Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Είπα να πάω για τραβέλια απόψε. Το μπουρδελο της Μυτιλήνης, ημιυπόγειο, ανοίγεις την πόρτα και πέφτεις σε εσωτερική καγκελόπορτα. Η κοπέλα ήταν μόνη και έκανε και χρεή τσατσάς του εαυτού της. Πανέμορφη, πανύψηλη, τέλεια εγχειρισμένη, νέα, με απαλό δέρμα, άψογα βυζιά αγαλματένια τελευταίας τεχνολογίας, απαλά, ονειρεμένα. Ζέτα το όνομά της και δήλωσε νέα στο σπίτι, που ήταν βρωμερό και τρισάθλιο. Τέλος πάντων τα παιχνιδάκια ήταν τραβελιάρικα, αλλά όχι και τόσο καλής ποιότητας, καμμία σύγκριση π.χ. με την Αλίκη της Λουκά Νίκα, ας πούμε. Όμως κάποιες απ αυτες τις κοπέλες δεν έχουν καμμία αντίρρρηση και σε λίγο ... ζοριλίκι. έτσι είπα να το δοκιμάσω αφού ούτως ή άλλως μάλλον δεν είχα τίποτα άλλο να περιμένω.... Εκεί που μού έκανε μια μέτρια πίπα, άρπαξα τα μαλλιά της και άρχισα να παίρνω εγώ τον έλεγχο της κίνησης. της έδινα το ρυθμό, και αυτή φαινόταν να το ευχαριστιέται. Στο τέλος της έσπρωχνα το κεφάλι μέχρι που ο πούτσος μου έπιανε πάτο. Ανταποκρίθηκε πλήρως και άκρως μαζοχιστικά την έβρισκε. Η γλώσσα μας εκτροχιάστηκε με διάφορα καβλωτικά μπινελίκια και την ρωτούσα αν γουστάρει και αυτή έλεγε ναι, με απόλυτη υποταγή. τέλειωσα εκεί, γιατί άν αρχίζαμε άλλα, φοβήθηκα ότι θα ξενέρωνα, ενώ αυτό τουλάχιστον είχε την κάβλα του. Δεν θα ξαναπάρω τη Ζέτα. Αλλά απ ότι ακούω αξίζει ή Χαρά και θα επισκευτώ κάποια στιγμή πάλι το χαμαιτυπείο της Μυτιλήνης...