Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Στην εποχή του κόβιντα ο φόβος του εγκλεισμού λειτουργεί κάπως σαν αυτόν του θανάτου, κοινώς θες να κάνεις ο,τι γουστάρεις προτού οι εξελίξεις σε προλάβουν. Μετά από την εμπειρία του στουντέλου κατέβηκα για νέα άγρα στην υποβαθμισμένη πλην μαγευτικά ατμοσφαιρική Αχαρνών. Πρώτη στάση στο ακριτικό Έλλης όπου απέναντι κάτι πρεζάκια ήταν αραγμένα, ασυναίσθητα κούμπωσα τα κλειδιά του αυτοκινήτου στην παλάμη, μαλακία να γλιτώσεις από την πανδημία και να πας από τοξοβόλους. Για την Ανφίσα είχα ακούσει καλά λόγια, περίμενα και την Κατερινά να βγει ώστε να δώσω το παράβολο για παρτούζα, καυλιάρικο μελαχρινό μιλφ και τούτη προείκαζε καλά γούστα. Μέσα στο δωμάτιο ρίχτηκαν με τη μία στον αγώνα, το τιμάνε το στριγκάκι. Γλωσόφιλα φουλ, να πηγαίνω από το στόμα της μίας στη γλώσσα της άλλης, ταυτόχρονο γλείψιμο πούτσας και αρχιδιών, μαστόρισσες! Πήρα την Κατερίνα στα τέσσερα και φιλούσα παθιασμένα την Ανφίσα, μου άρεσε πάντα αυτό το σκηνικό στις παρτούζες. Στο τέλος την άφησα βέβαια με το παράπονο που δεν γάμησα και εκείνη. Την άλλη φορά της υποσχέθηκα. Κάποτε στο εξωτερικό είχα μια γκόμενα Γαλλίδα που πριν φύγει για δουλειά το πρωί ήθελε να της τον δίνω από τον κώλο, μια μέρα η συνάδελφος της τη ρώτησε γιατί έχεις αυτό το χαμόγελο, τότε αυτή της απάντησε πως πάντα ξεκινάει υπέροχα η μέρα μετά από έναν καλό σοδομισμό. Βλέποντας τες πόσο γούσταραν να τον τρώνε και τη χαρά τους φεύγοντας από το δωμάτιο μου την θύμισαν, κοινώς διψάνε για πούτσο (εξ ου και ο τίτλος)...