Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Μεσημεράκι, γύρω στη 1, μπαίνω στο συμπαθητικό αυτό μαγαζί, όπου είχα τιμήσει κάποιες φορές την Εύα (και είχα μείνει πολύ ευχαριστημένος). Σήμερα, λοιπόν, ήταν η Άννα. 35άρα Ρωσίδα, με καρέ μαλλί, ωραίο δυάρι στήθος και αρκετά σφιχτό σώμα (αν εξαιρέσεις την πλαδαρή κοιλιά-σωσίβιο). Μπήκε με μάλλον καλή διάθεση, άρχισε να με χαϊδεύει και βάζει κατευθείαν προφυλακτικό.
1 λεπτό πίπα, 1 λεπτό ιεραποστολικό (όπου ξενέρωσα από το αξύριστο -για κανά μήνα- μουνί) και 1 λεπτό πισωκολλητό (όπου καθόταν με εντελώς κλειστά τα πόδια). Στα 4 λεπτά σταματάει και γυρνάει. Μου λέει: Καλά, με κοροϊδεύεις, ακόμα δεν τελείωσες;
Ε, εκεί τα παίρνω και της λέω ευγενικά: Πήγαινε, κορίτσι μου, δεν κάνεις για τη δουλειά.
Μα εσύ φταις, λέει. Δεν είναι στούντιο εδώ!
Εντάξει, της λέω, πήγαινε, εμένα δεν με ξαναβλέπεις.
Έφυγα κακήν κακώς και δεν ξαναπατάω, τουλάχιστον όχι με τη συγκεκριμένη.