Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Τετάρτη, ώρα 21:47
Τ' οροφομπουρδέλο της Μεγάλου Αλεξάνδρου 22, που περίπου την ίδια ώρα προχθές ήταν ανοιχτό και χθες κλειστό, σήμερα πάλι λειτουργούσε.
Στην επάνω υποφωτισμένη είσοδο υπήρχε "μποτιλιάρισμα". «Τι έγινε, δεν βλέπεις τίποτα;», έλεγε η υπηρεσία σ' έναν αλλοδαπό συναγωνιστή που είχε σταθεί στην πόρτα. «Χα χα, μα περνάει και μέσα ο χριστιανός για να μπει κι ο άλλος; (Εγώ ήμουν ο «άλλος»)», πρόσθεσε μια ψιλοσιτεμένη ελληνίδα κανονικού αναστήματος, με ίσιο καστανό μαλλί μέχρι την πλάτη ψηλά, μέτριο φαρδουλό πρόσωπο με μεγάλα μάτια και κάπως εύσαρκα χείλη, μεσαίο πεσμένο στήθος, μονοκόμματο γεματούτσικο κορμί, που φυσικά του φορούσε εσωφόρι, χοντρουλά ποδάρια, για να συνεχίσει απευθυνόμενη πάντα στον μελαψό "χριστιανό", «με το που μπήκες έμεινες στην πόρτα! Θα 'ρθούνε κι άλλοι, μη σπρώχνετε, ένας ένας!».
Καλησπέρισα. «Καλώς τονε!», μου είπε εκείνη. «Τι πρόγραμμα έχεις;», τη ρώτησα. «Είμαι η Φατμέ! Χα χα!», δήλωσε κρύβοντας με τη διαχωριστική κουρτίνα μέρος του προσώπου της, απ' τη μύτη και κάτω, ενώ αμέσως ζητώντας «συγγνώμη...», απάντησε πως πρόσφερε «τσιμπουκάκι, πισωκολλητό, από πάνω, εξήντα εννιά, ελεύθερα πιασίματα, όλες τις στάσεις» στα «δέκα ευρώ!».
«Πώς σε λένε;», τη ρώτησα στο καπάκι. Εκεί έπρεπε να τα "πήρε" κομματάκι, γιατί μετά από ένα-δυο δευτερόλεπτα σιωπής, αντί γι' απάντηση μου είπε σοβαρά: «Εγώ 10 ευρώ θέλω, για να μπεις μέσα να με πηδήξεις!». 'Εβγαλα το πορτοφολάκι μου, οπότε εκείνη συνέχισε με χαμόγελο: «Τώρα έτσι όπως έχουμε γίνει... 'Ολοι μπαίνουνε βγαίνουνε, δεν ρωτάνε ούτε προγράμματα τίποτα...». Της έδωσα το αντίστοιχο χαρτονόμισμα. «Χαρά μου πού θες να μπεις, σε ποιό δωμάτιο;»
Και τα τρία (τα δυο του σαλονιού κι εκείνο του διαδρόμου) ήταν άδεια. Στο δωμάτιο του διαδρόμου τον Ιανουάριο του '13 είχα πληρώσει τη γνωστή Γεωργία/Γωγώ (από Ακομινάτου 2Β, ημιυπόγειο Κολωνού 27) με κώλο στο πρόγραμμά της, οπότε διάλεξα ένα απ' τ' άλλα δύο. Συγκεκριμένα το αριστερό, όπως εισερχόμαστε στο σαλόνι. Μια ψιλοάθλια κάμαρα, που βρωμοκοπούσε τσιγαρίλα, ανεπαρκώς φωτισμένη από μια κοκκινωπή λάμπα στο ταβάνι. Εκεί μέσα περίμενα εφτά λεπτά μέχρι νά 'ρθει η... «Πώς σε λένε τελικά;». «'Ελενα χαρά μου!». «Αα, 'Ελενα...». «Τι να κάνουμε, κάνουμε και τα καλαμπούρια μας. 'Οποιος θέλει περνάει, όποιος δεν θέλει δεν περνάει!»
Χωρίς ν' απαλλαγεί απ' το μεσοφόρι, έπιασε τα μαλλιά της σ' αλογοουρά, γονάτισε ανάμεσα στα σκέλια μου και πήρε να μου φορέσει το προφυλακτικό, αδιαφορώντας για την κατάσταση του πέους μου. Στη συνέχεια με ρώτησε: «Να το κάνω μάκια;». Τη ρώτησα με τη σειρά μου έαν πρόσφερε προκαταρκτικά. «Εννοείται χαρά μου! Τι με ρωτάς;»
Μ' έγλειψε και με φίλησε ικανοποιητικά στην κοιλιά και στις θηλές. Της ζήτησα ν' ανέβει πιο ψηλά. «'Ασε, θα τα κάνω μόνη μου, εσύ κάτσε, χαλάρωσε!», με καθησύχασε. «Α, οκέι τότε...», συμφώνησα. «Μμμ... Ματς μουτς, ματς μουτς...». Καύλωσα.
Για το γαμήσι που ακολούθησε διάλεξα δυο στάσεις: Για ζέσταμα την "καθώς πρέπει", που χωρίς να ξαπλώσω πάνω της έδωσα κάμποσες ψωλιές και για συνέχεια εκείνη του πισωκολλητού γονατιστού, όπου και "κατέθεσα"...
Πριν φύγει μου απάντησε πως στον συγκεκριμένο οίκο «είμαι από το πρωί, έως τις 10 η ώρα το βράδυ». Επίσης μου έκανε γνωστό πως δούλευε υπηρεσία στα Κολωνού 15 κι 11, νύχτα, όταν πόρνη βάρδιας ήταν μια Μαρία με κοντό μαλλί (Αυτή με το λαγουδάκι του πλεϊμπόι στο κωλομέρι, από Θάσου 13 και το ημιυπόγειο της Φυλής 134;).
Το κωλόχαρτο που πήρα για να σκουπιστώ έδειχνε πως είχε βραχεί και στη συνέχεια στεγνώσει. 'Οπως ήταν έφυγε στα σκουπίδια! Μετά από λίγο η 'Ελενα χτυπούσε την πόρτα για να μου δώσει ένα καινούργιο ρολό.