεν συμφώνησα. Το δικό μου ρολόι έλεγε έξι λεπτά, απ' τη στιγμή που είχε μπει. Μάλλον κατά τη διάρκεια της κλήσης θα πείραξε το χρονόμετρο...

Τετάρτη, ώρα 18:17
Στο ψηλοτάβανο, άδειο από κόσμο, σαλόνι αντηχούσαν κλαρίνα.
«Γεια σου, καλώς ήρθες. Στο δωμάτιο η κοπελίτσα», μ΄ενημέρωσε η αλλοδαπή υπηρεσία. «Ποια κοπελίτσα είναι;». «Σούζη». «Σούζη...», ψιθύρισα. «Και τι πρόγραμμα έχει;». «Πισωκόλλητο (sic). Κανονικά!». «Εντάξει... Ορίστε!», της έδωσα ένα δεκάρικο, αιφνιδιάζοντάς την. «Μισό λεπτό, γιατί τώρα είναι μέσα», επανέλαβε. «Δεν πειράζει, να μπω να περιμένω σ' ένα δωμάτιο», της είπα με τη σειρά μου. Μου φάνηκε σαν να δίσταζε. «Είναι όλα γεμάτα;», ρώτησα. «'Οχι, όχι...», απάντησε αμέσως. «Εντάξει, μπαίνω σ' ένα δωμάτιο τότε... 'Εχει άλλον πριν από μένα;». «Μμ;». Επανέλαβα την ερώτηση. «Τώρα μπήκε ένας άνθρωπος, είναι στο δωμάτιο...». «Ωραία, μπαίνω εγώ σ' ένα άλλο και θα την περιμένω εκεί!», είπα και προχώρησα στον διάδρομο. «Από δω, από κει...», την άκουσα να μου προτείνει. Προσπέρασα τις δυο πρώτες κάμαρες (δεξιά κι αριστερά) και μπήκα στην επόμενη δεξιά (σχετικά καθαρή και πρόσφατα βαμμένη σε χρώμα λαχανί). Η τσατσά έκλεισε πίσω μου την πόρτα.
'Επειτα από δέκα λεπτά αναμονής, απ' το κρεβάτι όπου είχα ξαπλώσει, άκουσα βήματα να πλησιάζουν. Μπροστά μου παρουσιάστηκε μια χαμηλού αναστήματος εικοσιοχτάχρονη γυναίκα, με τριπλόφαρδη κωλάρα, χοντρές μπουτάρες, παχουλά βραχιόνια, μικρό στήθος, δύο τατουάζ (μια πρόταση κατά μήκος της δεξιάς κλείδας κι ένα τρίμπαλ στην οσφύ), καλούτσικο ψιλοέκφυλο πρόσωπο, καστανόμαυρα μαλλιά πιασμένα πίσω.
«Γεια σου!». «Γεια σου, Σούζη!». «Τι κάαανεις;», ρώτησε σαν να με γνώριζε. «Με ξέρεις;...», παραξενεύτηκα. «Ναιαιαι!», επιβεβαίωσε. «Από πού;». «Από δω!». «Εγώ δεν σε θυμάμαι... 'Εχουμε περάσει μαζί; Αποκλείεται!» «'Εχουμε!», επέμεινε. «Για κοίταξέ με καλά...», της είπα. Με παρατήρησε για λίγο και όντως τελικά παραδέχτηκε πως, «όχι, δεν είσαι εσύ!... Αλλά μοιάζεις πολύ!». «Ε, βέβαια, αφού δεν σε θυμάμαι!...», έκανα ανακουφισμένος. «Τ' όνομα σου;», ρώτησε. «Τάδε», της απάντησα. «Τάδε...», επανέλαβε, σαν να προσπαθούσε να θυμηθεί από τ' όνομα, εάν τελικά ήμουν εκείνος που νόμιζε. «Εσύ, πού αλλού δούλευες ή δουλεύεις;», θέλησα να μάθω. «Εγώ είμαι καινούργια. Εγώ ντεν ντούλεψα πουθενά, μόνο εδώ, τάδε μου!». «Σούζη μου!», αστειεύτηκα μαζί της. «Χα χα, σ' ενοχλεί εσένα να ξαπλώσω δίπλα σου;», συνέχισε ν' αστειεύεται. «Αν μ' ενοχλούσε θα ερχόμουνα;», απάντησα μ' ερώτηση. «Χα χα χα...». «Από πού είσαι Σούζη;», ρώτησα ενώ της έκανα χώρο στο μονό κρεβάτι. «Απ' τη Σόφια!», είπε καθώς στριμωχνόταν δίπλα μου. «Α, είσαι Βουλγάρα...». «Είμαι Βουλγάρα, ναι...». «Εγώ είμαι 'Ελληνας». «Ε, ναι, φαίνεσαι... τάδε!».
«Τι σ' αρέσει, τσιμπούκι;», ρώτησε έτοιμη ν' ανοίξει την καπότα. «Να σου πω... Εμένα θα μ' άρεσε να ξεκινούσες με φιλάκια, εδώ...», της είπα δείχνοντας το σώμα μου, για να συμπληρώσω: «Δεν ξέρω βέβαια εάν τα προσφέρεις...». Αντί γι' απάντηση, έσκυψε κι άρχισε να με φιλάει-γλείφει –σχετικά ικανοποιητικά– σε θηλές, λαιμό, μάγουλα, λοβό του αυτιού, αλλά και κοιλιά, υπογάστριο, συμπεριλαμβάνοντας και τ' αρχίδια, (βέβαια για λίγο κι ακρογλώσσια). «Αα, κάνεις και τέτοια!... Μπράβο, Σούζη!», επιβράβευσα την πρωτοβουλία της. «Ααα, μπράβο, έτσι, μ' αρέσουν αυτά, πριν το τσιμπούκι!...», συνέχισα ευχαριστημένος. «Καθένας με γούστο του!», σχολίασε εκείνη. «Είδες; Με λίγα φιλάκια σηκώνεται...», της είπα κοιτάζοντας την πούτσα μου, η κορυφή της οποίας έδειχνε προς το ταβάνι. «Βεβαίως... τώρα θα γίνει πέτρα!», υποσχέθηκε και κινήθηκε προς τα 'κει. «Για να δούμε...», είπα κι έπλεξα τα χέρια μου πίσω απ' το κεφάλι, σηκώνοντάς το έτσι ώστε να βλέπω ξεκούραστα. «Εγώ ξέρω... πεθαμένο να είναι, σε μένα σηκώνεται!», δήλωσε με σιγουριά. 'Αρχισε μια πίπα χωρίς χέρια, ρουφηχτή... «Ποπ!... Είδες;», χαμογέλασε αυτάρεσκα έπειτα από λίγο. «Καλό δεν είναι;», ζήτησε να επιβεβαιώσω. «Καλό, έλα να σε γαμήσω τώρα!», είπα και γονάτισα. «Κρικ κρικ κρικ...». Πήρε κι εκείνη θέση. «Κρικ κρικ κρικ...». Ο κώλος και τα μπούτια της κάλυπταν μεγάλο μέρος του οπτικού μου πεδίου. Το μουνί της ήταν ξυρισμένο. «Ωραία δεν είναι;», χαμογέλασε κοιτάζοντάς με πάνω απ' τον ώμο της, ενώ στρέφοντας το κεφάλι ξανά μπροστά, συνέχισε: «Τώρα είναι ωραία μωρό μου! (που βλέπεις την κωλάρα μου!) Παίξε λίγο!... Παίξε λίγο με κωλαράκι!». «Ελεύθερα τα πιασίματα είναι...», μου υπενθύμισε. Την "κάρφωσα", γράπωσα τα καπούλια της κι άρχισα να "μπαινοβγαίνω". «Ωωω, ωωω, ωωω!», έκανε σε κάθε γαμική ώθησή μου. «Αχ!... Αχ!... Αχ!», έκανε σε κάθε κωλοσκάμπιλο. Τα δευτερόλεπτα περνούσαν... «Χύνουμε;», την άκουσα κάποια στιγμή να ρωτάει ανάμεσα στα «Ωωω» και στα «Αχ!». «Σε λίγο...», τη διαβεβαίωσα συνεχίζοντας τις ψωλιές. «Πρέπει να βγω... Πέρασε η ώρα...», μου γνωστοποίησε λίγο αργότερα. Κοίταξα το ρολόι μου. Είχαν περάσει 7 λεπτά, απ' όταν είχε μπει. «'Εχουμε ακόμα λίγο χρόνο», της είπα. Δεν αντέδρασε αρνητικά. 'Υστερα από μερικές ακόμα δεκάδες γαμιές, κατάφερα να χύσω...

Στον παρόν οίκο που άνοιξε ξανά μετά απο μεγάλη περίοδο που ήταν κλειστός, απο τις 2 κοπέλες που δούλευαν εχθές το απόγευμα, την Μαρία και την Ιωάννα επέλεξα να περάσω με την πρώτη.Η Μαρία, όπως αμέσως διαπίστωσα όταν την είδα, και μέσα στο δωμάτιο μου το επεβεβαίωσε και η ίδια, είναι γνωστή σε κάποιους απο εσάς ως Ντιάνα και έχει εργαστεί στο στουντέλο της Ιωαννίνων 3Α και στο ισόγειο μπουρδέλο της Κωνσταντινουπόλεως 166 ένα φεγγάρι.Μάλιστα για το Ιωαννίνων 3Α είχα ανεβάσει και κριτική με τίτλο "Λευκή και μαλακή σάρκα!" την οποία όποιος ενδιαφέρεται για να κάνει καλύτερη σύγκριση μπορεί να την διαβάσει και αυτήν συμπληρωματικά.
Για όποιον δεν γνωρίζει την Ντιάνα, πρόκειται για μιλφ Ρωσίδα γύρω στα 45, με λευκό και χαλαρό δέρμα,βυζιά τριάρια μαλακά και κρεμαστά, με μακριά ξανθά μαλλιά που ίσως είναι και περούκα με κάποια επιφύλαξη πάντα,κανονικών κιλών και πρόσωπο ξερακιανό με στίγματα.Η κοπέλα απο την περίοδο της πρώτης επίσκεψης μου μέχρι σήμερα έχει "σπάσει" περισσότερο και αυτό μάλλον ωφείλεται πέραν της φθοράς του χρόνου, μάλλον και στην κακή ποιότητα της ζωής.Ωστόσο όπως πολύ σωστά έχει επισημανθεί και απο τον προηγούμενο συναγωνιστή κρατάει ακόμα κάποια πρόδηλα χαρακτηριστικά που μαρτυρούν ότι στα νιάτα της υπήρξε μια πολύ όμορφη κοπέλα μιας και σήμερα ακόμα δεν περνάει τελείως απαρατήρητη.
Η κοπέλα δεν άργησε να έρθει στο μικρό και βρώμικο δωμάτιο, με τα βρώμικα σεντόνια στο κρεββάτι όπου και την υποδέχθηκα αγκαλιάζοντας το αλαβάστρινο κορμί της σε θερμό καλοσώρισμα.Της είπα ασφαλώς ότι την γνωρίζω και απο το άλλο μαγαζί που δούλευε και το παραδέχθηκε.Ξάπλωσα στο κρεββάτι και η κοπέλα αφαίρεσε το εσώρουχο της και ανέβασε το σουτιέν της επάνω για να ξεπροβάλει τα στήθη της αλλά χωρίς να το αφαιρέσει.Ξάπλωσε στο πλάι μου και πήρε το πέος μου στο στόμα της σε ένα δειλό τσιμπούκι σχετικά ρηχό με την χρήση χεριού. Εγώ χάιδευα το σώμα της και το χέρι μου χώθηκε ανάμεσα στα μπούτια της τρίβοντας το γατάκι της το οποίο και ήταν σχετικά αξύριστο μιας και μπορούσα να αισθανθώ τις τρίχες της.Ανά διαστήματα έβαζα και απαλά τον αντίχειρα μου στον κώλο της.Κατόπιν προτροπής μου αφαίρεσε το χέρι της στο τσιμπούκι και η αίσθηση βελτιώθηκε.Σε προτροπή μου να περιποιηθεί και τις μπάλες δεν αρνήθηκε, αλλά δεν το έκανε με τόση μαεστρία όπως στο στουντέλο αλλά πιο φειδωλά, επιλέγοντας ένα σταθερό σημείο και λείχοντας το και ρουφώντας το απαλά με την γλώσσα της.
Την τοποθέτησα σε στάση 69 όπου και μπόρεσα να γευτώ λιγάκι το τριχωτό της γατάκι αλλά δεν μείναμε πολύ σε αυτή την στάση γιατί μόνη της η κοπέλα είπε να περάσουμε στο σεξ μιας και όπως φαινόταν ήταν βιαστική με τον χρόνο εν αντιθέση με το στουντέλο που ήταν και πιο χαλαρή.
Πέρασε προφυλακτικό και της είπα να καβαλήσει απο πάνω όπου αρχικά κουνιώταν αυτή και έπειτα την σταθεροποίησα εγώ για να αναλάβω δράση.Τα μαλακά και κρεμαστά βυζιά της με κάβλωσαν έτσι όπως τραμπαλίζοταν πέρα δώθε σαν ώριμες καμπανούλες (είδος αχλαδιού).Δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να τα ρουφήξω και αυτά.
Αλλαγή στάσης σε πισοκωλητό όπου και κάρφωνα δυνατά πασπατεύωντας την πάλευκη κωλάρα της αλλά και το μουνάκι της απο κάτω.Η κοπέλα σε αυτήν την στάση μου έλεγε να χύσω και ο παράγοντας χρόνος μπήκε ξανά στην μέση.
Ένα γρήγορο γύρισμα σε ιεραποστολικό όπου και δεν μείναμε πολύ γιατί ήθελα να αξιοποιήσω πιο δημιουργικά τον λίγο εναπομείναντα χρόνο.Αφαίρεσα την καπότα ξάπλωσα και της είπα να ρουφήξει το κοντάρι μου,μαλάζοντας απαλά τα αρχίδια μου με τα χέρια της. Στην συνέχεια τον έπαιζα στο στόμα της ενώ αυτή τον έγλειφε σαν πάγωτο και όταν η ώρα πλησίασε τον έβαλε στο στόμα της και τα πήρε υπομονετικά μέχρι τελευταία σταγόνα,φτύνοντας τα στον νιπτήρα.
Συνοψίζοντας για όποιον μπορεί να υποστηρίξει τις άθλιες συνθήκες αυτού του σπιτιού μπορεί να περάσει καλά στην τιμή των δέκα εύρω μιας και παρέχεται και εκτόνωση στο στόμα στην τιμή αυτή. Η Μαρία, πρώην Ντιάνα κατά τα άλλα είναι αρκετά καλή κοπέλα και ευγενική με τον πελάτη αν της φερθεί και αυτός καλά, αν και λίγο πιο βιαστική πλέον με τον χρόνο λόγω τιμής και σπιτιού.Για όσους τους κάνει κλικ, την προτείνω για μία γνωριμία οι άλλοι απλά ας προσπεράσουν.

οι θερμουποδοχείς μου ανίχνευσαν χαμηλή θερμοκρασία και έτσι καναδυό σκηνές ιντερνετικής πορνογραφικής τέχνης με ζέσταναν λίγο, αλλά δεν μπορούσαν να κατευνάσουν
κάποιες παράξενες μηδενιστικές έμμονές μου και έτσι ξανα βγήκα στο σεργιάνι της ηδονιστικής λήθης...
...έβρεχε και είχα αποφασίσει εκ των προτέρων να μπώ στο πρώτο που θα έβρισκα αφήνοντας το τελείως στην τύχη.
...η Μαρία είναι ένα έμβιο παράδειγμα της θλιβερά αλλοιωτικής επίδρασης του χρόνου στα νεαρά εντυπωσιακά μοντελοειδή θήλεα,αλλά και σε όλους τους ανθρώπους γενικότερα...
ψηλή ξανθιά όμορφη αλλά χρονικά αλλοιωμένη,γηράσκουσα,ρυτίδες, χαλαρή επιδερμίδα , ινοελαστικός ιστός
άνευ ελαστικότητας, αλλά δεκτική και ευχάριστη .
θυμάμαι μόνο την δειλή ακάλυπτη πεολειχία της , τα κρύα χέρια μου πάνω στο ζεστό σώμα της και την εκσπερμάτιση μου ενώ ήταν απο πάνω μου και κουνηθηκε πέρα δώθε 5-6φορές...
...περπατούσα μετά, και ένιωθα μια παράξενη θλίψη η οποία ίσως να ήταν απλά ,μετασυνουσιακής αιτιολογίας, ίσως και απο τη σκέψη
ότι τίποτα δεν ανθίσταται στην φθορά του χρόνου,... και αυτές οι γελοίες πλαστικές κούκλες μάγων διπλα απο μια ψευτοφάτνη πάνω στην πλατεία ομονοίας δε με παρηγορούσαν και πολύ...