Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Είχε προηγηθεί πριν 2 μέρες επίσκεψη στα μπουρδέλα του κέντρου…στοχευμένα και μεταμεσονύχτια στην οδό Βέργας. Ειδικά εκείνο το τριπλό μπουρδελο που διακλαδίζεται δεξιά αριστερά και πάνω…είναι η παράδεισος εξυπηρέτησης.

Στο αριστερό είδα έναν, τσάτσο?, που μου θύμισε ένα μπάρμπα στο χωριό μου, που την άραζε έξω από το καφενε και έπινε ούζα. Καθόταν στον πάγκο και έπαιζε με το κινητό. Τον πέρασα για πελάτη. Δεν ξέρω από την έκφραση που είχε αν καταλάβαινε τι έγραφε, τι πατούσε στα πλήκτρα. Αμφέβαλα αν ήξερε πριν μερικά χρόνια καν τι σημαίνει κινητό. Με είδε και άρχισε να μπουρμπουδίζει ένα κάτι σαν πρόγραμμα. Η κοπέλα ήταν στο δωμάτιο. Τον ρώτησα αν πάνω είναι ανοιχτά και μου είπε η κοπέλα είναι στο δωμάτιο? Τον ξαναρωτάω αργά αν πάνω είναι ανοιχτά και μου είπε βαριεστημένα ναι.

Ανέβηκα πάνω όπου μια γερασμένη αδύνατη τσατσα καθόταν και μιλούσε με ένα πελάτη. Κάθισα και εγώ στον πάγκο βαριεστημένος από την πολύ-πολιτισμικοτητα που μαστίγωνε αλύπητα την ιστορική οδό Βέργας. Η τσατσα άρχισε να λέει το πρόγραμμα σε μια διάλεκτο ελληνικών που δεν καταλάβαινα. Ελεύθερα στοματικά τσαλαπατούσαν τα πισωκολλητα που συνωστίζονταν με τελειωτικά και τελειωμένα φωνήεντα. Όλα αυτά διανθισμένα με ένα ξεδοντιάρικο ρυτιδιασμένο χαμόγελο πιθανόν βγαλμένο από ηλιόλουστους ρωσικούς σιτοβολώνες. Μέσα ακουγόταν ένα γρήγορο επιταχυνόμενο πλαπ πλαπ. Η τσατσα σταμάτησε το ρητορικό της οίστρο της που θα έκαναν τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο να αναριγούσε από συγκίνηση. Σκέφτηκα ότι και 30 φορές να σταθείς μπροστά σε ένα καθρέπτη δυο προτάσεις στα Σουαχίλι θα μπορέσω να τις πω. Αισθάνθηκα ντροπή σαν Έλληνας που η γλώσσα μου δυσκολεύει τόσο τις φτωχές πλην τίμιες γυναίκες του πρώην ανατολικού μπλοκ να έρθουν και να βγάλουν ένα γαμημενο μεροκάματο. Τα 20 ευρώ είναι λίγα. Έπρεπε να δίνουμε τα διπλάσια τουλάχιστον. Νομίζω δε θυμάμαι καμία από τις κοπέλες. Έβγαιναν σαν τα ξόανα και με κοιτούσαν με τα βοϊδίσια μάτια τους. Αθώα παρθένα ματάκια του Βορρά βαρεθήκαμε να βλέπουμε συννεφιασμένους ιδρωμένους πουτσους.

Νομίζω αυτή η παρέλαση πουτανων όπως γίνεται θυμίζει σκηνικά ταινιών του Παζολινι. Δεν κάνουν πασαρέλα. Περιφέρονται λιπώδη ανισοβαρή σαρκία. Δεν ξέρουν να χαμογελάσουν, δεν ξέρουν τι να πουν, είναι έτοιμα να ουρλιάξουν αλλά πνίγονται. Στα μάτια τους αντί για βλέφαρα έχουν δεκαευρα, εικοσαευρα…σαν το Σκρουτζ Μακ Ντακ με το σήμα του δολαρίου στα ευτυχισμένα του μάτια.

Κατεβαίνοντας είδα το τσατσο να έχει γείρει τα προγούλια του στο προπέτασμα της βαλκανικής κοιλιάς του. Α στα διαλα. Ήθελα να πάω από πάνω του και να τον φιλήσω, να τον σκεπάσω στοργικά. Σοφία αιώνων αποτυπωνόταν στην αφή των δαχτύλων του που ίσα ισα ακουμπούσαν τον πληκτρολόγιο. Το ροχαλητό του θα ανακατευόταν με υπέροχες λέξεις… πισωκολλητο, ελεύθερο στοματικό, τελειωτικό…η κούκλα μας…η κούκλα μας….


Η αναζήτηση με οδήγησε 18 ώρες αργότερα στην εντυπωσιακή πόρτα της οδού Περγάμου αρ 1. Η τσατσα ήταν ντροπαλή. Γλυκιά μου μίλα μου! Ήθελα να τη ρωτήσω για το Brexit. Αντί αυτού μου παρουσίασε την Αϊντα! Ψηλή, τα τακούνια την περπατούσαν, τα βυζια ανακατωμένα κουλουβάχατα ασφυκτιούσαν σε ένα κάτι σαν εσώρουχο. Μειδίασε, ξανθιά, υπέροχη μέσα στην απεραντοσύνη ενός αλλόκοτου κορμιού, έκανε μια κάτι σαν στροφή φεύγοντας σαν μαινάδα που την κυνηγούσε ο Διόνυσος. Έμεινα άλαλος. Στάθηκα μπροστά στην τσατσα και την κοίταξα, εκείνη μου ανταπέδωσε το βλέμμα. «Να περάσω, τι λες?» τη ρώτησα? Δεν περίμενε κάτι τέτοιο και έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Έδωσα το 20ρικο και μπήκα στο δωμάτιο.

Ο ντεκορατέρ είχε δώσει τα ρέστα του. Στρογγυλό κρεβάτι και μεγάλος καθρέπτης που δεν έβλεπε προς το κρεβάτι. Ήταν μια σουρεαλιστική πινελιά που σε αποδεκάτιζε ευχάριστα. Έβγαλα τα ρούχα μου στο καλόγερο και άφησα μόνο κάλτσες και ρολόι. Ξάπλωσα και κατάπια την τσίχλα που μασούσα.

Σε λίγο μπήκε η Αϊντα. Είπε ένα κάτι σαν γεια. Της χαμογέλασα. Με κοίταξε και στράφηκε προς το καθρέπτη να γδυθεί. Ξεχύθηκαν λιπια παντού. Θεέ μου τα κύματα της οργής σου. Της είπα «I don’t know if you speak English but you can talk to me in Romanian either in Russian if you wish…I think its very sexy». Χαμογέλασε και μου είπε «English». Της χαμογέλασα και της είπα «I want to lick your tits, your big nipples» Χαμογέλασε με τα βοϊδίσια μάτια της. Δεν καταλάβαινε. Άρχισα να της γλείφω τις ρώγες. Ένιωθα το βάρος των γαλακτινών της μαστών. Μαστάρια, βυζια, βυζαρες, στηθια. Νομίζω ο Εμπειρίκος θα τα έβριζε περισσότερο αγιάζοντας τα. Της έριξα μερικά φιλιά στα χείλη που δεν ανταπέδωσε. Χαμογελούσε έτσι ηλίθια και ψιλοχαριτωμενα. Της τον έδωσα καυλωμενο από αυτό το αλλόκοτο θέαμα.

Μου έβαλε ένα αστείο κόκκινο προφυλακτικό, έσκυψε και άρχισε να με γλείφει. “ Take it slow or I am going to cum early i didn't get laid for a long time unfortunately” Δεν καταλαβε το ατρουχιστο βλεμματακι της και γιαυτο τη σταμάτησα. Ξαναρχισα το βυζογλειψιμο…milky way, milky way ψιθύριζα. Την ξάπλωσα ανάσκελα έφτυσα τα δάχτυλα μου και άρχισα να της τρίβω την κλειτορίδα εδώ συνέχισα το βυζοθηλασμο. Της σήκωσα τα παράταιρα πόδια της και άρχισα να της γλείφω τη μουνα. Την κλειτορίδα λιγάκι φυσικά. Ήταν καθαρή και άγευστη, σαν ζελές νοσοκομείου. Συνέχιζα πιο γρήγορα, κουνούσα το κεφάλι σαν επιληπτικός, ίσως τρόμαξε. «Είσαι η Βαβυλώνα η Μεγάλη?» τη ρώτησα σταματώντας. «You are so crazy” μου είπε γελώντας ενώ συνέχιζα να τη γλείφω. Με σταμάτησε βογκώντας. Έφτυσα και της τον κάρφωσα έτσι παραδοσιακά. Μπαινόβγαινα και έλεγα «ich will… ich will… ich will…» Έχυσα κατά κύματα μέσα στην κόκκινη καπότα…. «Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας» της είπα κατάματα ενώ στράγγιζα.

Σηκώθηκε και χαμογέλασε… αγνοώντας υπέροχα αυτά που της έλεγα. Γλυκιά μου! Μου είπε πως δουλεύει και πρωινά… morning and afternoon…
«Double shift? God! That life sucks!» της είπα συντετριμμένος.
Έβγαλα την κόκκινη καπότα και την έριξα στο κάδο. Γεια σου κόκκινο λουλούδι. Ντύθηκα και βγαίνοντας ρώτησα την τσατσα σε γρήγορα ελληνικά «πως και δεν έχει κόσμο Παρασκευηατικα?» Μου απάντησε «ναι καλή είναι, καλή, κάθε μέρα έχει» … Βαβέλ…

Στο περιπτερο-μαγαζακι από πανό αγόρασα μια Fanta. Ρώτησα τον τίμιο μαυριδερό νέο που υπάρχει στάση λεωφορείου και μου είπε «Ομόνοια, Ομόνοια»
«Πορεύσου εν ειρήνη» του απάντησα δίνοντας το 1 ευρώ.
Πίνοντας τη fanta μονορούφι δεν ένιωσα καμία ευεργετική ιδιότητα μετα το σεξ όπως γράφουν εδώ μέσα. Μήπως να παίρνω μεταλλικό κουτάκι? Μπλε πορτοκαλάδα? Συνδυάζεται μόνο με ακαποτο κρεμπιε?

Το τρόλεϊ δεν περνούσε και κατηφόρισα στην Αττικη για τον ηλεκτρικό. Δε λειτουργούσε. Κάποιος είχε αυτοκτονήσει. Μια μικρή ψυχή φτερουγούσε πάνω από τις άθλιες αθηναϊκές πολυκατοικίες, τα καταθλιπτικά μπουρδελα, τα μονότονα αυτοκίνητα, πάνω από τα μίζερα πρόσωπα μας. Και μπορεί να χαμογελούσε βλέποντας τώρα το ανούσιο των πράξεων μας, τη ματαιότητα της ζωής μας, τα άγχη, τις αγωνίες… Μια ψυχή που, σίγουρα, φεύγοντας νομίζω ούρλιαζε «ζήσε»!