Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Δευτέρα, ώρα 14:06
Στρίβοντας τη γωνία, Μεγάλου Αλεξάνδρου με Καλλέργη, είδα έναν αλλοδαπό να εισέρχεται στον οίκο. 'Οταν ύστερα από λίγο εισήλθα και του λόγου μου, εκείνος είχε ήδη καθίσει. Υπηρεσία ήταν η καποτούλα-χωρίς. «Καλώς τον!», είπε απευθυνόμενη σε μένα και ξεκίνησε: «Δέκα ευρώ παίρνει το κορίτσι μου, ωραίο τσιμπου..., καθίστε!». Εγώ παρέμεινα όρθιος οπότε εκείνη συνέχισε: «Ωραίο τσιμπουκάκι, ελεύθερα πιασίματα... Μην κάθεστε!... Εξήντα εννιά, φιλάκια στα βυζία, θα περάσετε πολύ ωραία. 'Ελα μωρό μου!», ολοκλήρωσε και με τα χέρια στη μέση μάς γύρισε την πλάτη προχωρώντας προς το βάθος. Τότε την άκουσα να μονολογεί: «"Σοβαρή" πελατεία πλάκωσε», και στη συνέχεια να καλεί ξανά την πόρνη: «'Ελα μπέμπα!».
«Τακ-τουκ τακ-τουκ τακ-τουκ...», ακούστηκαν τακούνια και μια, νέα στην ηλικία, ξανθιά, με ίσιο μαλλί μέχρι την πλάτη, έκφυλο πρόσωπο, μικρό στήθος, κανονικό κορμί μ' ένα τρίμπαλ στην οσφύ, έκανε την εμφάνισή της, λέγοντας: «Γεια σας παιδιά, ποιος θέλει να περάσει πάρα πολύ ωραία;». 'Ηταν η Ανέλια, που είχα δει στην τσάρκα του περασμένου Σαββάτου. Γι' αυτήν είχα έρθει. Ο αλλοδαπός σηκώθηκε να φύγει, ενώ εγώ πλησίασα τις δύο γυναίκες με το δεκάρικο στο χέρι. «'Ελα από δω μωρό μου!», μου είπε η καποτούλα-χωρίς, δείχνοντας το δωματιάκι του μικρού σαλονιού.
Εκεί μέσα περίμενα την κοκότα έξι μ' επτά λεπτά, ακούγοντας τις στιχομυθίες της επί της υποδοχής, με τον κόσμο: «Παιδιά, πάτε στα μπουρδέλα και δεν γαμάτε;». «Εε, όχι, αλλά καλά είναι!». «Αα...».
«Γεια σου», της ευχήθηκα όταν άνοιξε την πόρτα. «Γεια σου!», αντευχήθηκε κι αμέσως συμπλήρωσε κοιτάζοντας προς το κλιματιστικό: «Περίμενε μια στιγμή, γιατί κρύο!». Φέρνοντας το τηλεχειριστήριο το έκλεισε κι αντισταθμιστικά άνοιξε το παράθυρο.
Κατευθείαν ετοίμασε και μου φόρεσε το προφυλακτικό — ευτυχώς ήμουν ψιλοκαυλωμένος οπότε το ελαστικό ξετυλίχτηκε ομαλά. Κατά τη διάρκεια της μέτριας πίπας —θωπεύοντάς μου παράλληλα τ' αρχίδια— έβλεπα τη χαλαρή κοιλίτσα της να κρέμεται. Πιασίματα, χαϊδέματα, επιπολής μουνοδάχτυλο δεχόταν κανονικά, ενώ και στο γλείψιμο – ρούφηγμα των βυζιών της δεν αντέδρασε αρνητικά. 'Ομως δεν φίλαγε ούτε έγλειφε, παρά μόνο χάιδευε. «Δεν φιλάω εγώ, γιατί έχει μαλλιά (τρίχες), γι' αυτό εγώ δεν φιλάω», εξήγησε. Πάντως στον λαιμό, «που δεν έχει μαλλιά», όπως χαρακτηριστικά της τόνισα, τελικά με φίλησε, μόνο που το έκανε επαναληπτικά, γρήγορα κι επιφανειακά, με αποτέλεσμα να μη νιώσω σχεδόν τίποτα. Τέλος πάντων...
«Ρουμάνα είσαι, ε;», τη ρώτησα καθώς έπαιρνε θέση για πισωκολλητό γονατιστό-όρθιο (εκείνη στα γόνατα πάνω στο κρεβάτι, φάτσα στον καθρέφτη κι εγώ από πίσω της πατώντας στο πάτωμα). «'Οχι, Σέρβια», ήταν η απάντησή της.
Με τις κνήμες μου να "βρίσκουν", κατά τη διάρκεια της γάμευσης του λιπασμένου κόλπου της, τελικά κατάφερα να ολοκληρώσω ύστερα από κάμποσες ψωλιές. Η καποτούλα-χωρίς δεν είχε ενοχλήσει, αν και ήδη είχαν συμπληρωθεί 6 λεπτά απ' τη στιγμή που η "Σέρβα" είχε περάσει το κατώφλι της στενόχωρης κάμαρας... 'Ισως —δεν είχε ενοχλήσει ακόμα— επειδή ήταν απασχολημένη, με το να ψαρεύει πελάτες για την Ανέλια: «'Ελα λεβέντη μου, έλα γιαβρί μου! Η κοπέλα είναι στο δωμάτιο, τώρα βγαίνει!».