Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Κυριακή, ώρα 9:47
Περνώντας την εξώπορτα του οροφομπουρδέλου και κατευθυνόμενος προς το σαλόνι παρατήρησα, πρώτον: πως το μοναδικό δωμάτιο που δεν είχα περάσει –εκείνο του διαδρόμου– ήταν διαθέσιμο, δεύτερον: πως τ' άλλα δύο δωμάτια –εκείνα του χώρου αναμονής και παρουσίασης– είχαν τις πόρτες τους κλειστές.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα η πόρτα του ενός άνοιξε κι ένας συναγωνιστής, με το τσιγάρο στο στόμα να καπνίζει, περπάτησε προς την έξοδο.
«Χα χα χα!», άκουσα ένα γυναικείο γέλιο πίσω απ' το υφασμάτινο παραβάν. Την επόμενη στιγμή μια μπικινοφορούσα νεαρή κοπέλα, με ίσιο σκούρο μαλλί πιασμένο σε κοντή αλογοουρά, ενδιαφέρον προσωπάκι, μικρό στηθάκι, καλοσχηματισμένο κορμάκι με διαστίξεις στη δεξιά κνήμη και την ομόπλευρη ωμοπλάτη, ωραίο κωλαράκι, καλοφτιαγμένα ποδαράκια, εμφανίστηκε και ήρθε κοντά μου.
«Γεια! Μουνάκι, τσιμπουκάκι...», ενώ πλησιάζοντας τα χείλη της στ' αυτί μου ψιθύρισε: «χωρίς καπότα!». Για να συμπληρώσει στο καπάκι: «Δέκα ευρώ».
«Και πώς είναι τ' ονοματάκι σου;», ρώτησα χωρίς να κάνω κίνηση για το πορτοφολάκι μου. «Αλίνα!». «Εντάξει, θα περάσω», αποφάσισα και έχωσα το χέρι στην τσέπη. Τότε εκείνη έστριψε για να φύγει (προφανώς συνηθισμένη να τη συνοδεύει μια υπηρεσία που αναλάμβανε τα υπόλοιπα), αλλά ενθυμούμενη πως ήταν μόνη κι ακόμα δεν είχε εισπράξει το ποσό, γύρισε λέγοντάς μου: «Δώσε μου 10 ευρώ!», δείχνοντάς μου ταυτόχρονα το άδειο δωμάτιο του σαλονιού που μόλις είχε εγκαταλείψει ο καπνιστής.
«Θα μπω εκεί, γιατί εδώ ο προηγούμενος κάπνιζε και δεν μπορώ!», της έκανα γνωστό δείχνοντας με τη σειρά μου το δωμάτιο του διαδρόμου.
«Εντάξει, έλα!», συμφώνησε χουφτώνοντας το χαρτονόμισμα.
Μέσα στην ανακαινισμένη κάμαρα περίμενα 12 λεπτά, μέχρι ν' ακούσω τα τακούνια της πάνω στο ξύλινο πάτωμα να πλησιάζουν.
«Γεια σας». «Καλημέρα, πρωί πρωί δουλειά βλέπω!», σχολίασα απ' το κρεβάτι όπου βρισκόμουν ξαπλωμένος. «Ε;». Επανέλαβα τη διαπίστωσή μου. «Κυριακή είναι», εξήγησε.
Αφού ξεβρακώθηκε γονάτισε πλάι μου και ζήτησε να μάθει πως θα ήθελα να με τσιμπουκώσει. «Τσιμπούκι θέλω καλύτερα με καπότα», της έκανα γνωστό. «Να ξεκινάμε έτσι μωρό μου!», συμφώνησε και πήρε το προφυλακτικό.
Ξεκίνησε. Αργό ρούφηγμα, αργό πάνω-κάτω, εξωτερικοί γλωττισμοί. Καύλωσα. «Ποπ!... 'Ελα!». Το λάστιχο βέβαια ήθελε αλλαγή, μιας κι είχε μαζευτεί στη βάλανο. «Κάτσε να φέρω μια καπότα!», της είπα.
Αρχικά τη γάμευσα ιεραποστολικά. Με 'κείνη να με φιλάει και να με γλείφει ηδονικά σε λαιμό, μάγουλα, αυτιά. «Κοίτα που τελικά έγλειφε και φιλούσε!... Και δεν μου τα έκανε απ' την αρχή, έτσι ώστε να καυλώσω καλά και να μπει σωστά το προφυλακτικό!», είπα από μέσα μου. Τέλος πάντων. Μετά το ιεραποστολικό μαμήσι, ξάπλωσα ανάσκελα και 'κείνη κοπανήθηκε από πάνω μου, σκύβοντας παράλληλα για να φιλήσει και να γλείψει λαιμό, παρειές, ώτα και επιπροσθέτως τις θηλές μου. Συνεχίσαμε έτσι μέχρι την εκσπερμάτισή μου.
«Δούλευες κι αλλού εσύ Αλίνα;», ρώτησα από το κρεβάτι, όπου συνέχιζα να βρίσκομαι ξαπλωμένος, ενώ εκείνη μόλις είχε ετοιμαστεί και ήταν έτοιμη να φύγει. «Ε;». Επανέλαβα την ερώτηση. «Ναι». «Σ' έχω ξαναδεί κι αλλού;». «Ναι!... 'Ομως δεν έχεις περάσει!». «Πού πού, για πες μου!». «Στο Καλλέργη 33». «Α, ναι μπράβο, Καλλέργη 33! Δεν σε θυμάμαι εκεί. Αλλού;». «Και στο 23 στο Κολωνού–». «Στο πάνω ή στο κάτω;», τη διέκοψα. «Και πάνω και κάτω και παντού!». «Είδες;... Μπράβο, να 'σαι καλά, ευχαριστώ πολύ!», είπα και σηκώθηκα. «Παρακαλώ», είπε και βγήκε έξω.