Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Τρίτη, ώρα 7:34 το πρωί.
Στο νούμερο 19 της Ιάσονος το ισόγειο μπουρδέλο δεν λειτουργούσε, στο οροφοπορνείο όμως το φανάρι ήταν "κόκκινο". Καθώς ανέβαινα τη σκάλα, ήχοι από τσιφτετέλια έφταναν στ' αυτιά μου. Περνώντας την εξώπορτα, μπαίνοντας στον υποφωτισμένο διάδρομο και από 'κει στο σκοτεινό σαλόνι συνειδητοποιούσα την ξενική προέλευσή τους.
Ενας νέος στην ηλικία, μελαχρινός υπηρέτης, με φαλάκρα και κάποια τατουάζ πλησίασε, ενώ αφού με καλημέρισε ξεκίνησε να λέει...
– Η κοπέλα κάνει τσιμπουκάκι, μουνάκι, πισωκολλητό με 10 ευρώ! Είναι πολύ καλή στο δωμάτιο, θα περάσετε ωραία μαζί της, είναι πολύ καλή!
Απ' το βάθος του μακριού διαδρόμου διέκρινα μία σγουρομακρυμαλλούσα μελαχρινή, με το μαύρο μαλλί να φτάνει χαμηλά στην πλάτη, η οποία με ταχύ βηματισμό μας προσέγγιζε. Ηταν νεαρή, μέτριου αναστήματος, με γλυκό πρόσωπο, μικρό στήθος, κάπως φαδιά λεκάνη, καλοθρεμμένα (όχι αντιαισθητικά χοντρά) πόδια και φορούσε ψηλοτάκουνα παπούτσια.
– Γεια σας, με χαιρέτησε και αμέσως μετά με ρώτησε: Τι έγινε;
– Καλά, εσύ;
Η φυσιογνωμία της μου ήταν οικεία. Κάπου εκεί τριγύρω έπρεπε να την είχα ξαναδεί. Εβγαλα να πληρώσω, γιατί εντωμεταξύ είχα αποφασίσει πως θα περνούσα μαζί της, αλλά πριν προλάβω να λύσω την απορία μου εκείνη είχε αποχωρήσει.
– Πώς τη λένε; ρώτησα τον τσάτσο δίνοντάς του το χαρτονόμισμα.
– Αννα!
Πήγα να μπω στο ένα απ' τα δύο δωμάτια που γειτνίαζαν με τον χώρο αναμονής-επίδειξης, αλλά ο υπηρέτης με σταμάτησε για να μου προτείνει το άλλο, επειδή εκεί ήταν «πιο καθαρά!» όπως είπε.
Λίγο αργότερα στεκόμουν ολόγυμνος μπροστά απ' τον νιπτήρα του μικρού δωματίου με τους κόκκινους τοίχους, πλένοντας τα χέρια μου, όταν άκουσα τα τακούνια της Αννας να πλησιάζουν. Αμέσως μετά η πόρτα άνοιξε!
– Γεια σου! τη χαιρέτησα κοιτάζοντάς την πάνω απ' τον ώμο μου συνεχίζοντας το πλύσιμο.
– Γεια σου αγάπη μου, γεια σου!
– Καλά είσαι; ενδιαφέρθηκα να μάθω, στρέφοντας τώρα το κεφάλι πάλι μπροστά, ενώ με το χέρι μου ξετύλιγα λίγο κωλόχαρτο για να σκουπιστώ.
– Καλά καλά!
Πετώντας το υγρό χαρτί στο καλαθάκι των απορριμμάτων γύρισα και πλησιάζοντας στο κρεβάτι, όπου εκείνη είχε ήδη καθίσει φορώντας ακόμα το μπικίνι της, ρώτησα...
– Η Αννούλα, ε;
– Ναιαιαι! απάντησε χαμογελώντας.
– Πού σ' έβλεπα εγώ, στο Λεωνίδου είκοσιιι...«Κοίτα που κόλλησα τώρα!»
– Οκτώ! συμπλήρωσε εκείνη.
– Ναι! Εκεί δεν ήσουνα;
– Οχι.
– Πού σ' έβλεπα τότε; την ξαναρώτησα. Ημουν σίγουρος ότι εκεί την είχα δει!
– Δεν ξέρω.
– Κάπου σ' έβλεπα εσένα! είπα χωρίς να επιμείνω για τον συγκεκριμένο οίκο, αφού είχε αρνηθεί ότι δούλεψε εκεί.
– Οχι, δεν ξέρω...Εγώ δουλεύω στο 19, έξι μέχρι έξι.
– Δεκαεννιά πού, στο πάνω ή στο κάτω;
– Στο πάνω!
– Κάτσε, εδώ πού είμαστε τώρα;...Α, είμαστε στο πάνω!
– Ναιαιαι, χε χε!...
Kαλά, και ακόμα ήταν πρωί με δροσιά!...Πού να έφτανε το μεσημέρι με τις υψηλές θεροκρασίες, χα χα χα!...Τέλος πάντων.
Ηδη είχα καθίσει δίπλα της χαϊδεύοντάς την στα μπούτια όταν συνειδητοποίησα πως δεν είχε ακόμα βγάλει τον στηθόδεσμο, οπότε τη ρώτησα...
– To βυζάκι σου μπορώ να το γλείψω λίγο;
– Μπορείς! είπε με χαμόγελο και λύνοντας από πίσω το σουτιέν το αφαίρεσε. Τότε το μάτι μου "έπεσε" στη μικρή δερματοστιξία πάνω απ' τον αριστερό μαστό της.
– Α, μπράβο! Εσύ είσαι! Τώρα σε γνώρισα απ' το ταττού! Σίγουρα δεν δούλευες στη Λεωνίδου στον όροφο;
– Τσου!
Καλάαα!...
Οι ρώγες της χάθηκαν εναλλάξ μέσα στο στόμα μου και η φιλήδονη γλώσσα μου ανέλαβε να τις σκληρύνει και να τις μεγαλώσει. Παράλληλα με το δεξί μου χέρι τη χάιδευα ψηλά, ανάμεσα στους μηρούς! Ελα όμως που εμένα μ' έτρωγε" να μάθω πού (στην ευχή!) την είχα ξαναδεί;...Οπότε διακόπτοντας το γλείψιμο, της έκανα μία καινούρια ερώτηση...
– Ρουμάνα είσαι;
– Μπουλγκάρα.
– Εσύ είσαι! Λεωνίδου 28 στον όροφο δούλευες! δήλωσα αυθόρμητα.
– Οχι! αρνήθηκε ήρεμα για πολλοστή φορά.
– Εντάξει, μπορεί να κάνω και λάθος! Συγκατένευσα, αλλά τώρα ήμουν σχεδόν σίγουρος πως ήταν εκείνη! 'Οχι πως είχε καμιά σημασία, αλλά ξέρετε πώς είναι όταν "κολλάς" με κάτι!
Πάντως μετά την "ασχολία" μου με τα στηθάκια της, τις θωπείες μου στο εσωτερικό των μηρών της και κάποια δικά της χάδια σε μένα, μου είχε ψιλοσηκωθεί, οπότε όπως ήταν φυσικό, ξετύλιξε την καπότα κατά μήκος της ημικαυλωμένης πούτσας, αρχίζοντας μια τυπική πίπα (μονότονη, λίγο υγρή, σχετικά βαθιά) κατά τη διάρκεια της οποίας έκανα άλλη μια ερώτηση...
– Βουλγάρικα είναι αυτά τα τραγούδια;
Τα τσιφτετέλια συνεχίζονταν!
– Μμμ; έκανε με απορία διακόπτοντας το τσιμπούκι.
– Λέω, βουλγάρικα είναι τα τραγούδια;
– Ναι...και λίγο ρουμάνικα έχει! Εχουμε απ' όλα!
Μου έκανε πίπα για λίγο ακόμα, μέχρι που της ζήτησα να σταθεί στα τέσσερα.
– Ετσι; ρώτησε καθώς έπαιρνε τη στάση.
– Ετσι! συμφώνησα γονατίζοντας πίσω της.
– Ναι...Α! Περίμενε να βγάλω...
Την κιλότα της! Ακόμα δεν είχε "απαλλαγεί" απ' την κιλότα της! Τέλος πάντων ξεβρακώθηκε γρήγορα, αλλά στη συνέχεια ξάπλωσε μπρούμυτα!...
– Οχι, σήκω, σήκω! Χα χα...Πιο μπροστά...Αυτό είναι! Της είπα μιας και δεν επιθυμούσα πισωκωλομπρούμυτο. Τουλάχιστον όχι γι' αρχή!
Τώρα ήταν εντάξει, με την κωλάρα της να "βλέπει" στο ταβάνι και το σκουρόχρωμο μουνί της να εμφανίζεται ανάμεσα απ' τα σε απαγωγή μπούτια της, ήταν έτοιμη να γαμηθεί!
– Ωραίο κώλο και πολύ μαύρο μουνί έχεις! παρατήρησα ρίχνοντάς της μερικές ήπιες ξυλιές στα καπούλια, ενώ στη συνέχεια γραπώνοντάς την απ' τη στενή της μέση έμπηξα την καυλωμένη ψωλή μου στη λιπασμένη μουνάρα της για ν' αρχίσω τη γάμευση, που σ' εκείνη τη στάση διήρκεσε αρκετά, "μπαινοβγαίνοντας" πότε αργά και πότε γρήγορα, πότε σιωπηλά και πότε λαγνοβογγώντας, πότε κρατώντας με τα δυο μου χέρια σφιχτά τη μέση της και πότε μόνο με το ένα, ενώ το άλλο το χρησιμοποιούσα για να τη χτυπάω (μαλακά) στα κωλομέρια, και αυτό συνεχίστηκε μέχρι που πόνεσαν τα γόνατά μου! 'Ηταν τότε που της είπα να ξαπλώσω εγώ ανάσκελα και 'κείνη να κάτσει πάνω μου ιππαστί. Πράγμα που έγινε και κρατώντας την απ' τα καπούλια, έπειτα από άλλες παλινδρομήσεις, έχυσα!
– Πόσων χρονών είσαι; τη ρώτησα αμέσως μετά την εκσπερμάτωση, λίγο πριν ξεκαβαλήσει.
– 23.
Ααχ, «να 'σαν τα νιάτα δυο φορές»!...
Λοιπόν, συνοψίζοντας ως συνήθως τη συνεύρεση, δεν ξέρω εάν τελικά η Αννούλα ήταν εκείνη η 'Αννα που συναντούσα στον όροφο της οδού Λεωνίδου 28, αλλά ξέρω πως αυτή η ευπαρουσίαστη, χαμηλών τόνων κοπέλα, δεν μου έκανε προκαταρκτικά, μου πήρε μια μέτρια πίπα, ουσιαστικά δεν συμμετείχε στο γαμήσι, αλλά από την άλλη, απάντησε σε μια ντουζίνα ερωτήσεις που τις έκανα χωρίς να δυσανασχετήσει, με άφησε να τη γαμίσω χωρίς «μη» και «δεν» –και η αλήθεια είναι ότι ευχαριστήθηκα!– και τέλος όλη η ιστορία μου στοίχισε 10 ευρώ!
Τώρα εάν θα την ξαναπληρώσω;...Το πιο πιθανό!