Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Διερχόμουν την εξώπορτα του υπερυψωμένου ισόγειου μπουρδέλου την ώρα που η υπηρεσία παρουσίαζε την κοπέλα σε αρκετούς συναγωνιστές. «Τσιμπουκάκι, πισωκολλητό, ελεύθερα πιασίματα, οι στάσεις όλες! Δέκα ευρώ, θα περάσετε πολύ καλά, είναι πολύ καλή μέσα!».
Επρόκειτο για μία νέα την ηλικία, τσουπωτή, χαμηλού αναστήματος, μελαχρινή πόρνη, με καστανό μπουκλωτό μαλλί μέχρι την πλάτη, γλυκό φιλήδονο πρόσωπο, μεσαίο στήθος, φέροντας ένα τατουάζ στη δεξιά της ωμοπλάτη.
«Πολύ καλή!», τόνισε κοιτάζοντας με στα μάτια. «Εντάξει, θα δω, ευχαριστώ πολύ!», είπα και στράφηκα προς την κοπέλα. «Πώς σε λένε;». «Ελένα». «Ελένα, μάλιστα, ηηη... Πώς τη λένε;...», προσπάθησα να θυμηθώ. «Μαριά;», ρώτησε η τσατσά. «Ναι!». «'Εφυγε από δω». «Α, έφυγε!...». «'Εφυγε, ναι». Τότε παρενέβη η Ελένα. «Μαρία, άλλο μαγαζί, μαγαζί 19». Την ευχαρίστησα κι ακολούθησα τους τελευταίους συναγωνιστές που αποχωρούσαν. «Να 'στε καλά!», άκουσα πίσω μου την υπηρεσία.
'Οταν επέστρεψα –στο τέλος της τσάρκας–, βρήκα άλλη τσατσά, ξανά κόσμο στο σαλόνι και τις δύο πόρτες των δωματίων κλειστές.
«Καθίστε λίγο», μου πρότεινε εκείνη. «Θα περάσω!», της έκανα γνωστό. Οπότε, μιας και τα δύο δωμάτια εκείνη την ώρα ήταν κατειλημμένα, μ' έβαλε στο τρίτο δωμάτιο του οίκου! 'Ενα δωμάτιο την ύπαρξη του οποίου είχα μάθει από εξωθεσμικό συναγωνιστή. Από τότε είχα προσπαθήσει κάποιες φορές να εκβιάσω τους τσάτσους να με βάλουν και μένα εκεί αλλά πάντα αρνούντο την ύπαρξή του λέγοντάς μου πως διαθέσιμα ήταν μόνο τα δύο δωμάτια που έβλεπα και που είχα μπει στο παρελθόν, εκείνο του σαλονιού και το άλλο του διαδρόμου.
«Ελάτε από δω», είπε ανοίγοντας μου από μέσα την πόρτα που βλέπει στο σαλόνι, ενημερώνοντάς με ταυτόχρονα πως «η κοπέλα έχει έναν πελάτη ακόμα». «Δεν πειράζει, εγώ περιμένω!». «Εντάξει, ωραία, δώστε μου τα 10 ευρώ...». «Αυτό είναι το μυστικό δωμάτιο, ε;», χαριτολόγησα δίνοντάς της το χαρτονόμισμα. «Το μυστικό δωμάτιο», επανέλαβε, «είναι το πιο καθαρό γιατί έρχονται λίγοι εδώ, πολύ λίγοι, είναι και ζεστό, ευχαριστώ!», και μ' αυτά τα λόγια έκλεισε πίσω της την πόρτα. «Τέλεια!», είπα κοιτώντας ένα γύρω.
Είχαν περάσει 7-8 λεπτά όταν άκουσα την Ελένα να ζητάει από την υπηρεσία να της ανοίξει την πόρτα. «Τι διάολο, κλειδωμένος ήμουν τόση ώρα;...», αναρωτήθηκα.
«Ciao!», με χαιρέτησε με χαμόγελο. «Γεια σου!». «Τι κάνει;». «Καλά είμαι Ελένα, από πού είσαι εσύ;». «Ιτάλια!».
«Κρακ κρακ κρακ!», έτριξε δυνατά το ικανοποιητικό κατά τ' άλλα κρεβάτι κάτω απ' το βάρος μας.
Η Ελένα ξεκίνησε με φιλάκια-γλειψιματάκια στο στήθος και τις θηλές μου, παίζοντάς μου ταυτόχρονη μαλακία. Της χάιδευα και του λόγου μου τ' αφράτα καπούλια, δαχτυλιάζοντας την κωλοχαραμάδα της, ενώ τη φιλούσα-έγλειφα στα μάγουλα, στον λαιμό, στα βυζιά. 'Οταν ψιλοχοντροκαύλωσα μου πέρασε το ελαστικό και προχώρησε σε μία μέτρια πίπα που συμπεριλάμβανε κι εξωτερικούς γλωττισμούς. Της ζήτησα να σταθεί στα τέσσερα. «Εσύ... στα 4!». Συμφώνησε. «Αχά!». Αρχισα να γαμάω. «Πλαφ πλαφ παλφ!». Κατά τη διάρκεια της γάμευσης εκείνη βογγούσε ευλογοφανώς και πετούσε κουβέντες ιταλιάνικες... 'Εχυσα χωρίς ν' αλλάξω στάση.