Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Τετάρτη, ώρα 6:54 το πρωί.
Τα βήματά μου αντηχούσαν στον έρημο πεζόδρομο της Ιάσονος, μετά την Κεραμεικού. 'Ερημος, ή μήπως κάποιος παραμόνευε πίσω από 'κείνη τη συστάδα θάμνων;... Τα μάτια μου σάρωσαν τις σκιές προσπαθώντας να διακρίνουν κάποιον επίδοξο ληστή. Ευτυχώς δεν ήταν κανείς! Λίγο πιο πέρα, τα "κόκκινα" φανάρια του 10, των άσων, όπως και του υπερυψωμένου ισόγειου με το νούμερο 2 ήταν σβηστά. Μόνο το φως του διπλανού ορόφου ήταν αναμμένο. Στο άδειο από κόσμο σαλόνι η υπηρεσία μ' ενημέρωσε πως η κοπέλα ήταν στο δωμάτιο και αφού απάντησε («Είναι η Βίκυ») στην ερώτησή μου αποσύρθηκε στο κουζινάκι. Σηκώθηκα για να φύγω. Στη σκάλα συνάντησα έναν συναγωνιστή. «Είναι καλή;» με ρώτησε, «Δεν την είδα!» του αποκρίθηκα. Βγαίνοντας στο πλακόστρωτο σκέφτηκα για λίγο («Να περάσω-να μην περάσω-να περάσω-να μην περάσω;...»). Τελικά αποφάσισα να περάσω!
Ξανανεβαίνοντας άκουσα τον συναγωνιστή να ρωτάει την τσατσά ποια κοπέλα δούλευε και 'κείνη να του απαντά: «Ποια είναι και ποια δεν είναι, εάν θέλετε περιμένετε!... Δεν μπορώ εγώ (να λέω) ποια είναι! Σαν (Λες και) ξέρετε όλες τις κοπέλες στα μπορντέλα!»
Μάλλον είχε φορτώσει από 'μένα, χε χε χε...
Αμέσως της έδωσα το δεκάρικο και προχώρησα στο επιμελημένο δωμάτιο με τ' ωραίο (για τη μέση) σκληρό στρώμα, απέναντι απ' την εξώπορτα. Πρώτη φορά έμπαινα εκεί. Την προηγούμενη φορά είχα περάσει σε 'κείνο του σαλονιού, που είναι πιο μεγάλο. Στην πόρτα σταμάτησα και με τον αέρα του ανθρώπου που μόλις πλέρωσε ('Ετσι, μ' έψιλον!) της έκανα νόημα να πλησιάσει. «Τι πρόγραμμα κάνει;» τη ρώτησα, «Απλό!» απάντησε κάπως απότομα, ενώ πριν της κλείσω την πόρτα στα μούτρα πρόσθεσε: «Τσιμπουκάκι, μουνάκι, πισωκολλητό, από πάνω, ελεύθερα πιασίματα». Πάντως όταν λίγο αργότερα της ζήτησα να κλείσει τον κλιματισμό, γιατί είχε ψύχρα, το έκανε πρόθυμα.
Τη Βίκυ την περίμενα κοντά στο τέταρτο. 'Οταν άνοιξε η πόρτα, είδα μία αψηλή, πάνω στα τακούνια, γυμνόστηθη νεαρή, με καλογραμμένο πρόσωπο, καστανό μαλλί μέχρι τη μέση –με λίγες ξανθωπές ανταύγειες–, μικρό καλοσχηματισμένο στήθος, ομορφόκορμη μ' ένα μικρό τατουάζ στην αριστερή της ωμοπλάτη, καλλίπυγη, με σφριγηλά ποδάρια. 'Ηταν ευγενική, αλλά χωρίς διαχυτικότητες, ενώ με το που γονάτισε στο κρεβάτι, αμέσως μού έδωσε υγρά μαντιλάκια για να σκουπίσω τα χέρια μου και 'κείνη, με άλλο υγρό μαντιλάκι, πήρε να καθαρίζει τις ρώγες και την περιοχή πέριξ των γεννητικών μου οργάνων.
Ξεκίνησε εκπλήσσοντάς με ευχάριστα! Με υγρό, άγριο (δαγκωματίτσες), ρουφηχτό γλείψιμο των θηλών μου, συνεχίζοντας προς τον λαιμό και καταλήγοντας να μου μουλιάζει τ' αυτί, ενώ παράλληλα μου τσίμπαγε ελαφρά τις ρώγες! Καθ' όλη τη διάρκεια των καυλωτικών προκαταρκτικών εξέπεμπε ένα χαμηλής έντασης «μμμ...», προσθέτοντας πότε πότε τις λέξεις «μωρό μου». Kαύλα!...
Πολλά αγγίγματα στο μουνί της πάντως δεν άφηνε...
Η καλυμμένη πίπα της (η ίδια είχε πάρει θέση ανάμεσα στα σκέλια μου) ήταν αργή, βαθιά, υγρή, μ' εξωτερικούς γλωττισμούς. Σύντομα την ανέβασα από πάνω. Με το σάλιο της λίπανε τη μουνοτρυπίδα και αφού "βολέυτηκε" άρχισε να κινεί το σώμα κυματοειδώς κοιτάζοντάς με λάγνα. 'Εμεινα κάμποσο σε 'κείνη τη στάση μιας και ένιωθα όμορφα την πρόστριψη...
Τη γάμησα και πισωκολλητά γονατιστά έχοντάς την γραπώσει απ' τα κωλομέρια. Γαμούσα ακόμα όταν άκουσα την υπηρεσία έξω απ' την πόρτα να ειδοποιεί: «Κούκλα μου!». Είχα δυο-τρία λεπτά στη διάθεσή μου, οπότε συνέχισα τις γαμικές μου ωθήσεις μέχρι που μ' ένα παρατεταμένο, χαμηλής έντασης, βογγητό αμόλησα τα χύσια μου! Εντός του ελαστικού...
Δεν μου φανέρωσε από πού ήταν (όχι ότι είχε ιδιαίτερη σημασία), μου αποκάλυψε όμως ότι παλαιότερα, έχοντας μαύρο μαλλί, δούλεψε ψηλά στη Φυλής, στο 136.
Καλη περίπτωση (για τα δικά μου δεδομένα) η Βίκυ... Νέα, ομορφούλα, καλοσχηματισμένη, μου πρόσφερε απ' την αρχή ικανοποιητικά προκαταρκτικά χωρίς να τα ζητήσω (βασικό), ενώ και στις δύο στάσεις που τη γάμησα έμεινα ευχαριστημένος. Μου είπε πως στον όροφο συνήθως δουλεύει 6 το πρωί με 12 το μεσημέρι. Θα το έχω υπ' όψιν μου όταν αποφασίσω να την ξαναεπισκεφτώ!