Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Τρίτη, ώρα 18:16
Στο σαλόνι του οροφομπουρδέλου καθόταν ένας συναγωνιστής. Κάθισα κι εγώ παραδίπλα. Οι πόρτες των τριών δωματίων ήταν ανοιχτές, ενώ η μουσική ακουγόταν δυνατά. Μια υπηρεσία με στεντόρεια φωνή εμφανίστηκε απ΄το κουζινάκι. «Γεια σου... γεια σας!», διόρθωσε αμέσως, διαπιστώνοντας πως τελικά ήμασταν δύο. «Τι κάνετε άνδρες;». «Γεια σας!», ευχήθηκε και μια νεαρή με ίσιο καστανόξανθο μαλλί μέχρι την πλάτη ψηλά, γλυκό πρόσωπο, μικρό στήθος, μέτριο ανάστημα, κανονικό κορμί, φαρδιά λεκάνη, διπλόφαρδο κώλο και χοντρά μπούτια με κυτταρίτιδα. Πρόσφατα την είχα ξαναδεί σε κάποιο άλλο μπουρδέλο, αλλά δεν θυμόμουν σε ποιο...
«Με 10 ευρώ, μουνάκι, τσιμπουκάκι, ελεύθερα πιασίματα, φιλάκια στα βυζάκια, πισωκολλητό! Πολύ καλή στο δωμάτιο άνδρες, με 10 ευρώ! Απλούστατο και ωραίο πρόγραμμα!», ενημέρωσε ολοκληρώνοντας η τσατσά.
Απ' την τσέπη έβγαλα το χαρτονόμισμα. «Εδώ (μου έδειξε μια ανοιχτή πόρτα), εδώ (έδειξε τη διπλανή), όπου θέλετε (έδειξε την απέναντι)!». «Ας πάω εδώ», διάλεξα στην τύχη, μιας κι είχα μπει και στα τρία. «Πηγαίνετε!», συμφώνησε.
Στο ευρύχωρο παλιό δωμάτιο το τζάμι ήταν ανοιχτό, οι κουρτίνες τραβηγμένες και τα παντζούρια κουφωτά, με αποτέλεσμα ένα άοσμο περιβάλλον, ενώ και το σεντόνι φαινόταν καθαρό. Παρ' όλα αυτά το έλεγξα με την παλάμη μου. Η νεαρή πόρνη μπήκε μέσα ακριβώς εκείνη τη στιγμή. «Μόλις τ' αλλάξαμε τα σεντόνια!», μου έκανε γνωστό μειδιώντας. Απάντησε πως την έλεγαν Νατάσα. Πριν γονατίσει, δίπλα μου στο κρεβάτι, έμεινε ολόγυμνη κι άλειψε το αιδοίο της με λιπαντική γέλη. Ετοίμασε την καπότα και τότε μου είπε κάτι που δεν έχω ξανακούσει από κάποια άλλη: «Μπορείς να κρατήσεις λίγο να το βάλω;». «Να κρατήσω θέλεις;». «Ναι». Ακολούθησα την επιθυμία της κι εκείνη προσπάθησε να το εφαρμόσει σαν κάλτσα. «'Οταν είναι ξεκαύλωτο, μπαίνει δύσκολα η καπότα...», σχολίασα. Δεν είπε τίποτε. Την επόμενη στιγμή ξεκινούσε να ρουφάει. Το πουλί μου ανταποκρινόταν, αλλά με βραδύ ρυθμό. Με πίεζε και με τον αγκώνα της στη μέση... «Λίγο το χέρι σου εάν θέλεις, με πιέζει εδώ!...». Αμέσως το τράβηξε συνεχίζοντας το ρούφηγμα. «Δεν σηκώνεται καλά...», παρατήρησε ύστερα από λίγο. «Για προσπάθησε λίγο ακόμα, ούτε 3 λεπτά δεν πέρασαν απ' τη στιγμή που μπήκες», είπα χαμογελώντας. Η μέτρια πίπα πράγματι συνεχίστηκε. «Φιλάκια στο στήθος δεν δίνεις, ε;», ρώτησα. «Εντάξει, αλλά δεν το συνηθίζω...», είπε μαγκωμένα. «Οκέι, άστο τότε...», την έβγαλα απ' τη δύσκολη θέση. Με το ζόρι τίποτα δεν γίνεται. Μα και εάν ακόμα γίνει, συνήθως είναι σαν να μην έγινε... Τέλος πάντων, μια υποτυπώδης στύση υπήρχε οπότε της ζήτησα να πάρει θέση για πισωκολλητό γονατιστό. Στηρίχθηκε στ' αντιβράχια και τα γόνατά της, ύψωσε τον κώλο κι έστρεψε το πρόσωπο στον πλαϊνό καθρέφτη. Η θέα του τουρλωμένου πισινού, του ξυρισμενου αιδοίου και του στρογγυλού περικλανίδιου ήταν ερεθιστική, όμως η πούτσα μου σκλήρυνε ικανοποιητικά λίγο αργότερα, εντός του κόλπου.
«Λίγη υπομονη γιατί το μωρό είναι στο δωμάτιο, έτσι μωρό μου;», ακούστηκε η τσατσά απ' έξω. «Πολύ δυνατή φωνή έχει αυτή!», σχολίασα προκαλώντας το χαμόγελό της Νατάσας, το οποίο παρατήρησα διαμέσου του επίτοιχου πλαϊνού καθρέφτη. Κατάφερα να εκσπερματώσω ύστερα από λίγο.
«Από πού είσαι; Μιλάς καλά ελληνικά», τη ρώτησα καθώς ετοιμαζόμασταν. «Ελληνίδα είμαι». «Σοβαρά;...». Επίσης μου απάντησε πως είχε δουλέψει στα «τραπεζάκια» (Κολωνού 27 όροφος), στο Μεγάλου Αλεξάνδρου 22 όροφο (εκεί την είχα δει!...), στο Κολωνού 15 δεξιά (τρίτες βάρδιες). Τέλος μ' ενημέρωσε πως στον συγκεκριμένο οίκο εργάζεται πρωί κι απόγευμα.