Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Τετάρτη, ώρα 18:14
Πρώτα μπήκα στο ισόγειο της Κεραμεικού 15.
«Γεια σας, τώρα νά 'ρθει η κοπέλα!...», με υποδέχτηκε η υπηρεσία. «Ορίστε το κοριτσάκι μου, απλό πρόγραμμα, δέκα ευρώ!».
Εμφανίστηκε η ψηλόλιγνη, καστανή Καμέλια.
«Ευχαριστώ!», είπα και κίνησα προς την έξοδο. «Καλό βράδυ», ευχήθηκε η τσατσά.
«Πάμε δίπλα!», ψιθύρισα στον εαυτό μου βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο.
'Οροφος
Κανένας στο σαλόνι. Μία χοντρή ηλικιωμένη υπηρεσία καθόταν στο κουζινάκι. Αμέσως σηκώθηκε. «Καλησπέρα, τι κάνετε;». «Καλά». «Η κούκλα μας κάνει: τσιμπουκάκι, μουνάκι, πισωκολλητό, εξήντα εννιά, φιλάκια στα βυζάκια. Δέκα ευρώ. Είναι πολύ καλή στο δωμάτιο, περάστε! Θα περάσετε ωραία». «Γεια σου», ευχήθηκα σε μία λευκόδερμη νεαρή, με ίσιο κοκκινωπό μαλλί μέχρι την πλάτη ψηλά, γλυκό πρόσωπο, μικρό στήθος, καλοσχηματισμένο κορμάκι, η οποία αφού έκανε ένα-δύο βήματα προς το μέρος μου και μία αργή στροφή γύρω από τον άξονά της, επέστρεψε στο κουζινάκι.
«Πώς τη λένε την κοπέλα;». «Κλαούντια!». «Κλαούντια...», επανέλαβα σιγανά. Κάτι μου θύμιζε τόσο τ' όνομα, όσο και η εμφάνισή της... 'Εβγαλα το δεκάρικο απ' την τσέπη. «Περάστε... εδώ, εκεί, όπου θέλετε!», έδειξε η υπηρεσία. «Πάω εκεί!», προτίμησα ένα απ' τα μέσα ψιλοάθλια δωμάτια.
Η Κλαούντια άνοιξε την πόρτα του ύστερα από πέντε λεπτά. «Γεια σου!», της ξαναευχήθηκα. Εκείνη απλώς μου χαμογέλασε. «Μιλάς ελληνικά;», ρώτησα καθώς προσέγγιζε απ' τα πλάγια το κρεβάτι όπου ήμουν ξαπλωμένος. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Βορμπέστι ρομανέστε;» (Μιλάς ρουμάνικα;), ζήτησα να μου πει, αν και ήμουν σχεδόν βέβαιος για την απάντηση. «Ντα!» (Ναι!). «'Εχουμε ξαναπεράσει μαζί ή όχι;», συνέχισα στη γλώσσα της. «Ναι!». «Πότε;». «Ε, εδώ και καιρό!» — αργότερα βρήκα πως την είχα πάρει πριν 35 ημέρες. «Πού;». «Στο δωμάτιο ένα, εδωπέρα!» — δίπλα στην εξώπορτα.
Μωρέ μπράβο μνημονικό η... Κλώντια!
Κατευθείαν θέλησα να μάθω εάν πρόσφερε τίποτις προκαταρκτικά, πλην του τσιμπουκιού. 'Ηταν θετική στο ν' ανταποδώσει τα φιλιά (εκτός στόματος — αυτό μου έδωσε να το καταλάβω όταν σε προσπάθειά μου, λίγο αργότερα, γύρισε το πρόσωπο) και το γλείψιμό μου, οπότε ξεκινήσαμε έτσι. Τα φιλάκια της ήταν επιφανειακά και τα γλειψιματάκια της ακρογλώσσια, σε σημείο να τη ρωτήσω εάν σιχαινόταν — απάντησε αρνητικά και όντως κατά τη διάρκεια βελτιώθηκε.
'Οταν η στύση μου επετεύχθη της είπα να προχωρήσουμε. Eκείνη συνέχιζε να φοράει τον στηθόδεσμο έχοντας όμως βγάλει το κιλοτάκι. Μου έβαλε σαν κάλτσα την καπότα κι επιδόθηκε σε μια αργή πίπα διαρκείας — εγώ ήμουν εκείνος που της ζήτησα να περάσουμε το φίκι φίκι: «Βρέι σα βίι ντε ασούπρα;» (Θέλεις να έρθεις από πάνω;). «Ντα!...».
Αφού άλειψε το αιδοίο μ' ένα λιπαντικό που είχε φέρει μαζί της πήρε θέση και πιάνοντας την ψωλή μου την έχωσε μέσα της. Κατά τη διάρκεια της γάμευσης —καλή αίσθηση του κόλπου— ψιλοβογκούσε από "καύλα". Τελικά έχυσα έπειτα από σύντομο αλλά δυνατό σφυροκόπι, έχοντάς τη γραπώσει απ' τα κωλομαγουλάκια.