Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Πέμπτη, ώρα 18:14
Κάθισα σε μια καρέκλα κοντά στο κουζινάκι. Ανάμεσα απ' το μισάνοιχτο υφασμάτινο διαχωριστικό, διέκρινα ένα ζευγάρι γυμνά, χοντρουλά, γυναικεία πόδια. Προσπάθησα να κρυφοκοιτάξω καλύτερα. Η κοπέλα, της οποίας ήταν μέρος, με είδε και μου ευχήθηκε υγεία. Τραβήχτηκα... και καλησπέρισα κοιτάζοντας τον απέναντι καθρέφτη.
«Καλησπέρα, τι κάνετε;», παραμέρισε το παραβάν η υπηρεσία. «Καλά», της χαμογέλασα. Η "Τίνα" είναι, τσιμπουκάκι, πισωκολλητό, εξήντα εννιά, ισπανικό, από πάνω, από κάτω, φιλάκια παντού, ελεύθερο στοματικό, δέκα ευρώ. Περάστε...».
Η περί ης ο λόγος ακολουθούσε. Επρόκειτο για μια καλοθρεμμένη, νέα στην ηλικία γυναίκα, με μαύρο μαλλί μέχρι την πλάτη χαμηλά πιασμένο σε αλογοουρά, μέτριο πρόσωπο, μεγάλο στήθος, κώλο και μπούτια με κυτταρίτιδα, η οποία φορούσε σκούρο εσωφόρι.
«Μπορώ να περάσω επάνω;», ρώτησα με το δεκάρικο στο χέρι. «Εάν θέλεις...», δεν έφερε αντίρρηση η τσατσά παίρνοντας το χαρτονόμισμα. Ανέβηκα τη σκάλα. Η πόρτα του μοναδικού δωματίου ήταν ανοιχτή, αλλά στο εσωτερικό επικρατούσε σκοτάδι. «Φως δεν έχει;», φώναξα. «Είναι πάνω απ' τον νιπτήρα!», άκουσα την υπηρεσία ν' απαντάει απ' το κουζινάκι.
Η κάμαρα ήταν ευρύχωρη, φωτεινή και καθαρή.
Μετά από δύο λεπτά άκουσα την πόρνη ν' ανεβαίνει. Την ξαναχαιρέτησα. Εκείνη, βλέποντας πως ακόμα δεν είχα βγάλει παρά μόνο πουκάμισο και φανέλα, κοντοστάθηκε στην είσοδο. «'Ελα έλα, τώρα τελειώνω!», την κάλεσα να περάσει. Μπήκε αμίλητη και προχώρησε στο βάθος. «Πώς σε λένε;... Τίνα;», ρώτησα βγάζοντας το πανταλόνι μου. «Τζίνα!», με διόρθωσε. «Α, Τζίνα!», επανέλαβα "επανακαταχωρώντας" τ' όνομα στη μνήμη μου. Στάθηκε όρθια δίπλα στο κρεβάτι και με περίμενε μ' ένα μαντηλάκι στο χέρι. «Καλά είσαι;», προσπάθησα να της ανοίξω κουβέντα καθώς έβγαζα το βρακί μου μένοντας ολόγυμνος. Κούνησε το κεφάλι καταφατικά. «Απ' το πρωί είσαι εδώ;», ενδιαφέρθηκα να μάθω πλησιάζοντας στον νιπτήρα. Κούνησε ξανά καταφατικά το κεφάλι. «Από το πρωί, ε;... Πολλές ώρες...», παρατήρησα καθώς άνοιγα τη βρύση. Δεν άκουσα απάντηση. 'Ισως να ξανακούνησε το κεφάλι καταφατικά...
Περνώντας από δίπλα της, ξάπλωσα κι εκείνη γονατίζοντας πλάι μου, έβγαλε τα βυζιά της απ' τον σκληρό στηθόδεσμο κι ετοιμάστηκε να με σκουπίσει. «Δεν θέλω να μου κάνεις ελεύθερο στοματικό!», της έκανα γνωστό. «Ε;», με κοίταξε με απορία. «Πίπα, με καπότα!», της εξήγησα. «Καπότα;», έκανε αβέβαιη. «Ναι». «Εντάξει», συμφώνησε κι αμέσως άρπαξε το συσκευασμένο προφυλακτικό απ' το κομοδίνο. «Αλλά πρώτα... Πρίν τη βάλεις... 'Ετσι, λίγο εδωπέρα (έδειξα το σώμα μου), κάνεις τίποτα;». «Ε;». «Εδώ!», της ξαναέδειξα. «Φιλάκια!», επιτέλους είχε καταλάβει! «Ναι, πριν τη βάλεις όμως... την καπότα!», πήγα να την προλάβω. «Καπότα;...», έκανε και τοποθετώντας τη στη βάλανο του σε ηρεμία πέους μου, προπάθησε να την ξετυλίξει. «Εγώ σου έλεγα πριν... για να σηκωθεί αυτό... 'Αντε, βάλτη τώρα, οκέι!», παραιτήθηκα τελικά... Ξεκίνησε να πιπώνει αργά, ρουφηχτά, πιέζοντάς με όμως επώδυνα στον βουβώνα.
'Επειτα από ένα λεπτό τσιμπουκιού, με τη διόγκωση του πέους, το προφυλακτικό είχε μαζευτεί προς τα πάνω, ενώ η θηλή είχε γεμίσει αέρα. «Γι' αυτό σου είπα... η πούτσα πρέπει να είναι σηκωμένη για να βάλεις την καπότα... γι' αυτό σου είπα, κάνε κάτι εδώ (ξανάδειξα το σώμα μου) για να σηκωθεί...», παραπονέθηκα. «Εδώ;», έδειξε κι εκείνη. «Ναι!». Αρχισε τότε να με φιλάει, να με γλείφει, αλλά και να με απαλοδαγκώνει στις θηλές. «Κι εδώ, στον λαιμό...», της έδειξα. «Μμ;», έκανε με απορία. «Εδώ!», της ξαναέδειξα. «Εδώ;», έδειξε τον λαιμό μου με τη σειρά της. 'Εγνεψα καταφατικά. Ξεκίνησε να με απαλοφιλάει και να με γλειφει ακρογλώσσια. Της ρούφηξα κι εγώ τις βυζάρες, ενώ τη φίλησα-έγλειψα στον λαιμό και στους λοβούς των αυτιών της.
«Από πού είσαι;», ρώτησα. «Ρουμανία», ήταν η απάντησή της. «Για να δω, μήπως μπορώ να κάνω κάτι...», είπα και γονάτισα προσπαθώντας να στρώσω όσο το δυνατόν καλύτερα το ελαστικό στην καυλωμένη ψωλή μου. Εκείνη ξάπλωσε ανάσκελα, απάγοντας τα πόδια. Συνέχιζε να φοράει το κορμάκι της, έχοντας όμως (όπως προείπα) βγάλει τις βυζάρες απ' όξω... Τον έχωσα στην ξυρισμένη μουνάρα κι άρχισα να γαμάω. «Πλαφ πλαφ παλφ!». Δεν μπορούσα να πω, ένιωθα ικανοποιητικά την πρόστριψη... Κάποια στιγμή της πιπίλισα και τις ρώγες... Δεν έχυνα όμως κι η ώρα περνούσε... Σταμάτησα, τραβήχτηκα και στάθηκα ξανά στα γόνατα. «Τέσσερα;», με κοίταξε εκείνη. Της έγνεψα καταφατικά. Πήρε θέση και πριν την "ξανακαρφώσω" της έπιασα-χάιδεψα την αλογοουρά. Η αίσθηση των τριχών ήταν άγρια... «Α, δεν είναι τα δικά σου μαλλιά αυτά!...», διαπίστωσα μ' έκπληξη. Το παραδέχτηκε μ' ένα αρνητικό «μ-μ!». Κατάφερα να χύσω έπειτα από κάμποσες δυνατές ψωλιές. Απ' το δωμάτιο βγήκε όπως είχε μπει. Αμίλητη.