Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Τρίτη, ώρα 19:21
«Γεια σας! Τσιμπουκάκι, μουνάκι, ελεύθερα πιασίματα, πισωκολλητό, φιλάκια στα βυζάκια, 10 ευρώ! Η κοπέλα είναι καινούργια, δεν βιάζεται, δεν κάνει φασαρίες, δεν φεύγει απ' το δωμάτιο», μας έκανε γνωστό (στο μεγάλο σαλόνι ήμασταν δύο άτομα) ένας μεσήλικας αλλοδαπός υπηρέτης με κάτι γυαλιά που του μεγάλωναν τα μάτια, ένα μουστάκι αλά Lemmy (σε λευκή βερσιόν), άσπρα μακριά μαλλιά πιασμένα πίσω.
Η σκυθρωπή νεαρή πόρνη που εμφανίστηκε είχε σκουροκάστανα μαλλιά μέχρι τους ώμους και λίγο πιο κάτω, καλούτσικο πρόσωπο, μικρό προς μεσαίο στήθος, κανονικό σώμα μ' ένα κούτσικο ταττού στην αριστερή της ωμοπλάτη, κώλο και μπούτια μ' ελάχιστα ψωμάκια.
«Πώς είναι τ' όνομά της;», ρώτησα καθώς έβγαζα ένα δεκάρικο απ' το πορτοφολάκι μου. Ο τσάτσος έδειξε πως δεν είχε καταλάβει τι τον ρώτησα. «Πώς τη λένε;», επανέλαβα. «Λαρίσα!», απάντησε και παίρνοντας το χαρτονόμισμα συμπλήρωσε, δείχνοντας προς το βάθος τις ανοιχτές πόρτες, «'Οπου θέλεις μπες και μέχρι εσύ ζεστάνεις χέρια, κοπέλα έρθει!». Μπήκα στο τελευταίο αριστερά. «'Εχει χαρτί;... Δεν έχει χαρτί! Τώρα να φέρω!», είπε και πήγε να φέρει κωλόχαρτο. «Ορίστε κύριε!». «Θενκ γιού!».
Η Λαρίσα εμφανίστηκε μετά από ένα οκτάλεπτο ανέκφραστη, μουρμουρίζοντας ένα «γεια σας». «Γεια σου, είσαι καλά;». «Ε;». «Είσαι καλά;». «Ναι».
'Εβγαλε το κιλοτάκι, μένοντας με τον στηθόδεσμο και σκίζοντας το περίβλημα του προφυλακτικού εφάρμοσε το ελαστικό στο flaccid μόριό μου. Στη συνέχεια, με τον δείκτη και τον αντίχειρα, πήρε να το τρίβει χωρίς να με κοιτάζει.
«Λαρίσα!». «Ναι». «Χαϊδεύεις καθόλου εδω (έδειξα το σώμα μου), έτσι (τρίβοντάς το με την παλάμη μου); «Ε;», έκανε παίρνοντας μια έκφραση δυσαρέσκειας. «Με το χέρι σου λέω, χαϊδεύεις καθόλου;», είχα αρχίσει να "τα παίρνω". «Εμμ...». «Ε;... Με το χέρι σου, να κάνεις έτσι!... Εδώ!... Καταλαβαίνεις τι σου λέω;». «Ιν ίνγκλς!». «Caress me», είπα παίρνοντας το χέρι της και τρίβοντάς το πάνω στο στήθος μου. «Μμμ, όχι!...». «Okay then, I don't want to continue with you!».
«Ευχαρισ–», πήγε να πει ο υπηρέτης βλέποντάς με στον διάδρομο λίγο αργότερα. «Δεν έγινε τίποτα με την κοπέλα!». «Γιατί;», ρώτησε μ' έκπληξη. «'Ηταν πολύ ψυχρή, τέλος πάντων δεν προχώρησε η φάση!». Η Λαρίσα παρακολουθούσε απ' το κουζινάκι. «Δεν έκανε τίποτα;», ζήτησε να μάθει ο τσάτσος. «Τίποτα τίποτα τίποτα!». «'Ελα λίγο!», κάλεσε την κοπέλα που αμέσως σηκώθηκε και μας πλησίασε. «Δεν έκανες τίποτε γι' αυτόν;». «Ε;... Τι τίποτα;». «Βλέπεις; Επιπλέον δεν καταλαβαίνει!», πρόσθεσα. «Είπα εσάς καινούργια είναι!», προσπάθησε να τη δικαιολογήσει εκείνος. «Ναι, δώσε μου το δεκάρικο τώρα να τελειώνουμε!».
«'Εκανες τσιμπούκι;», τη ρώτησε. «'Οχι, δεν έκανε τσιμπούκι!», παρενέβην του λόγου μου. «Τίποτα;», ρώτησε απευθυνόμενος σε μένα. «Τίποτα τίποτα τίποτα!». «No understand... you speak ελλήνικα!», μου είπε τότε εκείνη. «I spoke to you in english», της απάντησα με χαμόγελο (εντωμεταξύ ο υπηρέτης μού είχε επιστρέψει το δεκάρικο), συνεχίζοντας: «You need to learn how to do your job properly!». Και κατέληξα: «One more thing. Smile a little bit more!».
Λίγο αργότερα, καθώς περίμενα στο σαλόνι του ημιυπόγειου 23 της οδού Κολωνού, η εξώπορτα άνοιξε ξαφνικά από έναν νεαρό συναγωνιστή ο οποίος φώναξε προς την υπηρεσία: «Κι ούτε κι απόδειξη έκοψες, πρέπει να ντρέπεσαι!». «'Ελα τώρα, φύγε», του είπε ήρεμα εκείνη απ' το κουζινάκι. «Πρέπει να ντρέπεσαι κι εσύ κι η άλλη!». «Φύγε βρε 'συ!», ύψωσε τον τόνο της φωνής της. «Παιδιά, η κοπέλα είναι ό,τι να 'ναι!». «ΕΛΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ! ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΙΣΑΙ, ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ΛΙΓΑΚΙ!», ούρλιαξε. «Ρε άντε γαμηθείτε!», της πέταξε εκείνος κι έφυγε. Αμέσως σηκώθηκα να τον προλάβω, αφενός για να μάθω τι έγινε, αφετέρου για συμπαράσταση.
«Τι συνέβη ρε φίλε, τι συνέβη μ' αυτήν;», του φώναξα. Γύρισε προς το μέρος μου. «Μπαίνει μέσα, έτσι έτσι (με το χέρι έδειξε πως του πήρε βιαστικό τσιμπούκι) δεν έχυσα και δεν ήθελε να μου δώσει πίσω τα λεφτά μου! Τα πήρα τα λεφτά μου όμως!». «Μπράβο ρε φίλε, ωραίος!». «'Αι στο διάολο μαλακισμένες! Γαμώ τη Ρουμ... σας! Να παίρνετε τα λεφτά μόνο ξέρετε! 'Αι γαμηθείτε μουνόπανα!», μονολογούσε φουρκισμένος καθώς απομακρυνόταν.