Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Δευτέρα, ώρα 21:01
Στο στενό χολάκι/σαλονάκι του ημιυπόγειου μπουρδέλου δεν υπηρχε κανείς. Δεξιά, τα δυο δωμάτια ήταν ελεύθερα. Στο βάθος καθόταν η υπηρεσία. Με το που είδε να μπαίνει κόσμος σηκώθηκε. Δίπλα της περπατούσε μια γυμνόστηθη νεαρή χαμηλού αναστήματος, με σκουροκάστανο ίσιο μαλλί μέχρι την πλάτη, συμπαθητικό πρόσωπο, μικρό στήθος, καλοσχηματισμένο κορμί.
«Καλησπέρα! Τσιμπουκάκι, μουνάκι, ελεύθερη (sic) πιασίματα, φιλάκια στα βυζάκια, πισωκολλητό, με δέκα ευρώ. Πολύ καλό κοριτσάκι παιδιά, καλό σεξ, σιγά σιγά, δεν βιάζεται–». «Πώς τη λένε;», τη διέκοψα. «Βανέσσα!», μου απάντησε. 'Εφυγα για το διπλανό υπερυψωμένο ισόγειο. Περίμενα στο μεγάλο σαλόνι για ένα λεπτό χωρίς να εμφανίζεται κάποιος. Επέστρεψα στο άδειο από συναγωνιστές ημιυπόγειο. Η υπηρεσία ξανασηκώθηκε. Πλήρωσα και πέρασα στο ψιλοάθλιο, το πρώτο εκ δεξιών των εισερχομένων, γαλάζιο δωμάτιο.
Μετά από ένα εξάλεπτο άνοιξε την πόρτα η Βανέσσα, που κάποια μου θύμιζε... Χαμογελούσε αχνά και μιλούσε μαλακά. «Γεια σου, τι κάνεις;», με ρώτησε. «Καλά, εσύ;». «Καλά είμαι κι εγώ».
Στάθηκε όρθια δίπλα στο κρεβάτι και μάζεψε τα μαλλιά της σε αλογοουρά. Στη συνέχεια έσκισε το περίβλημα του προφυλακτικού. «Δούλευες και κάπου αλλού εσύ;», τη ρώτησα. «Πάνω», απάντησε καθώς εφάρμοζε το ελαστικό στην πεσμένη μου πούτσα. «Α, πάνω...», είπα, έχοντας θυμηθεί ποια ήταν. 'Ηταν η ίδια κοπέλα που είχα πληρώσει στον διπλανό όροφο πριν δύο μήνες...
«Δεν έχει καυλώσει...», της είπα με χαμόγελο. «Θα κάνω πίπα», μου έκανε γνωστό χαμογελώντας κι εκείνη. «Θα κάνεις πίπα, ε;». Γέλασε σιγανά. «Για να δούμε...», ψιθύρισα.
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα.
«Για κάτσε να σου κάνω έτσι (να σου τραβήξω μαλακία), γιατί... δεν βλέπω να σηκωθεί έτσι», είπε κι έβγαλε την καπότα. «'Αμα με φιλήσεις λίγο εδώ (στήθος, λαιμό), θα μου σηκωθεί–». «'Εγώ δεν κάνω φιλάκια», με διέκοψε. Πάντα μιλώντας σιγανά και ήρεμα. «Ο ρε γαμώτο! Ούτε έτσι θα σηκωθεί τότε...», προμάντεψα, μιλώντας κι εγώ σιγά. «Εγώ δεν κάνω φιλάκια... εσύ μπορείς εμένα, εγώ όχι εσένα», επέμεινε, για να προσθέσει, «και άμα το ξέρεις (ότι) δεν μπορείς...». «Ναι!...», την ενθάρρυνα να συνεχίσει. «Μπορείς να πηγαίνεις αλλού, που κάνει φιλάκια, μπορείς να πηγαίνεις τώρα άμα θέλεις, γιατί εσύ θέλεις φιλάκια για να σηκωθεί, και τι, να κάτσεις δέκα λεπτά και να μην κάνεις τίποτα;»
«Οπότε θα φύγω και θα πάω κάπου αλλού, σ' ευχαριστώ!»
Με τα τελευταία λόγια της με είχε διευκολύνει να διακόψω υπέρ μου τη συνεύρεση.
Λίγο αργότερα, καθώς μου επέστρεφε η τσατσά το δεκάρικο με συμβούλευε: «Μωρό μου να μιλάς στο σαλόνι τι θέλεις από κοπέλα. Καλύτερα να μιλήσεις με κοπέλα πριν, μην βγάζεις τσάμπα ρούχα, κατάλαβες;»
Της εξήγησα πως υπάρχουν πόρνες που αν και δεν ανακοινώνεται, προσφέρουν μια μικρή έξτρα περιποίηση στον καθαρό κι ευγενικό πελάτη που την έχει ανάγκη, όμως, συνέχισα, η Βανέσσα, προς τιμήν της, μου έδωσε την εναλλακτική λύση να διακόψω, επιστρέφοντάς μου τα χρήματα και δεν κοίταξε να μου φάει το δεκάρικο.
«Αυτή είναι πολύ σωστή κοπέλα!», είπε ευχαριστημένη εκείνη και με χτύπησε φιλικά στο μπράτσο.