Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Πέμπτη μεσημεράκι να δοκιμάσω του ψηλό Ρουμανάκι.

Χαμογελαστό στο σαλόνι με παρότρινε να εισέλθω.

Με την είσοδό της στο δωμάτιο, μαύρα σύννεφα την συνόδευαν.

Αμά, λέω, κάποιος μαλάκας ξέθαψε το τσεκούρι του πολέμου!

Το χαμόγελο το ξέχασε στην κουζινούλα, καλή πιπούλα και μετά (κατά επιθυμία της) από πίσω μπρούμητα και εγώ ξαπλομένος πάνω της.

Δεν άφηνε να πλησιάσω πολύ, ούτε να την αγκαλιάσω, ούτε να την φιλήσω στον ώμο της. Κουνούσε πλάτη και κεφάλη απειλητικά. Οπότε ανασηκώθηκα και με σφυροκόπημα ετελείωσα. Δεν θα ξανα-ασχοληθώ.