Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Καταδρομική απόψε το απόγευμα στη Μαραθώνος, για να εξακριβώσω αν ισχύει η πληροφορία για Ρωσσίδες μιλφ και τρομερά ακάποτα τσιμπούκια. Πράγματι, Ρωσίδες υπάρχουν, σε ένα μόνο βγήκε ένα λατινάκι, φολάρα από χιλιόμετρα, οπότε στην τύχη διάλεξα την μιλφ Αλεξάνδρα, με ελεύθερο στοματικό, πρόσωπο «διπλανής πόρτας» και γλυκό συνεσταλμένο βλέμμα, από το μεσαίο σπιτάκι, στον επάνω όροφο.

Περνάω στο καθαρό δωμάτιο που με οδήγησε η πολύ ευγενική τσατσα, η ντουζιέρα υπαρκτή και καθαρή, έκανα το ντουζάκι μου και μπήκε η Αλεξάνδρα φορώντας μια μαύρη ρόμπα, κουμπωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε δεν φαίνονταν τι άλλο φορούσε, ούτε μπορούσα να πω με σιγουριά αν το βυζί ήταν όντως περί το 2άρι, όπως το έκοβα με το μάτι.

Παίζω κασέτα περί ανωτερότητας της Ρωσικής ομορφιάς για να ζεσταθεί λίγο το ματσάκι, κι εκεί πέφτει το πρώτο σημάδι φόλας. Η Αλεξάνδρα δεν αφαίρεσε τίποτα από όσα φορούσε, σημάδι ότι δεν μπήκε για να γαμηθεί. Εκανα κίνηση για φιλιά, με έκοψε. Καλά θα πάει αυτό….αλλά μέρες που είναι, ας μείνουμε στο πνεύμα των Χριστουγέννων.

Be my guest, της λέω και με ξεκινάει ένα γλύψιμο από λαιμό και κάτω φορώντας πάντα το ρομπάκι και ότι άλλο από μέσα. Φτάνει στον μπέμπη και μου κάνει κάτι μεταξύ πίπας της πρωτάρας με ολίγη από αερόπιπα και όλο αυτό σε ταχύτητα Ηλέκτρας. Όπως είχε κλείσει και τα μάτια αναρωτήθηκα αν την πήρε ο ύπνος. Της πρότεινα να συνεχίσουμε με σκούφο, μπας και δούμε κανα τσιμπούκι της προκοπής μέρες που είναι. Μου φοράει σκούφο και συνεχίζει να κοιμάται κάνοντας ότι πιπώνει. Με τα πολλά, κάποια στιγμή κάτι πήγε να γίνει, απέκτησα μια αξιοπρεπή στύση και της ζητάω να στηθεί στα 4. Παραμερίζει το ρομπάκι και το στρινγκάκι της και μπαίνω, στο μουνέτο της, μπας και το φτιάξω μέσα της το σκηνικό. Καμία ανταπόκριση, κανένα ερέθισμα. Γαμούσα ένα πτώμα. Και όμως το πτώμα μίλησε! Γυρίζει και μου λέει το απίθανο “Me No Problem. You Problem” . Το απέθαντο του Βαμβακούλα “You Foul?” μου ήρθε στο μυαλό, για να αποτελειώσει την αποτυχημένη συνεδρία. Ουσιαστικά η τύπισα το έληξε το ματσάκι. Τραβήχτηκα, αφαίρεσα την άχυστη καπότα, της ευχήθηκα καλή χρονιά και ντύθηκα. Στο δρόμο θυμήθηκα ένα στίχο του Λουντέμη: «να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες». Έβαλα στο στέρεο ένα CD με Βιτάλη και οδήγησα προς Φώκαιας. Τα υπόλοιπα αυτονόητα.