Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Είχα κοντά ένα χρόνο να κατέβω Μετάξι και που ανέβηκα τα σκαλιά του μετρό ένιωσα λίγη από την παλιά εσάνς, παρακμιακής καλτίλας να με χτυπάει σαν απαλό αεράκι, πέρασα από λίγα σπιτάκια στη Μεγ. Αλεξάνδρου και περιποιήθηκα το σοβιετικό θωρηκτό Σοφία ανηφορίζοντας μετά προς Ομόνοια, στην περιλάλητη πλατεία βρώμα και δυσωδία, σχεδόν ένα μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό στην Αθήνα του 21ου αιώνα και μετά παραπονιόμαστε γιατί η Guardian προσφέρει ταξιδιωτικά πακέτα slum tourism. Έκανα κάτι δουλειές στο κέντρο και κατηφόρισα προς Φυλής ψάχνοντας την δεύτερη κατάθεση της ημέρας, δεν είχα κάτι στοχευμένο αλλά μου είχε μείνει η θέα της κωλάρας της Σάρας από την τελευταία τσάρκα, έτσι μπαίνοντας στο εφτάρι της Φωκαίας και αφού μου παρουσιάστηκε με την ομόσταυλη της έδωσα το εισιτήριο με συνοπτικές διαδικασίες. Η Σάρα είναι μια εικοσάχρονη αλβανή- εξ Ισπανίας- με γλυκό μουτράκι και όπως προείπα μια άρρωστη πατούρα που θες να την πιάσεις και να την ζουλήξεις. Αρνητική εντύπωση προκαλεί το χοντρό χνούδι που έχει σε όλο το σώμα, ειδικά κάποια στιγμή νόμιζα ότι έπιανα της γάμπες του Βαμβακούλα. Στα του αγώνα δεν είχα παράπονο ενώ η θέα στο πισωκολητό αντιστάθμισε πλήρως τις αντικειμενικές ατέλειες, να πω δε ότι η κοπέλα υπήρξε ευγενική και χαμογελαστή καθ όλη τη διάρκειας της συνεδρίας ενώ δεν μου ήρθαν περίεργες οσμές. Εν κατακλείδι το πιπίνι προτείνεται αυστηρά σε οπισθιολάγνους που ορέγονται έναν τροφαντό, νεανικό, καλοσμιλεμένο κώλο, οι υπόλοιποι ας προσπεράσουν