Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Ήταν ένα παγωμένο απόγευμα καθημερινής, τον περασμένο Μάρτιο. Βρισκόμουν μέσα στο λεωφορείο, με προορισμό το Μεταξουργείο. Οι καύλες είχαν, μεν, βαρέσει κόκκινο, αλλά εγώ δεν είχα διάθεση για πολλά. Σκόπευα να δώσω μία πίπα, α καπέλα, μετά χυσίματος σε στόμα και να φύγω, καθώς ήμουν πάρα πολύ κουρασμένος και δεν είχα καμία διάθεση να κάνω τον εργάτη.
Καθοδόν, σκεφτόμουν το Εμετουργείο, όπως το ονομάζουν υποτιμητικά στις μεταξύ τους συζητήσεις, οι μύστες και προσπαθούσα να θυμηθώ εάν έχω επισκεφτεί κάποια παρόμοια περιοχή, στα ταξίδια που έχω κάνει στο εξωτερικό.
Έχω γαμήσει σε πορνείο, στο Ντέρμπαν της Νότιας Αφρικής, σε κωλόμπαρο, στο Πόζναν της Πολωνίας, σε κωλοχανείο, στο Κάλι της Κολομβίας, σε βρώμικα και φθηνά ξενοδοχεία, στην Πόλη του Παναμά, σε ασιατικό μασατζίδικο, στο Βανκούβερ του Καναδά, στην Villa Tinto, ένα από τα πιο διάσημα μπουρδέλα της Ευρώπης, στην Αμβέρσα του Βελγίου.
Ειλικρινά, κάτι παρόμοιο δεν έχω συναντήσει πουθενά και τώρα που κάθομαι και γράφω αυτές τις αράδες, αρχίζω να πιστεύω πως αυτή η περιοχή δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.
Είναι ένα μέρος, σε ένα παράλληλο σύμπαν και πρόσβαση έχουν μόνο οι σκληροπυρηνικοί μπουρδελιάρηδες, οι οποίοι ανήκουν σε μία μυστική αδελφότητα, χωρίς οι ίδιοι να το γνωρίζουν. Μάλιστα, πρέπει να υπάρχουν και συγκεκριμένες πύλες, οι οποίες σε οδηγούν εκεί. Θαρρώ, πως μία από δαύτες βρίσκεται στο τέρμα της Ιεράς οδού, στην στροφή της οδού Πειραιώς.
Καθώς στρίβει το λεωφορείο, στο συγκεκριμένο σημείο, εισέρχεται μέσα στην περιοχή του Μεταξουργείου, όπως το τρένο που οδηγεί τους μαθητές στην Σχολή Χόγκουαρτς για Μαγείες και Ξόρκια.
Πρόκειται για ένα μικρό κομμάτι από την κόλαση, το οποίο έπεσε στη Γη. Είναι η κωλοτρυπίδα του Μολώχ. Ένα αρχιτεκτονικό βδέλυγμα, που προσβάλει τους πολίτες ολόκληρης της πόλης. Ειδικά στην οδό Ιάσωνος, είναι μαζεμένα όλα τα κατακάθια και τα αποβράσματα: Νταβατζήδες, πουτάνες Γ΄ Εθνικής Κατηγορίας, ανώμαλοι πελάτες, γύφτοι, πρεζόνια, ποινικοί, τσιλιαδόροι, πούστηδες, βαποράκια, αβανταδόροι και ένα σωρό ανθυγιεινοί τύποι, οι οποίοι κάθε μέρα που περνάει γίνονται και χειρότεροι.
Ολόκληρη η περιοχή μας παρακολουθεί, είναι ζωντανή και γνωρίζει ακριβώς τι έχουμε μέσα στο μυαλό μας. Αφουγκράζεται τις καύλες μας και πολλές φορές μας χειραγωγεί και μας οδηγεί στα μπουρδέλα που θέλει αυτή και όχι εκεί που θέλουμε να μπούμε εμείς. Αλήθεια, πόσες φορές γαμήσατε μία άσχημη, χοντρή και γριά πουτάνα και μετά αναρωτηθήκατε γιατί το κάνατε;
Αφού ολοκλήρωσα τις σκέψεις μου και προσπέρασα όλους αυτούς τους χάλιες, που περιέγραψα παραπάνω, πήγα κατευθείαν στο μπουρδέλο επί της Ιάσωνος 32. Ανέβηκα τις σκάλες, έστριψα δεξιά και περίμενα, για τυπικούς λόγους, να μου παρουσιάσει, η τσατσά, την Αναμπέλα.
Ένα νεαρό στειλιάρι 21 ετών, εκ Βουλγαρίας ορμώμενο. Είχε έκφυλο πρόσωπο, με ξανθά φουντωτά μαλλιά, με μπούκλες, που την κάνουν να μοιάζει με την Αλβανίδα τραγουδίστρια Φουρέιρα, εξού και το ψευδώνυμό της «Η Φουρέιρα των Φτωχών». Το σώμα της ήταν πολύ αδύνατο, με τσουπωτό κωλαράκι και μικρά βυζιά, το οποίο δεν ενδείκνυται σε τύπους που γουστάρουν πιασίματα.
Σε αυτό το τσίρκο, που αποκαλούμε οργανωμένη κοινωνία, όλοι μας έχουμε μία αποστολή. Η καθημερινότητα σε αυτή την δυστοπική Disneyland είναι ένα παιχνίδι ρόλων, όλων. Στην Αναμπέλα έχει ανατεθεί ο ρόλος του χυσοδοχείου. Όπως το τασάκι είναι ένα απαραίτητο αξεσουάρ, για τον καπνιστή, έτσι και το συγκεκριμένο κοράσιο είναι ένα φθηνό ερωτικό gadget, για την άμεση ανακούφιση του μπουρδελιάρη από τις περιττές καύλες.
Η κοπέλα ήταν πρόθυμη και δοτική. Φιλάκια, γλείψιμο στα αρχίδια, μέτρια πίπα και χύσιμο στο στόμα. Αποστολή εξετελέσθη. Το σεξουαλικό επεισόδιο διαδραματίστηκε σε τυπικό δωμάτιο μπουρδέλου του Μεταξουργείου, το οποίο προσομοίαζε σε τρώγλη. Η τσατσά ήταν παλιά γνώριμη, από την Φυλής. Με επιτηδευμένη ευγένεια στο σαλόνι και χτύπημα πόρτας στο 7λεπτο.
Βγήκα ξαλαφρωμένος από τον οίκο και αποφάσισα να κάνω ένα περίπατο μέχρι την οδό Λιοσίων, καθώς είχα αποφασίσει να επισκεφτώ την Σαμπίνα, η οποία εργαζόταν στην απογευματινή βάρδια, στο Βέργας 3.
Το να τριγυρνάς μέσα στην πόλη, άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους, είναι από τα ομορφότερα πράγματα. Περπατούσα στην γκρίζα πόλη και παρατηρούσα τους περαστικούς. Δεν ξέρω, εάν το έχετε παρατηρήσει, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μεταμορφωθεί σε ζόμπι. Μια ανθρωπόμαζα, η οποία έχει πάψει πλέον να στοχάζεται.
Φοβισμένα, εγωπαθή και καταθλιπτικά ανθρωπάκια χωρίς κριτική σκέψη. Είχαν όλοι τα ίδια θλιμμένα πρόσωπα, φορούσαν όλοι τα ίδια ρούχα, είχαν όλοι το ίδιο κούρεμα και κρατούσαν τα ίδια αξεσουάρ, λες και βγήκαν από γραμμή παραγωγής κάποιου εργοστασίου. Το τραγικό της υπόθεσης ήταν, ότι όλοι τους είχαν την ψευδαίσθηση ότι ήταν μοναδικοί.
Απορροφημένοι μπροστά από ένα μαλακιστήρι (κινητό), το οποίο είχε γίνει προέκταση του χεριού τους, αυτοαπoθεώνονταν στα Social Media και πίστευαν ότι ήταν το κέντρο του σύμπαντος, ενώ οι υπόλοιποι οι μικρότεροι πλανήτες, που γυρίζουν γύρω από αυτούς.
Στα δικά μου μάτια, πάντως, έμοιαζαν για άτομα της πλάκας. Εγωπαθείς και ναρκισσομαλάκες, αυτοκτονικοί, γεμάτοι σύνδρομα και ψυχολογικά προβλήματα. Εάν αποφάσιζες να μιλήσεις μαζί τους, θα σου έλεγαν όλοι την ίδια γνώμη. Αυτή που απαγγέλλεται κάθε μέρα στο intenet και στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης.
Οι άνδρες δεν παρουσίαζαν κάποιες σημαντικές αλλαγές, σε σχέση με το πρότυπο του άνδρα που υπήρχε πριν από 40 χρόνια. Μέχρι και σήμερα έχουν παραμείνει, σχεδόν, οι ίδιοι, με την διαφορά ότι είναι πιο μαλθακοί και τεμπέληδες.
Οι δε γυναίκες έχουν μεταλλαχθεί εντελώς. Πρόκειται για ένα νέο είδος γυναίκας, βγαλμένο κατευθείαν από το μυθιστόρημα του Τζωρτζ Όργουελ «1984». Ξινές, αντιπαθητικές, ανοργασμικές, ατημέλητες, βρώμικες και παχύσαρκες.
Πολλές από δαύτες είχαν τόσο ατσούμπαλα σώματα, που έμοιαζαν σαν θερμοσίφωνες με πόδια. Μονοκόμματες, χωρίς καμπύλες, με κάτι χοντρά πόδια σαν φιάλες υγραερίου και γαμπάγαλους. Αφήστε, δε, αυτή την έντονη τριχοφυΐα. Έβλεπα νέα κορίτσια, τα οποία είχαν τόσες πολλές τρίχες στα χέρια τους, που έμοιαζαν με τον Τσουμπάκα, από το Star Wars.
Ένα άλλο πρόβλημα, με την εμφάνισή τους, ήταν ο κώλος τους. Βέβαια, αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά μου έκανε εντύπωση. Δεν γράφω για την σαπιοκωλίαση και την κυτταρίτιδα, αλλά για τον ανησυχητικά μεγάλο αριθμό από χαμηλοκώλες. Ειλικρινά, είδα κορίτσια με τόσο χαμηλό κώλο, που με έκαναν να πιστεύω ότι φορούσαν κιλότα με τακούνια.
Κατεβαίνοντας την Δηλιγιάννη, πέρασα έξω από την Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής, το κτίριο της οποίας έμοιαζε εγκαταλελειμμένο. Το αστυνομικό τμήμα της Raccoon City είχε περισσότερο κόσμο. Παρεμπίπτοντος, το επάγγελμα του αστυνομικού έχει τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονιών, αλκοολισμού και χρήσης ουσιών, παγκοσμίως.
Συνεχίζοντας τον περίπατο και έχοντας συνηθίσει τον παγωμένο αέρα που χτυπούσε το πρόσωπό μου, πέρασα έξω από τα πάρκα που βρίσκονται απέναντι από τον Σταθμό Λαρίσης. Μέσα σε αυτά βρίσκονταν κάποιες παρέες ανδρών, αγνώστου εθνικότητας, με ανθυγιεινές μογγολικές κωλόφατσες. Ειλικρινά, σκέφτηκα, ποιος εμπιστεύεται και βάζει μέσα στο μαγαζί και στο σπίτι του τέτοια υποκείμενα;
Έτσι είναι, μάγκες. Ο Αλή και ο Χασάν είναι καλοί, γιατί δουλεύουν 12ωρο, παίρνουν 15€ μεροκάματο, χωρίς ένσημο, δεν καταναλώνουν πολύ φαγητό, λόγω θρησκείας και άμα λάχει, θα τραβήξουν και ένα πούτσο στον κύριο, που του αρέσουν τα ξινά και στην κυρία, η οποία έχει να γαμηθεί από την εποχή που έπαιζε μπάσκετ στον Παναθηναϊκό ο Κυριάκος Βίδας.
Στρίβοντας στο στενό της Εξηκίου, πίσω από το σούπερ μάρκετ, μέσα σε μία καβάτζα, είδα μία μεγάλη παρέα από ανήλικους, στην πλειοψηφία τους Αλβανοί. Έμοιαζαν να οργανώνουν μία επίθεση ή έκαναν debriefing για μία που ήδη είχαν διαπράξει.
Μόλις αντιλήφθηκαν την παρουσία μου ζοχαδιάστηκαν. Άρχισαν να με παρατηρούν και να με μετράνε, καθώς περπατούσα μόνος μου, στο έρημο σοκάκι, φορώντας την κουκούλα του τζάκετ.
Παρακάλεσα τον Θεό, να μην κάνουν καμία λάθος κίνηση και μου επιτεθούν. Θα έφευγαν αλλού τα σαγόνια και αλλού οι μύτες τους. Οι δε Αλβανοί, από πλακέ που ήταν τα τηγανοκέφαλά τους, θα γίνονταν ωοειδή.
Για δικό τους καλό, δεν τόλμησαν να κάνουν τίποτα. Εξάλλου και εγώ δεν είχα διάθεση για φασαρίες, μιας και λίγες εβδομάδες νωρίτερα με είχε συλλάβει η Policia National, στην Πόλη του Παναμά, γιατί είχα τραμπουκίσει κάτι ζητιάνους, μεγάλα λαμόγια.
Με αυτά και με αυτά, κατάφερα και έφτασα στο μπουρδέλο της οδού Εξηκίου 18Γ. Πέρασα μέσα και τον μόνο που είδα στο σαλόνι ήταν ένας νεαρός. Ο περιβόητος αγαπητικός της κοπέλας δεν ήταν εκεί. Φαίνεται πως διαβάζει το site και από την γενική κατακραυγή που έπεσε στο forum, σταμάτησε αυτή την άρρωστη συνήθεια, να περιμένει στο σαλόνι και να ακούει τα βογγητά της κοπέλας του, την ώρα που την γαμάει ο κάθε πικραμένος.
Τα δωμάτια ήταν όλα γεμάτα και προηγούνταν ο νεαρός. Αυτό ήταν καλό, για εμένα, γιατί είχα περισσότερο χρόνο να φορτώσω, καθώς είχε προηγηθεί η πίπα της Αναμπέλας. Βγαίνοντας το κορίτσι, από το δωμάτιο, την αντίκρυσα και θυμήθηκα ότι ήταν μια παλιά γνώριμη. Ήταν η Αλίνα, από την λεγόμενη μοντέλο-αλυσίδα της οδού Φυλής.
Έβγαλα το εικοσάρικο, από το πορτοφόλι, πλήρωσα την τσατσά και μόλις άδειασε δωμάτιο πέρασα μέσα. Γδύθηκα και την περίμενα ολόγυμνος και ξαπλωμένος στο κρεββάτι. Μετά από αρκετά λεπτά αναμονής, η Σαμπίνα μπήκε μέσα στο δωμάτιο αρκετά ευδιάθετη. Αφαίρεσε τα εσώρουχα και άρχισε να με χαϊδεύει στο σώμα μου, φιλώντας τις ρώγες από το στήθος μου.
Μόλις φτιάχτηκα, τοποθέτησε το προφυλακτικό και ξεκίνησε ένα δυνατό τσιμπούκι. Αφού ένιωσα έτοιμος, της είπα να ξαπλώσει για ιεραποστολικό. Άνοιξα τα πόδια της και της κάρφωσα την ψωλή μου, μέσα στο μουνάκι της.
Άρχισα να την πηδάω δυνατά, κρατώντας τα πόδια της ψηλά. Αυτή πονούσε και φώναζε δυνατά. Έπειτα της είπα να γυρίσει στα τέσσερα, όπου της ένωσα τα πόδια και της τούρλωσα τον κώλο.
Έχωσα βαθιά το καυλί μου, βλέποντας παράλληλα την καλογυαλισμένη και δουλεμένη σούφρα της. Αν και εξέπεμπε μία γλυκιά αθωότητα και μία αφέλεια, λόγω του νεαρού της ηλικίας της, δεν την λυπήθηκα καθόλου.
Ήμουν ένας έμπειρος άνδρας και ήταν ένα νεαρό και άβγαλτο κορίτσι. Έπρεπε να της δώσω να καταλάβει την θέση της και την μεταξύ μας απόσταση. Άρχισα να την σφυροκοπάω άγρια και με μανία, ενώ αυτή φώναζε πάρα πολύ δυνατά.
Έχυσα με δύναμη, μέσα της, χουφτώνοντας τα βυζιά της. Έμεινα σε αυτή την στάση, μέχρι να στραγγίσω και να πέσουν οι παλμοί μου. Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς τον νιπτήρα. Έβγαλα την καπότα και ξεκίνησα να καθαρίζω τον πούτσο μου.
Αυτή ήρθε από πίσω μου, για να με αποχαιρετίσει. Εκεί της αποκάλυψα ότι ήμουν παλιός πελάτης της, από τα προηγούμενα τσαρδιά. Αυτή με θυμήθηκε, με αγκάλιασε και με φίλησε στο μάγουλο. Ανταποκρίθηκα στον αποχαιρετιστήριο εναγκαλισμό, δίνοντάς της και μία συμβουλή, για καληνύχτα.
Βγήκα από τον οίκο και πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Έξω, το γκρίζο σκηνικό δεν είχε αλλάξει. Καθώς περπατούσα στους έρημους δρόμους, θυμήθηκα μία ερώτηση που μου είχαν κάνει κάποτε: «Εσύ που έχεις αφήσει την καρδιά σου;»
Τότε δεν είχα δώσει καμία απάντηση. Εάν με ρωτούσαν πάλι το ίδιο, σήμερα, θα απαντούσα το εξής: «Η καρδιά μου είναι κάπου εκεί, ανάμεσα στα στενά της Φυλής, της Λιοσίων και της Φωκαίας. Χωμένη μέσα στα βρώμικα δωμάτια, ποτισμένη με την μυρωδιά από τα φθηνά αρώματα και τα κορμιά των ιερόδουλων.