Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Εισερχόμενος στο στενόχωρο σαλονάκι, άκουσα μία γυναικεία φωνή απ' το βάθος να (με) ενημερώνει...
«Κοπέλα είναι στο δωμάτιο, εάν θέλετε περιμένετε»
Κάθισα δίπλα σ' έναν μελαψό νεαρό συναγωνιστή που ασχολιόταν με το κινητό του.
Κατά την ολιγόλεπτη αναμονή άκουσα τα ίδια λόγια άλλες δυο φορές, με τους αλλοδαπούς συναγωνιστές να κάνουν αναστροφή και να φεύγουν.
Κάποια στιγμή η πόρτα άνοιξε και μία νέα κοπέλα, φορώντας μόνο ένα στρίνγκ, έκανε την εμφάνισή της. Είχε ίσιο ξανθό μαλλί που της κάλυπτε τους ώμους, πρόσωπο με αισθησιακά χείλη, μικρό στήθος, "δεμένο" κορμί, ωραίο κώλο και πατούσε πάνω σε ψηλοτάκουνα πορνοπάπουτσα.
Η διοπτροφόρος μεσήλικη υπηρεσία πλησίασε κρατώντας μία βεντάλια.
«Γειά σας!...» Μας χαιρέτησε, και ξεκινώντας να κάνει αέρα στο πρόσωπό της άρχισε να μιλάει...
«...Τσιμπουκάκι, μουνάκι, φιλάκια στα βυζάκια, όλες οι στάσεις, 69. Πολύ γλυκιά κοπέλα και το καλύτερο τσιμπουκάκι εδώ της γειτονιάς. Εχετε τον λόγο μου ότι θα περάσετε πολύ όμορφα με 10 ευρώ!»
Ο σκουρόχρωμος συναγωνιστής που καθόταν δίπλα μου σηκώθηκε να φύγει, αλλά πριν προλάβει να κάνει δύο βήματα η κοπέλα του είπε...
«Ελα! Γιατί φεύγεις; Πάμε να περάσουμε καλά, σιγά-σιγά...»
Εκείνος αγνοώντας την συνέχισε, οπότε εκείνη επιχείρησε ένα ύστατο "ερωτικό κάλεσμα"
«Ελα! Πού πας;...Εϊ!...Εεε!...Πού πας;!»
– Πώ..πώς σε λένε;... Προσπάθησα να ρωτήσω με τη σειρά μου μέσα στην φασαρία. (Ο καθένας με τον καημό του!...)
Μου απάντησε, αλλά ήθελα επιβεβαίωση αυτού που (νόμισα ότι) άκουσα οπότε ξαναρώτησα...
– Κατερίνα;
– Αντελίνα!
– Αα!...Αντελίνα! «Το πρωί τη μαρμελάδα τη βάζουμε στο ψωμί, όχι στ' αυτιά!» Θυμήθηκα αυτό που λέγαμε μικροί.
– Πάμεεε; Η προσοχή της τώρα είχε στραφεί σε μένα. Ο συναγωνιστής με το στιλπνό μαύρο μαλλί κατέβαινε τα μεταλλικά σκαλοπάτια σχεδόν τρέχοντας.
– Καλά, θα δω...Είπα παραμένοντας καθιστός.
Οι δύο γυναίκες αποσύρθηκαν˙ η Αντελίνα στο κουζινάκι, η υπηρεσία στο διπλανό δωμάτιο.
Εβγαλα το χαρτονόμισμα, σηκώθηκα και αφού προσπέρασα δύο μελαψούς άνδρες που εκείνη την ώρα εισέρχονταν, πλησίασα την είσοδο του δωματίου και το έδειξα στην τσατσά. Εκείνη το πήρε χωρίς να πει κάτι.
– Εδώ μπαίνω;
– Μμμ; Εκανε σαν να μην κατάλαβε τι τη ρώτησα.
– Εδώ; Επανέλαβα, δείχνοντας αυτή τη φορά.
– Ναι. Απάντησε αδιάφορα και αφού κρέμασε το κωλόχαρτο πάνω στον καλόγερο για τα ρούχα, έφυγε κλείνοντας την πόρτα.
Υπηρεσίες ξενοδοχείου 5 αστέρων!...Χα, χα, χα...Αστειεύομαι.
Το δωμάτιο, πλάκα-πλάκα, δεν ήταν άσχημο! Ευρύχωρο και φωτεινό (διέθετε ροοστάτη) με το κατακόκκινο χρωματάκι στους τοίχους του, το επιτοίχιο κλιματιστικό του, το υγρό σαπουνάκι του. Μια χαρά (χάλια...)! Χα, χα, χα...Αστειεύομαι ξανά!
Πλύθηκα και ξάπλωσα στο καθαρό κατωσέντονο, νιώθοντας ευχάριστα το στρώμα από κάτω.
Εξω η τσατσά επαναλάμβανε το πρόγραμμα και τις "δεξιότητες" της κοπέλας, δίνοντας πάντα τον λόγο της ότι όλα θα ήταν πολύ όμορφα κατά τη συνεύρεση.
Το τρίξιμο της πόρτας μ' έκανε ν' ανοίξω τα μάτια μου (δεν κοιμόμουν). Η Αντελίνα (πάντα γυμνόστηθη) πλησίασε προς το κρεβάτι και αφού με χαιρέτησε, γονάτισε πλάι μου ετοιμάζοντας το προφυλακτικό. Της ζήτησα να το εφαρμόσω εγώ και δέχτηκε χωρίς να φέρει αντίρρηση.
Πιέζοντας την ελαστική θηλή στην κορυφή το ξετύλιξα κατά μήκος, όσο επέτρεπε το ήρεμο πέος μου και την επόμενη στιγμή άρχισε μία μονότονη αλλά αργή, σχετικά στεγνή αλλά αισθησιακή "πίπα" χωρίς χέρι, διάρκειας περίπου 5 λεπτών. Οταν η στύση ήταν ικανή για διείσδυση, της είπα να με καβαλήσει, αλλά εκείνη μου είπε «Οχι, ανέβα εσύ από πάνω!» Χωρίς βέβαια να παραλείψει να ρωτήσει: «Θέλεις;...»
Τελικά τη γάμησα όρθιος πατώντας στο πάτωμα, μ' εκείνη στα τέσσερα πάνω στο κρεβάτι, έχοντας καλή αίσθηση του κόλπου της κατά τη διάρκεια του σφυροκοπήματος, και την έχυσα στην ιεραποστολική στάση χουφτώνοντας τα κωλομέρια της και έχοντας το πρόσωπό μου πλάι στο δικό της.
Στα 7-8 λεπτά η τσατσά φώναξε, αλλά συνεχίσαμε κανονικά γι' άλλα 3-4 λεπτά μεχρι την εκτόνωσή μου.
Το μόνο που πρόλαβα να μάθω πριν φύγει ήταν η ρουμανική υπηκοότητά της.
Συνοψίζοντας: Κατ' αρχάς η κοπέλα δεν ήταν αντιδραστική (εφάρμοσα εγώ την περικαυλίδα) ήταν υπομονετική (μεγάλης διάρκειας "πίπα") με καλή, σε γενικές γραμμές, τεχνική (στο στοματικό, στις δύο στάσεις που δοκιμάσαμε) και χωρίς να βιάζεται (ιδιαίτερα όταν φώναξε η υπηρεσία και μετά) πάντα μέσα στο πλαίσιο του καθορισμένου χρόνου. Από τη άλλη δεν είχε ζωντάνια και κάποιο πάθος (τί ψάχνω και 'γώ τώρα;!...), ενώ απέφυγε την κουραστική για εκείνη στάση της γελαδάρισσας.
Εάν τώρα τα σταθμίσω όλα, καταλήγω ότι η υπηρεσία κράτησε τον λόγο της, αλλά κατά ένα μέρος. Διότι όντως πέρασα όμορφα, όχι όμως «πολύ όμορφα».