Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Τρίτη, ώρα 18:10
'Οταν μπήκα στο σαλόνι του ορόφου ήμουν μόνος.
«Γεια σας! 'Εχω τη Χριστίνα! Τσιμπουκάκι, μουνάκι, ελεύθερα πιασίματα, δέκα ευρώ!», μ' ενημέρωσε η υπηρεσία που εντωμεταξύ είχε καταφτάσει απ' το κουζινάκι. Ακολούθησε ολιγοδευτερόλεπτη αναμονή μέχρι που άρχισαν να εισέρχονται συναγωνιστές. «Καλησπέρα! 'Εχω τη Χριστίνα! Τσιμπουκάκι, μουνάκι, ελεύθερα πιασίματα, δέκα ευρώ!». Δεν άργησε να εμφανιστεί κι η περί ης ο λόγος˙ μια αψηλούτσικη καλλίκορμη αθιγγανίδα αλλοδαπή, με ίσιο μαύρο μαλλί μέχρι την πλάτη, καλούτσικο φιλήδονο πρόσωπο, μικρό στήθος, ταττού στην οσφύ και στ' αντιβράχια. «Γεια σας!» (προς όλους). «Γεια σου!» (εγώ) «Τι κάνετε;» (προς όλους). «Καλά» (εγώ).
'Οπως αποχωρούσε, του λόγου μου πλήρωνα την τσατσά με δύο τάλληρα. «Ευχαριστώ κύριε!».
Δεν είχα προλάβει ν' αφήσω τα πράγματά μου στην καρέκλα του ψιλοάθλιου δωματίου όταν άκουσα δύο διακριτικούς χτύπους στην πόρτα. «Περάστε!». «Να με συγχωρείτε!... Μήπως έχετε κάτι άλλο;». 'Ηταν η υπηρεσία, η οποία με το νύχι της έξυνε το ένα απ' τα δύο τάλληρα που κρατούσε και μου χαμογελούσε σφιγμένα. 'Εβγαλα το πορτοφόλι μου. «Γιατί δεν θα μου δεχτούν τα χρήματα», δικαιολογήθηκε. «Για ποιο λόγο, τι έχει; Για να δω!». «Μμμ, έχει ένα κόλλημα εδώ», μου έδειξε. «Μάλιστα...», έκανα βλέποντας λίγο σελοτέιπ να καλύπτει ένα μικρό σκίσιμο. «Ναι παιδί μου, να με συγχωρείς». 'Ανοιξα το πορτοφόλι μου. «'Ετσι πήρα ένα σκισμένο πενηντάρικο και με αναγκαστήκανε εγκώ νααα...». Παίρνοντας πίσω τα δύο τάλληρα της έδωσα ένα εικοσάρικο. «Τώρα θα σας δώσω ρέστα». «Οκέι», συμφώνησα. «Να πάω στην τράπεζα για να το ελέγξουνε–», συνέχισε να μου εξηγεί σχετικά με το σκισμένο πενηντάρικο. «Εντάξει εντάξει, δεν υπάρχει πρόβλημα, οκέι οκέι!», την καθησύχασα. «Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!». «Περιμένω! Θα μου τα φέρεις τώρα;». «Ναι, τώρα!», υποσχέθηκε.
Είχαν περάσει δύο λεπτά και ακόμα δεν έχει έρθει, ενώ την ίδια στιγμή διαπίστωνα πως δεν υπήρχε παρά ελάχιστο κωλόχαρτο — ακόμα δεν είχα γδυθεί. Παίρνοντας το λοιπόν το ρολό και περνώντας απ' το σαλόνι —είχε ξαναμαζευτεί κόσμος— μπήκα στο κουζινάκι.
«Και λίγο χαρτί φέρτε, δεν έχει χαρτί!». «Ορίστε;», έκανε η τσατσά γυρίζοντας προς το μέρος μου. Η Χριστίνα καθόταν σε μία καρέκλα παραδίπλα. «Λίγο χαρτί λέω, δεν έχει χαρτί». «Ναι ναι ναι!», συμφώνησε εκείνη και έσκυψε να βγάλει ένα. «Μωρό μου εσύ ακόμα δεν είσαι στο δωμάτιο;», με ρώτησε η πόρνη με ύφος. «'Εχω μπει από ώρα στο δωμάτιο, αλλά περιμένω την κυρία να μου φέρει τα ρέστα», της απάντησα με χαμόγελο. «Η κυρία θα φύγει;», με ρώτησε στο ίδιο ύφος. «'Οχι ρε παιδί μου, αλλά να, έφερα και το χαρτί!», δικαιολογήθηκα. «Για το χαρτί–», ξεκίνησε να λέει. «Ορίστε, τα ετοιμάστηκα! Σας ευχαριστώ!», μπήκε στη μέση η υπηρεσία δίνοντάς μου δύο τάλληρα. «Ωραία, λοιπόν, ετοιμάζομαι κι έρχεσαι!», είπα απευθυνόμενος στη Χριστίνα. «Μμμ...», έκανε εκείνη με ειρωνεία.
«Ωχ, μαλακισμένη μου φαίνεται αυτή», μονολόγησα στο δωμάτιο καθώς ετοιμαζόμουν.
Η κοπελιά μπήκε ύστερα από ένα λεπτό. «Ακόμα δεν είσαι έτοιμος;», μου είπε σε σχετικά αυστηρό τόνο. «Θέλεις να μπεις σε άλλο δωμάτιο και νά 'ρθεις μετά σε μένα;», της πρότεινα. «'Οχι αγάπη μου», με κοίταξε κουρασμένα. «Κάτσε, δεν θ' αργήσω», της χαμογέλασα και συνέχισα να γδύνομαι — εκείνη περίμενε όρθια με τα σέα της στο χέρι. 'Οταν κατευθύνθηκα προς τον λαβομάνο την άκουσα να ξαναλέει με κάποια ένταση στη φωνή της: «Μπορώ να πάω στο άλλο δωμάτιο πρώτα;». «Στο είπα πριν λίγο, πήγαινε στο άλλο δωμάτιο και έλα σε μένα μετά!», γύρισα προς το μέρος της. Τότε εκείνη καθώς έφευγε —και πριν μου πετάξει απαξιωτικά: «Τι να σου πω...»— έκανε τη χαρακτηριστική γκριμάτσα αποδοκιμασίας, κατεβάζοντας τις γωνίες του στόματός της και κουνώντας αργά το κεφάλι πάνω-κάτω.
Με το που έκλεισε πίσω της την πόρτα αμέσως ντύθηκα και γραμμή στο κουζινάκι!
Στο σαλόνι υπήρχαν δυο-τρεις συναγωνιστές.
«Μ' ακούτε;», φώναξα προς την υπηρεσία στο βάθος. «Δεν θα καθίσω!». «Τι έγινε πάλι;», γούρλωσε τα μάτια εκείνη — η Χριστίνα καθόταν στην καρέκλα της, ήταν που είχε κι άλλο δωμάτιο... «Δεν θα καθίσω!», επανέλαβα ήρεμα αλλά σταθερά. «Γιατί;», θέλησε να μάθει η τσατσά. Ξεκίνησα να της εξηγώ όταν η Χριστίνα με διέκοψε: «Τι λες τώρα μωρέ;». «Απαγορεύται να μπαίνεις εδώ μέσα», συμπλήρωσε και η υπηρεσία. «Ωραία, πάω έξω και να μου φέρετε εκεί το δεκάρικο», συμφώνησα και βγήκα στο σαλόνι — οι συναγωνιστές αποχωρούσαν. 'Ηρθε με το εικοσάρικο στο χέρι ενώ εγώ κρατούσα τα δύο τάλληρα. Δίνοντάς το μου —και παίρνοντας από μένα τα δύο τάλληρα— με ξαναρώτησε τι έφταιξε. Ξανάρχισα να της λέω όταν τσουπ, έσκασε μύτη η Χριστίνα! «Μπορείς να φύγεις σε παρακαλώ γιατί δεν μ' αρέσει πολύ ν' ακούω;», απευθύνθηκε σε μένα με άγριο ύφος. «Στην κυρία μιλάω, όχι σε σένα!», της απάντησα ανταποδίδοντας το βλέμμα. «Η κυρία δεν γαμιέται στο δωμάτιο, γαμιέμαι εγώ!», ήταν το σχόλιό της. «Με ρώτησε όμως, οπότε πρέπει να της απαντήσω!». «Μπορείς να φύγεις; Θα της εξηγήσω εγώ!», επέμεινε εκείνη. «Μα να δοκιμάσετε την κοπέλα!», παρενέβη η κακόμοιρη τσατσά κοιτώντας με ικετευτικά. «Εγώ θα σου πω κάτι γιατί είμαι και μεγαλύτερος από σένα στην ηλικία», είπα προς τη νεαρή πόρνη. «Είκοσι τέσσερα χρονών είμαι», θεώρησε εκείνη σκόπιμο να μου διευκρινίσει. «Εντάξει, εγώ θα μπορούσα να ήμουνα μπαμπάς σου. Είσαι επαγγελματίας, με τον κόσμο πρέπει να είσαι ευγενική». «Μπορείς να φύγεις σε παρακαλώ γιατί δεν μ' ενδιαφέρει;». «Καλά, δεν θες να καταλάβεις... Τέλος πάντων στην κυρία μιλούσα δεν μιλούσα σε σένα!». Τότε γύρισε προς την υπηρεσία και με αυστηρό τόνο της είπε: «Κυρία, πήγαινε μέσα σε παρακαλώ!». Η ηλικιωμένη γυναίκα κοντοστάθηκε. «Μέσα! Πήγαινε μέσα σε παρακαλώ!», επανέλαβε επιτακτικά και 'κείνη σκύβοντας ελαφρώς το κεφάλι υπάκουσε. «'Αντε μπράβο!». «Με αυτό τον τρόπο δεν θα κάνεις πελατεία», είπα στην έξαλλη πόρνη και γύρισα προς την έξοδο. «Ευχαριστώ, σιγά, έχασα εσένα έχασα όλο τον κόσμο!...», ήταν το ειρωνικό της σχόλιο.