Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Ένα βράδυ λοιπόν Παρασκευής σαν όλα τα άλλα, κάπου πριν τις 11, αφού το σκούρο μελάνι είχε βάψει τον ουρανό, οι δύο ξεκωλοθρευτές θείος και ανιψιός πριν πάνε για ποτάκι κάνανε μία στάση εκεί που όσα ξέρεις παύουν να ισχύουν και δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Περπατώντας οι δυο τους στον περπατημένο από όλα τα ανθρώπινα είδη δρόμο, μπαινοβγαίνοντας σε διάφορες ιδιωτικές υπηρεσίες, χωρίς να του έκανε κάποια ιερόδουλος το κλικ, στο 84α πετάγεται από το πουθενά ο κυρ Βασίλης και χωρίς να δει πόσοι είμαστε, πως είμαστε, ξεκινάει να μιλάει χωρίς ανάσα για τη Σόνια σε τέτοια συχνότητα λες και ήταν στον αυτόματο πιλότο. "...το πιο καραμελωμένο μουνάκι στη φυλής, παίζει προκριματικά, προημιτελικό, τελικό και champions league, πετραδάκι πετραδάκι θα χτίσετε τη φολίτσα..." Βγαίνει λοιπόν η ψηλή, μελαχρινή με αγαλματένιο σώμα με φόρα, και με σκέρτσο και νάζι στέκεται μπροστά μας και μας χαιρετάει "γειααααα θουυυυυυ". Ο ανιψιός κάνει νόημα στον θείο γνέφοντας καταφατικά, βγάζει το 20αρικο και το παραδίδει στον project manager. "...θα μπω εγώ..."

Ποιος ξέρει τι είχε στο μυαλό του ο ανώμαλος ψυχολόγος και αποφάσισε να αφήσει στο σαλόνι τον 4 χρόνια μεγαλύτερο θείο του.. Σαν να ήξερε ότι άξιζε το 3μιση ώρες ταξίδι από τη Σουηδία, για μια εβδομάδα στην Ελλάδα και 15 λεπτά με τη Σόνια. Το δωμάτιο ήταν καθαρό και χωρίς πολλά πολλά ένιωσε άνετα, γδύθηκε, έκλασε και ξάπλωσε (το κλανίδι πάντως ήταν φανταστικό μάγκες, τέτοιο πυροβολιτό είχα να ρίξω μέρες). Έρχεται μέσα η Σόνια. Της χαμογελάει και της λέει "κάτσε στα πόδια μου". Υπάκουσε αυτή και με χαρά έκατσε στα πόδια του και τον αγκάλιασε.
"-από πού είσαι;"
"-Ρουμανία, εσύ;"
"-μισός Έλληνας μισός σουηδός, αλλά μένω Σουηδία"
Τέλος πάντων μετά από μια φιλική και μικρή κουβεντούλα ξεκίνησαν οι ζεστές αγκαλιές και τα φιλιά, γύρω από το στόμα και τον λαιμό, με τρομερή ανταπόκριση από μέρους της. Στην συνέχεια πήρε τη σειρά του το τσιμπούκι με καπότα. Φιλότιμο χωρίς κάποια ιδιαίτερη τεχνική, αλλά παρόλα αυτά ικανοποιητικό. Μετά στα τέσσερα και ιεραποστολικά ήρθε η γενοκτονία. Ικανοποιημένος ο Αναξίμανδρος της έδωσε τα ευχαριστήρια του, και άλλο ένα επιπλέον παράβολο για τον κόπο της. Έκατσε λίγη ώρα ακόμα μαζί του, και μετά αφού τον πήρε αγκαλιά και τον φίλησε, έφυγε και έμεινε ξανά μόνος του... επέστρεψε στον θείο του που τον περίμενε με το στραβό αυτό χαμόγελο και χτυπώντας τον απαλά στον ώμο του είπε "δίκιο είχες, αξίζει". Και κάπως έτσι συνεχίστηκε η βραδιά των δύο ανδρών.


Ο ανώμαλος ψυχολόγος από τη παγωμένη Στοκχόλμη σας χαιρετά