http://[URL unfurl="true"]www.kethea.gr/portals/0/skins/kethea/layout/logo_el-GR.png[/img[/URL]]
Κρίση, ναρκωτικά και σενάρια κινδύνου
Το πρόβλημα είναι εδώ, παρά τις προσπάθειες της αστυνομίας να το κρύψει, να το σπρώξει μακριά από τους κεντρικούς και πολυσύχναστους δρόμους με επιχειρήσεις-σκούπα, δρομολόγια προς την Αμυγδαλέζα και αθρόες συλλήψεις: εξαθλιωμένοι άνθρωποι που υποφέρουν, στο περιθώριο της κοινωνίας και της ζωής.
Οι άνθρωποι που βρίσκονται στη χρήση έχουν χτυπηθεί σκληρά από την κρίση: το AIDS κάνει θραύση στους χρήστες ουσιών, ιδίως στην περιοχή της Αθήνας, κι ενώ ο επιπολασμός του ιού βρισκόταν κάτω από το 1%, σήμερα ξεπερνάει το 8%. Με ραγδαίους ρυθμούς εξαπλώνεται και η ηπατίτιδα C μεταξύ των εξαρτημένων.
Οσο αυξάνεται η ένδεια και συρρικνώνεται η ελπίδα για αλλαγή του τρόπου ζωής, το κίνητρο για θεραπεία περιορίζεται, αλλά εντείνεται η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά: περισσότερη ενέσιμη χρήση ουσιών, συχνότερη κοινή χρήση σύριγγας, παράλληλη χρήση διαφορετικών ουσιών, ερωτικές επαφές χωρίς προφυλάξεις και, βέβαια, νέες, φθηνές και εξαιρετικά επικίνδυνες ουσίες, όπως το σίσα, γέννημα και αυτές της κρίσης.
Συχνά το μόνο νήμα που συνεχίζει να συνδέει τους εξαρτημένους με τη ζωή και την ελπίδα είναι οι φορείς θεραπείας, όπως το ΚΕΘΕΑ, που εξορμούν σε δρόμους και σε πλατείες, ενημερώνοντας, υποστηρίζοντας, φροντίζοντας, παραπέμποντας για εξετάσεις, κινητοποιώντας για θεραπεία, προσφέροντας προγράμματα απεξάρτησης και επανένταξης. Το έργο τους την περίοδο της κρίσης γίνεται δυσκολότερο. Χρειάζεται να υποστηρίξουν περισσότερους ανθρώπους, με μεγαλύτερα προβλήματα, κάτω από πιο αντίξοες συνθήκες.
Δυστυχώς, όμως, οι δυσκολίες τους δεν σταματούν εκεί. Συγχρόνως βρίσκονται αντιμέτωποι με περικοπές και άλλα μέτρα, που υπονομεύουν το έργο τους. Από το 2009 το ΚΕΘΕΑ έχει χάσει 70 εργαζόμενους και η επιχορήγησή του έχει μειωθεί κατά το 1/3.
Αντίστοιχες περικοπές υφίστανται και οι άλλοι φορείς θεραπείας. Η ελληνική πολιτεία κωφεύει συστηματικά μπροστά στις έγκαιρες προειδοποιήσεις (ήδη από το 2010) και των ίδιων των φορέων θεραπείας και των διεθνών οργανισμών, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο για τα Ναρκωτικά, σχετικά με τις επιπτώσεις της κρίσης στο πρόβλημα των ναρκωτικών και την ανάγκη ενίσχυσης της πρόληψης, της θεραπείας και της επανένταξης.
Το αποκορύφωμα της πολιτικής συρρίκνωσης που ακολουθείται είναι τα πρόσφατα σενάρια συγχώνευσης του ΚΕΘΕΑ με τον ΟΚΑΝΑ, με στόχο τις απολύσεις και τη δημιουργία ενός υπερ-οργανισμού που θα έχει απόλυτη κρατική εξάρτηση και θα καταντήσει η ΔΕΚΟ των ναρκωτικών. Κι εφόσον, βέβαια, αυτή η επιλογή αποτύχει, η ευθύνη θα επιρριφθεί στους εργαζόμενους και όχι στις διορισμένες διοικήσεις που προβλέπονται.
Η συγχώνευση, που δεν προσφέρει αποτελέσματα, αλλά εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες, μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη και καταστροφική. Αν τα σενάρια τεθούν σε εφαρμογή, οι επιπτώσεις στους εξαρτημένους, τις οικογένειές τους και την ελληνική κοινωνία θα είναι ακόμα πιο αρνητικές και η κατάσταση μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη.
Μια τέτοια ενέργεια θα οδηγούσε σε συρρίκνωση των προσφερόμενων προγραμμάτων θεραπείας, σε σύγχυση των εξυπηρετουμένων, λόγω της διαφορετικής θεραπευτικής προσέγγισης των δύο οργανισμών, και εν τέλει σε αναποτελεσματικότητα.
Αντίθετα με ό,τι ίσως πιστεύουν κάποιοι, θα αύξανε το κόστος για την κοινωνία, αφήνοντάς την ανοχύρωτη μπροστά στο αυξανόμενο πρόβλημα των ναρκωτικών, αλλά και για την οικονομία. Γιατί είναι γνωστό, και ερευνητικά τεκμηριωμένο, ότι η λειτουργία προγραμμάτων απεξάρτησης όχι μόνο σώζει ανθρώπινες ζωές, αλλά κοστίζει και 6 φορές λιγότερο από την παραμονή των εξαρτημένων στη χρήση, όπου συνεχίζουν να απασχολούν τα συστήματα υγείας, δίωξης και απονομής της ποινικής δικαιοσύνης.
Με ποια κριτήρια μπαίνουν στο στόχαστρο υγιείς και αποτελεσματικοί οργανισμοί που παράγουν έργο σε κρίσιμους τομείς, όπως το ΚΕΘΕΑ, το οποίο στηρίζει χιλιάδες ανθρώπους σε 23 πόλεις, χωρίς ποτέ να έχει υπερβεί στα 30 χρόνια λειτουργίας του τον προϋπολογισμό του και να έχει κάνει κομματικές εξυπηρετήσεις, που έχει τη στήριξη των τοπικών κοινωνιών και συνεχή αιτήματα να δημιουργήσει νέες μονάδες, που ελέγχεται από ορκωτούς ελεγκτές και αξιολογείται από διεθνή επιτροπή διακεκριμένων ειδικών;
Με ποιο σκεπτικό παραβλέπεται ότι η αυτοδιοίκηση και η ανεξάρτητη λειτουργία του εξασφαλίζουν εδώ και τρεις δεκαετίες τη συνέχεια, τη συνέπεια και την αποτελεσματικότητα του έργου;
Επιπλέον, όσοι παίρνουν τις αποφάσεις χρειάζεται να αναλογιστούν και τούτο: Η Βουλή έπειτα από 2,5 χρόνια συζητήσεων και παλινωδιών ψήφισε τον Μάρτιο του 2013, σε μια σπάνια στιγμή σύμπνοιας μεταξύ της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το νόμο για τα ναρκωτικά, ο οποίος ορίζει μια νέα στρατηγική στον ευαίσθητο αυτό τομέα.
Αν συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν τους φορείς θεραπείας ως γραφειοκρατικές υπηρεσίες και βάρος για το Δημόσιο, δυναμιτίζουν την εφαρμογή του νόμου, που θα ανακούφιζε χιλιάδες εξαρτημένους και οικογένειες, και οδηγούν τη χώρα σε μια ανθρωπιστική κρίση, όπως αυτή που σημειώθηκε τη δεκαετία του '90 στην πρώην Σοβιετική Ενωση, όταν οι σφοδρές κοινωνικοοικονομικές αλλαγές και η κατάρρευση του συστήματος υγείας, μεταξύ άλλων, εκτόξευσαν στα ύψη τη χρήση νόμιμων και παράνομων ουσιών και τη θνησιμότητα.
Το τελευταίο διάστημα η διεθνής κοινή γνώμη έχει στρέψει το βλέμμα της στο πρόβλημα των ναρκωτικών στην Αθήνα και στην προσπάθεια που κάνει το ΚΕΘΕΑ για την αναχαίτισή του, μέσα από τις ανταποκρίσεις της «Guardian», της «Suddeutschen Zeitung», της «El Mundo», της «Asahi Shimbun», του BBC, του Al Jazeera. Στην Ελλάδα, άραγε, τα βλέπει αυτά κανείς;
[img]http://static-enet.toolip.gr/resources/2013-06/38-1--8-thumb-medium.jpg
![imagegen.ashx](http://[URL unfurl="true"]www.kethea.gr/imagegen.ashx?pad=true&bgcolor=black&width=590&height=280&image=/portals/0/uploads/image_top/default.jpg[/img[/URL]])
