Λεπτομέρειες αξιολόγησης

18/1 και ώρα 12:15 το πρωί. Η Τζωρτζιάννα (αν το κατάλαβα καλά) είναι μία μελαχρινή, ψιλή και αδύνατη κοπέλα από τη Ρουμανία. Έχει κοντό καρέ, κατάμαυρο μαλλί και τα μάτια της, πρέπει να είναι πρασινωπά. Χωρίς να προσέξω το μέγεθος του τακουνιού, το ύψος της ήταν άνω του 1,70 και χαρακτηρίζεται ως αδύνατη, αν και με ελάχιστα μεγαλύτερη λεκάνη, απ' όσο αναλογεί στα κιλά της. Η περιφέρεια των οπισθίων της, από την άλλη, είναι ανάλογη του σωματότυπού της αλλά, δυστυχώς, χαρακτηρίζονται αρκετά επίπεδα. Το στήθος της είναι μεγέθους 2,5 και αρκετά έως πολύ στητό. Τη διαφορά κάνει, όπως συνηθίζω να λέω, όχι η περιφέρεια, αλλά το cup. Οι θηλές είναι πολύ μεγάλες.

Η κυρία της υποδοχής, ήταν ευγενέστατη. Ενημέρωσε για το πρόγραμμα, το οποίο περιελάμβανε και ελεύθερο στοματικό, όχι τελειωτικό, όμως. Με οδήγησε στο δωμάτιο και αστειεύτηκε, διακριτικά, για το κρύο. Έλεγξε αν υπάρχει χαρτί και σαπούνι και αποχώρησε.

Η κοπέλα προσπάθησε να κάνει προκαταρκτικά πριν βάλει το προφυλακτικό, αλλά χρειάστηκε καθοδήγηση, την οποία δεν απαξίωσε. Χάιδεψε στήθος και όρχεις, το έβαλε ανάμεσα στο στήθος της (βάζοντας περισσότερη δύναμη απ' όση χρειάζεται) και με γρατζούνισε ελαφρά με τα νύχια της. Έπειτα με ρώτησε αν θέλω να βάλει προφυλακτικό, έγνεψα καταφατικά (δε μιλάει ούτε ελληνικά, ούτε αγγλικά) και ξεκίνησε έναν άτεχνο πεοθηλασμό, ο οποίος διορθώθηκε κατόπιν υποδείξεων. Χρησιμοποιούσε λίγο χέρι και αρκετό δόντι, ενώ δεν πήγαινε και πέραν της βαλάνου. Ανέβηκε από πάνω χωρίς να ρωτήσει, συνέχισε να με χαιδεύει καθ' όλη τη διάρκεια, ήταν δεκτική σε πιπίλισμα των θηλών της και σε γενικότερη εξερεύνηση από τα δάκτυλά μου, ενώ παράλληλα προσπαθούσε να κουνιέται εκείνη και όχι εγώ. Κάθισε πέραν του διλέπτου, αλλά κατέβηκε χωρίς να ρωτήσει αν θέλω να συνεχίσει. Την τοποθέτησα σε ύπτια στάση, όπου διαπιστώθηκε ανεπτυγμένη ευλυγισία. Αν και με κοιτούσε στα μάτια, ήταν αρκετά ουδέτερη. Το χειρότερο, όμως, ήταν τα ελαφρώς αξύριστα πόδια της. Όταν τα τοποθέτησα στους ώμους μου, με αγκιλώνανε. Το προσπέρασα, συνεχίσαμε για τουλάχιστον πέντε λεπτά και, έπειτα, την τοποθέτησα στα τέσσερα. Η αρχική τη στάση δεν ήταν καλή, αλλά, και πάλι, δέχτηκε να κάτσει καλύτερα. Δεν είχε πρόβλημα με ελαφριά σκαμπιλάκια, ενώ προσπαθούσε να πιάνει τους όρχεις μου. Μετά από τρία, περίπου, λεπτά, τελείωσα. Δε βιάστηκε να τραβηχτεί, μου χαμογέλασε και έφυγε. Ξέχασα να αναφέρω, ότι η αρχική της "απάθεια", βελτιώθηκε με μία επιτάχυνση της αναπνοής της.

Φεύγοντας η κυρία της υποδοχής, με ρώτησε αν όλα ήταν όπως θα ήθελα. Απάντησα καταφατικά, αλλά δε θα τη συνέστηνα. Από την άλλη, δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι κλαίω και τα λεφτά μου.