Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Περίπου 24 ώρες μετά, και αφού οι τιμές του hs-CRP και της IL-6 έχουν επιστρέψει σε ανεκτά επίπεδα, μπορώ να μοιραστώ την εμπειρία ενός ανθρώπου που είδε τον Χάρο με τα μάτια και επέζησε.
Εκκινώ αναγνωρίζοντας ότι δεν κομίζω νέα γνώση στους συμφορουμίτες- συναγωνιστές (δε βάζω "σύντροφους" γιατί μετά την πρώτη φορά αριστερά, ούτε αριστερό σουτ στο 5x5 δεν θέλω να ξανακάνω): οι κυρίες είναι γνωστών εξωτερικών χαρακτηριστικών και αποδόσεων, και έχουν πολλές -εξαιρετικές κατά κύριο λόγο- κριτικές στο φόρουμ. Εκκωφαντική, όμως, η απουσία κριτικής για ντουέτο μεταξύ των...

Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, ένα πριγκηπόπουλο που δεν κάτάφερε να πάρει άδεια τον Δεκαπενταύγουστο, εργαζόταν σκληρά σε ένα μακρινό βασίλειο. Καθώς ο ήλιος έφτανε στο μέγιστο ύψος της διαδρομής του, ο εργαζόμενος κοίταξε μια το ρολόι του, μια τους άδειους δρόμους κάτω από το κάστρο του και σκέφτηκε ότι χρειάζεται μια δραστηριότητα να τον αναζωογονήσει. Καβάλησε λοιπόν τα 225 άλογά της ασημένιας άμαξάς του, και κάλπασε για το παραπλήσιο χάνι της οδού Συγγρού. Ξεπέζεψε, ανέβηκε στις πολεμίστρες του 3ου ορόφου και αφού η πανδοχέας στην υποδοχή του προσέφερε βυσσινάδα, ζήτησε την παλιά του γνώριμη, την Αλέσια. Η χαμογελαστή και γλυκύτατη Αλέσια τον καλοσώρισε όπως πάντα με αγκαλιές και φιλιά, και αφού τα είπανε πολύ σύντομα,του πρότεινε να κοινωνικοποιηθεί λίγο, και να ανοίξει τον κύκλο του. Προσφέρθηκε, μάλιστα, να συνδράμει την όλη διαδικασία, γνωρίζοντάς του μια φίλη της…

Το πριγκηπόπουλο, ενθυμούμενος της τελευταία φορά που η Αλέσια του σύστησε μια άλλη φίλη της (Τζέσικα ) δεν προέβη σε περιττές ερωτήσεις. Κατέβαλε τον απαιτούμενο οβολό στην πανδοχέα, και εισήλθε στη σάλα δεξιώσεων για προετοιμασία κοινωνικοποίησης. Μπήκε στη ξύλινη λεκάνη, τρίφτηκε με νερό και σαπούνι, ξεπλύθηκε με τον παρακείμενο κουβά, και μέχρι να στεγνώσει με την πετσέτα, άκουσε ήχο από γυναικεία νύχια να ξύνουν την εξώπορτα… Μετά από λίγα δευτερόλεπτα αναμονής, 2 αιλουροειδή άνοιξαν την πόρτα, και, αφού εισήλθαν στο δωμάτιο, ένα εξ αυτών, την κλείδωσε με αργές, σχεδόν σαρδόνιες κινήσεις…

Και κάπου εδώ, κύριοι, το πριγκηπόπουλο έχασε τα αυγά και τα πασχάλια…

Οι κυρίες ξεκίνησαν με γαλλικά φιλιά, μεταξύ τους, με εμένα και alltogetha. Όπως ακριβώς πρέπει: άλλοτε λυσσασμένα και πρόστυχα, άλλοτε αργά και αισθησιακά. Κατέβηκαν χαμηλά, ξανανέβηκαν για τα χείλη μου, και ξανά το ίδιο. Είτε με γεύονταν ταυτόχρονα, είτε η μία με φιλούσε και ή άλλη εξασκούσε την τέχνη του σεξοφώνου στην στύση μου, έγινα μάρτυρας ενός μπαλέτου κινήσεων αρμονικότατου, στο οποίο όποιος από τους τρεις έπαιρνε πρωτοβουλία για οτιδήποτε (κι εννοοούμε οτιδήποτε…) οι υπόλοιποι/-ες ανταποκρίνονταν σαν ένα. Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω την έκφραση: “αντέχουν mouthfuck”, αυτό που προσωπικά βίωσα ήταν ότι απολαμβανουν το στοματικό σε οιαδήποτε ενταση. Ανταπέδωσα γευόμενος εναλλάξ όλες τις -πεντακάθαρες- σχισμές τους, ταξίδεψα τις παλάμες και τα χείλη μου σε όλο το κορμί τους όσο οι ίδιες χαιδεύονταν και φιλούσαν η μια την άλλη, και μετά από λίγο, ζήτησα να ντύσουμε τον “Μπάμπη” για τα περαιτέρω.

Νομίζω πως μετά το χωράφι με τις παπαρούνες του Van Gogh και τους πίνακες με τοπία του Bob Ross η εικόνα από δύο γυναίκες στα τέσσερα είναι ο όμορφος πίνακας έχω δει στη ζωή μου. Και οι συγκεκριμένες κυρίες, άλλοτε με κοριτσίστικα, παιχνιδιάρικα γελάκια, άλλοτε με dirty talking και παραπονιάρικους αναστεναγμούς, προσέθεσαν την απαραίτητη μουσική υπόκρουση στον φυσικό πίνακα που στήθηκε μπροστά μου. Δεν ήξερα από ποια οπή έβγαινα και σε ποια όπή έμπαινα, ποια χείλη φιλούσα, και ποια χέρια με χάιδευαν. Όσο ασχολιόμουν με την μία κυρία, η άλλη στηνόταν για στοματικό, και μετά παραπονιάρικα ζητούσε τη σειρά της. Και μετά ξανά το ίδιο, αλλά με σεξουαλική λύσσα, με ανεπιτήδευτο και ωμό αισθησιασμό.
Από το κρεβάτι στο μασαζοκρέβατο, κι απο εκεί στον καναπ, στο πάτωμα και στη ντουζιέρα. Και ξανά το ίδιο. Στα τέσσερα, μετά ιεραποστολικά, μετά στα όρθια, μετά εναλλάξ, βασικά ό,τι μας ήρθε και όταν μας ήρθε, βγήκε τέλεια. Δεν λέω ό,τι ΜΟΥ ήρθε, αλλά ό,τι ΜΑΣ ήρθε, καθώς οι κυρίες παίρνανε πρωτοβουλίες και ήταν χαρά μου να εισπράττω ότι και αυτές το απολαμβάνουν.

Τελείωσα την πρώτη φορά σε αμφότερα τα υγρά στοματάκια, και τη δεύτερη στην Μαρίνα, σε αλαλαγούς και βρυχηθμούς που δε θυμάμαι να έχουν παράξει στο παρελθόν οι φωνητικές μου χορδές.

Στο ενδιάμεσο μλήσαμε, αστειευτήκαμε, γελάσαμε, και εν γένει επικοινωνήσαμε αβίαστα, όχι σαν ώριμοι άνθρωποι (από μια ηλικία κι έπειτα είμαστε όλοι υποκριτές) αλλά σαν παιδιά. Ήταν εξίσου υπέροχα.

Ζητώ συγνώμη από το φιλήδονο αναγνωστικό κοινό, αν αποφεύγω περαιτέρω γαργαλιστικές λεπτομέρειες, αλλά εκτιμώ ότι δεν θα προσφέρει κάτι παραπάνω. Η -υποκειμενική προφανώς- εμπειρία μου, κατατάσσει το χθεσινό μεσημεριανό “συναπάντημα” στο τοπ 5 μου, πλάι στο ντουέτο Αλέσια-Τζέσικα (τα υπόλοιπα 3 είναι από τα φοιτητικά μου χρόνια, οπότε kindly don’t ask). Με δυο κουβέντες, ήταν ο απόλυτος συνδυασμός αισθησιασμού, σεξουαλικότητας, ανωμαλίας, και καύλας. Τα κορίτισια έχουν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ χημεία μεταξύ τους, και αισθάνομαι ευγνώμων που για μία ώρα την βίωσα και υπήρξα και τμήμα της. Μιας και η εμφάνιση των κυριών έχει καλυφθεί από προηγούμενους, περιορίζομαι στη διαπίστωση ότι η Μαρίνα (την οποία πρώτη φορά γνώρισα χθες…) εχει το σωματότυπο, το στυλ και το service της Τζέσικα, και η Αλέσια έχει χάσει κάποια κιλά, παραμένοντας πάντα υπέροχη στο πρόγραμμά της.
Κλείνω επικοινωνόντας την πεποίθησή μου ότι όση χημεία και να έχουν τα ντουέτα, το τρίτο στοιχείο (ναι, εσύ φίλε αναγνώστη) μπορεί είτε να απογειώσει, είτε να καταστρέψει την χημική αντίδραση (το αυτό ισχύει προφανώς και στις one—to-one συνευρέσεις). Τα κορίτσια του χώρου είναι επαγγελματίες (όχι όλες βέβαια) αλλά δεν είναι μόνο επαγγελματίες. Είναι, κυρίως, άνθρωποι, κι ως εκ τούτου έχουν συναισθήματα, ανάγκες και αντοχές. Αν σεβαστείς την προσωπικότητά τους, θα σεβαστούν την καύλα σου, και θα σου την επιστρέψουν πολλαπλάσια. Διότι, μπορεί "το σεξ να είναι βρώμικο μόνο όταν γίνεται σωστά" (Woody Allen) αλλά "δεν υπάρχουν βρώμικες πράξεις ή λέξεις, υπάρχουν βρώμικοι άνθρωποι" (Alexander 81).

…Το πριγκηπόπουλο έριξε παγωμένο νερό στο κορμί του για να συνέλθει, ντύθηκε, χαιρέτησε τις κυρίες και την πανδοχέα, και εξήλθε του χανίου έχοντας διευρύνει τον κοινωνικό του κύκλο. Κάποια στιγμή βρέθηκε στο φέουδό του, χωρίς να έχει μνήμη του πως κάλπασε μέχρι εκεί, ποιο δρόμο πήρε και τι έκανε στο ενδιάμεσο. Καθώς αισθανόταν εξαντλημένος, κάλεσε τον αρχίατρο του, ο οποίος, όπως τον είδε χλωμο και εξαντλημένο του συνέστησε πολλά υγρά και πολύ ξεκούραση. Ήταν μια υπέροχη μέρα…

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους, υγεία σε όλο τον κόσμο και να περνάτε υπέροχα χωρίς σκοτούρες στο κεφάλι σας