Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Γίνεται ξαφνικά το μπαμ και σκάει μια Μαργκώ ή μια Λία για να γίνει το σώσε. Πέφτουν κυριολεκτικά σαν το μάνα εξ ουρανού σ’ αυτή την άνυδρη και ηλιοκαμένη γη όπου περιπλανιόμαστε μάταια σαραντατόσα χρόνια, μ’ αυτό τον πούστη που μας οδηγεί. Και πού μας πάει; Κύκλους κάνει. Μεσιτεύει όμως το μουνόπανο για τη θεόσταλτη τροφή οπότε τρέχουμε κι εμείς σαν τα ποντίκια για να ροκανίσουμε ό,τι είναι να ροκανιστεί.

Τι ντροπή όμως όλο αυτό το λαοπροσκύνημα. Αφού απορώ τόσες μέρες που το παρακολουθώ για το τι θα σκέφτονται αυτές οι ίδιες για εμάς: «καλά, αυτοί οι τύποι πρώτη φορά βλέπουν γυναίκα; Πρώτη φορά γαμούν μουνί; Ούτε οι μετανάστες της περιοχής τους δεν εκδηλώνουν τόση σεξουαλική πείνα».

Η ντροπή φυσικά δύσκολα ανεβαίνει ως τη συνείδηση, κι όταν ανεβαίνει δεν μένει επ’ουδενί αμέτοχη, αλλά παίρνει με τη σειρά της μέρος στο σεξουαλικό παιχνίδι. Τα αισθήματα υποτίμησης για τον εαυτό που παρουσιάζει τέτοιες ποταπές ροπές, το να μη μπορεί να ζήσει δηλαδή χωρίς πουτάνες, εκφράζεται με μαζοχισμό ή σαδισμό. Έτσι διαβάζω. Ικανοποιούμε την ατιμωτική συμβιωτική ανάγκη προσαρτώντας το αντικείμενο ή προσαρτώμενοι εμείς σε αυτό. Τοιουτοτρόπως επιτυγχάνονται και η συνεύρεση και η αποπροσωποποίηση.

Τίποτα το λοιπόν δεν προμηνούσε την εμφάνιση της Λίας κρίνοντας από το παρουσιαστικό των δύο προηγούμενων πουτάνων που παρέλασαν μπροστά μου. Η εμφάνισή της κατέλυσε αυτή την κατεστημένη ατμόσφαιρα γεροντίλας και ασχήμιας που έχει πλημμυρίσει όλη την περιοχή, μια ατμόσφαιρα που φροντίζουμε βέβαια να συντηρούμε γιατί πρέπει και αυτές οι άμοιρες να βγάλουν κάπως το μεροκάματο. Δεν μπορούμε να τις αφήσουμε έτσι.

Η ατμόσφαιρα λοιπόν απογειώθηκε θα έλεγε κανείς ποιητικά καθώς η Λία, παίρνοντας την καθιερωμένη στροφή της στο ενάμιση μέτρο για να επιστρέψει στα ενδότερα της υπηρεσίας, το γνωστό σε όλους μας κουζινάκι, και αφού με είχε κόψει επαρκώς, ένευσε επιδοκιμαστικά. Ε, αυτό ήταν: δήλωσα στην τσατσά ότι θα περάσω με τη Λία.

Η Λία όμως, για να μπω στο ψητό, αποδείχτηκε μούφα. Καταρχάς δεν θα την κατέτασσα στην κατηγορία πετίτ διότι μου θύμισε σαμιαμίδι. Άλλο το πετίτ, άλλο το σαμιαμίδι. Είναι οι κινήσεις της, ο τρόπος που προσφέρεται, που δίνεται, το τι νιώθει η ίδια πως έχει μέσα της για να προσφέρει. Οι πετίτ είναι πλούσιες σύμφωνα με τα μέτρα τους. Τα σαμιαμίδια δεν μπορούν είναι -ούτε όμως θα τα έλεγε και κανείς φτωχά, καθότι φαντάζομαι πως θα ‘ταν εξ ορισμού αδύνατο να χαρακτηρίσουμε ένα σαμιαμίδι πλούσιο ή φτωχό.

Επιπλέον ήταν υπέρ του δέοντος τυπική: λες και ήταν υποχρέωσή μου να καβλώσω απλώς και μόνο στην ψαύση του τέλειου στήθους της. Ε, τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι, εννοείται πως μιλώ για την πάρτη μου, οπότε το 80% της επιτευχθείσας στύσης μου για να μιλήσω επιστημονικά, την ώρα που με καβάλησε, άρχισε να κάμπτεται, οπότε προβλέποντας το μάταιο της όλης συνεύρεσης της ζήτησα να το τελειώσουμε με μια πίπα.

Ήταν πολύ συμπονετική, γεμάτη κατανόηση και ενσυναίσθηση, και δεν άφησε δευτερόλεπτο που να μη δείξει τα πρέποντα αισθήματα. Πλήρης στύση βέβαια ούτε έτσι κατορθώθηκε, αλλά φτάνει και περισσεύει η καλοσύνη που έδειξε. Δεν ξέρω, ίσως την άλλη φορά δοκιμάσω να μαστιγώσω καμία για όλη αυτή την ντροπή.

Αυτά. Καλά γαμήσια μάγκες και τα μάτια σας δεκατέσσερα. Σαράντα χρόνια στην έρημο είμαστε..