Έχετε δίκιο ότι είμαι σε λάθος thread, αλλά δεν υπάρχει topic Ινδονησίας.
Ναι σωστό είναι να το ανοίξω και να μείνουν εκεί αυτά που γράφω, ΑΛΛΑ το 90% του κόσμου που μπαίνει εδω ξεκινάει με Ταιλάνδη και μετά πετάγεται και κάπου αλλού. Γi αυτό και το έβαλα εδώ.
Σιγκαπούρη (πάλι εκτός θέματος είμαι γαμώτο) για 2-3 μέρες τα 2-3 κλασσικά:
Orchard Tower όπου μπορείς να βρείς πολύ καλά κομμάτια από τις γύρω περιοχές (και Ταιλανδέζες)
και για γρήγορες ξεπέτες Geylang για πουτανάκια της μισής ώρας.
Το θέμα με την Σιγκαπούρη είναι ότι έχει πολλές ανακατεμένες φυλές.
και όπου τα αίματα είναι ανακατεμένα τα αποτελέσματα είναι εκθαμβωτικά.
Γυρίζεις στους δρόμους και παθαίνεις πλάκα.
ΜΕΡΟΣ V και τελευτα
ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΧΩΡΙΟ
Το επόμενο πρωί το μικρό μπούκιιινν με αποχαιρετά κατά τις 9 το πρωί και επειδή στις 4 φεύγω κατεβαίνω κι εγώ για πρόγευμα, που αντίθετα με το γεύμα δεν τρώγεται και πηγαίνω να κανονίσω μια μικρή εκδρομή.
Η κοπέλα που δουλεύει στη ρεσεψιόν με κοιτάζει με ένα χαμόγελο που ξεχειλίζει από ευτυχία και μου λέει αν θέλω να κάνω trekking με ποδήλατο στο νότιο τμήμα του νησιού.
Κοιτάζω πίσω μου, δεν βλέπω κανένα, σε μένα θα μίλαγε, της εξηγώ ότι αν ήθελα ΤΕΤΟΙΑ περιπέτεια πήγαινα και στον Έυηνο, τέλος πάντων μπορώ να έχω ένα αμάξι, κι ένα οδηγό για να πεταχτώ 24 χιλιόμετρα πιο κει; Πέφτω 24 (τουλάχιστον) πόντους χαμηλότερα στην εκτίμησή της, αλλά σε δύο λεπτά ένας οδηγός με περιμένει για να πεταχτούμε στο TP24.
Αυτή ήταν μια εκδρομή που λογάριαζα να κάνω την πρώτη μέρα, αλλά η λάθος προβλήτα, η πισίνα, η μπυρίτσα, ο ήλιος... τέλος πάντων αποκλείεται να φύγω χωρίς να δω το TP24!
Είκοσι λεπτά αργότερα και 23 χιλιόμετρα μακρύτερα, στη βάση ενός λόφου, περνάμε την πύλη του TP24. Προκάτ σπίτια βαμμένα σε διάφορα χρώματα, μικρές αυλές, ένας χωμάτινος δρόμος, τίποτα το συνταρακτικό και για να πούμε την μαύρη αλήθεια δεν θα πατούσε άνθρωπος εδώ, αν το χωριουδάκι δεν είχε γύρω στους 500 κατοίκους.
Ή μάλλον αν δεν είχε πεντακόσιους κατοίκους που και οι πεντακόσιοι δεν ήταν όλοι ε, γκχχχχμμμ... γυναίκες!
Γιατί βλέπεις το TP24 είναι το famus κολάδικο του νησιού, φτιαγμένο για τον ανικανοποίητο, τον αναζητητή, τον τύπο που δεν μπαίνει σε καλούπια, με δύο λόγια για όποιον έχει βαρεθεί την πλατεία και ψάχνει λίγη ποικιλία στο μικρό Bintan!
Στο μεταξύ η άφιξη του bul έχει γίνει γνωστή και από όλες τις πόρτες αρχίζουν να βγαίνουν κοπέλες που πολιορκούν το βανάκι του ξενοδοχείου ουρλιάζοντας κολλημένες στα τζάμια προσπαθώντας με κάθε τρόπο να μπουν μέσα, αλλά ο οδηγός, που έχει ξαναδεί το έργο, έχει κλειδώσει τις πόρτες!
Αν αναρωτήθηκες ποτέ σου, πως είναι το να είσαι rock star, ηθοποιός, τηλεοπτικός αστέρας, ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού (αυτό το τελευταίο μη το πάρεις τοις μετρητοίς), 24 χιλιόμετρα από το λιμάνι της Tanjung Pinang θα βρεις την απάντηση.
Πέντε λεπτά αργότερα τα πνεύματα έχουν ηρεμήσει και κατεβαίνουμε με τον οδηγό για μια μπύρα στο μπαράκι του χωριού. Κάποιες από τις κοπέλες των διπλανών σπιτιών κάθονται μαζί μου και με κοιτούν χαμογελώντας πουλώντας με κάθε τρόπο την πραμάτεια τους.
Μάταιη προσπάθεια, γιατί από το απέναντι σπίτι έρχεται καταπάνω μου ένα από κείνα τα χαμόγελα που ξέρεις ότι είναι κλεισμένα στο φάκελο που γράφει το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον.
Κι έτσι με το ένα μάτι καρφωμένο στο ρολόι και το άλλο σε ένα μελαχρινό κορμί με γεμάτα στήθη και υπέροχες καμπύλες που θυμίζουν περισσότερο Λατινική Αμερική και λιγότερο Ασία, έχω το πρώτο και τελευταίο μου short time στο TP24!
Μισή ώρα αργότερα ξαναπερνάμε την πύλη, αφήνουμε το υπέροχο χαμόγελο που με κράταγε στην αγκαλιά της μέχρι την έξοδο.
Λίγο πριν κατέβει με πνίγει στα φιλιά και βάζει τα κλάματα!
Ασία... άντε να καταλάβεις…
Η μουσουλμάνα στον έλεγχο διαβατηρίων της Σιγκαπούρης, τυλιγμένη σε μια μωβ μαντίλα, με κοιτάζει αποδοκιμαστικά ξέροντας για ποιο λόγο ήμουν στο Bintan και της το επιβεβαιώνω με ένα τεράστιο χαμόγελο: bicycle trekking!!
Στην πτήση με προορισμό την Jakarta, η business class της Thai (smooth as silk) και το κόκκινο Cabernet που σερβίρει το Ταϊλανδεζάκι, βοηθάει στο βγάλεις από πάνω σου την μελαγχολία που βάζει κρυφά στη τσέπη σου αυτό το νησί.
Τόση φτώχεια με φόντο το γκρι της αθλιότητας, είναι αδύνατον να την σβήσουν όλα τα υπέροχα χαμόγελα του κόσμου ή να την προσπεράσεις αδιάφορα χωρίς ένα σφίξιμο στην ψυχή σου.
Εκτός κι αν επιλέξεις, γιατί κι αυτό μπορείς να βρεις, την αχ-τι-ωραία-που-είναι-εδώ-Αντωνάκη-μου virtual reality των resort με τη μεγάλη πισίνα, τους μεγάλους φοίνικες και τον μεγάλο ψηλό φράκτη που περιορίζει την ορατότητα στα 20 μέτρα.
ΤΕΛΟΣ
