Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Καθαρή Δευτέρα, ώρα 14:13
Δούλευε μια νεαρή Ρουμάνα που πρόσφατα την είχα ξαναδεί εκεί, ενώ λίγο παλιότερα είχα συναντήσει στο ισόγειο της Ιάσονος 37, είχε ίσιο κοκκινωπό μαλλί μέχρι την πλάτη πιασμένο σε κότσο, γλυκό πρόσωπο, μικρό στήθος, μέτριο ανάστημα, αδύνατο καλοσχηματισμένο κορμί, ωραία φαρδουλή λεκάνη, χυτά ποδάρια, ενώ κινιόταν άνετα πάνω σε ψηλοτάκουνα παπούτσια.
«Ελεύθερο στοματικό, πισωκολλητό, ελεύθερα πιασίματα, εξήντα εννιά, δέκα ευρώ!», διαλάλησε η υπηρεσία στο γεμάτο από κόσμο σαλόνι, ενώ την επόμενη στιγμή έστελνε την κοπέλα σ' έναν πελάτη που περίμενε πίσω από μια κλειστή πόρτα. «'Αντε, πήγαινε στο δωμάτιο!».
Πλήρωσα κι η τσατσά με οδήγησε στη μοναδική διαθέσιμη κάμαρα. «Πώς τη λένε την κοπέλα;», ρώτησα. «Ααα... εεε... Ελένη!», απάντησε τελικά. «Ορίστε!», της έδωσα το χαρτονόμισμα. «Ευχαριστώ, τώρα έρχεται, σε λίγο».
'Ηρθε μετά από 10 λεπτά.
«Γεια σου, τι κάνει;», είπε με χαμόγελο, ενώ βγάζοντας στηθόδεσμο και κιλοτάκι πήρε ν' ανοίξει την καπότα. «Καλά! Δεν μου λες Ελένη–». «Ελένη, ναι!». «Ελένη, έτσι; Μου 'πε η κυρία πως σε λένε Ελένη». «Ελένη, ναι!». «Ε-εδώ (έδειξα τις θηλές μου) καθόλου φιλάκια δίνεις;». «Φιλάκια;... Ναι, λίγο», απάντησε κι αφήνοντας το προφυλακτικό στην άκρη (φιου, στο τσακ πρόλαβα!...) μ' έγλειψε-φίλησε εκεί και στον λαιμό. «Α μπράβο, έτσι!», έκανα ευχαριστημένος ενώ της θώπευα τα καπούλια και την κωλοχαραμάδα. «'Ετσι;», θέλησε να της επιβεβαιώσω. «Ναιαιαι...», επιβεβαίωσα βογγώντας. 'Ομως την επόμενη στιγμή το στόμα της βρισκόταν στο υπογάστριό μου, ρουφώντας την πούτσα μου ακάποτα, χωρίς πρώτα να τη σκουπίσει... «Ποπ!». Σταμάτησε ύστερα από λίγο και ξετυλίγοντας το ελαστικό κατά μήκος του σηκωμένου πέους συνέχισε το τσιμπούκι. «Πισωκολλητό;», ρώτησε κρίνοντας πως ήταν η ώρα. «Για να δούμε!...», έκανα και πήρα θέση πίσω της. Αλείφοντας με κρέμα το αιδοίο έπιασε την ψωλή και την οδήγησε μέσα της. «Πλαφ πλαφ πλαφ!», για κανένα δίλεπτο, τρίλεπτο και μετά: «Αα!... Αα!... Ααα...». «Φίνις;». «Φίνις...»
Δεν ήταν κακή, απλώς λίγο βιαστική...