Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Η βαθμόλογια που βλέπετε είναι πάντα σχετική: σχετική με τις προτεραιότητες του γράφοντα κάθε φορά αλλά και το πλαίσιο του χώρου. Στην προκείμενη τις προτεραιότητες τις δικές μου αλλά και τις απαιτήσεις που μπορεί να'χει κάποιος από το γραφικό Μεταξουργρείο.

Ένα μίνι ιστορικό: βολτάροντας, είχα πετύχει την Καρίνα. Μάλλον τα κριτήρια μου είναι διαφορετικά από του φίλου Νάσου, γιατί όταν βγήκε στο σαλόνι, μου άρεσε πολύ, όπως θα μου άρεσε αν την πετύχαινα και τυχαία στο δρόμο, σε άσχετη φάση. Από τις σπάνιες περιπτώσεις που μου συμβαίνει αυτό στο Μετάξι. Σίγουρα τα άριστα Ελληνικά της και το χαμογελάστο, ευγενικό παρουσιαστικό της την έκαναν πιο ωραία βάση υποκειμενικών κριτηρίων (που σε μένα είναι τα πιο σημαντικά)από ότι μια συμβατική αξιολόγηση. Όποτε συμφωνούμε με τον φίλο Νάσο στο ότι σε κερδίζει η πρώτη εικόνα της κοπέλας, χωρίς να είναι τόσο με την συμβατική έννοια "κούκλα". Όμως, προτιμώ τα γήινα πράγματα, ειδικά στα -ρδελα: προτιμώ να μπαίνω με κοπέλα που έχω την ψευδαίσθηση πως θα της τα 'ρίχνα και έξω και αντίθετα, αποφεύγω (από πικρή εμπειρία) τα "μοντέλα", μιας και κατανόω πως ούτε έξω θα στόχευα σε τέτοιες κοπέλες, δεν είναι του στυλ μου και γενικά δεν μου βγαίνει. Όποτε αυτή η ευγενική φυσιογνωμία και το γεγονός πως θα μπορούσα να συννενοηθώ με έκαναν να την κρατήσω στα υπόψην.

Δεν μπήκα εκείνη την μέρα, γιατί δεν είχα υπόψιν κριτικές που την ακολουθούσαν και δεν ξέρω, δεν ήμουν σε διάθεση να παίξω τα ζάρια και να πάρω την ευθύνη φόλας. Ισως κάτι αργοπορίες πληρωμών που παίζουν στην δουλειά τελευταία και κάτι ενάντι που παίρνουμε, με έχουν κάνει περισσότερο ατομιστή (με την έννοια ότι παίζω στα "σίγουρα"). Ο Νάσος (που μόνιμα επικαλλούμαι) έδωσε την λύση.Το "report" εντός του δωματίου, επιβεβαίωνε την εικόνα που σε προδιαθέτη εκτός.

Η Καρίνα μου φάνηκε ένα καλό παιδί, που γινέτε ακόμα καλύτερο αν καταλάβει πως και εσύ είσαι καλό επίπεδη και δεν έχεις έρθει με διάθεση να την παιδεψείς ή να τις φερθείς άσχημα. Οι υπήρεσιες που προσέφερε ήταν μάλλον και λίγο περισσότερες από όσες με ενδιαφέρουν. Εννοώ πως η έμφαση που δίνω δεν είναι αν θα μου κάνει αεροπλανικά, όσο το να μην νιώθω πως η άλλη ξενερώνει φουλ που την πλήρωνω για να γαμηθούμε -δεν το κάνει, να με βοηθήσει με λίγο χαμογέλο, λίγο καλή διάθεση, λιγο κουβεντολόι -που το έκανε η κοπέλα- να ξεπεράσω τις ερινύες που με κυνηγάνε για το γεγονός πως από τότε που αποφάσισα να πορεύτω για κάποιο διάστημα χωρίς σταθερές σχέσεις και χωρίς να γίνομαι "σαλιάρης (διαδικτυακός) πέφτουλας" αναγκάζομαι να εκτονώνω τις κάβλες μου -μιας και δεν είμαι ο Γκάντι, πως να το κάνουμε- στο περιορισμένο πλαίσιο των 10 λέπτα, στο κοινωνικά κατακριτέο χώρο των λαίκοτάτων μπουρδέλων της Αθήνας, σε σχεδόν ερηπωμένα κτήρια, χαμηλότατης στάθμης με διάφορους φουκαράδες (και με μένα μέσα) να γυρνάνε σαν ζόμπι, τό άγχος οτι μπορεί να με πετύχει γνωστός (που με έχει πετύχει) κ.ο.κ.

Όποτε, συνοπτικά, ένα καλό παιδί, όπως γράφω και στο τίτλο, που κάναμε (για τα δεδομένα των ρδέλων, πάλι), καλό σέξ, ειπάμε μια δύο κουβέντες και προχωρήσαμε παρακάτω και οι δύο. Αυτά, εν ολίγης, όποτε, αν κάποιος "περπάταει στα παπούτσια μου" και έχει ανάλογες απαιτήσεις, προτεραιότητες κ.ο.κ. δεν θα έχει παράπονο από την κοπέλα, η οποία εργάζεται στην απογευματινη βάρδια.

Καλό Πάσχα

Υ.Γ. Ο εφιάλτης του Μπουρδελιάρη: Σε παρακείμενο σπίτι, στην ίδια οδό, μονό νούμερο, είναι μια τσάτσα που στις δύο φορές-τρεις φορές που'χω μπει (απογευματινή βάρδια) με αντιμετωπίζει σαν "Ρομά" μπαίνει να πουλήσει παστέλια στα Ζόναρς, ξερω γω, στην καλύτερη. Με μπερδεύει με κανά τύπο, που τις έκανε κανά καυγά; ποιος ξέρει, δύο φορές σε τσάρκα μου (με διαφορά δυο-τριών μηνών) με έχει απαξιώσει φουλ, όποτε δεν έχω ξαναμπει. Το ζούμι δεν είναι αυτό, το ζούμι ειναι πως σε κατεβασιά που έκανα στα jumbo (δυτικά προάστια) με συνάδελφο (γυναίκα!) για κάτι ψώνια για την δουλειά,την πέτυχα με (εργαζόμενη;) να αγοράζουν αρωματικά κεριά, τα "εσώρουχα αυτοκινήτου" που πούλανε τα jumbo σε ευτελής τιμές κτλπ. Συναντήθηκαμε μούρη με μούρη και με κεραυνοβόλησε με το βλέμμα της, κάθως πορεύομουν για το ταμείο. Φοβήθηκα πως θα λέγε καμιά μαλακία και άντε να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα. Εκτός ότι μου θύμισε κάτι εφιάλτες που βλέπω, που ξέρω γω με πετυχαίνουν οι πλέον ακατάλληλοι άνθρωποι να βγαίνω από μπουρδέλα κτλπ, θυμήθηκα το Νόμο Πίκερ: αν ήμουν νομοταγής και όχι παραβάτης, αυτά θα ήταν λυμένα ή θα λύνονταν, στο πί και φί.