Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Τετάρτη, ώρα 11:56 π.μ
Με το που έμπαινα στο σαλονάκι του ισογείου έβγαινε η πόρνη απ' το δωμάτιο. «Γεια σας...», μου ευχήθηκε χαμογελώντας. Τη θυμόμουν απ' το Λιοσίων 76Β. Επρόκειτο για μία μελαψή, μέτριας εμφάνισης και πολλών κιλών γυναίκα (χοντρά βραχιόνια, κοιλάρα, κωλάρα, ποδάρες), με ίσιο ξανθωπό μαλλί μέχρι την πλάτη, μεσαίο στήθος, μέτριο ανάστημα. «Γεια σου!», αντευχήθηκα. «Γεια σου Μιράντα!», της ευχήθηκε κι ο μακρυμάλλης υπηρέτης. «Τι κάνεις;», απευθύνθηκε σε μένα η κοκότα. «Καλά», της απάντησα. «Καλά;», ξαναρώτησε. «Θαυμαστής σου!», παρενέβη ο τσάτσος — αστειευόμενος, πως και καλά εγώ ήμουν θαυμαστής της. Χαμογέλασα κι αμέσως τον ρώτησα: «Τι πρόγραμμα έχει η κοπέλα;». «Λέω θαυμαστής, γιατί εδώ εμείς κάνουμε χιούμορ.», εξήγησε εκείνος, για να συνεχίσει στο ίδιο στυλ: «Είναι πρώην τραγουδίστρια, εάν θα περάσετε μέσα θα σας δώσει και αυτόγραφο! Της δίνετε το μικρόφωνο, άκου να δεις πλάκα, και κάνει καριέρα! Χα χα χα!... Ελεύθερο (στοματικό) θα σου κάνει και τελειωτικό, οκέι;». «Εντάξει», συμφώνησα και σηκώθηκα να φύγω. «Εδώ είναι κάθε μέρα, όποτε γουστάρεις έλα».
'Υστερα από λίγα λεπτά επέστρεψα δίνοντάς του το δεκάρικο. «Μου το χρωστάγατε κύριε, αυτό είναι το μπουρμπουάρ μου!», είπε παίρνοντάς το, ενώ στρεφόμενος προς την πόρνη —στο κουζινάκι— φώναξε: «Μου έδωσε μπουρμπουάρ ο κύριος!». «Μπαίνω», του έκανα γνωστό. «Ναι μάτια μου, μπες όπου θέλεις (σε όποιο απ' τα δύο ψιλοάθλια δωμάτια) και αυτόγραφο θα σου δώσει! ΧΕ ΧΕ ΧΕ!...», συνέχισε ν' αστεΐζεται. Πλάκα είχε ο τύπος...
Η "πρώην τραγουδίστρια" άνοιξε την πόρτα μου έπειτα από εφτά λεπτά. «Τι κάνετε;», μου ξαναχαμογέλασε. «Καλά», της απάντησα απ΄το κρεβάτι όπου ξάπλωνα. «Πώς σας λένε;» «Τάδε». «Μιράντα!». «Από πού είστε;». «'Ελληνας, εσύ;». «Εγώ, Βραζιλιάνα». «Α, μάλιστα». «Το βάζω;», μου έδειξε την καπότα. «Ναι». Καθώς την τοποθετούσε —σε πεσμένο πουλί— τη ρώτησα εάν έκανε προκαταρκτικά (φιλάκια, γλειψιματάκια, τέτοια...). «Ναι, άμα θέλεις σε φιλάω, δεν έχω πρόβλημα». Το γλείψιμό της εστιάστηκε στις θηλές κι έπειτα από παρότρυνσή μου, στον λαιμό, ενώ ήταν μονότονο —αν και ακολουθούσε τις οδηγίες μου σε ό,τι αφορούσε την ένταση, την έκταση, την υγρασία— και χωρίς φαντασία. Το δικό μου όμως γλείψιμο-ρούφηγμα των βυζιών της, αλλά και το γλείψιμο του λαιμού, των μάγουλων και των λοβών των αυτιών της, είχε την ένταση που χρειαζόταν για να καυλώσω ικανοποιητικά. Η καλυμμένη πίπα της ήταν ρυθμική και βαθιά — σφιχτή πίπα.
«'Ερχεσαι λίγο από πάνω;», της ζήτησα όταν αισθάνθηκα έτοιμος. «Μ-μ!» (καταφατικό). «'Αστο σε μένα...», είπε πιάνοντας το καυλί μου, ενώ χώνοντάς το μέσα της άρχισε να τρίβεται μπρος-πίσω. Κάποια στιγμή την τράβηξα πάνω μου — στο στόμα δεν με φίλησε. Τη γάμησα και πισωκολλητά γονατιστά, όπου και κατάφερα να ολοκληρώσω.
«Εσύ ήσουνα και στο Λιοσίων 76Β, έτσι;», της άνοιξα κουβέντα καθώς ετοιμαζόμασταν. «Ναι, ήμουνα εκεί και ήμουνα και Παιωνίου, στο στενάκι, εκεί ήμουν ενάμισι χρόνο και μετά στο 76», εξήγησε χαμογελώντας. «'Ησουν και σε μασατζίδικο πιο πριν;», ρώτησα, μπας και... «'Ημουνα, εδώ, Κων/πόλεως». «Κων/πόλεως, ποιο;». «Το 34;», είπε αβέβαια — αργότερα ψάχνοντας δεν βρήκα κανένα τέτοιο μασατζίδικο, μήπως εννοούσε το στούντιο Κων/πόλεως 94).
«Ευχαριστώ μωρό μου, φιλάκια!», με αποχαιρέτησε τελικά.
Ο υπηρέτης υποδεχόταν κόσμο στο σαλόνι.