Νορμαλ άνθρωποι κάνουν μια-δυο σχέσεις και Παντρεύονται, κάνουν παιδιά και ζουν.
Ποιος το αποφασισε αυτο φιλε μου?
Κανένας. Δίκη μου άποψη είναι συν ότι φαινεται να είναι η πεπατημένη για όσους δεν κουβαλάνε ένα κάρο ψυχολογικά. Κατανοώ ότι ένας γάμος μπορεί να καταλήξει σε διαζύγιο ή να την βρουν την άλλη τεμαχισμένη, αλλά όπως είπα μιλάμε για νορμαλ άτομα.
Αυτό που καταλαβαίνω όσο περνάνε τα χρόνια είναι ότι άνθρωπος χωρίς οικογένεια από μια ηλικία και μετά δεν είναι καλό. Η άποψη μου για αυτό έχει να κάνει ότι με τα χρόνια το νευρικό σύστημα χαλάει. Οποίος είναι μόνος του, ας γαμαει και κάθε μέρα πουτάνες, είναι κενός. Μόνος. Μοναξιά = σκέψη. Σκέψη = πολύ σκέψη. Η πολύ σκέψη τρώει το μυαλό. Επιστημονικά, χαλάς όλο το ATP στο μυαλό για σκέψη και δε με η τίποτα για το υπόλοιπο σώμα (να το πω λαϊκά). Εκεί μετά βγαίνουν όλα τα ψυχοσωματικά.
Πάει τώρα ο κάθε προβληματικός να ρίξει ευθύνες άλλου ή να μας πείσει ότι είναι έτσι από επιλογή και είναι νορμαλ. Πάρε παράδειγμα πχ το μέλος κμαν που πρόσφατα διάβασα πόστ του. Κανένα πρόβλημα δε έχω με τον κύριο αλλά... εφόσον ο άνθρωπος έχει χρήματα και είναι και μιας ηλικίας, γιατί να μην βρει μια κοπέλα όμορφη από Ουκρανία / Ρωσία που του αρέσουν μέσα από σάιτ και βαν παντρευτεί, ή έστω να συζεί, να γαμαει κάθε μέρα αβέρτα και κυρίως να περνάει όμορφα, να έχει ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ. Απεναντίας, προτιμάει να σκάει χιλιάρικα για να φέρει Ελλάδα την κάθε αμπαλη που στο τέλος - κατά τα λεγόμενα άλλων - δεν του κάθεται καν. Αυτό τώρα πώς το βλέπεις; Ή βίτσιο είναι ή τραύμα.
Έχω και γω τα δικά μου «τραύματα» όπως όλοι και σου λέω ότι κακώς εδώ μέσα πολλοί λένε ψεμματα στον εαυτό τους ή σνομπάρουν τον τάδε που έκανε μια σχέση στη ζωή του μόνο και ζει όμορφα με τη γυναίκα του. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για τα προσωπικά μας, σημασία έχει στο τέλος τι ζήσαμε...
Χίλιες φορές λοιπόν να βρω μια καλή κοπέλα να νοικοκυρευτώ και να ζήσω ήρεμα και να βιώσω το πώς είναι να είσαι γονιός. Παρά να γίνω 50-60 και να έχω ένα σωρό ψευδαισθήσεις, να μου τα τρώνε οι τάνες και να έχω και το σύνδρομο του Πίτερ Παν, σαν κάτι ερείπια που νομίζουν ότι σκίζουν. Το βλέπω στο σώμα μου άλλωστε. Δεν είσαι στα 30 όπως είσαι στα 20. Ούτε ίδιες αντοχές. Και το χαζογαμήσι το περιστασιακό με μια βίζιτα οκ δεκτό αλλά αλίμονο αν αυτός είναι ο σκοπός της ζωής.
Αν θες διαφωνείς, δικαίωμα σου.
