Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Μεταμεσονύχτια τσάρκα Παρασκευής προς Σάββατο με φιλαράκι με σκοπό την παρτούζα πήγαινε να οδηγηθεί σε αποτυχία. Αφού γυρίσαμε αρκετά και είδαμε πολλές παρτουζιάρες, η μια μου ξίνιζε η άλλη μου βρόμαγε. Προς το τέλος της εξόρμησης κατεβαίνοντας την Κολωνού μπαίνουμε στο 45 και κατευθυνόμαστε στο πρώτο δεξιά στο διάδρομο, όπου πετυχαίνουμε την τσατσά να σφουγγαρίζει σχολαστικά στο σαλονάκι και έξω στο διάδρομο. Παρ' όλα αυτά με ευγένεια που σκλαβώνει, παρότι πατήσαμε πάνω εκεί που μόλις είχε σφουγγαρίζει, σταματά για να μας καλοδεχτεί και να μας παρουσιάσει τις υπηρεσίες της κοπέλας που όμως ήταν μέσα με πελάτη. Στο άκουσμα για ελεύθερο στοματικό ήταν σαν μας χτύπησε στο ευαίσθητο σημείο της πορνοηδονής και λέμε εδώ είμαστε. Ρωτάμε αν η κοπέλα κάνει παρτούζα και παίρνουμε θετική και ενθουσιώδη απάντηση, ότι είναι εξαιρετική σ'αυτό. Όμως επειδή ο φίλος ανησυχούσε για το σημείο που είχε παρκαρισμένη τη μηχανή πριν από καμμιά ώρα, λέμε στην τσατσά ότι φεύγουμε και θα επιστρέψουμε σε λίγο. Αφού μετακινήσαμε τη μηχανή και τσεκάραμε και το αμάξι μου, επιστρέφουμε. Τότε βγαίνει η Αντριάνα φορώντας ένα μπεζ χριστουγεννιάτικο σκουφάκι με κερατάκια τάρανδου κι ένα ολόσωμο κοκκινορόζ δικτυωτό, με μια παιδική παιχνιδιάρικη διάθεση που δεν υπολόγιζε τα χρόνια της, παρότι κάπως μεγαλοκοπέλα. Αυτό μας άρεσε, γιατί το παραμύθιασμα γοητεύει, ακόμα κι όταν ξέρεις ότι η αλήθεια είναι διαφορετική. Δίνουμε τα δύο δεκάευρα και προχωράμε στο παρασύνθημα, όχι επειδή ενθουσιαστήκαμε από την εμφάνιση της κοπέλας, αλλά επειδή υπήρχε όλο αυτό το θετικό κλίμα από την αρχή, μετά μάλιστα και από μια άγονη περιήγηση. Γδυνόμαστε, ανάβουμε τσιγάρο και περιμένουμε, μέχρι να τελειώσει η κοπέλα από το δωμάτιο που μόλις είχε μπει. Η κουβέντα κλασική σε τέτοιες περιπτώσεις: εάν κάναμε καλά που μπήκαμε. Ο φίλος με τις ανησυχίες του, επειδή ήταν και εμφανώς πιωμένος, αν θα μπορέσει να γαμήσει ή θα περιοριστεί στο στοματικό. Μετά από κανένα 10λεπτο χαζοκουβέντας ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η Αντριάνα, με την ίδια παιχνιδιάρικη διάθεση που μας είχε υποδεχτεί. Κάθεται στο κρεβάτι σαν να ήταν φίλη μας κι όχι εργαζόμενο κορίτσι και μας αρχίζει τα φιλάκια, τα χαδάκια και την κουβεντούλα. Έκανε σαν μωρό και μας ρωτούσε εάν μας αρέσουν τα κερατάκια της. Είχε πολύ γέλιο. Καθώς μιλούσαμε αρχίζει σιγά σιγά το έργο μαλάζοντάς μας τις ψωλές και αναφωνώντας: τι πουτσαράδες είσαστε εσείς και τι μανάρια. Για φάγωμα είσαστε. Θα σας φάω, να έτσι! Και αφού ρωτάει εάν θέλουμε με καπότα ή ακάποτα, αρχίζει ένα θεϊκό εναλλάξ τσιμπούκι, βαθύ, υγρό, γρήγορο και απολαυστικό, χωρίς χέρια! Μία τον έναν και μία τον άλλο. Στο διάστημα αυτό άρχισαν να γίνονται και οι συστάσεις, πώς μας λένε, πώς τη λένε, από πού είμαστε και από πού είναι. Όμως ήταν τόσο λάγνα η φωνή που δεν ξενερώσαμε από την κουβέντα και παραμείναμε ντούροι. Το τσιμπούκι έφτασε σε τέτοια ύψη τελειότητας, ώστε ο πιωμένος φίλος αναστήθηκε και ζήτησε να του βάλει προφυλακτικό για να τη γαμήσει από πίσω. Με το από πίσω αυτός εννοούσε όμως κώλο, που προς μεγάλη του απογοήτευση η κοπέλα δεν έδινε. Κι έτσι της άρχισε ένα γερό σφυροκόπημα στην κύρια είσοδο, που όσο επιταχυνόταν, τόσο και η Αντριάνα επιτάχυνε την πίπα σε μένα, με το ηφαίστειο να είναι έτοιμο να εκραγεί. Και καθώς μου τη βγάζει από το στόμα της για να πει στο φίλο να μην της πατά το πόδι, ήταν η στιγμή της μη ελεγχόμενης πλέον εκσπερμάτωσης που σαν συντριβάνι πετάχτηκε, ζωγραφίζοντας την ικανοποίηση στα χείλη της κοπέλας για την ορθή επιτέλεση του καθήκοντός της και την ανακούφιση σε μένα από την επίτευξη υψηλού δείκτη ηδονής. Ο φίλος διακόπτει τότε το σφυροκόπημα και η Αντριάνα σπεύδει να με καθαρίσει με υγρά μωρομάντηλα. Απρόσμενη και ευχάριστη έκπληξη. Το έργο μετά από λίγο συνεχίζεται με δεύτερο σφυροκόπημα από το φίλο, σε ιεραποστολική στάση αυτή τη φορά, αλλά ΔΕΝ μπορούσε να τελειώσει παρά τις καύλες του. Το ποτό ήταν αμείλικτο μαζί με την αυπνία του. Η τσατσά χτύπησε την πόρτα και η Αντριάνα χωρίς να πει κάτι για να τον αγχώσει έκανε μια τελευταία προσπάθεια να χύσει ο φίλος. Όμως η ώρα είχε περάσει εντυπωσιακά. Πρέπει να ήμασταν μεσα σχεδόν μισή ώρα! Συμφωνήσαμε να σταματήσουμε. Η Αντριάνα μας αγκάλιασε, μας έδωσε φιλάκι στο στόμα χωρίς γλώσσα, μας ξαναείπε "πουτσαράδες μου σας γουστάρω πολύ" και εμείς την ευχαριστήσαμε για τον άψογο επαγγελματισμό της και τη ρωτήσαμε αν δουλεύει πάντοτε νύχτα. Τότε μας ενημέρωσε ότι πρόκειται σε καμμιά δεκαριά μέρες να σταματήσει τη νύχτα και να δουλεύει ημέρα, φεύγοντας από την Κολωνού και πηγαίνοντας στον πεζόδρομο της Ιάσονος, όπου την έχουν ζητήσει δυο-τρία σπίτια. Ακόμα δεν ξέρει πού θα πάει, αλλά θα ενημερώσει μέσω ίντερνετ, όπως μας είπε, για το νέο της μαγαζί. Μπαίνοντας εδώ να γράψω τη σχετική κριτική, διαβάζω σε άλλες κριτικές για την Αντριάνα και συνειδητοποιώ ότι ήταν εκείνη για την οποία άκουγα πριν κάμποσα χρόνια, αλλά εγώ δεν είχε τύχει να την πετύχω ποτέ. Καλλιο αργά παρά ποτέ όμως. Η γενική εντύπωση που μας άφησε ήταν ότι η κοπέλα άξιζε το δεκάευρο και δούλευε σκληρά για να το πάρει, σε ένα περιβάλλον αδυσώπητου ανταγωνισμού και απαξίωσης. Τώρα που τη βρήκα θα την ξανατιμήσω σίγουρα, γιατί η τέχνη της ξεπερνά τις φθορές του χρόνου και οι βυζάρες της είναι ανεπανάληπτες!